Με μαντήλα στην παρέλαση; Ναι αμέ!

Πήγαινα στις παρελάσεις μικρός με τον πατέρα μου –λέω για το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’70– και η εικόνα που μου έχει μείνει καθαρή στη μνήμη είναι εκείνη των φοιτητών και σπουδαστών, που παρήλαυναν με ό,τι γούσταρε ο καθένας τους. Συνήθως σακάκι ή αμπέχονο και από μέσα πουκάμισο ή ζιβάγκο. Μετά τα κύματα της θλιβερής ομοιομορφίας, των μαθητών και των στρατιωτών, η παρέλαση έκλεινε με τη σπουδάζουσα νεολαία – φοιτητές του Πανεπιστημίου και «ΚΑΤΕΕτζήδες» δηλαδή, που έκαναν το βήμα τους λες και πήγαιναν σε ακόμη μια διαδήλωση. Από ’κείνες τις διαδηλώσεις της ύστερης χούντας και της μεταπολίτευσης εννοώ, που εμπεριείχαν μια κάποια αγωνιστικότητα κι ελπίδα. Βιαζόμουν θυμάμαι, τότε, μαθητής του Δημοτικού ακόμη, να γίνω κι εγώ φοιτητής, ώστε να παρελαύνω, μετά τις… φωτοκόπιες, φορώντας ό,τι να ’ναι. Έγινα κάποτε… αλλά, δυστυχώς, δεν μπόρεσα να πραγματοποιήσω τ’ όνειρό μου. Είχαν αλλάξει οι εποχές... και το πρώτο ΠΑΣΟΚ, σαν φοιτητές, μας είχε κάνει να αδιαφορούμε για τους βυζαντινισμούς και τις εν γένει κοσμικότητες.

Παλαιά ήμουν, αναφανδόν, εναντίον των παρελάσεων. Τις θεωρούσα φασιστικά δρώμενα, «μεταξικές» φιέστες και τα τοιαύτα (δεν ξέρω αν είχα δίκιο – μάλλον είχα) κι εν πάση περιπτώσει το όλο σκηνικό είναι αλήθεια πως ήταν ξένο προς εμένα – προς τα γούστα μου (την αισθητική μου εννοώ) ή την όποια ιδεολογία μου. Άλλαξα, όμως, άποψη μετά την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου 2011, στη Θεσσαλονίκη, όταν ματαιώθηκε η συνηθισμένη στρατιωτική «γιορτή», με τον κόσμο να μετατρέπει την… πατριωτική μάζωξη, σε αληθινή αγωνιστική (αντιμνημονιακή) συγκέντρωση. Οι φωτογραφίες με τις κλούβες της αστυνομίας να εμποδίζουν το λαό να παρελάσει στη λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου επίσης θα μείνουν, για πάντα, χαραγμένες στη μνήμη μου.

Έκτοτε έχω την άποψη πως κάθε τι, μια οποιαδήποτε αφορμή, που μπορεί να κινητοποιήσει τους πολλούς, να τους δώσει τη δυνατότητα να εκφραστούν (σε μια δεδομένη στιγμή) θα είναι πάντα χρήσιμη. Κι έτσι… απέκτησα νέα γνώμη για τις παρελάσεις, απολαμβάνοντας κάθε τι που μπορεί να διαλύσει προς στιγμήν αυτό το ανόητο ομοιόμορφο και το παρατεταγμένο. Ακόμη και το μαθητή π.χ., που, πριν μερικά χρόνια, άνοιξε την παλάμη του προς τους «επισήμους», ή τη μαθήτρια με τη μαντήλα (χθες). Όαση!

Δεν έχω πρόβλημα, εννοείται, με το να καταργηθούν οι κάθε είδους παρελάσεις. Και οι μαθητικές (που κοστίζουν όσο κοστίζουν στις σημερινές στριμωγμένες οικογένειες) και οι στρατιωτικές (που παρακοστίζουν στο φαλιρισμένο κράτος, δηλαδή σε όλους μας), αλλά αν είναι να γίνονται ας γίνονται… άνευ πρωτοκόλλου. Στο διάολο οι κανονισμοί του υπουργείου υπνοπαιδείας και ό,τι άλλο… Και μπράβο, όχι μόνο στη μαθήτρια με τη μαντήλα, αλλά και στους μάγκες δασκάλους της που της το επέτρεψαν. Γιατί, αυτούς, τους ξεχάσαμε.