CREEP RECORDS μια παλαιά συνέντευξη του Μπάμπη Δαλίδη, σε πρώτο χρόνο (1983), για το ξεκίνημα της εταιρείας

Το «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο», η ταινία για το αθηναϊκό new wave και το punk των eighties, προβάλλεται από απόψε στον Μικρόκοσμο. Για την ταινία είπα όσα είχα να πω στις αρχές του καλοκαιριού (δες http://www.lifo.gr/team/music/58104) και τούτη τη στιγμή δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο. Το γεγονός, όμως, ότι κατορθώνει ένα ελληνικό μουσικό φιλμ να βρει, αυτές τις δύσκολες εποχές, αίθουσα προβολής είναι κάτι που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο και αξίζει να το επισημάνουμε. Πόσω μάλλον όταν δεν πρόκειται απλώς για ένα… ελληνικό μουσικό φιλμ, αλλά για ένα… καλό, δηλαδή πολύ καλό, ελληνικό μουσικό φιλμ.

Με αφορμή λοιπόν την προβολή ξεθάβω μια παλαιά συνέντευξη του ιδιοκτήτη της Creep Records του Μπάμπη Δαλίδη (ντράμερ συγχρόνως των Villa 21) δοσμένη σε χρόνο πρώτο για την μουσική εφημερίδα Το Στοιχειωμένο Τραίνο (τεύχος 2, Σεπτέμβριος ’83), που τοποθετεί τα γεγονότα στις πραγματικές τους διαστάσεις. 

Το φθινόπωρο του ’83 πρέπει να είχαν ήδη βγει τα πρώτα επτά 45άρια της Creep [Yell-O-Yell, Villa 21 (2), Headleaders, The Reporters, Metro Decay, Clown], καθώς και το LP των Reporters. Ο Δαλίδης μιλάει γι’ αυτά και γι’ άλλα πολλά, δίνοντας μια «σωστή» καθημερινή εικόνα της εποχής, μακριά από τις όποιους σημερινούς «μύθους» και τις ανάλογες ψευδαισθήσεις…

Μπάμπη πες μας πρώτα για τα ιστορικά. Ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης της Creep, πώς πάνε τα οικονομικά της κ.λπ. 

Από παλιότερα ήξερα παιδιά που έπαιζαν σε γκρουπ, όπως οι Yell-O-Yell και γενικά έβλεπα ότι έβγαιναν δίσκοι από εταιρείες, ονόματα δεν θέλω ν’ αναφέρω, και παράλληλα οι δημοσιογράφοι μας βομβάρδιζαν «δεν υπάρχει ελληνικό ροκ, δεν αξίζει κ.λπ.», ενώ υπήρχαν παιδιά που έβγαζαν καταπληκτική μουσική. Κάποτε σκέφτηκα να κάνω μια εταιρεία με δανεικό κεφάλαιο – πράγμα που είναι και το βασικότερο πρόβλημά μας, μιας και συνεχώς φοβόμαστε μήπως δεν μπορέσουμε να το επιστρέψουμε. Θα θέλαμε να κάνουμε πολύ περισσότερα πράγματα, αλλά χρειάζονται λεφτά… Τώρα, τα προβλήματα είναι πάνω-κάτω γνωστά. Στο στούντιο πρέπει να τσακωθείς με τον ηχολήπτη –σου λέει: «ρε φίλε ο Μητροπάνος τον θέλει έτσι τον ήχο, δεν ξέρει αυτός τόσα χρόνια;»–, σιγά-σιγά όμως μάθαμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Τα εξωφυλλάκια είναι πολύ καλή δουλειά. Στην Ελλάδα δεν κυκλοφορούσαν εξώφυλλα για τα σινγκλ – είναι σοβαρή δουλειά. (σ.σ. σίγουρα ήταν σοβαρή δουλειά, αλλά σε όλες τις εποχές κυκλοφορούσαν 45άρια με εξώφυλλο στην Ελλάδα).  

Τώρα τα οικονομικά σας πώς είναι; 

Τώρα είμαστε πιο μέσα από ποτέ, γιατί έχει βγει το LP (σ.σ. προφανώς αναφέρεται στο “Bare Hands” των Reporters) και πρέπει να πουλήσουμε πολλά LP, για να βγάλουμε τα λεφτά. 

Η διανομή πώς γίνεται; 

Η διανομή γίνεται με το παπί μου. Φορτώνω και πηγαίνω. 

Τα μαγαζιά πώς σε αντιμετωπίζουν; 

Δεν εμπιστεύονται το υλικό που τους πας. Δηλαδή, επειδή χρειάζεται κι ένα μεγάλο ποσό για διαφήμιση… 

Πάντως το ελληνικό ροκ πουλάει. Απόδειξη οι Sharp Ties… 

Το θέμα είναι ότι το υλικό της Creep δεν είναι εμπορικό με την ευρεία έννοια. Για να πουλήσει ένας δίσκος πρέπει να γίνει διαφήμιση τριπλάσιας αξίας, απ’ όσο κόστισε ο δίσκος. Γίνεται η πλύση και ο άλλος πάει και λέει: μου δίνετε τον δίσκο του τάδε. 

Όσο για τα συγκροτήματα της Creep υπάρχει τώρα ένα κύκλωμα που δεν είναι πια στενό… 

Δεν υπήρχε, δημιουργήθηκε. Και δεν ήταν μόνο η Σοφίτα. Υπήρχε η διάθεση από μέσα και ξαφνικά ξέσπασαν διάφορα πράγματα. 

Υπάρχει όμως κι ένα μεγαλύτερο κοινό που δεν ενδιαφέρεται… 

Πιστεύω ότι το κοινό μεγαλώνει πολύ δύσκολα. Για να καταλάβεις το πρώτο σινγκλ πούλησε 1000 αντίτυπα (σ.σ. οι Yell-O-Yell; –μπράβο!– τότε τι να πούμε σήμερα;). Τόσα πιστεύουμε ότι θα πουλήσει και το τελευταίο. 

Πάντως οφείλω να πω ότι κάθε νέα κυκλοφορία είναι και καλύτερη μουσικά, αλλά και από άποψη εγγραφής και εξωφύλλου… 

Μας λείπει η ενημέρωση, η προβολή. Περιοδικά με μεγάλη κυκλοφορία αδιαφορούν. Με την έννοια ότι από εδώ δεν πρόκειται να βγάλουν φράγκα. 

Αν και υπάρχει γενικά μια στάση επιφυλακτικής υποστήριξης… 

Απ’ έξω - απ’ έξω όμως. Δεν υπάρχει και ραδιοφωνική κάλυψη. 

Ναι. Αν και κάποια εκπομπή έπαιξε τα δισκάκια, απευθυνόμενη σε άτομα που ήξεραν γι’ αυτά. Αν δεχτούμε ότι το αρχικό κοινό έχει διευρυνθεί σε όγκο, έχει χάσει σε ποιότητα… 

Η δική μας πολιτική είναι να βγάζουμε καλό υλικό (που υπάρχει). Είναι πλέον στην κρίση του κοινού να το δεχτεί ή όχι, αν και νομίζουμε ότι έχουμε φτάσει σ’ ένα σημείο  να τολμάμε μια σύγκριση με ξένα κοινώς αποδεκτά πρότυπα. Ειδικά το EP των Yell-O-Yell που πρόκειται να κυκλοφορήσει (σ.σ. προφανώς αναφέρεται στο “FunTime”) είναι καταπληκτικό. Έφαγε δε 40 ώρες στούντιο (σ.σ. σήμερα οι 40 ώρες θεωρούνται της πλάκας), δηλαδή πολλά λεφτά.(…) 

Υπάρχουν ποιοτικές προδιαγραφές για τα γκρουπ; Δηλαδή αν ερχόντουσαν οι Sharp Ties με το υλικό του πρώτου τους LP θα τους ηχογραφούσες; 

Είναι δίκοπο μαχαίρι αυτό. Δεν μπορώ να σου πω αυτή τη στιγμή τι θα έκανα. Θα άκουγα το υλικό τους, και αν ήταν εμπορικό, με την ευρεία έννοια ποπ π.χ., όχι πολύ ψαγμένη, έτσι για να πουλήσει, αλλά υπήρχε μέσα κάτι που δεν ήταν σκέτη κοροϊδία μπορεί και να το αποφάσιζα. Αλλά, αν ένοιωθα πρώτα με τον εαυτό μου εντάξει. 

Το σινγκλ των Headleaders θα μπορούσε να πιάσει περισσότερο κόσμο… 

Πράγματι, είναι όμορφη ποπ, όχι επιτηδευμένη. 

Τι απαιτήσεις υλικού υπάρχουν και γενικά τι δουλειά πρέπει να γίνει για να κυκλοφορήσει ένα σινγκλ στην Creep; 

Πρώτα να υπάρξει το υλικό. Το οποίο θα ακουστεί από ’μας εδώ και θα ικανοποιήσει ορισμένα στάνταρ που έχουμε. Μετά κλείνουμε το στούντιο, αφού πρώτα έχει συζητηθεί να μην ξοδευτούν τζάμπα ώρες. Κάπου εδώ βέβαια υπάρχει κάμποσο άγχος, αλλά τι να γίνει; Τα οικονομικά είναι ισοπεδωτικά. Κατόπιν πρέπει να λογοκριθούν οι στίχοι (σ.σ. εννοεί να περάσουν από τη λογοκρισία). 

Υπάρχει λογοκρισία (σ.σ.!!); 

Ναι. Αν και δεν είχαμε μέχρι τώρα προβλήματα. Βέβαια δεν ξέρω ποια θέματα θεωρούνται ευαίσθητα για να τα λογοκρίνουν, αλλά μπορεί απ’ αλλού να το περιμένεις κι απ’ αλλού να έρθει. Συνεχίζω. Σειρά έχει η μακέτα του εξωφύλλου, να πας στο εργοστάσιο να γίνει η μήτρα… λεφτά, λεφτά, λεφτά. Τα δικά μας λεφτά συνέχεια ανακυκλώνονται. 

Με τι κεφάλαιο ξεκίνησε η Creep; 

Με 200 χιλιάρικα που ακόμα αντέχουν (σ.σ. όχι και λίγα – σε δραχμές αναφερόμαστε), αλλά αν το EP των Yell-O-Yell δεν πουλήσει, θα κάνουμε πολύ καιρό να συνέλθουμε (σ.σ. μάλλον πούλησε καλά). 

Έχουν έρθει πολλά γκρουπ με υλικό για την Creep; 

Πολλά. Αλλά από τα 50 μας ικανοποιούν τα δύο (σ.σ. σήμερα Μπάμπη, αν το είχες αυτό το υλικό, θα ικανοποιούσαν και τα 50…). 

Θα μπορούσε να υπάρχει ή να υπάρξει «ήχος της Creep», όπως λέμε «ήχος της 4AD»; 

Όχι τόσο απόλυτα, μιας και ήδη το υλικό μας είναι ετερόκλητο. Δεν μπορείς να καλουπώσεις την ποιότητα. 

Το θέμα αγγλικού-ελληνικού στίχου πώς το βλέπεις; Είναι θέμα ταλέντου ή αισθητικής; 

Ο ελληνικός στίχος είναι περίεργο πράμα. Ή θα τον πιάσεις καλά ή θα γελάς σαν τον ακούς (σ.σ. μπορείς να γελάς και με τον εγγλέζικο πάντως…). Ειδικά οι Yell-O-Yell και οι Villa 21, που χρησιμοποιούν κάπως περίεργα τη γλώσσα, λίγα λόγια, φράσεις κοφτές και πεταχτές, με αρκετά φωνήεντα και λίγα σύμφωνα, δεν θα μπορούσαν να γράφουν ελληνικά. 

Μπάμπη για σένα το ροκ (σ.σ. μου αρέσει που μιλάνε για ροκ, ούτε για new wave, ούτε για dark wave και τα συναφή) είναι ξενόφερτο; 

Ναι, κάποτε ήταν. Αλλά τότε υπήρχε μια απόσταση Ελλάδας-Αμερικής ή Ελλάδας-Αγγλίας. Διαφορετικά προβλήματα. Έτσι όπως είναι το πράγμα τώρα ο Έλληνας και ο Άγγλος νεολαίος έχουν πάνω-κάτω τα ίδια προβλήματα. 

Δηλαδή το ροκ δεν είναι λαϊκή μουσική της Αγγλίας π.χ., αλλά λαϊκή μουσική της πόλης ή κάτι τέτοιο; 

Λαϊκή μουσική, με την έννοια ότι δεν είναι παραδοσιακή. Γιατί εδώ λέμε «λαϊκή μουσική» τη μουσική που έπαιζαν οι παππούδες μας, ενώ λαϊκή μουσική είναι ό,τι πιάνει πολύ κόσμο. 

Το πανκ; Νομίζεις ότι ο έλληνας πάνκης είναι αυθόρμητος; 

Πιστεύω ότι μπορεί να είναι αυθόρμητος, αλλά κανένας έλληνας πάνκης δεν είναι αυθόρμητος. Το πανκ είναι ακραία μορφή αντίδρασης, δύσκολα υπάρχει αυθεντικότητα. Όπως και η αφρικανική μουσική. Κάποιοι που παίζουν αφρικανική μουσική μπορεί να το κάνουν συνειδητά, αλλά μπορεί και… έτσι.(…) 

Για τα συγκροτήματα όπως το Σύνδρομο, τους Scraptown, τους Magic De Spell, που ηχογράφησαν σε μεγάλες εταιρείες τι έχεις να πεις; 

Εξαρτάται τι ζητάνε απ’ αυτό που κάνουνε. Όλα τα παιδιά που παίζουν μουσική θέλουν να ζήσουν απ’ αυτή σε κάποια φάση, τώρα άλλοι βιάζονται και άλλοι δεν βιάζονται. Δεν ξέρω βέβαια και τι συμβόλαια έχουν κάνει με την εταιρεία κ.λπ. Εξάλλου δεν υπάρχουν και πολλές λύσεις, άμα θες να βγάλεις τη μουσική σου. Δηλαδή, άντε και καλά υπάρχει η Creep. Πριν;(…) 

Για τους κριτικούς και τα ειδικευμένα περιοδικά τι έχεις να πεις; 

Οι κριτικοί απ’ όλα τα περιοδικά αναρωτιόντουσαν γιατί δεν υπάρχει ροκ στην Ελλάδα, γιατί δεν γίνεται κάτι κ.λπ. Με το που εμφανίστηκε η Creep έπρεπε δε λέω να τη διαφημίσουν, ούτε να την αγκαλιάσουν, αλλά αν μη τι άλλο να ενημερώσουν τον κόσμο τη στιγμή που τόσο καιρό οι ίδιοι χτυπιούνται και λένε ότι δεν γίνεται τίποτα. Ακόμα δεν μπορώ να δεχτώ το ότι αφιερώνονται συνέχεια σελίδες επί σελίδων σε ξένα γκρουπ, τη στιγμή που έχουν μικρότερη αμεσότητα για τη χώρα μας, ενώ δεν έχει γραφτεί γραμμή για τους Yell-O-Yell. Γενικά δηλαδή περίμενα από το μουσικό Τύπο μεγαλύτερη συμπαράσταση, και το δηλώνω καθαρά κι ας μπει επικεφαλίδα.