MUSIC FROM THE BASEMENT μια ελληνική συλλογή με pop-psych απ’ όλο τον κόσμο

Η “Music from the Basement” είναι μια ελληνικής παραγωγής συλλογή, που συντάσσεται από την γνωστή μας G.O.D. Records σε συνεργασία με το site from-the-basement.com/To-ypogeio/. Το αποτέλεσμα είναι μια σούμα 17 σύγχρονων συγκροτημάτων από διάφορες χώρες του κόσμου, που περιδιαβαίνουν ποικίλα… νεοψυχεδελικά μονοπάτια. Επειδή, εγώ, έχω εκφράσει και παλαιότερα τις αντιρρήσεις μου γύρω από το τι μπορεί να σημαίνει σήμερα «ψυχεδέλεια» (απολύτως τίποτα!) –μιας και δεν συνιστά ψυχεδελική μουσική μια κάποια εξωτερική ομοιότητα με τον ήχο των sixties– προτιμώ να αντιμετωπίσω αυτό που ακούω κάπως ξεκομμένα. Έχουμε ωραία τραγούδια εδώ; Εκείνο μ’ ενδιαφέρει. Υπάρχουν μπάντες, που να δείχνουν τσαγανό (να μην ντρέπονται να σολάρουν), δίχως να προβάλλουν αυτή την διαλυμένη σύγχρονη pop-psych, που μου κάθεται στο στομάχι, ιδίως όταν τραγουδούν κορίτσια; Αυτό με νοιάζει. (Δεν θέλω να γενικεύσω, αλλά φτάνει πια μ’ αυτά τα… female dreamy vocals και τα εφφέ, αμφότερα αφόρητα κουραστικά).

Ένα άλλο που θέλω να επισημάνω είναι το… κακό, που έχουν κάνει, σε ό,τι τέλος πάντων αποκαλείται σήμερα ψυχεδελικός ήχος ή pop-psych ήχος, τα ιταλικά soundtracks των sixties και των seventies (Morricone, Piccioni, Umiliani κ.λπ.). Οι συνθέτες εκείνοι δεν είχαν καμμιά σχέση με την ψυχεδέλεια… ήταν σαν τον Πλέσσα. Τσίμπαγαν (με το μεγάλο ταλέντο τους) από ’δω κι από ’κει, και όντας μέσα στο κλίμα της εποχής, έφτιαξαν εκείνα που έφτιαξαν (για να χορεύει ο Alberto Sordi ή η Sylva Koscina). Με τις βινυλιοεμμονές δεν συντίθεται ψυχεδέλεια (είναι χαζό να πιστεύεται κάτι τέτοιο). Όταν όμως ανιχνεύεται ταλέντο, δεν μπορεί, θα βγουν κομματάρες και απ’αυτή τη διαδρομή, κι αυτό έχει τη σημασία του.
Ορισμένοι (μουσικοί εννοώ) προσπαθούν να ανακατέψουν ό,τι φθάνει στ’ αυτιά τους από ’δω κι από ’κει – ό,τι ανακαλύπτουν. Παρατηρείται, έτσι, το αστείο φαινόμενο ο ένας δίσκος τους να είναι «έτσι», ο άλλος «αλλιώς»… και ο τρίτος ακόμη «πιο αλλιώς»… και ορισμένοι αυτό να το αποκαλούν «ψάξιμο»! Μα… αγαπητά μου παιδιά, όταν αυτό συνέβαινε στα sixties (όταν…) ήταν απότοκο πειραματισμού και γέννησης εκ του μηδενός, δεν ήταν συνέπεια… ακρόασης δίσκων. Όχι πως δεν άκουγαν δίσκους οι Beatles (άκουγαν), απλώς εκείνο που έφτιαχναν ενώ εμπεριείχε τα ακούσματά τους (το blues, την jazz, το folk, την avant), τα ξεπερνούσε ταυτοχρόνως. Ήταν κάτι άλλο. Να ’μαστε σαφείς σ’ αυτό και να μη λέμε ό,τι θέμε… Το να ψάχνει κάποιος είναι δικαίωμα και μαγκιά του. Το να το δημοσιοποιεί, όμως, δίχως τρόπο, προσποιούμενος την αφέλεια, είναι βλακεία.
Ψηλέ φαίνεσαι, δεν χρειάζεται ν’ ανεβαίνεις και σε σκαμπό…

Τι επιζητώ εγώ προσωπικώς από τα σημερινά pop-psych ή σκέτο psych συγκροτήματα (ας τα λέμε έτσι για να συνεννοούμαστε); Το απλούστερο. Το ξαναλέω. Να φτιάχνουν τραγούδια που να στέκουν… Κι εδώ, στη συλλογή “Music from the Basement” υπάρχουν τέτοια. Γι’ αυτό ας γίνω πιο αναλυτικός…

Από τα 17 κομμάτια της συλλογής δύο είναι φοβερά, ενώ άλλα 6-7 στέκουν πάρα πολύ καλά. Κάτι παραπάνω από τα μισά κομμάτια δηλαδή «σκοτώνουν», πράγμα που σημαίνει πως το CD έχει «ψωμί» και δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο. Η συλλογή μας μπορεί να μην ξεκινάει πολύ καλά, αλλά προς τη μέση ανεβαίνει και προς το τέλος απογειώνεται… Ας πούμε πως είναι σωστό κι αυτό. Να σε κερδίζει κάτι στη διαδρομή…

Τα έξοχα tracks είναι το 14 και το 16, ήτοι το “Blow” των Εγγλέζων Blossoms (τι Arctic Monkeys και κουραφέξαλα, αυτοί χτυπάνε Attack και Open Mind μαζί!) και το “Forget everything” των Αγγλογάλλων (Os) Noctàmbulos (τεξανέζικη γκαραζοψυχεδέλεια που μου έφερε στο νου εκείνο το απίστευτο 45άρι των Bourbons). Πέραν αυτών… τα σέβη μου στους Βοστωνέζους Faces on Film με το μονότονο, μελαγχολικό “Percy” (απίθανο το break στη μέση), ο θαυμασμός μου στους Γάλλους Tara King Th με το γυναικείο, φιλμικό, αλλά τόσο αληθινό “L'Enquête” (το harpsichord θα μπορούσε να θυμίζει ακόμη και… Γιάννη Μαρκόπουλο των sixties), η αγάπη μου στον Γάλλο Arnold Fish και το “The guilty” (ένα σπουδαίο σύγχρονο exploitation track), η υπόκλισή μου στους Αμερικανούς από το L.A. Entrance Band και το “No needs” (κάτι από Lemon Fog ακούω εδώ, με το μαντολίνο –μάλλον– και το φλάουτο να κάνουν τη μεγαλύτερη ζημιά), το αμέριστο ενδιαφέρον μου στους συντοπίτες τους Buttertones και το “Nu suave” (σε πιο δυναμικές φόρμες και με κάπως τενόρικα φωνητικά), για να κλείσω αυτή την προσωπική επιλογή με τους Γάλλους Madcaps και το “Melody maker” (πάντα κοντά στην γκαραζοψυχεδελική παράδοση των Vietnam Veterans).

Όχι πως τα υπόλοιπα tracks δεν λένε τίποτα, δεν λέω κάτι τέτοιο –εξάλλου σε άλλους ακροατές μπορεί ν’ αρέσουν άλλα– αυτά όμως για μένα ξεχωρίζουν. Και όχι απλώς ξεχωρίζουν, αλλά ξεσκίζουν…

Επαφή: www.godrecords.blogspot.com