ΝΙΚΟΣ ΠΙΤΛΟΓΛΟΥ – ΜΑΡΙΑ ΛΑΛΙΩΤΗ μεταξύ συρμού και αποβάθρας

Το νέο άλμπουμ του συνθέτη-τραγουδοποιού Νίκου Πιτλόγλου αποκαλείται «Μεταξύ συρμού και αποβάθρας» [Μετρονόμος / Arion Music / ακρόασις, 2023] και στηρίζεται σε στίχους της Μαρίας Λαλιώτη. Το άλμπουμ περιέχει δεκατρία τραγούδια, τα οποία αποδίδουν οι Παντελής Θεοχαρίδης (6), Βασίλης Λέκκας (4), Αργυρώ Καπαρού, Καλλιόπη Βέττα και Πολύμνια Κονδύλη, με τις ενορχηστρώσεις να ανήκουν στον Νίκο Πιτλόγλου. Το άλμπουμ διατίθεται σε καλαίσθητο CD-book, που περιέχει τους στίχους των τραγουδιών, ζωγραφικά έργα του Ηλία Λαλιώτη, κείμενα και λοιπές πληροφορίες.

Το άλμπουμ περιέχει καλά και πολύ καλά τραγούδια, από συνθετικής κατ’ αρχάς πλευράς, ενώ προσεγμένες είναι και οι ενορχηστρώσεις (ανάμεσα στους μουσικούς βλέπουμε τον σαξοφωνίστα Τάκη Πατερέλη, τον βιολιστή Κυριάκο Γκουβέντα, τον μπαντονεονίστα Ηρακλή Βαβάτσικα κ.ά.), που είναι «ειδικές» για κάθε τραγούδι και όχι ενιαίες.
Αυτό, σαν κατάσταση, θα πρέπει να το αποδεχθούμε πλέον, στην δισκογραφία του «έντεχνου». Τα τραγούδια δεν ηχογραφούνται όπως παλιά, όλα μαζί σε μια-δυο μέρες, από την ίδια ορχήστρα, αλλά ένα-ένα. Και μάλιστα η μία ηχογράφηση από την άλλη μπορεί να απέχουν εβδομάδες, μήνες ή και χρόνια ακόμη!
Αυτό έχει ορισμένες συνέπειες, σε σχέση με την «ενότητα» των δίσκων, αν και οι συνθέτες-ενορχηστρωτές φροντίζουν, όσο γίνεται, αυτό να μην φαίνεται. Τέτοια προσπάθεια καταβάλει και ο Νίκος Πιτλόγλου στο «Μεταξύ συρμού και αποβάθρας», και αυτή η προσπάθεια είναι οπωσδήποτε αποδοτική, από τη στιγμή όπου το «πνεύμα» στον δίσκο φαίνεται σταθερό (σε γενικές γραμμές).
Οι συνθέσεις του Ν. Πιτλόγλου είναι ενδιαφέρουσες και ωραίες. Επηρεασμένες από το «έντεχνο», όχι όμως από εκείνο που πρωταγωνιστεί το μπουζούκι (γιατί το μπουζούκι εδώ είναι λίαν περιορισμένο), τις παραδοσιακές μουσικές της latin America, από την μπαλάντα ή ακόμη και από το ροκ (στις παλαιότερες εκφάνσεις και μετατροπές του), έχουν τον τρόπο να σε κρατούν σε εγρήγορση.
Το ίδιο θα υποστηρίζαμε και για τους στίχους της Μαρίας Λαλιώτη, που είναι έμμετροι, προσεγμένοι, και με στόχο να γίνουν τραγούδια για να τραγουδηθούν από τον πολύ κόσμο. (Το λέμε, γιατί υπάρχουν και τραγούδια –γενικώς, όχι εδώ–, που δεν μπορούν να τραγουδηθούν από τους πολλούς, γιατί είναι από τη φύση τους δύστροπα, είτε συνθετικώς είτε στιχουργικώς).
Από πλευράς επιλογής ερμηνευτών, τώρα, ο συνθέτης δείχνει να καλύπτεται από πέντε πρόσωπα (δύο άντρες τραγουδιστές και τρεις γυναίκες τραγουδίστριες), αν και η δική μας γνώμη είναι πως με δύο, το πολύ τρία πρόσωπα, το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμη πιο πυκνό.
Ο Παντελής Θεοχαρίδης είναι σπουδαίος τραγουδιστής και αν κάποιες φορές, λίγες, φέρνει στη μνήμη τον Γιώργο Νταλάρα, αυτό δεν αποτελεί «έγκλημα» (δεν τρέχει τίποτα δηλαδή).  Τα τραγούδια που λέει είναι ασυζητητί τα ωραιότερα του δίσκου (όλα είναι πολύ καλά), με το «Η νύχτα της σιωπής» να συγκαταλέγεται μεταξύ των ωραιότερων ερωτικών, που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια (από τον χώρο του «έντεχνου»), ενώ το ίδιο μας άρεσε και το «Στο χιόνι δυο λευκά πουλιά».
Πολύ ωραίο είναι και το «Η κόκκινη βιτρίνα» με την Πολύμνια Κονδύλη, που θα άξιζε (σαν φωνή) να είχε κι άλλες ευκαιρίες στον δίσκο.
Δεν ξέρω αν με αυτούς τους δύο τραγουδιστές θα μπορούσε να ολοκληρωθεί το «Μεταξύ συρμού και αποβάθρας». Αν, όμως, ο Νίκος Πιτλόγλου το κατάφερνε αυτό, νομίζω πως το συνολικό αποτέλεσμα θα ήταν ακόμη πιο ολοκληρωμένο και πιο άρτιο.
Το έχω ξαναγράψει και θα το πω και τώρα. Κάποιοι σπουδαίοι, αυτή τη στιγμή, τραγουδιστές, αξίζει να παίρνουν περισσότερες ευκαιρίες, και να τους εμπιστεύονται οι συνθέτες για ολοκληρωμένους δίσκους. Πρέπει οι σπουδαίοι τραγουδιστές να έχουν πλήρη άλμπουμ, και όχι να εμφανίζονται ως «συμμετοχές». Αλλά είπαμε... έτσι όπως κυλάει η ζωή και η δισκογραφία, με τους δίσκους να ετοιμάζονται κομμάτι-κομμάτι, αυτό είναι πλέον δύσκολο.
Επαφή: www.metronomos.gr