Παλιός… δισκορυχικός γνώριμος ο
κλαρινίστας και τενόρο σαξοφωνίστας Ken Peplowski,
αφού έχουμε αναφερθεί τουλάχιστον δυο φορές στο παρελθόν σ’ αυτόν. Στην πρώτη
(2010) ήταν συμμέτοχος σ’ ένα άλμπουμ του πιανίστα Bill Cunliffe
και της φλαουτίστας Holly Hofmann, ενώ στην δεύτερη
(2013) λόγο κάναμε για το προηγούμενο(;) προσωπικό CD του στην CAPRI, που είχε τίτλο “Maybe September”. Στο παρόν “Erapture” (2016), που
τυπώνεται και πάλι από την CAPRI,
ο Peplowski συνοδεύεται
από τους Ehud Asherie
πιάνο, Martin Wind
μπάσο και Matt Wilson
ντραμς, κρουστά. Επιλέγοντας να αποδώσει στάνταρ ρεπερτόριο, ο Peplowski δίνει ένα κλασικό
πλέον τζαζ άκουσμα χωρίς να παραλείπονται, φυσικά, και κάποιες μικρές ή λιγότερο
μικρές καινοτομίες – καθότι έχει τη δική του χάρη ν’ ακούς π.χ. τη μελωδία από
το “Oh, my love” (John Lennon/ Yoko Ono) παιγμένη από το κλαρίνο
(του) ή την άλλη τού “When October goes”
(Barry
Manilow/ Johnny Mercer) περασμένη στο τενόρο
(του).
Από πλευράς ρεπερτορίου αυτές είναι οι δύο pop, ας τις πούμε έτσι, διασκευές. Όλα τα
άλλα tracks είναι jazz ή σχεδόν jazz-standards, συνθέσεις δηλαδή των
Duke Ellington, Harry Warren, Leslie Bricusse, Noël Coward, Herbie
Nichols,
Peter Erskine,
Bernard Herrmann
και Fats Waller,
κάτι που δείχνει την προσήλωση του Peplowski στις ρίζες, και περαιτέρω στην ανάγκη, τη
δική του ή και τη γενικότερη, αυτές ακριβώς οι ρίζες να επανεξετασθούν και να
επανενταχτούν στο τώρα. Ιδιαίτερης μνείας θα άξιζε η σύνθεση του σημαντικότατου
πιανίστα τής bop era Herbie Nichols
“Enrapture”,
που δίνει και τον τίτλο στο άλμπουμ, και τούτο επειδή, όπως διάβασα, δεν
εκτελέστηκε ποτέ από τον συνθέτη της (που πέθανε 44 ετών το 1963). Φυσικά, το “Enrapture” έχει αποδοθεί και στο
παρελθόν (π.χ. από το Herbie Nichols Project το 2001), όμως εδώ, στην εκδοχή
του Peplowski,
αποκτά άλλον αέρα η μελωδία μέσω του κλαρίνου, ενώ και τα υπόλοιπα τρία όργανα
συνοδεύουν «φωναχτά» (ιδίως ο ντράμερ Wilson,
που από ένα σημείο και μετά τραβάει το κομμάτι πάνω του).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου