η KID MOXIE γράφει το soundtrack της νέας ταινίας του Γιώργου Γεωργόπουλου «Δε Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος, Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό» (2019)

Το “Not to Be Unpleasant but We Need to Have a Serious Talk” [Veego Records, 2021] είναι το soundtrack της νέας ταινίας του Γιώργου Γεωργόπουλου «Δε Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος, Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό» (2019), που έχει συνθέσει η Kid Moxie. Το άλμπουμ είναι κομμένο σε ροζ βινύλιο και σε 300 αντίτυπα, περιέχοντας δώδεκα tracks συνολικώς, εννέα πρωτότυπα, δύο versions (στα “Big in Japan” των Γερμανών Alphaville και “The night” των Animals), συν ένα remix στο “Big in Japan” από τον Luxxury. Χωρισμένα σε δύο εξάδες ανά πλευρά, τα tracks, δίνουν στο άλμπουμ μια κλασική αίσθηση ισορροπίας – κάτι που γενικώς το έχουμε ψιλοξεχάσει.
Την ταινία του Γ. Γεωοργόπουλου δεν την έχουμε δει, αλλά έχουμε δει μία προηγούμενή του, το “Tungsten” (2011), που μας άρεσε κι έτσι έχουμε μια καλή ή και πολύ καλή γνώμη για τον σκηνοθέτη, που ελπίζουμε να μην την διαψεύδει με την πιο νέα δουλειά του.
Όπως πολύ καλή γνώμη έχουμε και για την Kid Moxie εξάλλου, που χρόνια τώρα παραμένει με την σωστή έννοια «κολλημένη» στην synth-pop, electro-pop και τ’ ανάλογα, προσφέροντας «μια χαρά» προσωπικές δουλειές, όπως και συνεργασίες (με 2 By Bukowski κ.ά.).

Έτσι λοιπόν είναι περίπου αναμενόμενο το ηχόχρωμα και του πιο νέου άλμπουμ της, του soundtrack της ταινίας του Γ. Γεωργόπουλου, που παραμένει electro, με τα σύνθια να κάνουν σχεδόν όλη την δουλειά (και λέμε «σχεδόν όλη», επειδή υπάρχει και η συμπαραγωγή των Kid Moxie & Serafim Tsotsonis, που προσφέρει τα μάλα στην κατόπτευση και αξιοποίηση του συγκεκριμένου υλικού).
Το «περίπου αναμενόμενο», τώρα, που αναφέραμε πιο πάνω, πρέπει να το επεξηγήσουμε κάπως, και τούτο γιατί το “Not to Be Unpleasant...” δεν είναι ένα κλασικό synth-pop άλμπουμ (soundtrack). Βεβαίως τα πλήκτρα κυριαρχούν, όμως η διάθεση δεν είναι έντονη, δυναμική, χορευτική τη εξαιρέσει του “Big in Japan” στις δύο εκδοχές του. Το κλίμα είναι περισσότερο «κινηματογραφικό», λυρικό, μελωδικό, με αργές αναπτύξεις, που φέρνει στη μνήμη κάποιες φορές ανάλογες δουλειές του Σουηδού Matti Bye. Τέτοια κομμάτια είναι τα “Love poem”, “Segway sunrise”, “The distance grows again”, “Bonsai” κ.λπ., ενώ ακόμη και η διασκευή του “The night” υπόκειται χοντρικώς σ’ αυτό το μοτίβο (καθώς ακούγεται απογυμνωμένη από όργανα, με χαμηλού volume συνοδεία και τις φωνές μπροστά).
Τούτο φαίνεται να σημαίνει (λέμε «φαίνεται» επειδή δεν έχουμε δει την ταινία) πως η Kid Moxie έσκυψε πάνω στις εικόνες επενδύοντάς τες αναλόγως.
Ακούγοντας δε με προσοχή τα κομμάτια της αντιλαμβάνεσαι  και κάτι άλλο – το πόσο έχει προσέξει επιρροές και αναφορές, προσφέροντας το καλύτερο δυνατό. Τούτο καταδεικνύεται, βασικά, από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις διασκευές της, μα και από κομμάτια σαν το “Love poem 1986” π.χ., στο οποίο, προσωπικώς, διακρίνω ακόμη και «χατζιδακικά» περάσματα.
Πολύ ωραία δουλειά – δίχως να ξέρουμε αν οι eighties αναφορές του soundtrack (με τα δύο τραγούδια «σύμβολα» της εποχής, και άλλα τινά) επεκτείνονται και στην ταινία.
Επαφή: www.veegorecords.com