ποιος είναι ο DERECK HIGGINS;

Μια βινυλιακή κυκλοφορία αμερικανού μουσικού από το πουθενά στην Ελλάδα του 2015; Για το “Myths… Realities” τού Dereck Higgins ο λόγος, που αποτελεί συμπαραγωγή της In Fact και της εταιρίας του DVH Recordings. Ποιος είναι ο Dereck Higgins και γιατί ένας δίσκος του τυπώνεται στα καθ’ ημάς και μάλιστα σε μιαν extra περιποιημένη συσκευασία 100 αριθμημένων αντιτύπων (βαρέως splattered πλαστικού, περιέχουσα μάλιστα και CD με bonus track); Για το πρώτο θ’ απαντήσω. Για το δεύτερο δεν ξέρω, αν και κάποιος ευπρόσδεκτος… εσωτερικός λόγος θα υπάρχει.

Αγνοούσα τον Dereck Higgins –να το πω–, αλλά με αφορμή το “Myths… Realities” έψαξα, άκουσα κι έμαθα. Ο μαύρος Αμερικανός παίζει μουσική από τα late seventies –κατ’ αρχάς στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Omaha της Nebraska–, ενώ από τις αρχές του ’80 τον συναντάμε να ηχογραφεί με τους Norman & The Rockwells (1981), τους Disco Ranch & τους Digital Sex (1983), τους InDREAMA πολύ αργότερα... Με προσωπικές δουλειές (κασέτες) ο Dereck Higgins εμφανίζεται το 1985, ενώ από τα 00s και μετά η παρουσία του είναι εντελώς πυκνή (με το discogs να καταγράφει 40 συνολικώς κυκλοφορίες του). Τι μουσικές αποτυπώνονται στο ελληνικό LP; Θα πούμε. Βασικά δύο κομμάτια από το 1985 και δώδεκα γραμμένα ανάμεσα στα χρόνια 1993-2009. Έχουμε λοιπόν μια συνολική, στο μέτρο του δυνατού, εικόνα της πορείας του Higgins, γεγονός που θα μας δώσει τη δυνατότητα ν’ αποκτήσουμε κάποια συνολικότερη εικόνα.

Κατ’ αρχάς να πούμε πως άπαντα τα tracks είναι instros με όλα τα όργανα (κιθάρες, πλήκτρα βασικά και ό,τι άλλο) να παίζονται από τον Αμερικανό – άρα έχουμε έναν καλλιτέχνη που ελέγχει πλήρως και σε κάθε διάσταση το υλικό του. Τώρα, από πλευράς αισθητικής οι συνθέσεις του Higgins θα κατατάσσονταν, στις περισσότερες των περιπτώσεων, στην ηλεκτρονική, με τα πλήκτρα να κυριαρχούν, ενώ σε άλλες, στις λιγότερες, γειτνιάζουν ακόμη και με το rock ή με το minimal rock. Άκου, ας πούμε, το “Waterside” (με τη θαυμάσια rock μελωδία του περασμένη στην κιθάρα), το “Wind at night” ή το “Twilight in silence”, σ’ ένα ύφος που θα μπορούσε να θυμίζει κάτι ανάμεσα, κοντά ή… λιγότερο κοντά σε Meat Puppets και Feelies. Άλλα, πάλι, tracks είναι πιο ambient-electro και όταν δεν παραπέμπουν στον καλύτερο Brian Eno τού “Before and After Science” (όπως το “Happy today” ας πούμε), θυμίζουν κάτι από Durutti Column (εποχής “LC”). Κάποια άλλα, δε, έχουν μια νωχελική ανάπτυξη (με τις κιθάρες μπροστά – και τα ντραμς σε ρόλο πρωταγωνιστή) που σε κερδίζει αμέσως (το “And in my mind” για παράδειγμα, που θα το ζήλευαν πολλοί… τεχνοροκάδες).

Δεν θέλω να πω με όλα τούτα πως ο Dereck Higgins δεν έχει δικό του όραμα για τη μουσική, ούτε, πολύ περισσότερο, πως το “Myths… Realities” στερείται ενδιαφέροντος (ίσα-ίσα, αφού περιέχει πολύ καλά κομμάτια). Τώρα... αν κάπου μένεις λίγο συγκρατημένος ως ακροατής είναι επειδή σχεδόν κάθε track ηχεί κάπως διαφορετικά από το προηγούμενο ή το επόμενό του, μη δίνοντάς σου αυτή την αίσθηση της συνέχειας, που απαιτεί ένα long-play. Επειδή, όμως, το “Myths… Realities” λειτουργεί και σαν συλλογή (ή μόνο σαν συλλογή) τούτη η εντύπωση δεν παύει να είναι έως... και αναμενόμενη.

Επαφή: www.kinetikrecords.com