ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΟΥΚΑΡΑΣ σε έργα για κιθάρα των Π. Κλαμπάνη, Φ. Τσαλαχούρη, Ι. Μαρούλη και Θ. Αντωνίου

Όπως διαβάζουμε στο booklet του άλμπουμ “Roots / 21st Century Greek Music for Guitar” (2021) της γνωστής «κλασικής» εταιρείας NAXOS, ο Δημήτρης Σουκαράς (Dimitris Soukaras) είναι ένας νέος κλασικός κιθαρίστας, που δραστηριοποιείται στην Μεγάλη Βρετανία. Με καλές σπουδές και ήδη βραβευμένος, ο Σουκαράς ξανοίγεται στο διεθνές κοινό με αυτό το πρώτο υποθέτουμε CD του, που είναι μάλιστα τυπωμένο για μεγάλο και πασίγνωστο label – ένα CD φιλόδοξο, όπως οφείλει να είναι η δουλειά κάθε νέου ανθρώπου, που έρχεται να συνοψίσει, μ’ έναν ευφυή εν προκειμένω τρόπο, την σύγχρονη ιστορία της κλασικής κιθάρας στον τόπο μας. Τούτο επιτυγχάνεται δια των επιλογών του Σουκαρά, της απόφασής του δηλαδή να ερμηνεύσει τέσσερα τελείως διαφορετικά έργα, δίνοντας έτσι τέσσερις διαφορετικές διαστάσεις του θέματός του.

Το πρώτο αποκαλείται “Ariadne’s duality” (2020) και είναι σύνθεση του γνωστού κοντραμπασίστα της jazz Πέτρου Κλαμπάνη. Άρα εδώ ο Σουκαράς ερμηνεύει κατά βάση μία τζαζ σύνθεση ή, για να το πούμε καλύτερα, μία contemporary jazz σύνθεση, που αναφέρεται στην jazz βεβαίως, μα ταυτοχρόνως στην folk και την «κλασική». Ο Δ. Σουκαράς χρησιμοποιεί όλο το σώμα της κιθάρας για να δώσει την ειδική έκφραση που απαιτεί η σύνθεση, χρησιμοποιώντας την τόσο σαν έγχορδο όργανο, όσο και σαν κρουστό. Θαυμάσια εισαγωγή, με παίξιμο που κρύβει και λυρικό πλούτο, μα και δεξιοτεχνία, προαναγγέλλοντας μιαν ανάλογη συνέχεια.
Και όντως, καθώς το δεύτερο έργο που ακολουθεί, το “HaiKu, Op. 109” (2019) του Φίλιππου Τσαλαχούρη –που αποτελείται από εννέα haiku, γραμμένα από τον ίδιο τον συνθέτη και ερμηνευμένα στη γλώσσα μας από την mezzo soprano Lotte Betts-Dean– είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, μια συνύπαρξη της κιθάρας με την φωνή (δηλαδή την ποίηση), μέσα από όρους ισοτιμίας / αλληλεπίδρασης. Το πνεύμα του έργου διατηρεί ισόποσα έντεχνα-φολκ και «κλασικά» στοιχεία, με την κιθάρα και την φωνή να επικοινωνούν μέσω μιας εκφραστικής λιτότητας.
Τα δεδομένα αλλάζουν ξανά στο τρίτο έργο, το 11λεπτο “Allegory of the Tragic Hero” (2020) του Ιάσωνος Μαρούλη. Το έργο αποδίδεται από κιθάρα φυσικά (Δημήτρης Σουκαράς) και από το L’ Anima String Quartet (Στέλλα Τσάνη βιολί, Brunilda-Eugenia Malo βιολί, Ηλίας Σδούκος βιόλα, Λευκή Κολοβού τσέλο). Εντός ενός avant-garde πλαισίου, κιθάρα και κουαρτέτο συνομιλούν με όρους συγκρουσιακούς αρχαίας τραγωδίας (όπως υπονοεί και ο προγραμματικός τίτλος). Εξαιρετικός ο Δ. Σουκαράς, με ταχύτατους δακτυλισμούς, δημιουργεί ήχους που απλώνονται από την ηρεμία έως τον θόρυβο, και εντυπωσιακό το κουαρτέτο, με την ταυτόχρονη πολυεπίπεδη παρουσία του, που βρίθει αφηρημένων υπαινικτικών στοιχείων.
Το CD θα ολοκληρωθεί με το πιο «δημοφιλές» έργο της έκδοσης, το “Hommage” (2007) του Θόδωρου Αντωνίου, που είναι βασισμένο σε οκτώ συνθέσεις του Μάνου Χατζιδάκι (εξ ου και... hommage). Οι συνθέσεις αυτές είναι οι εξής: «Δεν ήταν νησί» (από τον «Καπετάν Μιχάλη»), «Όνειρο παιδιών της γειτονιάς» (από την «Οδό Ονείρων»), «Η μπαλάντα του Ούρι» (από την «Αθανασία»), «Έφυγε το τραίνο» (από την «Οδό Ονείρων»), «Το βαλς των χαμένων ονείρων» (από τα σάουντρακ της ταινίας «Χαμένα Όνειρα»), «Λιανοτράγουδα» (από τον «Μεγάλο Ερωτικό»), «Ειμ’ αητός χωρίς φτερά» και «Κεμάλ» (από το “Reflections”). Εδώ, αληθινά, δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις. Την κιθαριστική συνοδεία του Δ. Σουκαρά, το έργο αυτό καθ’ αυτό του Θόδωρου Αντωνίου, με την εξαιρετική παρουσία του Audentia Ensemble (υπό τον Ryan Bair) ή το θεσπέσιο και ιστορικό υλικό του Μάνου Χατζιδάκι;
Είναι το σύνολο, φυσικά, που δημιουργεί την σπάνια ψυχική πληρότητα και ευφορία.
Ένα άλμπουμ για πολλά και απαιτητικά γούστα είναι το “Roots / 21st Century Greek Music for Guitar”, και μαζί ένα εντυπωσιακό και πολύ φιλόδοξο ντεμπούτο(;) το ξαναλέμε, από έναν νέο κιθαριστή – τον Δημήτρη Σουκαρά.
Επαφή: https://www.facebook.com/dimitris.soukaras