ΡENA KOYMIΩΤΗ η διαδρομή της μεγάλης λαϊκής τραγουδίστριας, που έφυγε σήμερα από τη ζωή

Η «ανακάλυψη» του... παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου από την ιδιωτική τηλεόραση στο τέλος των έιτις και στην αρχή της δεκαετίας του ’90, φέρνει στο προσκήνιο όχι μόνο τις ταινίες, που προβάλλονται ξανά και ξανά, κατά ριπάς, μα και τις μουσικές μαζί με τα τραγούδια τους.
Δημιουργείται ρεύμα, με τα νυχτερινά μαγαζιά –ελλείψει νέου ρεπερτορίου, που να μπορεί να στηρίξει ένα λαϊκό ξεφάντωμα, με όρους ποιότητας– να προβάλλουν αποσπάσματα από τις ταινίες σε οθόνες, ενώ οι νεότεροι τραγουδιστές δεν σταματούν να λένε τις επιτυχίες του Γιάννη Πουλόπουλου, της Ρένας Κουμιώτη και όλων των άλλων κινηματογραφικών ερμηνευτών της εποχής (Μαρινέλλα, Βίκυ Μοσχολιού, Δάκης, Τόλης Βοσκόπουλος κ.ά.).
Ουσιαστικά εκείνη την εποχή δημιουργείται ο μύθος της Ρένας Κουμιώτη, μιας τραγουδίστριας, που όλως περιέργως πατάει νωρίς φρένο στην καριέρα της, αφήνοντας τα παλιά τραγούδια της –σχεδόν όλα ηχογραφημένα επί «επταετίας»– να μιλάνε αντί για ’κείνην. Και να «μιλάνε» τρανταχτά. Να ακούγονται παντού, και βασικά στη «νύχτα» και στο ραδιόφωνο, δημιουργώντας τάση.
Προσωπικά δεν έχω ακριβή στοιχεία πωλήσεων, αλλά δεν θα μου φαινόταν καθόλου παράξενο αν τα μισά και πλέον από τις εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα, που πούλησε «Ο Δρόμος» (των Μίμη Πλέσσα-Λευτέρη Παπαδόπουλου), τα πουλούσε από το ’90 και μετά.

Στο σινεμά η Ρένα Κουμιώτη δεν έκανε πολλές εμφανίσεις, όμως οι δύο από εκείνες τις παρουσίες της, στις ταινίες «Μια τρελλή... τρελλή... σαραντάρα» (1970) του Γιάννη Δαλιανίδη και «Η Θεία μου η Χίπισσα» (1970) του Αλέκου Σακελλάριου, ήταν αρκετές για να την εκτοξεύσουν, προς τα πιο νέα ακροατήρια, φέρνοντας τη φωνή της, σταδιακά, μέχρι τις μέρες μας.
Στην πρώτη ταινία η Κουμιώτη λέει το «Δώσε μου το στόμα σου» από τον «Δρόμο», ενώ στη δεύτερη «Το κερί μου έλυωσε» (Μίμης Πλέσσας-Άννυ Σακελλαρίου). Όταν, δε, θα έλεγε και «Το καινούργιο μου φεγγάρι» (Μίμης Πλέσσας-Άκος Δασκαλόπουλος), όπως και το «Αγαπιόμασταν» (Γιώργος Κριμιζάκης-Σώτια Τσώτου), στο σίριαλ του MEGA «Δυο Ξένοι...», το 1997, η «τρέλα» θα κορυφωνόταν, με τα CD να κόβονται κατά χιλιάδες.
Μπορεί να ξεκινάει με δύο άγνωστα τραγούδια των Αλέκου Αναστασιάδη-Άκου Δασκαλόπουλου, το 1968, ως Ρένα Κουμιώτου, μπορεί να εμφανίζεται για λίγο και στην μπουάτ Απανεμιά, αλλά η Κουμιώτη ουσιαστικά βγαίνει με μιας, και για πάντα, από τα όρια της καλλιτεχνικής «ανωνυμίας» με τον «Δρόμο», των Πλέσσα-Παπαδόπουλου, την επόμενη χρονιά.
Ο δίσκος κυκλοφορεί τον Απρίλιο του 1969 από την Lyra και αμέσως εντυπωσιάζει. Είναι ο τραβηχτικός «λαϊκός» πίνακας του Σπύρου Βασιλείου στο εξώφυλλο, είναι το concept (γιατί υπάρχει τέτοιο στον δίσκο), είναι ο Πλέσσας και ο Παπαδόπουλος, που έρχονται από μεγάλες επιτυχίες στον ελληνικό κινηματογράφο και όχι μόνο, και βέβαια είναι ο Γιάννης Πουλόπουλος, το «βαρύ πυροβολικό», που τον ξέρει όλη η Ελλάδα, παραληρώντας με τα τραγούδια του.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/rena-koymioti-i-diadromi-tis-megalis-laikis-tragoydistrias