CLAYHANDS: Is This Yes? [Bird’s Robe Records,
2021]
Αυστραλοί από το Σίδνεϋ είναι οι Clayhands, μία instrumental μπάντα την οποίαν αποτελούν οι Heather Darvey ντραμς, κρουστά, κόνγκα, steel tongue drum, glockenspiel, Matthew Brazel κιθάρες, κρουστά, σύνθια, Ricky Thom κιθάρες, καλίμπα, κρουστά και Ronan Geraghty πιάνο, πλήκτρα, ντραμς μπάσο, σύνθια, glockenspiel, κρουστά, φωνητικά.
Το “Is This Yes”
είναι το πρώτο άλμπουμ τους, που κυκλοφορεί τώρα σε CD (αργότερα θα τυπωθεί και σε βινύλιο) και
που περιέχει έξι συνθέσεις τους (ομαδικά γραμμένες), που διαρκούν από επτά έως
και δεκαπέντε λεπτά.
Δηλαδή μικρό κομμάτι δεν υπάρχει εδώ, κάτι που γενικώς ευνοεί τους Clayhands προκειμένου να βρουν τον χώρο ώστε να παρουσιάσουν το δικό τους σύγχρονο progressive, που διαθέτει πολλά στοιχεία από Yes (“Is this Yes”? – όπως λέει και ο τίτλος του δίσκου τους), King Crimson, έχοντας να επιδείξει κι άλλες επιρροές, από κινηματογραφικούς συνθέτες ας πούμε ή γκρουπ, που ασχολήθηκα με το σάουντρακ (σαν τους Goblin ή τον Hans Zimmer).
Το άκουσμα είναι κατ’ αρχάς... άνετο και ευχάριστο. Οι συνθέσεις κυλάνε καλά, έχουν να επιδείξουν ροή και ποικιλία, οι μελωδίες είναι «ανοιχτές» και απλώνονται με μια μεγαλοπρέπεια, την οποίαν υποβοηθούν τα keyboards πρωτίστως και δευτερευόντως οι κιθάρες. Η μαεστρία των Clayhands φαίνεται δε στο 15λεπτο “Playgrounds”, εκεί όπου καταφέρνουν να συντηρούν το ακροαματικό ενδιαφέρον με τις συνεχείς μελωδικές παραλλαγές τους, τα απρόσκοπτα «γεμίσματα», τις «αλλαγές» μέσω από το «σπάσιμο» του τέμπο, τις συντονισμένες επαναφορές και βεβαίως την περισσή δεξιοτεχνία, η οποία διακρίνει τα μέλη τούτου του πολύ καλού και υποψιασμένου συγκροτήματος.
Επαφή: www.birdsrobe.com
SLEEPMAKESWAVES: Live at the Metro [Bird’s Robe
Records, 2021]
Οι sleepmakeswaves (έτσι τους αρέσει να γράφονται – όλα τα γράμματα με μικρά και οι λέξεις κολλημένες) είναι ένα instrumental ροκ γκρουπ από το Σίδνεϋ, που έχει την ιστορία του. Μάλιστα, για δύο παλαιότερα άλμπουμ του, το “These Are Not Your Dreams” [Bird’s Robe Records, 2020] και το “Made of Breath Only” [Pelagic Records, 2017], έχουμε γράψει παλαιότερα στο δισκορυχείον.
Ο πιο πρόσφατος δίσκος των sleepmakeswaves, που κυκλοφορεί σε 2LP και CD, έχει τίτλο “Live at the Metro” και είναι ζωντανά ηχογραφημένος στο Metro Theatre του Σίδνεϋ, στις 13 Ιουνίου 2015 – στο τέλος της τότε παγκόσμιας περιοδείας τους. Μάλιστα σ’ εκείνο το tour οι leepmakeswaves είχαν περάσει και από την Ελλάδα, καθώς είχαν εμφανισθεί στην Μαύρη Τρύπα της Θεσσαλονίκης στις 5 Απριλίου 2015 και στο AN Club της Αθήνας, στις 6 Απριλίου.
Τα μέλη του γκρουπ σ’ εκείνη την περιοδεία και σ’ αυτή την ηχογράφηση ήταν: Alex Wilson μπάσο, πλήκτρα, ηλεκτρονικά, Jonathan 'Kid' Khor κιθάρες, Otto Wicks-Green κιθάρες και Tim Adderley ντραμς, με την συνολική line-up να περιλαμβάνει τους τεχνικούς ήχους, τον φωτιστή, τον άνθρωπο που ασχολείτο με τις κρατήσεις και τον μάνατζέρ τους. Ένα επαγγελματικό, λοιπόν, γκρουπ, που είχε και έχει όλα τα φόντα και τα προσόντα να διαπρέψει στις σκηνές και βεβαίως στην δισκογραφία.
Το λέμε, γιατί και τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους, για τα οποία έχουμε γράψει κείμενα, είναι αρκετά καλά (μπορείτε να δείτε εύκολα τις παλαιές reviews μέσω του “search”), ενώ και αυτό, το live στο Metro Theatre, «στέκεται» αρκετά καλά, δείχνοντας, κατά πρώτον, πως ο ήχος των sleepmakeswaves δεν διαφοροποιείται από stage σε στούντιο.
Μακρόσυρτες συνθέσεις, με τις κιθάρες μπροστά, με μπλεγμένες και εξελισσόμενες μελωδίες, στο κλασικό post-rock ύφος, με λίγα στοιχεία σύγχρονου progressive ή alternative rock (έτσι όπως το ακούσαμε στα nineties) και με χαρακτηριστική άνεση στην διαμόρφωση ενός τεταμένου κιθαριστικού περιβάλλοντος, περφεξιονιστικής κατεύθυνσης, οι sleepmakeswaves φθάνουν στην πατρίδα τους, την Αυστραλία, και στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, το Σίδνεϋ, στο τέλος της παγκόσμιας περιοδείας τους, έχοντας ένα στόχο μόνο. Να παίξουν μπροστά στο κοινό τους και να αποθεωθούν. Με συνθέσεις σαν την “Emergent”, για παράδειγμα, δεν θα ήταν δύσκολο να συμβεί αυτό.
Επαφή: www.birdsrobe.com
PIRATE: Pirate [Bird’s Robe Records, 2008/2021]
Οι Pirate προέρχονται και αυτοί από το Σίδνεϋ, με το “Pirate” να αποτελεί ένα μίνι άλμπουμ τους από το 2008 (ήταν το δεύτερό τους). Τώρα αυτό το άλμπουμ επανακυκλοφορεί σε CD και σε digital, με αφορμή τα 10χρονα της Bird’s Robe Records (για τα οποία έχουμε γράψει κι άλλες φορές στο blog).
Οι Pirate αποτελούνται εκ των Shan Abey κιθάρες, Ben Norvill μπάσο, Tim Adderley ντραμς και Joel Woolf σαξόφωνα, φωνή – με το σαξόφωνο να κάνει την διαφορά στον ήχο τους, ένα σαξόφωνο που κινείται κυρίως προς progressive rock κατευθύνσεις.
Τα πέντε κομμάτια του “Pirate”, που διαρκούν από τέσσερα έως επτά λεπτά, είναι σίγουρα κιθαριστικά (καθώς τα πλήκτρα απουσιάζουν από τις ενοργανώσεις) και χαρακτηρίζονται από το ομαδικό παίξιμο των μουσικών, χωρίς ιδιαίτερες σολιστικές καταδείξεις, με το σαξόφωνο να κρατάει επίσης μεγάλο χρόνο στις αναπτύξεις των μελωδιών, των αυτοσχεδιασμών και των ρυθμικών σχημάτων, προσθέτοντας στον ήχο των Pirate seventies vibes (ακόμη και King Crimson εποχής “Earthbound” μπορείς εδώ να ανακαλέσεις).
Το αποτέλεσμα είναι σίγουρα πολύ καλό και κατά τόπους ευφάνταστο, με tracks σαν τα “Felon on the roof”, “Batman’s last dance” και “b minor” να συναρπάζουν με την εκρηκτικότητά τους, συνδυάζοντας περφεξιονιστικές λογικές και αυθεντικό δόσιμο.
Επαφή: www.birdsrobe.com
SOLKYRI: No House [Bird’s Robe Records,
2011/2021]
Για τους Solkyri από το Σίδνεϋ (Adam Mostek, Andrew Pearsall, Nicholas Hall) έχουμε ξαναγράψει. Ήταν πέρυσι, όταν αναφερθήκαμε στο άλμπουμ τους “Mount Pleasant” [Bird’s Robe Records / dunk!records], παραθέτοντας καλά λόγια γι’ αυτό το instrumental αυστραλέζικο συγκρότημα, που κινείται σε post-rock κατευθύνσεις, έχοντας μπροστά τις κιθάρες σε διάφορες περιπτύξεις, κτίζοντας συμπαγή και απροσπέλαστα επικά μα και λυρικά (όταν θέλει) αναχώματα.
Τώρα δεν έχουμε κάποιο πιο καινούριο άλμπουμ τους, με την παρθενική κυκλοφορία τους, από το 2011, που είχε τίτλο “No House” και που τώρα ξαναμοιράζεται σε LP, CD και digital.
Το “No House” είναι ένα άλμπουμ έξι κομματιών, ορχηστρικών φυσικά, που αποδίδονται από τα βασικά όργανα, με προσθήκες, όμως, ανά περίπτωση σε φλάουτο, τρομπέτα, τσέλο και τούμπα.
Υπάρχει λοιπόν η διάθεση να περιγραφούν ποικίλες συναισθηματικές καταστάσεις, με τα πρόσθετα όργανα να αναλαμβάνουν το σχετικό «βάρος», χωρίς τούτο να σημαίνει πως οι κιθάρες (το νούμερο 1 όργανο στον δίσκο), δεν είναι εκείνες που θα κάνουν –και κάνουν– την πολύ μεγάλη διαφορά. Αυτό το διαπιστώνεις σε κομμάτια όπως είναι το μεγάλο σε διάρκεια “Strangers”, που πλησιάζει τα έντεκα λεπτά, και που διαθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά του νέου κιθαριστικού progressive, και κυρίως εκείνου που εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο τις μινόρε μελωδίες, μέσα από λυρικά, μα και από δυναμικά ξεσπάσματα.
Υπάρχει λοιπόν το κλασικό post rock των 00s εδώ, αλλά υπάρχουν και άλλα στοιχεία από πειραματικά έως hard και prog, που δίνουν στους Solkyri μια ξεχωριστή ταυτότητα.
Επαφή: www.birdsrobe.com
MALO MORAY & HIS INFLATABLE KNEE:
Improvisations from the Solar System (And Other Solo Pieces) [Private Pressing,
2021]
Ο Malo Moray και οι His Inflatable Knee είναι βασικά ο Malo Moray (Martin Riebel είναι το αληθινό όνομά του), ένας πειραματικός καλλιτέχνης με έδρα την Λειψία και με διάφορες κυκλοφορίες τον τελευταίο καιρό, κάποιες εκ των οποίων διατίθενται και σε φυσικές μορφές. Μία τέτοια είναι και το “Improvisations from the Solar System (And Other Solo Pieces)”, που κυκλοφορεί τώρα σε LP, CD και digital.
Το αποτέλεσμα το καταγράφει σε επτά tracks (από 3λεπτα έως και 11λεπτα), τα οποία φανερώνουν επιρροές από διάφορα αισθητικά πεδία, που μπορεί να εκκινούν από την avant-garde και την ambient, φθάνοντας μέχρι το ιδιότυπο meditation ανακατωμένο με στοιχεία world music. Στις πιο «χαμηλές» διαδρομές του ο ήχος του Malo Moray μπορεί να ανακαλεί κάτι από Stephan Micus ή και Deuter, αν και ουκ ολίγες φορές οι αναφορές σε Brian Eno και άλλους «έντεχνους» ηλεκτρονιστές δείχνει να κυριαρχούν.
Τα επτά από τα οκτώ κομμάτια είναι δικές του συνθέσεις, όπως είναι αναμενόμενο, αλλά υπάρχει και κάτι «ξένο», που αφορά σ’ ένα από τα τελευταία, μεταθανάτια κομμάτια του Leonard Cohen, από το άλμπουμ του “Thanks for the Dance”(2019), που έχει μουσική όμως του γιού του Adam Cohen – λέμε για το “Listen to the hummingbird”, που είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα της σειράς.
Γενικώς, θα γράφαμε για ένα πολύ ενδιαφέρον άκουσμα, που μπορεί να ενδιαφέρει εξίσου ακροατές προσανατολισμένους στους ήχους του ’70 και σημερινούς fans των πειραματικών αποδράσεων.
Επαφή: www.malo.cool
Αυστραλοί από το Σίδνεϋ είναι οι Clayhands, μία instrumental μπάντα την οποίαν αποτελούν οι Heather Darvey ντραμς, κρουστά, κόνγκα, steel tongue drum, glockenspiel, Matthew Brazel κιθάρες, κρουστά, σύνθια, Ricky Thom κιθάρες, καλίμπα, κρουστά και Ronan Geraghty πιάνο, πλήκτρα, ντραμς μπάσο, σύνθια, glockenspiel, κρουστά, φωνητικά.
Δηλαδή μικρό κομμάτι δεν υπάρχει εδώ, κάτι που γενικώς ευνοεί τους Clayhands προκειμένου να βρουν τον χώρο ώστε να παρουσιάσουν το δικό τους σύγχρονο progressive, που διαθέτει πολλά στοιχεία από Yes (“Is this Yes”? – όπως λέει και ο τίτλος του δίσκου τους), King Crimson, έχοντας να επιδείξει κι άλλες επιρροές, από κινηματογραφικούς συνθέτες ας πούμε ή γκρουπ, που ασχολήθηκα με το σάουντρακ (σαν τους Goblin ή τον Hans Zimmer).
Το άκουσμα είναι κατ’ αρχάς... άνετο και ευχάριστο. Οι συνθέσεις κυλάνε καλά, έχουν να επιδείξουν ροή και ποικιλία, οι μελωδίες είναι «ανοιχτές» και απλώνονται με μια μεγαλοπρέπεια, την οποίαν υποβοηθούν τα keyboards πρωτίστως και δευτερευόντως οι κιθάρες. Η μαεστρία των Clayhands φαίνεται δε στο 15λεπτο “Playgrounds”, εκεί όπου καταφέρνουν να συντηρούν το ακροαματικό ενδιαφέρον με τις συνεχείς μελωδικές παραλλαγές τους, τα απρόσκοπτα «γεμίσματα», τις «αλλαγές» μέσω από το «σπάσιμο» του τέμπο, τις συντονισμένες επαναφορές και βεβαίως την περισσή δεξιοτεχνία, η οποία διακρίνει τα μέλη τούτου του πολύ καλού και υποψιασμένου συγκροτήματος.
Επαφή: www.birdsrobe.com
Οι sleepmakeswaves (έτσι τους αρέσει να γράφονται – όλα τα γράμματα με μικρά και οι λέξεις κολλημένες) είναι ένα instrumental ροκ γκρουπ από το Σίδνεϋ, που έχει την ιστορία του. Μάλιστα, για δύο παλαιότερα άλμπουμ του, το “These Are Not Your Dreams” [Bird’s Robe Records, 2020] και το “Made of Breath Only” [Pelagic Records, 2017], έχουμε γράψει παλαιότερα στο δισκορυχείον.
Ο πιο πρόσφατος δίσκος των sleepmakeswaves, που κυκλοφορεί σε 2LP και CD, έχει τίτλο “Live at the Metro” και είναι ζωντανά ηχογραφημένος στο Metro Theatre του Σίδνεϋ, στις 13 Ιουνίου 2015 – στο τέλος της τότε παγκόσμιας περιοδείας τους. Μάλιστα σ’ εκείνο το tour οι leepmakeswaves είχαν περάσει και από την Ελλάδα, καθώς είχαν εμφανισθεί στην Μαύρη Τρύπα της Θεσσαλονίκης στις 5 Απριλίου 2015 και στο AN Club της Αθήνας, στις 6 Απριλίου.
Τα μέλη του γκρουπ σ’ εκείνη την περιοδεία και σ’ αυτή την ηχογράφηση ήταν: Alex Wilson μπάσο, πλήκτρα, ηλεκτρονικά, Jonathan 'Kid' Khor κιθάρες, Otto Wicks-Green κιθάρες και Tim Adderley ντραμς, με την συνολική line-up να περιλαμβάνει τους τεχνικούς ήχους, τον φωτιστή, τον άνθρωπο που ασχολείτο με τις κρατήσεις και τον μάνατζέρ τους. Ένα επαγγελματικό, λοιπόν, γκρουπ, που είχε και έχει όλα τα φόντα και τα προσόντα να διαπρέψει στις σκηνές και βεβαίως στην δισκογραφία.
Το λέμε, γιατί και τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους, για τα οποία έχουμε γράψει κείμενα, είναι αρκετά καλά (μπορείτε να δείτε εύκολα τις παλαιές reviews μέσω του “search”), ενώ και αυτό, το live στο Metro Theatre, «στέκεται» αρκετά καλά, δείχνοντας, κατά πρώτον, πως ο ήχος των sleepmakeswaves δεν διαφοροποιείται από stage σε στούντιο.
Μακρόσυρτες συνθέσεις, με τις κιθάρες μπροστά, με μπλεγμένες και εξελισσόμενες μελωδίες, στο κλασικό post-rock ύφος, με λίγα στοιχεία σύγχρονου progressive ή alternative rock (έτσι όπως το ακούσαμε στα nineties) και με χαρακτηριστική άνεση στην διαμόρφωση ενός τεταμένου κιθαριστικού περιβάλλοντος, περφεξιονιστικής κατεύθυνσης, οι sleepmakeswaves φθάνουν στην πατρίδα τους, την Αυστραλία, και στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, το Σίδνεϋ, στο τέλος της παγκόσμιας περιοδείας τους, έχοντας ένα στόχο μόνο. Να παίξουν μπροστά στο κοινό τους και να αποθεωθούν. Με συνθέσεις σαν την “Emergent”, για παράδειγμα, δεν θα ήταν δύσκολο να συμβεί αυτό.
Επαφή: www.birdsrobe.com
Οι Pirate προέρχονται και αυτοί από το Σίδνεϋ, με το “Pirate” να αποτελεί ένα μίνι άλμπουμ τους από το 2008 (ήταν το δεύτερό τους). Τώρα αυτό το άλμπουμ επανακυκλοφορεί σε CD και σε digital, με αφορμή τα 10χρονα της Bird’s Robe Records (για τα οποία έχουμε γράψει κι άλλες φορές στο blog).
Οι Pirate αποτελούνται εκ των Shan Abey κιθάρες, Ben Norvill μπάσο, Tim Adderley ντραμς και Joel Woolf σαξόφωνα, φωνή – με το σαξόφωνο να κάνει την διαφορά στον ήχο τους, ένα σαξόφωνο που κινείται κυρίως προς progressive rock κατευθύνσεις.
Τα πέντε κομμάτια του “Pirate”, που διαρκούν από τέσσερα έως επτά λεπτά, είναι σίγουρα κιθαριστικά (καθώς τα πλήκτρα απουσιάζουν από τις ενοργανώσεις) και χαρακτηρίζονται από το ομαδικό παίξιμο των μουσικών, χωρίς ιδιαίτερες σολιστικές καταδείξεις, με το σαξόφωνο να κρατάει επίσης μεγάλο χρόνο στις αναπτύξεις των μελωδιών, των αυτοσχεδιασμών και των ρυθμικών σχημάτων, προσθέτοντας στον ήχο των Pirate seventies vibes (ακόμη και King Crimson εποχής “Earthbound” μπορείς εδώ να ανακαλέσεις).
Το αποτέλεσμα είναι σίγουρα πολύ καλό και κατά τόπους ευφάνταστο, με tracks σαν τα “Felon on the roof”, “Batman’s last dance” και “b minor” να συναρπάζουν με την εκρηκτικότητά τους, συνδυάζοντας περφεξιονιστικές λογικές και αυθεντικό δόσιμο.
Επαφή: www.birdsrobe.com
Για τους Solkyri από το Σίδνεϋ (Adam Mostek, Andrew Pearsall, Nicholas Hall) έχουμε ξαναγράψει. Ήταν πέρυσι, όταν αναφερθήκαμε στο άλμπουμ τους “Mount Pleasant” [Bird’s Robe Records / dunk!records], παραθέτοντας καλά λόγια γι’ αυτό το instrumental αυστραλέζικο συγκρότημα, που κινείται σε post-rock κατευθύνσεις, έχοντας μπροστά τις κιθάρες σε διάφορες περιπτύξεις, κτίζοντας συμπαγή και απροσπέλαστα επικά μα και λυρικά (όταν θέλει) αναχώματα.
Τώρα δεν έχουμε κάποιο πιο καινούριο άλμπουμ τους, με την παρθενική κυκλοφορία τους, από το 2011, που είχε τίτλο “No House” και που τώρα ξαναμοιράζεται σε LP, CD και digital.
Το “No House” είναι ένα άλμπουμ έξι κομματιών, ορχηστρικών φυσικά, που αποδίδονται από τα βασικά όργανα, με προσθήκες, όμως, ανά περίπτωση σε φλάουτο, τρομπέτα, τσέλο και τούμπα.
Υπάρχει λοιπόν η διάθεση να περιγραφούν ποικίλες συναισθηματικές καταστάσεις, με τα πρόσθετα όργανα να αναλαμβάνουν το σχετικό «βάρος», χωρίς τούτο να σημαίνει πως οι κιθάρες (το νούμερο 1 όργανο στον δίσκο), δεν είναι εκείνες που θα κάνουν –και κάνουν– την πολύ μεγάλη διαφορά. Αυτό το διαπιστώνεις σε κομμάτια όπως είναι το μεγάλο σε διάρκεια “Strangers”, που πλησιάζει τα έντεκα λεπτά, και που διαθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά του νέου κιθαριστικού progressive, και κυρίως εκείνου που εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο τις μινόρε μελωδίες, μέσα από λυρικά, μα και από δυναμικά ξεσπάσματα.
Υπάρχει λοιπόν το κλασικό post rock των 00s εδώ, αλλά υπάρχουν και άλλα στοιχεία από πειραματικά έως hard και prog, που δίνουν στους Solkyri μια ξεχωριστή ταυτότητα.
Επαφή: www.birdsrobe.com
Ο Malo Moray και οι His Inflatable Knee είναι βασικά ο Malo Moray (Martin Riebel είναι το αληθινό όνομά του), ένας πειραματικός καλλιτέχνης με έδρα την Λειψία και με διάφορες κυκλοφορίες τον τελευταίο καιρό, κάποιες εκ των οποίων διατίθενται και σε φυσικές μορφές. Μία τέτοια είναι και το “Improvisations from the Solar System (And Other Solo Pieces)”, που κυκλοφορεί τώρα σε LP, CD και digital.
Το αποτέλεσμα το καταγράφει σε επτά tracks (από 3λεπτα έως και 11λεπτα), τα οποία φανερώνουν επιρροές από διάφορα αισθητικά πεδία, που μπορεί να εκκινούν από την avant-garde και την ambient, φθάνοντας μέχρι το ιδιότυπο meditation ανακατωμένο με στοιχεία world music. Στις πιο «χαμηλές» διαδρομές του ο ήχος του Malo Moray μπορεί να ανακαλεί κάτι από Stephan Micus ή και Deuter, αν και ουκ ολίγες φορές οι αναφορές σε Brian Eno και άλλους «έντεχνους» ηλεκτρονιστές δείχνει να κυριαρχούν.
Τα επτά από τα οκτώ κομμάτια είναι δικές του συνθέσεις, όπως είναι αναμενόμενο, αλλά υπάρχει και κάτι «ξένο», που αφορά σ’ ένα από τα τελευταία, μεταθανάτια κομμάτια του Leonard Cohen, από το άλμπουμ του “Thanks for the Dance”(2019), που έχει μουσική όμως του γιού του Adam Cohen – λέμε για το “Listen to the hummingbird”, που είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα της σειράς.
Γενικώς, θα γράφαμε για ένα πολύ ενδιαφέρον άκουσμα, που μπορεί να ενδιαφέρει εξίσου ακροατές προσανατολισμένους στους ήχους του ’70 και σημερινούς fans των πειραματικών αποδράσεων.
Επαφή: www.malo.cool
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου