TAIKO SAITO ένα άλμπουμ για βιμπράφωνο και μαρίμπα

Την ιαπωνίδα βιμπραφωνίστρια Taiko Saito την γνωρίζουμε βασικά από το σχήμα Futari (το ντούο της με την πιανίστρια Satoko Fujii), μα και από άλλες δουλειές της, όπως π.χ. από τη συμμετοχή της στο Berlin Mallet Group.
Το πιο πρόσφατο άλμπουμ τής Taiko Saito έχει τίτλο “Tears of a Cloud” [Trouble in the East Records, 2023], είναι σόλο, και ακούγονται σε αυτό μόλις δύο όργανα – ένα βιμπράφωνο και μία μαρίμπα. 

Είναι προφανές από την αρχή της ακρόασης πως μεγάλο μέρος της ηχογράφησης, αν όχι όλη, είναι αυτοσχεδιαστική, κάτι, που, οπωσδήποτε, απελευθερώνει την ιαπωνίδα μουσικό, που εντελώς απερίσπαστη, επιχειρεί, να δημιουργήσει εκ του μηδενός αυτό το μοναδικό και παράξενο περιβάλλον (που δημιουργεί τελικώς), τραβώντας τον ακροατή από το... μανίκι.

Το λέμε αυτό, γιατί το “Tears of a Cloud” έχει τον τρόπο να σε κρατά δέσμιο της εξέλιξής του, να σε παγιδεύει στην εντελώς αλλόκοτη αλληλουχία των κομματιών του, και τελικώς να σε κυριεύει με την πρωτότυπη και δημιουργική, εν πολλοίς, εξέλιξή του.
Οπωσδήποτε, εδώ, ακούγονται κομμάτια, που μοιάζει να εξαντλούν τις ηχητικές δυνατότητες των δύο οργάνων, και αυτό το αντιλαμβάνεσαι στο “Underground” φερ’ ειπείν (εκεί όπου η Ιαπωνίδα χρησιμοποιεί bows και sticks, παράγοντας έναν υποχθόνιο ήχο, στα όρια του βόμβου και του noise, με τον «καθαρό» ήχο των sticks να δρα εντελώς αντιστικτικά), βεβαίως στο “Uneri” (με τις αντηχήσεις να δημιουργούν ένα παράξενο «ονειρικό» περιβάλλον) ή και στο “Rain” ακόμη, ένα κομμάτι, στο οποίο αποτυπώνεται κατά μίαν έννοια μια βροχόπτωση, που έχει διαφορετικές εντάσεις, που είναι ασύμμετρη και που δημιουργεί αυτήν ακριβώς την αλλοπρόσαλλη ροή.
Γενικώς, κάθε track αυτού του άλμπουμ είναι κάτι μοναδικό και ιδιαίτερο, χωρίς να ακούγεται, ταυτοχρόνως, «δύσκολο» στο αυτί. Διαθέτει μια φυσικότητα, εννοούμε, η μουσική τής Taiko Saito, χωρίς να ξεπέφτει σε κανένα σημείο της στο μηχανιστικό και στο αδιάφορο.
Επαφή: www.taikosaito.net