SARA SERPA & EMMANUEL IDUMA ένα avant-jazz έργο σχετικό με την έννοια της «πατρίδας» στον σύγχρονο κόσμο

Συνεχίζοντας το ταξίδι της η Πορτογαλίδα Sara Serpa –μία από τις πιο σημαντικές βοκαλίστες-τραγουδίστριες της σύγχρονης jazz– στο αφρικάνικο περιβάλλον της μουσικής της, επανέρχεται, μετά το “Recognition” [Biophilia Records, 2020], μ’ ένα νέο άλμπουμ, το “Intimate Strangers” [Biophilia Records, 2021], γεμάτο με ανάλογες αναφορές.
Να υπενθυμίσουμε πως το “Recognition” είχε γεννηθεί μετά από μια πρόσκληση του John Zorn, για την παρουσίαση μιας παράστασης, που να μπορούσε να συνδυάσει ταινία με μουσική, στο The Drawing Center της Νέας Υόρκης. Η Serpa χρησιμοποιώντας σούπερ-8 ταινίες, που είχαν βρεθεί στα αρχεία της οικογένειάς της, και τις οποίες αργότερα επεξεργάστηκε ο Bruno Soares, δημιούργησε το “Recognition”, που έκανε πρεμιέρα ως βουβή ταινία με συνοδεία ζωντανής μουσικής το 2017. Τα ταινιάκια σούπερ-8 ήταν γυρισμένα στα sixties και αφορούσαν σε σκηνές από την ζωή κ.λπ. στην αποικιακή Ανγκόλα (αποικία της Πορτογαλίας βεβαίως).

Από την Ανγκόλα της δεκαετίας του ’60 το ενδιαφέρον της Sara Serpa μεταφέρεται, τώρα, στην Νιγηρία. Ξανά με ανάθεση από τον John Zorn, το “Intimate Strangers”, που στηρίζεται στο βιβλίο “A Stranger’s Pose” (2018) του νιγηριανού συγγραφέα Emmanuel Iduma, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Brooklyn’s National Sawdust, τον Νοέμβριο του 2018, ως multimedia performance, συνδυάζοντας μουσική (της Serpa), αφηγήσεις (από τον Iduma) και ακόμη φωτογραφίες (παρμένες από το “A Stranger’s Pose”).
Τι είναι το “A Stranger’s Pose”; Ένα μείγμα ταξιδιωτικών εντυπώσεων, ποίησης και φωτογραφιών, που κεντράρει στο ταξίδι του μετανάστη και του νομάδα, που εν προκειμένω δεν είναι άλλος από τον ίδιον τον συγγραφέα, ο οποίος περιπλανιέται σε Ντακάρ, Ντουάλα, Μπαμάκο, Χαρτούμ, Καζαμπλάνκα και αλλού, διαλογιζόμενος σε σχέση με την έννοια της «πατρίδας», του μοναχικού ταξιδιού, της γενναιοδωρίας των ξένων κ.λπ.
Εντός αυτού του περιβάλλοντος, τώρα, εισέρχεται η Sara Serpa με τις μουσικές της, προκειμένου να υπογραμμίσει ή και να αποσαφηνίσει, σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμη περισσότερο αυτήν την επικοινωνία ανάμεσα στον άνθρωπο και στην έννοια «πατρίδα», στον σύγχρονο κόσμο.
Μουσικές και φωνές λοιπόν, όχι μόνον του συγγραφέα Emmanuel Iduma και της συνθέτριας Sara Serpa, μα και των Aubrey Johnson και Sofía Rei, μαζί με field recordings, το πιάνο του Matt Mitchell και τα synths του Qasim Naqvi, που δημιουργούν ένα σύνθετο σκηνικό, κάπως σαν ένα ηχητικό ντοκιμαντέρ, που κινείται (μουσικώς) στα όρια της jazz-avant, μ’ έναν τρόπο ερμητικό και συμπαγή, απαιτώντας ασυζητητί την προσήλωση του ακροατή, ώστε να αποκρυπτογραφηθεί αυτό (το πολυσύνθετο σκηνικό) στην ολότητά του.
Επαφή: www.saraserpa.com