MOPPA ELLIOTT σόλο μπάσο

Άλμπουμ με σόλο μπάσο στην τζαζ και τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό δεν είναι κάτι ασύνηθες. Μπορεί να είναι σπάνιο, αλλά όχι ασύνηθες… αρκεί να θυμηθούμε τις σχετικές εγγραφές των Barry Guy, Dave Holland, Barre Phillips, Peter Kowald, Eberhard Weber, Malachi Favors κ.ά. Πάντα, όμως, ένα σόλο κοντραμπάσο άλμπουμ πέφτει σαν… κεραυνός στο κατακαλόκαιρο. Ξαφνιάζει. Γιατί η μουσική που παρουσιάζει είναι κάτι άλλο. Είναι κάτι που δεν το φαντάζεσαι εκ πρώτης. Έρχεται να διαλύσει, με άλλα λόγια, εκείνο που χτίζεται συνεργατικά και που μας παρουσιάζεται μέσα από την κλασικού τύπου δισκογραφία. Όλα τα άλμπουμ για σόλο double bass στην jazz δεν είναι ίδια, και αυτό θα υποστηρίζαμε και για το “Still, Up in the Air” [Hot Cup, 2016] του μπασίστα των Mostly Other People Do the Killing Moppa Elliott – πως έχει δηλαδή κάτι δικό του. Και αυτό το αντιλαμβάνεται αμέσως ο ακροατής.

Κατ’ αρχάς στην εγγραφή δεν περιλαμβάνονται έξτρα βοηθήματα και στούντιο τεχνικές-μετατροπές, που να… πολλαπλασιάζουν τα δεδομένα. Το παίξιμο είναι καθαρό και σε πρώτο επίπεδο. Φυσικά, τα παιξίματα γίνονται με το χέρι (pizzicato) ή με δοξάρι (arco), όμως οι τεχνικές που αναπτύσσονται συχνά είναι παράξενες. Έχουν έναν εκρηκτικό χαρακτήρα θα έλεγα. Ο ήχος, γενικώς, απλώνεται μ’ έναν τρόπο άμεσο και ουσιαστικό, που σε ξεγελά. Νομίζεις ότι ακούς φερ’ ειπείν δύο κοντραμπάσα, ένα πιο… λυρικό κι ένα απλώς στο ρόλο του. Η ταχύτητα των παιξιμάτων, δηλαδή, δεν σε αφήνει να συνειδητοποιήσεις πως έχεις να κάνεις μ’ ένα όργανο κι έναν παίκτη. Και κάπου εκεί τοποθετείται εκείνο που αντιλαμβάνεσαι ως μια πολυφωνική προσέγγιση, ίσως εντελώς διαφορετική απ’ ό,τι έχει φθάσει έως ώρας στ’ αυτιά σου, αλλά πάντως πολυφωνική.

Αυτός ο αυθορμητισμός, που συνδυάζεται μ’ έναν καταιγισμό ιδεών, οι οποίες (ιδέες) υλοποιούνται άμεσα και στο επόμενο κάθε φορά δευτερόλεπτο, προσφέρει στο άλμπουμ μιαν αίσθηση μοναδική (για ηχογράφηση κοντραμπάσου). Ο ίδιος ο Elliott υποστηρίζει πως σ’ αυτή την κατεύθυνση είναι επηρεασμένος περισσότερο από μη μουσικούς παρά από μουσικούς – και στους πρώτους αναφέρει τους συγγραφείς David Foster Wallace (σύγχρονος Αμερικανός, που δεν βρίσκεται στη ζωή και που έχει μεταφραστεί στη γλώσσα μας) και Milorad Pavic (Σέρβος, κι αυτός επαρκώς μεταφρασμένος στην ελληνική), που διατηρούν τον δικό τους τρόπο γραφής και αφήγησης, σπάζοντας τους παραδοσιακούς, λογικούς γραμμικούς κανόνες. Πάνω σ’ αυτή τη βάση, μιας πληθωρικής ενίοτε παράλογης και σίγουρα αμέσως αντιληπτής διάστασης, ο Moppa Elliott «χτίζει» ένα CD επτά κομματιών (από το “Sequence three” έως το “Sequence fourteen” – πολλά ενδιάμεσα νούμερα παραλείπονται), που δεν αφήνει κανένα περιθώριο (ακουστικής) επανάπαυσης και εφησυχασμού. Απλώς... πας μαζί του.

Επαφή: www.hotcuprecords.com