TZOLI

Η χώρα κατρακυλάει με ταχύτητα και προς τον ηθικό πάτο, σφιχταγκαλιασμένη με τη γελοιότητα. Μπορεί να είσαι φτωχός, μπορεί να χρωστάς, μπορεί… χίλια-δυο μπορεί… αν όμως απολέσεις και την τελευταία ικμάδα σοβαρότητας, τότε δεν σου μένει τίποτ’ άλλο από το να παραδόσεις και τυπικώς τα κλειδιά (γιατί επί της ουσίας το έχεις πράξει ήδη), σκύβοντας το κεφάλι και αφήνοντας ορθάνοιχτη την πόρτα πίσω σου. Μπάτε σκύλοι…

Κατ’ αρχάς προσπαθώ να καταλάβω τι σημαίνει «Tzoli». Ποια είναι αυτή η κυρία; Ποιος είναι ο ρόλος της; Τι καπνό φουμάρει; Είναι λέει… Πρέσβειρα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Τρίχες δηλαδή. Ένα «απολύτως τίποτα». Τι έχουν κάνει όλοι αυτοί οι πρέσβεις και οι πρέσβειρες για τους απόκληρους των πολέμων; Το εξής. Υποστηρίζουν επί της ουσίας, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, κυβερνήσεις που έχουν διαλύσει, βομβαρδίσει, δολοφονήσει, εξανδραποδίσει… και λοιπά… και λοιπά… απειράριθμους λαούς και χώρες. Κλείνουν το μάτι σ’ εκείνους που σκοτώνουν εν ψυχρώ, που σπέρνουν το μίσος, που συντηρούν και θεριεύουν εμφυλίους, που κατακλέβουν φυσικούς πλούτους, που δημιουργούν στρατούς μετακινουμένων, νίβοντας, στην πράξη, τα χέρια τους.

Εγώ δεν είδα, ας πούμε, να πει η Tzoli και η κάθε Tzoli... να ξεκουμπιστούν πρώτα-πρώτα όλοι εκείνοι που βομβάρδισαν Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία και δεν συμμαζεύεται… να έρθουν και να μαζέψουν τα εκατομμύρια των αστέγων, των προσφύγων και των διαλυμένων που δημιούργησαν και να τα περιθάλψουν στις χώρες τους – έτσι, σαν το έσχατο δείγμα τού εναπομείναντος ανθρωπισμού. 
 

Έχουμε λοιπόν τους φιλάνθρωπους, τους τρεχαλητάδες των… ατομικών δικαιωμάτων, που γράφουν την ίδιαν ώρα στα παλιά τους τα παπούτσια όλα τα υπόλοιπα κοινωνικά δικαιώματα. Το να ζει κανείς με ασφάλεια στην πατρίδα του, στον τόπο που γεννήθηκε, το να έχει σπίτι, παιδεία, εργασία, υγεία, περίθαλψη, σύνταξη κ.ο.κ. Αυτά… στα τέτοια τους. Πώς θα μοιράσουμε καμμιά κουβέρτα στον κάθε απελπισμένο ή πώς θα ρίξουμε κανα σωσίβιο στον ναυαγισμένο. Όμως όλα τούτα δεν λύνουν το πρόβλημα… κι εν πάση περιπτώσει ο λαός πράττει το πρέπον και μόνος του όταν τύχει – δεν χρειάζονται οι... Tzolides, ούτε τα «μπράβο», ούτε τα νόμπελ, ούτε η Τέχνη της δεκάρας που τάχα θα... ευαισθητοποιήσει. Έτσι, εκείνο που μένει είναι πως δεν υπάρχει κανένα απολύτως σχέδιο, καμμία πρόνοια, καμμία παρέμβαση, κανένα σπρώξιμο από τους… σταρ, ώστε να επιστρέψει πίσω στην πατρίδα του ο ξεριζωμένος, βρίσκοντας ξανά εκείνα που είχε (τουλάχιστον). Λάσπη λοιπόν στ’ «αστέρια»…

Μια κυβέρνηση, η δική μας, που έχει χάσει κάθε ίχνος σοβαρότητας –όχι πως ήταν σοβαρές οι προηγούμενες… όλοι θυμόμαστε εσχάτως κάποιαν άλλη… τής τιμής ονόματι Αλαμουντίν– και που υποκλίνεται χατζηαβατικά σε κάθε κυράτσα, σε κάθε εκπρόσωπο της τάξης των ελαχίστων, που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να μοιράζει στάχτες για τα μάτια των πολλών, είναι και ηθικώς ξεπεσμένη.
Κοντολογίς, είναι αδιανόητο σ’ αυτά τα διατεταγμένα όντα να απαντάμε, ως χώρα, με σαλιαρίσματα και δουλοπρέπειες σαν τις τελευταίες... κυρακατίνες.