PRINS OBI το τέταρτο άλμπουμ του λέγεται “The Grasshopper Lies Heavy”

Τέταρτο προσωπικό άλμπουμ για τον Prins Obi (για τα προηγούμενα τρία μπορείτε να δείτε τα σχετικά reviews «χτυπώντας» το όνομα του καλλιτέχνη στο search του blog), το “The Grasshopper Lies Heavy” (2021) κυκλοφορεί σε δίσκο βινυλίου και σε digital από την Inner Ear. Το άλμπουμ περιέχει δώδεκα τραγούδια (έξι ανά πλευρά), ανήκουν όλα στον Prins Obi (μουσική, στίχοι, ερμηνεία), στον δίσκο σχεδόν όλα τα όργανα παίζονται από τον ίδιο (σύνθια, κιθάρες, ντραμς, κρουστά κ.λπ.), αν και σε ορισμένα tracks υπάρχουν «βοήθειες» από μουσικούς που χειρίζονται ηλεκτρικές κιθάρες, ηλεκτρονικά, μπάσο, τραγουδώντας ή κάνοντας και φωνητικά.

Διαβάζοντας κάτι στο δίκτυο (bandcamp κ.λπ.) περί επιρροών του Prins Obi, σε σχέση με το συγκεκριμένο LP, μπορώ να πω ότι παραξενεύτηκα. Αναφέρονταν ονόματα όπως εκείνα των Todd Rundgren και Stevie Wonder, που μου δημιούργησαν... αναστολές σε σχέση με την επικείμενη ακρόαση. Δηλαδή είπα ένα... ωχ... από μέσα μου, αλλά ok. Τίποτα δεν μπορεί, στην πράξη, να επηρεάσει την ακροαματική διαδικασία. Προσπαθώ και οφείλω να είμαι, όσο πιο πολύ γίνεται, «καθαρός», όταν ακούω κάτι, δίχως να επηρεάζομαι από διάφορα αστάθμητα, που πέφτουν στην αντίληψή μου από ’δω κι από ’κει. Κι αυτό θα κάνω και για την περίπτωση του “The Grasshopper Lies Heavy”.

Γενικώς να πω, λοιπόν, πως το άλμπουμ είναι αρκετά ενδιαφέρον, δηλαδή πολύ καλό, ενώ δεν έχει και τόσο σχέση (έχει ελάχιστη) και ευτυχώς με... Todd Rundgren και Stevie Wonder. Τουλάχιστον εγώ δεν τους «ακούω», πολύ, εδώ. 

Εντάξει, ο Stevie Wonder είναι ο Stevie Wonder, ένας τεράστιος μουσικός, για τον οποίον έχω την γνώμη πως δεν είναι εύκολο, για πολλούς και διαφόρους λόγους, που δεν είναι άμεσα εξηγήσιμοι, να επηρεάσει ουσιαστικά έναν Έλληνα. Για δε τον Todd Rundgren δεν έχω να πω κάτι ιδιαίτερο. Τον έχω συνδέσει, ιδεολογικά, με τον... αποχαρακτηρισμό του rock ως πολιτικο-κοινωνικό συντελεσμένο και αισθητικά μ’ ένα συνονθύλευμα ήχων (ένα μπερδεμένο «λίγο απ’ όλα»), που εκτός κάποιων ελαχίστων εξαιρέσεων (“A Wizard, A True Star”) με αφήνει μάλλον αδιάφορο. Μπορεί να είναι καλός για τους Αμερικάνους, που μεγάλωναν στα σέβεντις, εντάξει, αλλά για μένα είναι βαρετός.
Και για να έλθουμε στον δίσκο του Prins Obi, εδώ υπάρχουν ωραίες, βρετανικού ψυχεδελικού τύπου μπαλάντες (με πλήκτρα και γυναικεία φωνή), όπως η εισαγωγική “Apricot jive” ή και η “Friends”, πιο funky tracks (εδώ «κρύβεται» κάπου ο Todd Rundgren), επίσης στηριγμένα στα πλήκτρα και με ωραία female vocals (“Banana”), κομμάτια που φέρνουν στην μνήμη Tamla, «τοίχους» και Stevie Wonder (“Devil’s treats”), αλλά υπάρχουν και κομμάτια με το πιάνο μπροστά, που χρωστούν περισσότερα σε Beatles και John Lennon (“The grasshopper lies heavy”, “Lady Kabbalah”), rock tracks (“Hard to pliz”), μπαλάντες (“Mercy”), γρήγορα και με την καλή έννοια εφετζίδικα electro / rock (“You’re the virus”, “Just a shield”), παράξενα τραγούδια με πλήκτρα, σχεδόν instrumental, γρήγορα στην εξέλιξή τους και πάντα pop, έχοντας να προτείνουν απλά και εύχρηστα μηνύματα (“wake up, see the sun / try again, try again / look up, see the sun / try again, try again”).
Ένα πολύ ευχάριστο pop άλμπουμ ποικιλιών είναι το “The Grasshopper Lies Heavy” του Prins Obi, που αν και ετοιμάστηκε μέσα στις καραντίνες, βγάζει κάτι θετικό και ελπιδοφόρο – και αυτό κρατάμε. Γιατί αυτό μένει...
Επαφή: www.inner-ear.gr