ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ 1953-2021

Ο Χρήστος Κυριαζής, που πέθανε σήμερα, δεν ήταν κάποια αμελητέα ποσότητα. Απεναντίας ήταν ένας από τους καλύτερους ροκολαϊκούς τραγουδοποιούς από το ’80 και μετά. Δυνατό ροκολαϊκό έφτιαχνε και ο Αντώνης Βαρδής φυσικά, αλλά ο Κυριαζής, εν αντιθέσει με τον Βαρδή, ήταν και ο στιχουργός, σχεδόν πάντα, των τραγουδιών του (ενώ ο Βαρδής σπάνια έγραφε στίχους). Ο Κυριαζής το είχε όλο το «πακέτο» δηλαδή και σαν μελωδός ήταν απλός και πηγαίος, πράγμα που του έδινε πάντα ένα ξεπέταγμα σε σχέση με άλλους, που κάνανε την ίδια δουλειά μ’ εκείνον.
Το ότι επέμενε επίσης να τραγουδάει με την μη-φωνή του σημαίνει πως είχε βρει ένα ακόμη «κουμπί», για να επιβληθεί, καθότι ο κόσμος πολύ συχνά εντυπωσιάζεται από το «λάθος» και την «αδυναμία», αφού ο καθείς βλέπει σ’ αυτά (στα «λάθη και τις «αδυναμίες» των φτασμένων) τον εαυτό του. Σου λέει... αφού καταφέρνει και τραγουδάει ο Κυριαζής, όλα είναι μπορετά.

Τα τραγούδια του Κυριαζή, και αναφέρομαι σ’ αυτά που έλεγε εκείνος, ήταν απλά, και ορισμένα κάπως αστεία, για τα δικά μου γούστα (θυμάμαι πως ξεκαρδιζόμουν όποτε άκουγα το «έλα μωράκι μου, το στρώμα είναι καπιτονέ») αλλά επειδή ο ίδιος είχε κάπου το γνώθι σαυτόν τα καλυτερότερα από τα τραγούδια του τα έδινε να τα πούνε άλλοι.
Να θυμηθούμε το «Κυριακή απόγευμα» (Βασίλης Λέκκας), το «Αύριο» (Ηλίας Ασβεστόπουλος & 2002 GR), τα «Αυτά τα βράδια» και «Βαρέθηκα να ζω» (Βλάσσης Μπονάτσος), το «Χρόνια που έχασες» (Σταύρος Λογαρίδης), το «Και να ’ρθεις με το μίνι-μπας» (Γιάννα Κομνηνού) και ορισμένα ακόμη.
Βασικά ο Κυριαζής ήταν ένας ακομπλεξάριστος τραγουδοποιός, που ήξερε τι ήθελε από το τραγούδι, καταφέρνοντας τελικά, και μετά από πολλές προσπάθειες, να «φυτρώσει» σε μια ρωγμή του χρόνου. Το σημειώνουμε αυτό, γιατί ο άνθρωπος πάλευε από τις αρχές του ’70, για να μπορέσει να κάνει κάτι, φθάνοντας τελικά να το κάνει σχεδόν 20 χρόνια αργότερα.
Ο Κυριαζής δεν πούλησε ποτέ κάτι παραπάνω απ’ αυτό που ήταν, ήξερε να διαχειριστεί την εικόνα του (φάνηκε αυτό, όταν «έκοψε λάσπη» την εποχή που τα εκατομμύρια έπεφταν στα πόδια του με τη σέσουλα), μένοντας πιστός στις αρχές του, και δίχως να απασχολήσει έκτοτε τα μίντια με ανοησίες, πουλώντας σχέσεις, έρωτες και άλλα τινά φούμαρα...
Ίσως το ωραιότερο τραγούδι, που έγραψε ποτέ ο Χρήστος Κυριαζής...