ΣΠΥΡΟΣ ΞΕΝΟΣ ένα ρομαντικό βινύλιο

Πάντα υπήρχαν στη δισκογραφία (και στην ελληνική δισκογραφία) εκείνα τα άλμπουμ, που έσκαγαν από το πουθενά. Υπογραμμένα από συνθέτες ή τραγουδοποιούς, για τους οποίους δεν υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία – δεν υπάρχει «τίποτα» που να τους συνδέει μ’ εκείνο ή με το άλλο, ό,τι κι αν ήταν/είναι το «εκείνο» ή το «άλλο». Ένας τέτοιος συνθέτης είναι και ο Σπύρος Ξένος, κι ένα τέτοιο άλμπουμ είναι το “The Valley of Dreams” [Xenos Music], που κυκλοφόρησε πριν κάποιους μήνες σε βινύλιο. (Το discogs δίνει χρονιά έκδοσης το 2014, αλλά μπορεί το LP να εμφανίστηκε στα δισκάδικα μέσα στο ’15).

Εμείς οι… δημοσιογράφοι, συνήθως, έχουμε τον τρόπο να ψάχνουμε και να σκαλίζουμε διάφορα τινά, προκειμένου να... πληροφορήσουμε τον κόσμο. Όμως σε μιαν εποχή όπου όλα είναι τοποθετημένα από τους ίδιους τους δημιουργούς στο internet, αναρωτιέσαι, ορισμένες φορές, για ποιο λόγο να ψάξεις. Υπό ποίαν έννοια το λέω. Όχι γιατί δεν πρέπει να ερευνούμε και να εμβαθύνουμε, αλλά γιατί θα πρέπει να σεβόμαστε, ως δημοσιογράφοι, τη διάθεση του κάθε ανθρώπου, του κάθε δημιουργού, να ελέγχει την έκθεσή του στα μέσα και τον Τύπο. Θέλω να πω πως… αν ήθελε ο Ξένος να πλημμυρίσει το δίκτυο με βιογραφικά του, ή δεν ξέρω ’γω με τι άλλο, θα το είχε πράξει. Για να μην το έχει πράξει πάει να πει πως δεν τον ενδιαφέρει. Οφείλουμε να το σεβαστούμε λοιπόν αυτό και ν’ ασχοληθούμε μόνο μ’ εκείνο που ο ίδιος μας δίνει. Τον δίσκο του. Το “The Valley of Dreams”.

Ένα πρωταρχικό. Το εξώφυλλο του Κωστή Βήχου παραπέμπει στους Caravan. Στο εξώφυλλο του “In the Land of Grey and Pink” (1971), που είχε φιλοτεχνήσει η Anne Marie Anderson. Δεν ξέρω αν αυτό είναι τυχαίο ή λιγότερο τυχαίο. Δεν ξέρω αν έγινε με σκοπό να «περιγράψει» ένα είδος μουσικής – εκείνο που ακούγεται στο βινύλιο. Και ναι και όχι, θα έλεγα.

Θέλω να πω πως το “The Valley of Dreams” δεν έχει εκ πρώτης ουδεμία σχέση με το progressive rock και με τη «σκηνή του Canterbury». Όμως… όμως… μερικά περάσματα θα μπορούσε να ταίριαζαν στη romance της περίφημης βρετανικής σκηνής (εκείνη την ρομάντζα τουλάχιστον που επεξεργάστηκαν και πρότειναν οι Caravan). Με μελωδίες περασμένες στα πιάνο και στα πλήκτρα κυρίως, ο Ξένος φτιάχνει ένα άλμπουμ από το οποίο ξεχειλίζει η ηχητική ομορφιά. Ορχηστρική μουσική λοιπόν, που θυμίζει περασμένα… κινηματογραφικά ή σαν-κινηματογραφικά μεγαλεία, πάντα προσανατολισμένη προς το μελωδικό και το φευγάτο, και σ’ ένα στυλ που μπορεί να παραπέμπει π.χ. σε ορισμένα easy ορχηστρικά LP του Βαγγέλη Πιτσιλαδή ή, για να το… βαρύνουμε ελαφρώς το πράγμα, σε μια κάπως απλοποιημένη προσέγγιση των romances του Ραχμάνινοφ ή του Dvořák.

Ένα απολύτως αποδεκτό και ευχάριστο άλμπουμ είναι το “The Valley of Dreams” του Σπύρου Ξένου, που σηματοδοτεί μια παράπλευρη, μοναχική διαδρομή… δική του φυσικά, αλλά και της αντίστοιχης (ελληνικής) δισκογραφίας.