ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 413

18/11/2021
Έχω κι ένα βιβλίο με ποιήματα κάποιου Ανδρέα Θωμόπουλου από το 1961. Δεν ξέρω αν είναι ο ίδιος. Κάποτε που είχα μιλήσει μαζί του στο τηλέφωνο είχα ξεχάσει να τον ρωτήσω...
Το ’61 ο Θωμόπουλος ήταν 16 ετών και δεν είναι καθόλου παράξενο νέα παιδιά να βγάζουν ποιητικές συλλογές. Μερικά μάλιστα έγιναν πασίγνωστα αργότερα...

[αυτό το τραγούδι το είχα βάλει κάποτε, πριν 20 και πλέον χρόνια, να το ακούσει κόσμος σ’ ένα μαγαζί στο κέντρο, χωρίς να είμαι DJ – ο σωστός τίτλος του, δε, είναι «... με τον Μ.Θ.», όχι «... με τον Μ.Ο.», και Μ.Θ. είναι ο Μίκης Θεοδωράκης]
https://www.youtube.com/watch?v=9R1-b8T7AbI

18/11/2021
Το νέο «διάγγελμα» Μητσοτάκη συνυφαίνεται άμεσα με τα πτωτικά έως και πολύ πτωτικά νούμερα των τελευταίων δημοσκοπήσεων και ως εκ τούτου θα μοιραστούνε μόνο «χάδια». Τέρμα πλέον τα «χαστούκια» στην... Ελλάδα Ελλήνων Εξαπατημένων.

18/11/2021
Όταν επιχειρείς να εκλογικεύσεις τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, σε «μέσα» ή «έξω» από το Πολυτεχνείο, παίζεις το παιγνίδι των φασιστών και των φιλελέρων –ή είσαι απλά φασίστας ή φιλελέρας– πού είναι ποιο; Ότι... αφού δεν υπήρχαν νεκροί «μέσα» στο Πολυτεχνείο σημαίνει πως η χούντα δεν ήταν τελικά και τόσο κακή, όσο θέλουν να την εμφανίζουν τέλος πάντων οι αριστεροί. Το ξέπλυμα, δηλαδή, πάει σύννεφο. 

18/11/2021

Το διάστημα από τις 17 Νοέμβρη ’73 μέχρι τις 25 Νοέμβρη ’73, όταν θα ανατραπεί η κυβέρνηση του δοτού πρωθυπουργού της χούντας Σπύρου Μαρκεζίνη, είναι ίσως το πιο σκοτεινό της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Το παρασκήνιο υπήρξε απίστευτο και η σπερμολογία εκτός ορίων, χωρίς κανείς να μπορεί να πει με βεβαιότητα τι, απ’ όσα ακούστηκαν, ήταν αλήθεια και τι όχι (μέχρι και για επαφές του Παπαδόπουλου με τον Καραμανλή έχει γίνει λόγος, τις οποίες πρόλαβε και ενταφίασε ο Ιωαννίδης). Αυτό το ρευστό και υποχθόνιο σκηνικό μαρκάρει η ανακοίνωση του Ζαγοριανάκου, λίγες ώρες μετην είσοδο του Στρατού στο Πολυτεχνείο... 

16/11/2021

Τραγελαφικά σπαραξικάρδιος λαϊκός καλλιτέχνης, που προσέφερε κι αυτός τον όβολόν του στο κίνημα. Λάκης Σκούταρης «Πολυτεχνείο»...
https://www.youtube.com/watch?v=QbgKW4RMZFg

16/11/2021
Ποστάραμε χθες δύο ποπ-ροκ τραγούδια, από την δεκαετία του ’70, που σχετίζονταν με το Πολυτεχνείο, το «Μην νομίζης» (1976) του Robert Williams και το «Θα τραγουδάω» (1975) του Στέλιου Φωτιάδη, με την Δέσποινα Γλέζου. Είπαμε και για το τι έπαιζε, τότε, με την... πολιτικοποιημένη ποπ, και γιατί επιχειρούσαν οι της ποπ να εμφανισθούν, και αυτοί, ως πολιτικοποιημένοι, στην πρώιμη Μεταπολίτευση.
Να κι ένα ακόμη τραγούδι από την ίδια εποχή (1978), που μιλάει ξανά για «τα παιδιά» (του Πολυτεχνείου φυσικά), όπως κι εκείνο του Robert Williams, που δεν είναι γραμμένο από ποπ καλλιτέχνη, αλλά έπαιζε ηχητικά στο ίδιο γήπεδο. Μέχρι και «πυροβολισμούς» ακούς στην αρχή... και μετά. Γιάννης Γλέζος «Τα παιδιά»...
https://www.youtube.com/watch?v=mUe96S2mxdg

16/11/2021
Διακινείται συνεχώς από τους νεο-ακροδεξιούς, τους φιλελέδες και τους άσχετους η «άποψη» πως η χούντα δεν τελείωσε το ’73 και πως το Πολυτεχνείο το μόνο που κατόρθωσε ήταν να φέρει μία χούντα ακόμη χειρότερη. Άρα, και με λίγα λόγια, έκανε κακό και καμία τιμή δεν του πρέπει... γιατί εκεί θέλουν να καταλήξουν. Τρίχες…
Η χούντα όντως τελείωσε το ’73, καθώς οι φοιτητές φαίνεται πως ήταν οι μόνοι που είχαν ψυλλιαστεί τις πολιτικές κινήσεις του Παπαδόπουλου, ο οποίος καθώς διαπίστωνε να ανεβαίνει η φοιτητική αναταραχή, ήδη από το καλοκαίρι του ’73, πλάσαρε, και γι’ αυτό το λόγο, την δήθεν «πολιτική λύση» Μαρκεζίνη τον Οκτώβριο, για να εκτονώσει την έκρηξη και να αποφύγει, βασικά, μια ριζοσπαστικοποίηση του λαού, που ήδη ασφυκτιούσε (και για οικονομικούς λόγους).
Οι φοιτητές, με άλλα λόγια, «έπιασαν» τι πήγαινε να γίνει – να κατσικωνόταν η χούντα στο σβέρκο μας για καμιά δεκαετία ακόμη, μέσω της «πολιτικής λύσης», και κάπως έτσι του την έφεραν (του Παπαδόπουλου), ο οποίος Παπαδόπουλος, υπενθυμίζω, στο σύνταγμα του ’73 προέβλεπε για τη δική του θέση θητεία μέχρι το 1981!
Αυτό οι φασίστες, οι ακροδεξιοί, οι φιλελέδες και διάφορα άλλα πολιτικά κουμάσια δεν πρόκειται να το συγχωρέσουν ποτέ στους φοιτητές. Γι’ αυτό το Πολυτεχνείο θα είναι πάντα για ’κείνους κόκκινο πανί. Θα διαστρεβλώνουν το νόημά του, θα το υποβαθμίζουν, θα το συκοφαντούν, θα το απαξιώνουν. Γιατί, στην πράξη, το Πολυτεχνείο δεν ήταν μια στενά φοιτητική εξέγερση, καθώς τούτη γρήγορα εξελίχθηκε σε μια κανονική κοινωνική εξέγερση από τα κάτω, με τη συμμετοχή του λαού δηλαδή και όχι μόνο των φοιτητών –το μόνο, δηλαδή, που μισεί και νοιώθει ως αληθινή απειλή το πολιτικό σύστημα–, η οποία καταπνίγηκε στο αίμα εν τη γεννέσει της.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έριξε το μήνυμα πως μόνο ο αγώνας θα μπορούσε να ανατρέψει την δικτατορία, πως μόνο η μαζική κινητοποίηση θα μπορούσε να ταρακουνήσει τους συνταγματάρχες και περαιτέρω πως οι μάζες ήταν τελικά καταδικασμένες μπροστά στη στρατιωτική υπεροπλία του καθεστώτος.
Το Πολυτεχνείο ήταν εκείνο που ουσιαστικά ενταφίασε την δικτατορία, η οποία θα έπεφτε τους επόμενους μήνες έτσι κι αλλιώς, και ανεξάρτητα από την προδοσία τής Κύπρου, από εσωτερικές έριδες, από την ευρωπαϊκή απομόνωση (μετά τα γεγονότα του Νοέμβρη), από την αποτυχία διαχείρισης των «πολιτικών λύσεων», και βεβαίως από την οικονομική τελμάτωση λόγω κατάρρευσης του Bretton Woods και των εκρηκτικών ανοδικών τιμών πετρελαίου και πληθωρισμού.
Η χούντα, λοιπόν, όντως τελείωσε το ’73 και το Πολυτεχνείο ήταν εκείνο που υπέγραψε το πιστοποιητικό θανάτου της, σκάβοντάς της και τον λάκκο. Την τυπική ταφόπετρα δεν έβαλε μόνο. Αυτό ας το ξέρουν τουλάχιστον οι «δικοί μας».
Το λέω, γιατί και διάφοροι «δικοί μας» λένε και γράφουν «ό,τι να ’ναι».
[παλαιότερο ποστ, που το υπενθυμίζω λόγω των ημερών]

15/11/2021
Η ποπ προσπαθούσε στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης να εκφράσει κάτι από το κλίμα της πολιτικής αλλαγής. Η χούντα σε κάποιες περιπτώσεις παριστανόταν με «θηρίο» (όπως ακούσαμε και πιο πριν στο τραγούδι του Robert Williams) ή με «θεριό» εδώ, στο τραγούδι του Στέλιου Φωτιάδη, «τα παιδιά», όπου ακούγονταν, ήταν οι φοιτητές του Πολυτεχνείου, η έννοια της «ελευθερίας» έπαιζε με ορμή επίσης κ.λπ. Οι ποπάδες ήταν κατά βάθος ευαίσθητοι, αλλά είχανε στιγματιστεί ως οι χαϊδεμένοι της δικτατορίας (και ήταν), γιατί παίζανε παντού στα μίντια, βγαίνανε συνεχώς στην τηλεόραση κ.λπ. και κάπως έτσι στα μέσα του ’70 φτάσανε να τραγουδάνε σε συναυλίες (στο Σπόρτιγκ) ακόμη και για τα θύματα της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο(!), προκειμένου να σβήσουν από πάνω τους την... ντροπή. Πολύ λίγοι τους κατάλαβαν στην Μεταπολίτευση. Δεν είχε αφεθεί χώρος γι’ αυτούς...
https://www.youtube.com/watch?v=It-FyWUECrc

15/11/2021
Η χούντα τελείωσε το ’73. Το λέει κι ο Robert Williams. «Τα παιδιά, που στο πλευρό μας πολεμήσανε / με συνθήματα στα χείλη, το θηρίο του Απρίλη / κάποια νύχτα του Νοέμβρη το γκρεμίσανε»...
https://www.youtube.com/watch?v=hVpqEBkLVDA

14/11/2021
Δόξα και τιμή στον αείμνηστο Μιχάλη Κούση, που έτρεχε σε «κλασικούς» μαραθώνιους, και όχι σε «αυθεντικούς» (άκου «αυθεντικός»... ποιος αστείoς και άσχετος διαφημιστής το σκέφτηκε αυτό;), και που του είχαν κλέψει ένα μεγάλο πανελλήνιο ρεκόρ (που θα ήταν ακόμη ακατάρριπτο) και μια τεράστια παγκόσμια επίδοση οι γιουγκοσλάβοι αεριτζήδες στους Μεσογειακούς του ’79...

13/11/2021
Όσοι ακούγαμε ραδιόφωνο στην δεκαετία του ’80, στο πρώτο μισό της κυρίως, θυμόμαστε σίγουρα την Σοφία Μιχαλίτση, που πέθανε σήμερα στα 85 της, και τον τρόπο με τον οποίον είχε αναμορφώσει το τότε Δεύτερο Πρόγραμμα, δίνοντάς του μία άκρως ενδιαφέρουσα, ζωντανή και νεανική προοπτική.
Δεν ήταν μόνον η νυχτερινή ζώνη, με Άννυ Βιτσέντζου, Μαριτίνα Πάσσαρη, Χρήστο Βακαλόπουλο, Αντώνη Κόκκινο και λοιπούς, που μας κράταγε συντροφιά στα ξενύχτια, όταν διαβάζαμε για ποικίλες εξετάσεις, αλλά και η απογευματινή και η μεσημεριανή ζώνη, που μας μάθαιναν να ακούμε «σωστή» μουσική, ελληνική και ξένη, δίνοντάς μας εναύσματα και προς το βιβλίο, τον κινηματογράφο κ.λπ. Υπήρχε επί των ραδιοφωνικών ημερών της μία συνολική αντιμετώπιση της κουλτούρας, σ’ ένα υψηλό επίπεδο, την οποία συναντούσες μόνο στα σημαντικά πολιτιστικά έντυπα της εποχής, όπως την Πολιτιστική, το Τέταρτο κ.λπ.

Η Μιχαλίτση, που ήξερε από μουσική, είχε γερό αισθητήριο δηλαδή, έκανε και επιμέλειες στον κινηματογράφο, και κάπως έτσι θυμάμαι το όνομά της σε δύο τουλάχιστον πολύ αγαπημένες μου ταινίες, στον «Ζεστό Μήνα Αύγουστο» (1966) του Σωκράτη Καψάσκη, όπου επιλέγει και τζαζ, και στις «Μεταμορφώσεις» (1973) του Γιάννη Κοκκόλη, εκεί όπου κάποια στιγμή ακούμε κομμάτι από το “Greece Goes Modern”(!) του Μίμη Πλέσσα (όταν σκάει η αδελφή της Δώρας Σιτζάνη από το χωριό, στην πρωτεύουσα – με την Μιχαλίτση να επιλέγει, για εκείνη την «κατάβαση», ένα διασκευασμένο δημοτικό, από τον παντελώς άγνωστο τότε και πάντα σπάνιο δίσκο του Πλέσσα).
Τα screenshots είναι από τις ταινίες...