Ο Andreas Loven
είναι ένας νορβηγός πιανίστας, που έζησε όμως για κάμποσα χρόνια
στο Cape Town
της Νότιας Αφρικής. Αυτό δεν το λέμε έτσι για να το πούμε. Η πόλη και η ιστορία
της (ένα συγκεκριμένο κομμάτι της ιστορίας της) περνάει μέσα από το πιο
πρόσφατο CD
του, το “District Six” [Losen Records, 2016], και είναι αυτό που δίνει, κατά
βάθος, νόημα στις συνθέσεις και τα παιξίματα.
District Six.
Η περιοχή φάντασμα του Cape Town,
στην οποία ζούσαν μουσουλμάνοι, Xhosa,
Afrikaans,
Άγγλοι και Ινδοί, και η οποία διαλύθηκε για να αποδοθεί «καθαρή», μέσω των
πολιτικών του apartheid,
στους λευκούς. Τούτο ξεκίνησε να συμβαίνει την 11/2/1966 (πριν 50 χρόνια
δηλαδή), για να ολοκληρωθεί σταδιακώς εκεί προς τις αρχές του ’80. Άνθρωποι
απομακρύνθηκαν δια της βίας, σπίτια γκρεμίστηκαν, περιουσίες καταστράφηκαν ή
διαλύθηκαν, συνέβησαν τέλος πάντων όλα εκείνα που «έπρεπε» να συμβούν, ώστε να
γραφεί άλλη μια μαύρη σελίδα στην πρόσφατη ιστορία της χώρας. Εκεί, στο Cape
Town,
βρέθηκε το προηγούμενο καλοκαίρι ο Andreas Loven και σε συνεργασία με ντόπιους μουσικούς (την
κοντραμπασίστρια Romy Brauteseth
από το East London της Νότιας Αφρικής, τον τενορίστα Buddy
Wells
που ζει στο Cape Town
και τον ντράμερ Clement Benny
επίσης από το East London)
θα ετοιμάσει ένα άλμπουμ εννέα συνθέσεων (όλες δικές του), διαγράφοντας
σύγχρονα αισθητικά jazz
περιβάλλοντα, τα οποία επενδύει με τις δικές του κοινωνικοπολιτικές νύξεις.
Απ’ αυτά λοιπόν τα tracks θα ξεχωρίζαμε το “Roots” που συνδυάζει afro-jazz και ρομαντικά
στοιχεία, το “African piano”
που φέρνει στη μνήμη μου την jazz
του Chris McGregor
(έχει ένα spiritual feeling
δηλαδή), το “Inside District Six”,
που είναι καθαρό νοτιοαφρικανικό, επηρεασμένο από τις παραδοσιακές ρυθμολογίες
της χώρας, όπως και το έσχατο “Departing Tokyo”,
που κλείνει το άλμπουμ μ’ έναν ήσυχο, μελωδικό τρόπο.
Περίτεχνο CD, οπωσδήποτε, από έναν μουσικό με… όχι
μόνον αισθητικές ανησυχίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου