THE U.L.S. 50 χρόνια μετά

Κάποια πρώτα λόγια τα γράψαμε για τους U.L.S. στην ανάρτηση της 25/7 (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2015/07/the-uls.html), τώρα όμως ήρθε η ώρα να επικεντρωθούμε και στον δίσκο τους, που αποτελεί, έτσι λέω, μια μεγάλη έκπληξη για τους φίλους του ελληνικού ροκ – ίσως την μεγαλύτερη εδώ και πολύ καιρό. Το άλμπουμ που έχει τίτλο το όνομα του γκρουπ, “The U.L.S.” τυπώθηκε από την B-otherSide σε 300 κόπιες, γυρίζει στις 45 στροφές, περιέχει 4σέλιδο ένθετο και αφίσα, περιλαμβάνοντας επτά τραγούδια. Τα πρώτα τρία (“Can you remember?”, “My mind is with you”, “Invitation”) προέρχονται από ένα session της 23/12/1965, ενώ τα επόμενα τέσσερα (“How to make a family”, “Friend”, “My little wife”, “The chief bandit”) ηχογραφήθηκαν το καλοκαίρι του ’66 με σκοπό να αποτελέσουν ένα «τεσσαράκι» για την mlg-topi. Φυσικά, δίσκος ποτέ δεν «κόπηκε»…

Το εξώφυλλο του mini-LP της B-otherSide. Από αριστερά: Γιάννης Κύρης, Freddy Werder, Σπύρος Αμπατζόπουλος, Σταμάτης Σπανουδάκης

Όπως διαβάζουμε στο ένθετο που συνοδεύει την έκδοση της B-otherSide… «οι U.L.S. δημιουργήθηκαν στις αρχές του 1965 από δύο μέλη των Mersey Beats, τους Γιάννη Κύρη κιθάρα και Γιάννη Σιτινά κιθάρα, καθώς και από τον κοινό τους φίλο Γιώργο Ζαχαρίου ντραμς». Στην μπάντα θα προστεθεί σύντομα ο Σταμάτης Σπανουδάκης (farfisa, μπάσο, φωνή), όπως και ο Γιάννης Πετροπουλάκης μπάσο και μ’ αυτή τη σύνθεση θ’ αρχίσουν να παίζουν κομμάτια των Shadows (βασικά). Γρήγορα, όμως, θα διαπιστώσουν πως χωρίς τραγούδι το πράγμα δεν μπορεί να πάει μακριά, γι’ αυτό αλλάζουν τάχιστα line-up.

Στους Μοντέρνους Ρυθμούς (#28, 21/4/1965) ο Νίκος Μαστοράκης κάνει γνωστή την μπάντα στο… πανελλήνιο. Διαβάζουμε:

«Κάθε τέτοιο καιρό, κάτι σημαντικό μου συμβαίνει. Νομίζω ότι για φέτος έχω εξασφαλίσει την ανοιξιάτικη έκπληξη στον εαυτό μου. Η έκπληξη λέγεται “Γιου Ελ Ες” και αναλυόμενη σημαίνει “Γιουνάιτεντ Λάβλυ Σάουντς”. Είναι –τσιγάρα “Δελφοί” καπνίζετε;– νέο συγκρότημα, που θα κερδίση γρήγορα την πρώτη θέσι στην προτίμησι της νεολαίας για δύο λόγους. Πρώτον γιατί το αποτελούν πέντε χαριτωμένα, θαυμάσια νέα παιδιά που παίζουν περίφημη μουσική, και δεύτερον γιατί όλοι τους είναι (εκτός από υπέροχοι) και τηνς. Ο Σταμάτης Σπανουδάκης (μετά βίας 17 ετών), ο Γιάννης Πετροπουλάκης, ο Γιάννης Κύρης (οι τρεις κιθάρες του συγκροτήματος), ο Γιώργος Ζαχαρίου ντράμερ κι ο Θόδωρος Συναδινός (γιός της Ανθής Ζαχαράτου – σ.σ. περίφημη σοπράνο του λυρικού θεάτρου) τραγουδιστής, είναι τα εν αναλύσει μέλη των “Γιου Ελ Ες”. Τους ακούσατε ήδη στο ραδιόφωνο στο νέο χορό “Κουέηκ” που λανσάρουν, και στο γκραν-γκινιόλ “Φρανκενστάιν”. Θα ακολουθήσουν εκπλήξεις, με τους “Γιου Ελ Ες”. Αναμείνατε…».

«Εκπλήξεις» μπορεί να μην ακολούθησαν, όμως ο Μαστοράκης μετέδιδε στο ραδιόφωνο δύο κομμάτια, που είχαν καταφέρει να γράψουν οι U.L.S., το «Φρανκενστάιν» και το “Peace pipe” των Shadows (τι να απέγιναν άραγε;), φέρνοντας τις μουσικές τους… στ’ αυτιά όλου του κόσμου.

Κι ενώ τα πράγματα φαίνεται πως εξελίσσονταν ομαλά για το συγκρότημα, κάποια στιγμή οι U.L.S. χάνονται από το προσκήνιο. Μάλιστα, σ’ ένα επόμενο τεύχος των Μοντέρνων Ρυθμών (#36, 18/8/1965) ο Χρήστος Λεβέντης θα αναρωτιόταν «τι απέγιναν οι Γιου Ελ Ες;», εκφράζοντας μιαν απορία, τέλος πάντων, για ένα συγκρότημα που φαίνεται πως είχε δημιουργήσει πολύ θετικές εντυπώσεις με τις μουσικές και τα τραγούδια του.

Τον Νοέμβριο του ’65 οι U.L.S. θα… συγκροτούνταν και πάλι σε σώμα, και με αλλαγμένη σύνθεση θα έμπαιναν ξανά στο κύκλωμα. Από τους παλιούς είχε παραμείνει το δίδυμο Σπανουδάκης-Κύρης, δίπλα του όμως θα παρατάσσονταν τώρα ο Σπύρος Αμπατζόπουλος μπάσο, κιθάρα, φωνή και ο Freddy Werder ντραμς (κι αυτός από τους Mersey Beats). Τούτη η σύνθεση ήταν η πιο μακριά στο χρόνο και η πιο αποδοτική στην ιστορία των U.L.S., με την μπάντα να ηχογραφεί εφτά τραγούδια, δίνοντας ξεκάθαρα όσο και σοβαρά δείγματα του ταλέντου της. (Κάτι που το λέμε τώρα φυσικά, μιας και τώρα ακούγονται τα τραγούδια σε δίσκο για πρώτη φορά).

Ας πούμε λίγα λόγια για τα δύο sessions. Πρώτο είναι εκείνο της 23/12/1965…

Όλα τα τραγούδια (μουσική-στίχοι) ήταν του Σταμάτη Σπανουδάκη. Το “Can you remember?” είναι ένα «μπλουζ», μια μπαλάντα να την πούμε, τυπικό δείγμα των τραγουδιών της εποχής ή, αν θέλετε, όχι και τόσο τυπικό, αν κρίνω από την αβίαστη μελωδία και από τον χαλαρό τρόπο ερμηνείας (που δείχνουν αυτοπεποίθηση). Το “My mind is with you” είναι «σέικ». Και είναι καλό. Εκείνο που κάνει εντύπωση είναι ο δεμένος ήχος και η ωραία ομαδική δουλειά των U.L.S., με όλα τα όργανα ν’ ακούγονται στις θέσεις τους, και με τα φωνητικά να… επιπλέουν, με κύρος, πάνω από μια απλή μελωδία. Ακόμη καλύτερο ήταν όμως το “Invitation”. Κοντά, δηλαδή επάνω στον ελληνικό «γκαραζότυπο» έχει αυτή την αρμονική ροή, που την συναντάμε σε τραγούδια των Leaves ή των Lovin’ Spoonful. Ήταν λίγο μετά την αρχή…

Τα υπόλοιπα τέσσερα tracks της έκδοσης της B-otherSide προέρχονται, όπως προείπαμε, από το καλοκαίρι του ’66 και ετοιμάζονταν για να κυκλοφορήσουν σε EP. Η εταιρεία που θα αναλάμβανε την κοπή θα ήταν η mlg-topi ενός γάλλου παραγωγού που βρισκόταν τότε στην Ελλάδα, κάποιου Michel Le Goff (εξ ου και… mlg, από τα αρχικά του ονόματός του). Μπορεί να «κόπηκε» σε mlg-topi το 45άρι των Riddles, αλλά δεν «κόπηκαν» ούτε οι U.L.S., ούτε οι Gold Fingers, ούτε οι Blue Rocks, ούτε οι Meteors… Τουλάχιστον οι U.L.S. πρόλαβαν να γράψουν…

Η pop/rock μουσική στο τέλος του ’65 και μέχρι το καλοκαίρι του ’66 αλλάζει μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα. Στο διάστημα αυτό κυκλοφορούν το “Rubber Soul” και το “Revolver” των Beatles, το “Aftermath” των Rolling Stones, το “Animalisms” των Animals, το “Would You Believe?” των Hollies (αναφέρομαι σε συγκροτήματα που ήταν γνωστά κι αγαπημένα στην Ελλάδα), ενώ στο ελληνικό Top-30 συναντάμε τραγούδια όπως το “Heart full of soul” των Yardbirds ή το “Get a buzz” των Pretty Things. Λογικό είναι και τα ελληνικά συγκροτήματα να πάρουν μπροστά, αρχίζοντας να ηχογραφούν… ανάλογα κομμάτια. Εξάλλου, το ταλέντο δεν έλειπε…

Το “How to make a family” των Σπανουδάκη-Αμπατζόπουλου (το πρώτο από τα τέσσερα tracks του ’66) είναι ένα φοβερό τραγούδι – και όχι μόνο γιατί μου φέρνει στη μνήμη το κλασικό, αλλά άγνωστο τότε στην Ελλάδα, “I ain’t no miracle worker” των Brogues. Επαγγελαμτικό στυλ και υποστήριξη της μελωδίας, με έξοχες κιθάρες και ωραία φωνητικά, το “How to make a family” είναι ένα από τα ωραιότερα ελληνικά ροκ άσματα της δεκαετίας του ’60. Στο ίδιο ύψος με το “Julie” των Blue Birds, το “She is cool” των Loubogg, το “The theme of the day” των Knacks και τα συναφή. Το “Friend” (σύνθεση του Σπανουδάκη) είναι ένα mid-tempo track, στηριγμένο κι αυτό στην ωραία μελωδική γραμμή και το μετρημένο «ανέβασμα», που προσφέρει στη σύνθεση μια κάπως δραματική διάσταση. Έξοχο και το “My little wife” (του Σπανουδάκη, που το τραγουδάει κιόλας – έτσι νομίζω). Θα τολμούσα να πω πως πρόκειται για ένα πρώιμο… ψυχεδελικό «διαμάντι», με πολύ ωραίες κιθάρες, δεμένο μπάσο-ντραμς και με μια moody μελωδία που σε απογειώνει… Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο ελληνικό τραγούδι της εποχής, που να ηχεί με τέτοιο τρόπο, καθώς στο άκουσμά του ακόμη και οι… Chocolate Watchband θα συγκινούνταν. Το “The chief bandit” (Αμπατζόπουλος – Σπανουδάκης), που ολοκληρώνει το session, ακούγεται σαν μια λογική συνέπεια-συνέχεια των προηγουμένων, εδραιώνοντας τη μία και μοναδική άποψη. Αν το τεσσαράκι των U.L.S. κυκλοφορούσε από την mlg-topi στην Ελλάδα του ’66 (είχαν τυπωθεί εξώφυλλα και ετικέτες) σήμερα θα μιλούσαμε για το πιο συμπαγές και ενδεχομένως για το πιο ωραίο 45άρι των δικών μας sixties. Το λέω και το εννοώ.

Το συγκρότημα θα συνεχίσει να υπάρχει και να εμφανίζεται μέχρι τo 1967, αλλά όχι με την ίδια line-up. O ντράμερ Freddy Werder αποχωρεί και στη θέση του έρχεται ο Σάκης Πάλλης, ο οποίος είχε περάσει από τους U.L.S. τον Μάη του ’65, ενώ πηγαινοερχόταν και στους Sette Amici (οι παλαιότεροι ίσως να θυμούνται τον Πάλλη από το Jazz Club του Μπαράκου στο δεύτερο μισό των seventies, όταν έπαιζε στο ίδιο γκρουπ με τον Γιώργο Φιλιππίδη, τον Tony Lakatos και τον Johnny Lambizzi), με το μικρόφωνο να αναλαμβάνει για λίγο διάστημα ο Μικαέλο (γιός του Τώνη Μαρούδα) κ.λπ.

Μετά απ’ αυτά τα… συν και πλην το συγκρότημα θα διαλυθεί. Ο Γιάννης Κύρης θα μπει στους Esquires Beat Group, ο Σπύρος Αμπατζόπουλος θα αποσυρθεί, ενώ ο Σταμάτης Σπανουδάκης μαζί με τον Αλέξη Παπαδημητρίου θα φτιάξουν τους Whites και λίγο αργότερα, στις αρχές του ’70, τους Artomics… Τα υπόλοιπα, τουλάχιστον για τον Σπανουδάκη, είναι γνωστά. Αλλά και για τον Κύρη νομίζω…

Επαφή: www.b-otherside.gr