Ο Jim Griffin είναι ένας ιρλανδός μουσικός από το Limerick, που εμφανίζεται από τις αρχές των
00s με
συγκροτήματα prog, space και post-rock αναφορών (The Fewer The Better, Zombie Picnic) και που τα τελευταία
χρόνια κάνει δίσκους μόνος του. Έτσι, βλέπουμε στο discogs πως ο Griffin έχει κυκλοφορήσει έως
σήμερα τρία προσωπικά άλμπουμ, ένα το 2015, ένα το 2017 κι ένα το 2020, με το
τελευταίο εξ αυτών, το “The Signal”,
να τυπώνεται τώρα (2023) και σε LP
(300 αντίτυπα) από την Sound Effect Records.
Είναι τόσο καλό το “The Signal”, που έπρεπε να μετατραπεί και σε βινύλιο και μάλιστα από
μία ελληνική εταιρεία; Ναι, είναι τόσο καλό και μπράβο τέλος πάντων στην Sound Effect, γι’ αυτή την
προσεγμένη κυκλοφορία, με τον απλό ωραίο φάκελο και το εξ ίσου περιποιημένο innersleeve.
Ποιο είναι το... signal όμως και για τι ακριβώς σήμα πρόκειται, τέλος πάντων;
Ψάχνοντας στο δίκτυο (It’s Psychedelic Baby Magazine)
βρίσκεις τον ίδιον τον Jim Griffin να λέει πως για την ολοκλήρωση του “The Signal”, κατ’ αρχάς, δύο ήταν τα βασικά σημεία, ανάμεσα στα οποία
κινήθηκε – το άλμπουμ “Imaginos”
[Columbia, 1988] των
Blue Öyster Cult και οι ιστορίες του H.P. Lovecraft. Το concept, δε, με λίγα λόγια
έχει ως εξής:
Κάποιος αστρονόμος ονόματι Atwood, το 1902, συλλαμβάνει μέσω ενός δικού του μηχανισμού, ένα εξωγήινο σήμα, που προέρχεται από τον Σείριο. Βασικά, δεν πιστεύει κανείς, στην επιστημονική κοινότητα, πως πρόκειται για κάτι αληθινό, αλλά εκείνος το παρακάμπτει αυτό επιχειρώντας να τελειοποιήσει τον μηχανισμό του, ώστε να μπορέσει να αποδείξει την ορθότητα των συμπερασμάτων του. Κι ενώ είναι έτοιμος για να προβεί σε ανακοινώσεις, μία γυναίκα έρχεται στη ζωή του, την οποία ο Atwood θα ερωτευθεί σφόδρα, αφήνοντας κατά μέρος τα επιστημονικά σχέδιά του και βιώνοντας μαζί της, σταδιακά, μια ήσυχη οικογενειακή ζωή. Πολλά χρόνια αργότερα, όμως, όταν η γυναίκα του θα εξαφανισθεί μυστηριωδώς, ο Atwood θα επιχειρήσει να επανέλθει στα παλιά πειράματά του, καθώς θα του σφηνωθεί η ιδέα πως (η γυναίκα του) μπορεί να ήταν εξωγήινη, που είχε έλθει από τον Σείριο, προκειμένου να τον εμποδίσει να ολοκληρώσει την ανακάλυψή του. Έτσι, προσπαθεί τώρα να στείλει εκείνος σήμα στον Σείριο, αντί να περιμένει να λάβει από εκεί, επιχειρώντας να επικοινωνήσει με την γυναίκα του, αλλά δυστυχώς για ’κείνον θα τον προλάβει ο θάνατος. Όταν, όμως, ο γιος του θα ανακαλύψει την κατασκευή και τις σημειώσεις του, η μηχανή που είχε δημιουργήσει ο Atwood θα αρχίσει ξανά να λειτουργεί...
Ωραία είναι όλα αυτά, αλλά ακόμη ωραιότερα είναι εκείνα που συνθέτει και παρουσιάζει ο Jim Griffin με τους φίλους του στο άλμπουμ. Ένα άλμπουμ, που κινείται πολύ δημιουργικά σε progressive-electronic rock χώρους.
Προς τούτο ο Griffin συνεργάζεται με διάφορους μουσικούς και στα ηλεκτρονικά εφφέ, μα και σε συμβατικά όργανα (κιθάρες, σαξόφωνα), με τον ίδιον να παίζει όλα τα βασικά όργανα και να τραγουδά, και με μια μεγάλη συμμετοχή, τον Joe Bouchard, των Blue Öyster Cult, να τον βοηθά στο κείμενο (spoken word) σ’ ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του δίσκου, το 7λεπτο “Thought experiment” (Β1).
Φοβερά είναι όμως και τα “God of Rage” (A2), “Our new world will bathe in ancient light” (B2) και “Spiral staircase” (B3), δίχως να υπολείπεται κάποιο από τα υπόλοιπα, αφού το “The Signal” κυλάει σταθερά και με πολύ καλή ενότητα.
Εντάξει, κάποιες κλασικές αναφορές, ακόμη και Pink Floyd-ικές, μπορείς να συναντήσεις εδώ, σε διάφορα κομμάτια, αλλά εγώ θέλω να μνημονεύσω τρία όχι προφανή άλμπουμ, από το 1975, που για κάποιους λόγους προσωπικώς ανακάλεσα, ακούγοντας το “The Signal” του Jim Griffin. Είναι το “Control” (1975) του John St. Field, το φερώνυμο άλμπουμ (1975) του Eduardo Bort και το “Alllô Tôulmônd” (1975) του Raôul Duguay. Δεν είναι «ίδια» όλα αυτά τα LP, αλλά είναι χαρακτηριστικά μιας ομάδας τραγουδοποιών να κινηθούν, με ξεχωριστή επιτυχία σε χώρους, που καλύπτουν κυρίως συγκροτήματα, εκεί στα mid-70s. Σ’ αυτή την ιδιαίτερη κατηγορία ανήκει και ο Jim Griffin.
Επαφή: https://therangerandthecleric.bandcamp.com/album/the-signal, https://www.soundeffect-records.gr/
Ποιο είναι το... signal όμως και για τι ακριβώς σήμα πρόκειται, τέλος πάντων;
Κάποιος αστρονόμος ονόματι Atwood, το 1902, συλλαμβάνει μέσω ενός δικού του μηχανισμού, ένα εξωγήινο σήμα, που προέρχεται από τον Σείριο. Βασικά, δεν πιστεύει κανείς, στην επιστημονική κοινότητα, πως πρόκειται για κάτι αληθινό, αλλά εκείνος το παρακάμπτει αυτό επιχειρώντας να τελειοποιήσει τον μηχανισμό του, ώστε να μπορέσει να αποδείξει την ορθότητα των συμπερασμάτων του. Κι ενώ είναι έτοιμος για να προβεί σε ανακοινώσεις, μία γυναίκα έρχεται στη ζωή του, την οποία ο Atwood θα ερωτευθεί σφόδρα, αφήνοντας κατά μέρος τα επιστημονικά σχέδιά του και βιώνοντας μαζί της, σταδιακά, μια ήσυχη οικογενειακή ζωή. Πολλά χρόνια αργότερα, όμως, όταν η γυναίκα του θα εξαφανισθεί μυστηριωδώς, ο Atwood θα επιχειρήσει να επανέλθει στα παλιά πειράματά του, καθώς θα του σφηνωθεί η ιδέα πως (η γυναίκα του) μπορεί να ήταν εξωγήινη, που είχε έλθει από τον Σείριο, προκειμένου να τον εμποδίσει να ολοκληρώσει την ανακάλυψή του. Έτσι, προσπαθεί τώρα να στείλει εκείνος σήμα στον Σείριο, αντί να περιμένει να λάβει από εκεί, επιχειρώντας να επικοινωνήσει με την γυναίκα του, αλλά δυστυχώς για ’κείνον θα τον προλάβει ο θάνατος. Όταν, όμως, ο γιος του θα ανακαλύψει την κατασκευή και τις σημειώσεις του, η μηχανή που είχε δημιουργήσει ο Atwood θα αρχίσει ξανά να λειτουργεί...
Ωραία είναι όλα αυτά, αλλά ακόμη ωραιότερα είναι εκείνα που συνθέτει και παρουσιάζει ο Jim Griffin με τους φίλους του στο άλμπουμ. Ένα άλμπουμ, που κινείται πολύ δημιουργικά σε progressive-electronic rock χώρους.
Προς τούτο ο Griffin συνεργάζεται με διάφορους μουσικούς και στα ηλεκτρονικά εφφέ, μα και σε συμβατικά όργανα (κιθάρες, σαξόφωνα), με τον ίδιον να παίζει όλα τα βασικά όργανα και να τραγουδά, και με μια μεγάλη συμμετοχή, τον Joe Bouchard, των Blue Öyster Cult, να τον βοηθά στο κείμενο (spoken word) σ’ ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του δίσκου, το 7λεπτο “Thought experiment” (Β1).
Φοβερά είναι όμως και τα “God of Rage” (A2), “Our new world will bathe in ancient light” (B2) και “Spiral staircase” (B3), δίχως να υπολείπεται κάποιο από τα υπόλοιπα, αφού το “The Signal” κυλάει σταθερά και με πολύ καλή ενότητα.
Εντάξει, κάποιες κλασικές αναφορές, ακόμη και Pink Floyd-ικές, μπορείς να συναντήσεις εδώ, σε διάφορα κομμάτια, αλλά εγώ θέλω να μνημονεύσω τρία όχι προφανή άλμπουμ, από το 1975, που για κάποιους λόγους προσωπικώς ανακάλεσα, ακούγοντας το “The Signal” του Jim Griffin. Είναι το “Control” (1975) του John St. Field, το φερώνυμο άλμπουμ (1975) του Eduardo Bort και το “Alllô Tôulmônd” (1975) του Raôul Duguay. Δεν είναι «ίδια» όλα αυτά τα LP, αλλά είναι χαρακτηριστικά μιας ομάδας τραγουδοποιών να κινηθούν, με ξεχωριστή επιτυχία σε χώρους, που καλύπτουν κυρίως συγκροτήματα, εκεί στα mid-70s. Σ’ αυτή την ιδιαίτερη κατηγορία ανήκει και ο Jim Griffin.
Επαφή: https://therangerandthecleric.bandcamp.com/album/the-signal, https://www.soundeffect-records.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου