Νέος τραγουδοποιός είναι ο Γιώργος Μητρογιαννόπουλος, αλλά
το τραγούδι του δεν είναι εντελώς νέο. Θέλω να πω πως υπάρχουν εμφανείς
αναφορές από τη μια μεριά στην ελληνόφωνη μπαλάντα του Μάλαμα ή του Ζιώγαλα (δεν
είναι κακό αυτό) και από την άλλη στο δημοτικό τραγούδι, επενδύοντας στον…
μακρύ στίχο και στις πυκνές ενορχηστρώσεις. Το πρώτο δεν του βγαίνει και τόσο
καλά – το δεύτερο έχει καλύτερη διαδρομή… έτσι καθώς αναπτύσσεται το άλμπουμ.
Ο Μητρογιαννόπουλος στα «Λόγια της Σιωπής» [Μετρονόμος,
2015] θέλει να κάνει τραγούδι με κοινωνικό περιεχόμενο, όμως ο στίχος του δεν
τον βοηθάει πάντα και όσο θα έπρεπε. Υπάρχει η αγνή πρόθεση θέλω να πω, αλλά το
αποτέλεσμα συχνά είναι κάπως πρωτόλειο. Δεν υπάρχει η επεξεργασία, το βασάνισμα
της λέξης και περαιτέρω του νοήματος. Η βάση είναι σωστή, αλλά το… εποικοδόμημα
μοιάζει ενίοτε τραβηγμένο. Κατά τη γνώμη μου το «λάθος» βρίσκεται στο «πολύ».
Οι στίχοι των τραγουδιών, θέλω να πω, παραείναι μακροσκελείς. Πολλά λόγια, που
κάπου χάνονται. Περιγραφόμενες καταστάσεις, οι οποίες συμπλέκονται
αδυνατίζοντας το κεντρικό νόημα. Με λιγότερα και πιο ψαγμένα λόγια φρονώ πως το
αποτέλεσμα θα ήταν πιο κεντραρισμένο. Αυτή η πληθωρικότητα, να την πούμε έτσι,
βγαίνει και στις μελωδίες και στις ενορχηστρώσεις (δεν θα μπορούσε, τελικώς, να
συνέβαινε κι αλλιώς), όμως εκεί τα πράγματα είναι, σίγουρα, πιο εμπεδωμένα.
Ο Μητρογιαννόπουλος, φρονώ, πως αξίζει να το παλέψει. Να πετάξει,
όπως λέμε, πολλά από πάνω του (αυτό εννοώ). Να απλοποιήσει τις φόρμες του
στοχεύοντας στο καίριο. Τα τραγούδια του, επί του πρακτέου, να γίνουν τρίλεπτα
και όχι τετράλεπτα και πεντάλεπτα, όπως είναι τα περισσότερα εδώ. Τα μεγάλα σε
διάρκεια τραγούδια «στέκονται» όταν διηγούνται μιαν ιστορία (ας θυμηθούμε π.χ.
«Το μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο» του Σαββόπουλου), όταν όμως αναπτύσσονται σε
μιαν ας την πούμε φιλοσοφική-ποιητική διάσταση, τότε, αν είναι μακροσκελή,
«χάνονται». Απόδειξη αυτού που λέω είναι πως το ωραιότερο τραγούδι στα «Λόγια
της Σιωπής» (ο τίτλος αντιβαίνει συχνά σ’ εκείνο που συμβαίνει) είναι ο «Κωνσταντής»,
που διαρκεί πάνω από έξι λεπτά, αλλά αφηγείται μιαν ιστορία
και την αφηγείται τέλεια. Εξαιρετικό. Από κάθε άποψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου