ΧΡΙΣΤΙΑΝΑ η σπουδαία τραγουδίστρια έφυγε πρόωρα από τη ζωή – με πλήρες όραμα για την «εικόνα» του τραγουδιού, δοκίμασε το καινούριο στην πίστα κι έγραψε ιστορία

Μπορεί τα τελευταία πολλά χρόνια η Χριστιάνα να είχε αποτραβηχτεί από τα φώτα τής δημοσιότητας, όμως αυτό δεν σημαίνει πως ο κόσμος την είχε ξεχάσει. Ίσα-ίσα... Τα τραγούδια της ακούγονταν συχνά-πυκνά στο ραδιόφωνο, με τους fans να ποστάρουν συνέχεια παλαιές και πιο νέες επιτυχίες της, με τις θεάσεις στο YouTube να εμφανίζονται μόνιμα ακμαίες και με τα σχόλια να αποδεικνύουν, απλά, την διαχρονική λατρεία, που έτρεφε για ’κείνην ο κόσμος.
Δεν ήταν, περαιτέρω, λίγες οι φορές όπου κάποιο από τα τραγούδια της θα διασκευαζόταν από νεότερους καλλιτέχνες, ανανεώνοντας το ενδιαφέρον του κοινού γι’ αυτή την μοναδική φωνή, που έφτασε πολύ ψηλά με τελείως αθόρυβο τρόπο. Χωρίς το αναίτιο σπρώξιμο από τα μίντια, τον Τύπο κ.λπ., με μόνο εφόδιο τα καταπληκτικά φωνητικά προσόντα της και βεβαίως την διάθεσή της να προβάρει το καινούριο και να ανανεώνεται.
Το «Μίλα μου» αυτό το τέλειο τραγούδι του Robert Williams, που είπε (σε δεύτερη εκτέλεση) η Χριστιάνα με τον Δάκη το 1977, και που ήταν μεγάλη επιτυχία τότε, καθώς έπαιζε ανελλιπώς σε ραδιόφωνα και τζουκ-μποξ, ξαναήρθε στην επικαιρότητα το 2003-04, όταν το είπαν οι νεότεροι Μάρω Λύτρα και Κώστας Καραφώτης, ενώ και ο Μιθριδάτης το 2013 δεν αμέλησε να ραπάρει πάνω στο «Εσύ που μ’ αγαπάς» (των Κώστα Χαριτοδιπλωμένου-Φίλιππου Γράψα), που είχε πει η Χριστιάνα το 1986.
Αφορμές πάντα υπήρχαν...
Μεγαλωμένη σε καλλιτεχνική οικογένεια, με αδελφή (Βασιλική Λαβίνα) και εξαδέλφη (Ελένη Βιτάλη) σημαντικότατες τραγουδίστριες, η Χριστιάνα ξεκινά δειλά την πορεία της στα πράγματα, νωρίς στην δεκαετία του ’70, όταν ήταν ακόμη κάτω από τα 20! Στην αρχή κάνει σεγόντα σε άλλους τραγουδιστές, πριν αρχίσει να χτίζει σιγά-σιγά ένα λαϊκό / ελαφρολαϊκό ρεπερτόριο (τραγουδώντας βασικά συνθέσεις του Νάκη Πετρίδη).

Το 1973 θα συμμετάσχει στον δίσκο των Γιώργου Κατσαρού-Πυθαγόρα «Ο Δρόμος για τα Κύθηρα» [Philips], τραγουδώντας μαζί με τον Δημήτρη Μητροπάνο το κλασικό πια «Τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα βρούμε», αλλά ο πολύς κόσμος θα συνειδητοποιήσει την φωνή της για πρώτη φορά, την επόμενη χρονιά, όταν η Χριστιάνα θα πει (μόνη της) το «Έβγα τελάλη μου» (των Νίκου Ιγνατιάδη-Φίλιππου Νικολάου), ένα περίεργο τραγούδι, με φολκλορικές αναφορές (ήταν της μόδας τότε), που ακούστηκε πολύ, πάρα πολύ.
Τότε εμφανίζεται μάλιστα και σ’ έναν δίσκο του Απόστολου Καλδάρα και της Σώτιας Τσώτου, που είχε τίτλο «Σκόρπια Φύλλα» [Philips, 1975], τραγουδώντας ξανά μαζί με τον Δημήτρη Μητροπάνο, χωρίς όμως να επαναλάβουν οι δυο τους την επιτυχία των «Κυθήρων», παρότι ο δίσκος είχε καλά τραγούδια (με ευγενή πολιτικά μηνύματα).
Είναι η εποχή όπου η Χριστιάνα αρχίζει να γίνεται «όνομα». Μπορεί να είναι νωρίς ακόμη για να ξεδιπλώσει το ταλέντο της στην πίστα, στο πάλκο, αλλά η επιτυχία είναι τέτοια, που την φέρνει να συνεργάζεται στα μεγάλα μαγαζιά της εποχής, όπως την Φαντασία, σαν ίση προς ίση με τους Σταμάτη Κόκοτα, Δούκισσα, Μιχάλη Μενιδιάτη, Δάκη κ.ά.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/hristiana-i-spoydaia-tragoydistria-efyge-proora-apo-ti-zoi