Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

SONIK 50 χρόνια ελληνικό ροκ / Κρίσεις εξ απαλών ονύχων... (υγιής υπότιτλος κατόπιν εορτής)

Από το περιορισμένο… χαρτζιλίκι που διαθέτω ένα τμήμα του πάει στα ελληνικά μουσικά (πλην των άλλων) περιοδικά. Έτσι έμαθα να κάνω από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 κι έτσι θα κάνω πάντα. Ποτέ δεν αγόραζα κάποιον τίτλο φανατικά. Ξεκίνησα με Μουσικό Εξπρές και Ποπ + Ροκ, συνέχισα με Μουσική, αργότερα προσέθεσα Ήχο & Hi-Fi, στη δεκαετία του ’90 αγόραζα το Δίφωνο, σήμερα αγοράζω τον Μετρονόμο, το Sonik, το Metal Hammer, ακόμη και το Jazz & Τζαζ τα καλοκαίρια (ίνα υποστηρίξω και το περιοδικό στο οποίο γράφω κάθε μήνα, αλλά και το περίπτερο του χωριού μου, στην Κέρκυρα). Οπωσδήποτε κάνω επιλογές. Κοιτώ τα εξώφυλλα και αναλόγως… τσιμπάω. Φυσικά, μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έχω αγοράσει πολύ περισσότερους τίτλους (από μουσικά περιοδικά που κυκλοφόρησαν ελάχιστα τεύχη, έως και fanzines), όμως αυτοί που προανέφερα είναι κάποιοι βασικοί.
Sonik δεν αγοράζω κάθε μήνα. Αγοράζω όμως τακτικά. Διαβάζω τους νεότερους συναδέλφους, τον Καραμπεάζη, τον Συμβουλίδη, τον Τζιρίτα και όλους τους υπολοίπους, ενώ καμμιά φορά τσεκάρω χωρία του περιοδικού, τα οποία μου φαίνονται κάπως. Έχω άλλη γνώμη δηλαδή ή εντοπίζω κάποια χοντρή ανακρίβεια. Τούτο πράττω με όλα τα περιοδικά, ακόμη και με το Jazz & Τζαζ. Το να εντοπίζουμε λάθη βοηθάει όλους μας να γινόμαστε καλύτεροι. Αυτός είναι ο στόχος, και όχι να το παίξουμε πονηροί και έξυπνοι, όπως νομίζουν ορισμένοι αδαείς. Όπως επίσης έχω ξαναγράψει, πέραν των λαθών, εκείνες που βασικά κρίνονται είναι οι απόψεις. Υπάρχουν απόψεις σοβαρές, «διαβασμένες», που φανερώνουν πως αυτός που γράφει ξέρει που πατάει, έχει μελετήσει το αντικείμενό του, ενώ υπάρχουν και αστειότητες που φανερώνουν προχειρότητα, αδιαφορία κατά βάσιν για το αντικείμενο, φαντασιοπληξία κ.λπ. Τα λάθη δεν είναι όλα της ίδιας αξίας. Άλλα είναι σημαντικά, άλλα λιγότερο. Αυτό, εν πάση περιπτώσει, το κρίνει ο καθένας μόνος του. Μια χρονολογία π.χ. μπορεί να είναι από σοβαρό λάθος, μέχρι αμελητέο. Η γραφή ενός ονόματος επίσης. Μπορεί να παίζει από το σοβαρό, έως το λιγότερο σοβαρό. Δεν διανοούμαι πάντως πως μπορεί να υπάρχει αναγνώστης, ο οποίος να μην ενδιαφέρεται να διαβάσει το σωστό, εκείνο για το οποίο δεν υπάρχει αμφισβήτηση. Δηλαδή δεν μπορεί κάποιος να γράφει πως το πρώτο LP των Aphrodites Child είναι σε ετικέτα Philips και το δεύτερο σε ετικέτα Polydor (όταν και τα δύο είναι σε ετικέτα Mercury) και κάποιος που το διαβάζει αυτό, κι έχει τη δυνατότητα να το διορθώσει, να μην το κάνει. Πρόκειται περί σοβαρού λάθους; Αν το δεις «μόνο του» όχι. Είναι ένα απλό λάθος. Πιθανώς όμως (πιθανώς λέω) να δείχνει κάτι βαθύτερο εν σχέσει μ’ αυτόν που το κάνει. Πως δεν έχει προσέξει πολύ τα πράγματα, πως του διαφεύγουν οι λεπτομέρειες και πως μέσα σ’ ένα ευρύτερο δικό του κείμενο θα έχει κι άλλες ανάλογες ανακρίβειες, που όλες μαζί θα συγκροτούν ενδεχομένως ένα «πρόβλημα». Τα λάθη δεν διορθώνονται για να θίξουμε αυτόν που τα κάνει, ούτε για να υψώσουμε τον εαυτόν μας έναντι των άλλων. Τα λάθη διορθώνονται, γιατί δεν πρέπει να υπάρχουν. Οφείλουμε όλοι μας όταν γράφουμε να είμαστε προσεκτικοί, να διπλο-τριπλο-τσεκάρουμε τα κείμενά μας, προσφέροντας στο αναγνωστικό κοινό που μας τιμά με την επιλογή του και με τον όβολό του (μας δίνει ψωμάκι και τρώμε, ενδεχομένως – για όσους ακόμη πληρώνονται, το λέω, από τούτη τη δουλειά) ένα τέλειο προϊόν.

Περαιτέρω για τα λάθη δεν νοούνται κόντρες. Δεν υπάρχει «εγώ νομίζω έτσι». Η διόρθωση των λαθών στηρίζεται σε ντοκουμέντα, τα οποία κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Γι’ αυτό, επαναλαμβάνω, πως αυτός που γράφει για τη μουσική (αυτή μάς ενδιαφέρει εδώ), θα πρέπει να διαθέτει πρωτότυπες πηγές (βιβλία, δίσκους, περιοδικά κ.λπ.) και όχι «προφορικές μαρτυρίες» (ή μόνο «μαρτυρίες»). Ιδίως, αν κάποιος καταπιάνεται με το παρελθόν.
Έχω κάνει κι εγώ συνεντεύξεις με παλαιά πρόσωπα, που έδρασαν στα sixties, κι έχω ακούσει απίστευτα πράγματα, τα οποία αν δημοσιεύονταν θα γέλαγαν πολλοί. Είναι λογικό. Οι άνθρωποι δεν θυμούνται. Ο δημοσιογράφος, που θέλει να είναι και ερευνητής, πρέπει να μπορεί να τσεκάρει εκείνο που ακούει, να κοντράρει, και όχι ν’ ακούει σαν χάνος, κάνοντας αδιάφορες ερωτήσεις. «Πες μου τι έγινε», «και μετά τι έκανες», «και μετά που πήγες» και άλλες τέτοιες χαζομάρες, οι οποίες δεν έχουν νόημα ακόμη και όταν κάποιος θέλει να μιλήσει για μία εβδομάδα πριν! Αφήνω δηλαδή το γεγονός πως αυτές οι ερωτήσεις (χονδρικώς) θα πρέπει να είναι ήδη απαντημένες από εκείνον που ερωτά. Κάνοντας συνεντεύξεις για το παρελθόν ο δημοσιογράφος οφείλει να είναι προετοιμασμένος, έχοντας μαζί του άπαντα τα ντοκουμέντα, που θα βοηθήσουν το πρόσωπο που έχει απέναντί του να θυμηθεί. Εγώ π.χ. όταν έκανα την ιστορική (ναι!) συνέντευξη με τον Γεράσιμο Λαβράνο (ξέρω γιατί είναι «ιστορική», δεν το λέω έτσι) πήγα σπίτι του φορτωμένος με δίσκους και περιοδικά. Του έδειχνα τους Μοντέρνους Ρυθμούς, τις Εικόνες, τη Rebeta Nova, το «Χορεύετε…», μια φωτογραφία με τον Χατζιδάκι, 5-6 γαλλικά 45άρια, κουβάλαγα δισκάκια του Bob Azzam («Μουσταφάδες» και τέτοια), γνώριζα ότι τα αδέλφια του είχαν συνεργαστεί με τον Γιάννη Χρήστου –αναγκάζοντάς τον να μου μιλήσει για τον Γιάννη Χρήστου–, τέλος πάντων είχα πάει διαβασμένος, σέρνοντας μαζί μου ό,τι είχα και δεν είχα. Δεν είχα πάρει δε κανένα μαρκούτσι, ούτε καν κασετόφωνο. Μερικά λευκά φύλλα χαρτί είχα και σημείωνα, κάποια πράγματα, εκείνα τα οποία έκρινα πως θα με βοηθήσουν στη δουλειά μου, αποφασίζοντας εγώ, απ’ όσα άκουγα, ποια θα ήταν εκείνα που θα χρησιμοποιούσα στην (γραπτή) συνέντευξη, ποια θα ήταν εκείνα που θα άξιζε να πληροφορηθεί το αναγνωστικό κοινό μου. Καθώς, κάποιος άνθρωπος, σε μία κουβέντα που ανοίγει, μπορεί να σου πει και πιο προσωπικά πράγματα (τις σχέσεις του με άλλους καλλιτέχνες κ.λπ.), για τα οποία εσύ θα πρέπει να κρίνεις αν είναι προς δημοσίευση ή όχι. Όχι γιατί, αναγκαστικώς, θα σου το απαγορεύσει εκείνος, αλλά επειδή εσύ θα αποφασίσεις έτσι, για να τον «προστατεύσεις». Δεν είμαστε ούτε κουτσομπόληδες, ούτε σκανδαλοθήρες. Να δώσω ένα χοντρό παράδειγμα…
Αν σου πει κάποιος καλλιτέχνης ότι «χτυπάω ενέσεις, να, κοίτα τα χέρια μου, δεν έχω πρόβλημα αν το πεις ή δεν το πεις» εσύ, ως δημοσιογράφος, τι θα πράξεις; Θα το δημοσιεύσεις; Για μένα εκείνος που θα το δημοσιεύσει είναι κόπανος. Του παίρνεις το μαρκούτσι και του δίνεις ένα… καλάμι να πάει για ψάρεμα. Γι’ αυτό κι εγώ είμαι, γενικώς (γενικώς λέω), εναντίον των ηχογραφημένων συνεντεύξεων (επειδή μπορεί να διαρρεύσουν με κάποιο τρόπο –ο διάολος έχει πολλά ποδάρια– και ν’ ακουστούν παραέξω πράγματα, τα οποία είναι προσωπικής φύσεως και δεν αφορούν κανέναν, παρά μόνον τον… μεσημεριανό οχετό). Πολύ δε περισσότερο είμαι εναντίον της αφελούς δημοσιοποίησης μιας ηχογραφημένης συνέντευξης, επειδή πάλι μπορεί να μειωθεί ένας καλλιτέχνης, κάποιος άνθρωπος που δεν είναι περσόνα δηλαδή και δεν έχει τον ανάλογο αέρα μπροστά στο μικρόφωνο (κομπιάζει, φαφατιάζει το στόμα του, ψευδίζει, λέει συνέχεια «να ’ούμε», «λοιπόν», ή «εν τοιαύτη περιπτώσει», κάνει κατάχρηση δηλαδή φατικών στοιχείων κ.ο.κ.). Γι’ αυτό ποτέ δεν κάνω τέτοιου είδους συνεντεύξεις (με μαρκούτσι). Είμαι υπέρ των γραπτών (προς το αναγνωστικό κοινό) συνεντεύξεων, εκείνων δηλαδή όπου η ευθύνη βαρύνει 100% τον δημοσιογράφο και καθόλου τον συνεντευξιαζόμενο. Γι’ αυτό και στο Jazz & Τζαζ, όταν έχουμε συνέντευξη, την οποίαν έχω πάρει εγώ ή κάποιος άλλος συνάδελφος, γράφω πάντα «συνέντευξη στον... τάδε δημοσιογράφο». Δηλαδή η συνέντευξη δίδεται από τον καλλιτέχνη στον δημοσιογράφο, βαρύνοντας 100% τον δεύτερο. Δεν είναι συνέντευξη… τού καλλιτέχνη. Δεν την δίνει ο καλλιτέχνης. Την παίρνει ο δημοσιογράφος. Υπάρχει μεγάλη διαφορά και όποιοι την καταλαβαίνουν την κατάλαβαν.
Πάμε και λίγο στα του Sonik και στην έκδοση Μισός Αιώνας Ελληνικό Ροκ, από τα 60s στα 00s (που μοιράζεται μαζί με το τρέχον, #81, τεύχος του περιοδικού). Πρόκειται για ένα ξεχωριστό τεύχος-βιβλίο 98 σελίδων, αφιερωμένο σ’ αυτό που λέει ο τίτλος – 50 χρόνια ελληνικό ροκ. Τηλεγραφικώς θα πω κάποια πράγματα, καθότι, σε κάθε άλλη περίπτωση, θα πρέπει να γράφω μέχρι το άλλο πρωί, ερμηνεύοντας, εξηγώντας, συμπληρώνοντας, συμφωνώντας ή διαφωνώντας. Κι αυτά δεν γίνονται σ’ ένα blog. Γίνονται σ’ ένα καφενείο, σε μια face to face κουβέντα με τους ενδιαφερομένους. Είμαι δε πάντα ανοικτός για κάτι τέτοιο, παρ’ ότι τρέχω με διάφορα (όπως και όλοι μας εξάλλου).
Μία βασική παρατήρηση είναι η εξής. Στα κείμενα που αφορούν στο παρελθόν υπάρχουν προβλήματα, μικρά ή μεγαλύτερα, υπάρχουν όμως και σωστές απόψεις. Στα κείμενα που αφορούν τις καταστάσεις από το ’80 και μετά τα πράγματα είναι πιο συμμαζεμένα (αν και δεν αποφεύγεται το μπλα-μπλα). Λογικόν. Είναι πιο πρόσφατα τα γεγονότα, οι συντάκτες τα έχουν ζήσει, έχουν τους δίσκους, έχουν ακούσει πολύ (σχετική) μουσική, ok… Τι γίνεται όμως με τα κείμενα που αφορούν στο ’60 και το ’70; Ας ξεκινήσω από μερικά λάθη…
Συγχέονται οι Adams Boys με τους Play Boys (πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά συγκροτήματα). Οι ιδρυτές της Music Box δεν ήταν ο… Martin με τη Μαρίνα Grossard, αλλά ο Martin και η Marika Gessar. Το πρώτο εγχώριο μουσικό περιοδικό δεν ήταν οι Μοντέρνοι Ρυθμοί. Υπήρχαν π.χ. τα περιοδικά του Κώστα Μάνεση Μοντέρνο Τραγούδι(!) και Καινούργιο Τραγούδι ήδη από τη δεκαετία του ’40. Οι Olympians δεν ήταν το πρώτο ελληνικό συγκρότημα που τραγούδησε ποπ στη γλώσσα μας, είχαν προηγηθεί ο Σταύρος Ζώρας και ο Gino με τους Γαλαξίες. Εγώ δεν ξέρω κανέναν που να έχει δισκάκι των ULS με τραγούδι “My friends” (δεν αναφέρομαι σε promo κόπιες, που ποτέ δεν κυκλοφόρησαν στο εμπόριο – αν υπάρχουν κι αυτές). Αν κάποιος έχει αυτό το δισκάκι ας μας το δείξει, έστω και από μακριά, προκειμένου να βεβαιωθούμε ότι υπάρχει. Στους Loubogg δεν έπαιζε ο Γιώτης Κιουρ(κ)τσόγλου, αλλά ο Γιάννης Κιουρκτσόγλου. Ο Μαστοράκης δεν έκανε ποτέ ενορχηστρώσεις στους Forminx (αμφιβάλλω αν ξέρει που πέφτει το φα στο πεντάγραμμο). Η Tammy δεν ήταν η πρώτη γυναίκα σταρ της νέας σκηνής, αλλά η Ζωή Κουρούκλη. Το live του Πουλικάκου στου Ζωγράφου έγινε την 10/6/1979 και όχι το 1978. Minis είναι το γκρουπ που έπαιζε ο Σιδεράς και όχι Minies. Θαρσείν Χρει (έτσι γράφεται στους δίσκους) είναι το γκρουπ και όχι Θαρσείν Χρην (φυσικά το σωστό είναι Θαρσείν Χρη, δηλ. και το γκρουπ το έχει γράψει λάθος!), στους οποίους Θαρσείν Χρει έπαιζε ο Δημήτρης Δημητράκας και όχι ο Μιχάλης Ρακιντζής (αυτός έπαιζε στον Ηλεκτρικό Αργοναύτη). Το “Do it” σύνθεση των Αργύρη Κουλούρη και Λουκά Σιδερά προέρχεται από το 1972 και όχι από το ’73 (κι αυτό καρατσεκαρισμένο) κ.λπ.

Μια-δυο παρατηρήσεις. Σ’ ένα αφιέρωμα σε περιοδικό για το ελληνικό ροκ χρειάζονται, για να μην πω επιβάλλονται, αφαιρέσεις. Π.χ. να γράψεις για δέκα σημαντικά 45άρια των sixties, για δέκα LP και πέντε 45άρια των 70s, για δέκα LP και πέντε 45άρια των 80s κ.ο.κ. Δηλαδή το περιοδικό έπρεπε να πάρει θέση και να μην έχει μέσα τα πάντα. Δηλαδή, γιατί να υπάρχουν 35 «καλύτερα άλμπουμ» της δεκαετίας του 2000 και όχι δέκα ή και πέντε; Αυτό θα είχε ενδιαφέρον για μένα. Να δω τις προτάσεις του Sonik. Άμα μου βάζεις τα πάντα τι να δω; Φθάνουμε, όμως και σε φαιδρότητες (ζητώ συγγνώμη για τον χαρακτηρισμό, αλλά έτσι είναι), όταν γράφουμε για… μια ντουζίνα LP από τα 70s, έχουμε μέσα τους Taxi(!) και τον «Άγιο Φεβρουάριο» του Μούτση και όχι τον «Μπάλλο» του Σαββόπουλου, τους δίσκους του Θανάση Γκαϊφύλλια, το «Ζωντανοί στο Κύτταρο», τους Πελόμα Μποκιού, τα «Απέραντα Χωράφια», τα πρώτα LP της Μαρίζας Κωχ, ακόμη και τον Ηρακλή ή και τους 2002 θα έλεγα… Εντάξει. Το γούστο του καθενός και το προσωπικό κριτήριο (το είπαμε, είναι σεβαστά αυτά), αλλά εδώ μιλάμε για χοντράδες… Αλλά και στα 80s, όταν επιλέγεις 40(!) δίσκους, επιτρέπεται να ξεχνάς ή να υποτιμάς τους Φατμέ, τους Σύνδρομο και τους Scraptown; Ok, γούστα είναι αυτά. Πάμε παρακάτω, στα ακόμη πιο σημαντικά, τα οποία θα θίξω εξ απαλών ονύχων
Το εισαγωγικό κείμενο για τα sixties του Νίκου Σβέρκου σηκώνει πολύ κουβέντα, όταν γράφει πως τα «λόγια του Μπιθικώτση είναι πιο απτά από τα λόγια των Charms», πως «όσοι φτιάχνουν μπάντες αμέσως εντάσσονται στα ‘πλουσιόπαιδα’», ότι «η όσμωση λαϊκού και παραδοσιακού είναι απλώς το προανάκρουσμα για μια εξέλιξη που ποτέ δε συνέβη», ότι «ο Μπάλλος και το Βρώμικο Ψωμί(…) αν και κυκλοφόρησαν στην Χούντα της ακραίας λογοκρισίας έφτασαν στο αποκορύφωμά τους αμέσως μετά την πτώση της», όταν γράφει για το «άθλιο αστείο του μαζικού αντιαμερικανισμού και του ‘κώδικα συμπεριφοράς του Κνίτη’» (εδώ το πράγμα χοντραίνει και άντε να μην τα πάρω…), όταν λέει πως «στη δεκαετία του ’80 βλέπουμε την πρώτη σοβαρή και εκτεταμένη άνθηση του ροκ στην Ελλάδα»… Τι μας λες ρε μεγάλε; Ξέρεις ότι τη δεκαετία του ’60 υπήρχε συγκρότημα Gold Tigers στην Κομοτηνή, Cramps στην Κατερίνη (χε-χε), Racers στην Έδεσσα, Les Eclairs στην Κόρινθο, Les Etoile στο Σιδηρόκαστρο, Τέτιγγες στην Κέρκυρα, Helen Angels(!) στην Καβάλα, Admirals στις Σέρρες, Gold Snakes στην Καρδίτσα, Black Toulips στη Λαμία και… Beatnicks στην Κωλοπετινίτσα; Ποτέ το ελληνικό ροκ δεν είχε την άνθηση που είχε στα sixties. Μόνο στη γειτονιά μου υπήρχαν 2-3 συγκροτήματα… Μία κλασική εργατική γειτονιά της Πάτρας, που δεν είχε, ούτε έχει, καμμία σχέση με «πλουσιόπαιδα».
Υπάρχουν όμως και σωστές απόψεις στο Sonik και αυτές θα πρέπει να τις σημειώσουμε με μπλε πατημένα γράμματα. Λέει κάπου ο Στυλιανός Τζιρίτας, γράφοντας για το early 70s ροκ, επί χούντας: «Το rock, ναι μεν έχει το χαρακτηρισμό του αποσαθρωτή[sic], αλλά κομμουνιστικό, άρα και αποδιοπομπαίο δεν είναι – ακριβώς επειδή έχει ελευθεριότητα, και όχι σαφή στόχο» και πιο κάτω πως «με τις φαβορίτες και τους οργασμούς δεν πέφτουν κυβερνήσεις (πόσο μάλλον αυταρχικές), οπότε το ταρακούνημα του Πολυτεχνείου και η έτσι κι αλλιώς διάβρωση της πολιτικής ιεραρχίας, συν το εσχατικό πραξικόπημα κατά της Κυπριακής κυβέρνησης, που οδήγησε στην κερκόπορτα για την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το 1974, έφερε το τέλος για τους συνταγματάρχες». Τα κουτορνίθια να τα διαβάζουν αυτά, που νομίζουν ότι η «ψυχεδελική νεολαία» έκανε το Πολυτεχνείο και όχι η οργανωμένη Αριστερά.
Μπράβο ρε Τζιρίτα, να σε φιλήσω! Κι ας έχεις τους Taxi και όχι τους Πελόμα Μποκιού στα καλύτερα των seventies

56 σχόλια:

  1. Καταρχήν και επειδή θεωρώ τα παραπάνω "καλά λόγια", από έναν άνθρωπο του οποίου την μουσική κρίση και γραφή εκτιμώ (κυρίως το δεύτερο, γιατί κατά βάθος πιστεύω ότι δύσκολα εκτιμούμε την κρίση των άλλων περισσότερο από τη δική μας), να ευχαριστήσω για αυτά και προσωπικά και εκ μέρους της υπόλοιπης ομάδας , χωρίς καν να την ρωτήσω βέβαια (για το φιλί ο Τζιρίτας, ας ευχαριστήσει ο ίδιος).

    Σε επιμέρους θέματα :
    Το να πάρει κάποιος την απόφαση να βγάλει ένα τετοιο τεύχος είναι εξ αρχής δίκοπο μαχαίρι, αφού το μόνο σίγουρο είναι ότι πρώτα θα σχολιαστούν τα λάθη, οι ελλείψεις, οι διαφωνίες και στο τέλος θα ειπωθούν τα τυχόν μπράβο κλπ Όπως σίγουρο είναι το ότι θα υπάρχουν και λάθη. Κάτι μας είπες θα μου πείς τώρα, αλλά έτσι είναι.

    Στο δικό μου κείμενο ας πούμε για τα 90s και ενώ για το LP του Σαδίκη κάνω copy paste κάτι που έχει γράψει ο Δημήτρης Κάζης στο mic.gr και με το οποίο συμφωνώ απόλυτα, δεν... κάνω copy paste το label, αλλά χρεώνω το δίσκο στη Lazy Dog. ΟΚ, για μένα μικρό το κακό, είναι αυταπόδεικτο το που κυκλοφόρησε ο δίσκος. Καλό θα ήταν πάντως να είχε προσεχτεί αυτό, ειδικά μιας και η δισκογραφική του Μύλου είχε πολύ περιορισμένες κυκλοφορίες και είναι άσχημο να τις στερούμε και αυτές.

    Περαιτέρω, όπως ο Ξαγάς γράφει ότι κατ' αυτόν σοβαρή ροκ δραστηριότητα (το λέω με δικά μου λόγια) υπήρχε στην Ελλάδα από το 80 και μετά έτσι κι εγώ πάνω- κάτω το ίδιο υποστηρίζω για τα 90s στο κείμενο μου. Αυτό θεωρώ ότι έχει να κάνει με την οπτική γωνία που βλέπει κανείς τα πράγματα και κυρίως με το ποια εξ αυτών τα έζησε σε πραγματικό χρόνο ή με ποια ταυτίστηκε περισσότερο, έστω και μετέπειτα. Παρότι μια αντικειμενική αλήθεια και ένα πραγματικό γεγονος ως τέτοιο πάντα υπάρχει, αν ρωτήσουμε δέκα άτομα, ίσως και να λάβουμε έντεκα απαντήσεις. Αλλά το τι θεωρεί ο καθένας μας ως σημείο ουσιαστικής έναρξης είναι δευτερεύον, στο βαθμό που δεν αλλοιώνει τα γεγονότα. Και νομίζω ότι τέτοιες χοντρές αλλοιώσεις δεν έγιναν.

    Ο Ar. Haf κάπου γράφει ως σχόλιο σε προηγούμενη ανάρτηση εδώ πέρα ότι βαρέθηκε να διαβάζει την εμπάθεια του Καραμπέαζη και κάτι τέτοιες αοριστολογίες. Επειδή έχει επικοινωνήσει και απευθείας μαζί μου, δεν κατανοώ από ποιο σημείο και μετά θεωρεί ότι γράφω με εμπάθεια, γιατί αλλιώς μου τα είχε πει τότε, χωρίς και αυτό να έχει σημασία. Αν άλλαξε άποψη ο άνθρωπος, με γεια του με χαρά του, αρκεί να μας την τεκμηριώσει.

    Εμπάθεια δεν έχω ούτε προς τους Πυξ Λαξ, ούτε προς τους Ελληνιστάν, δύο από τα χαρακτηριστικά ονόματα που αναφέρονται με αρνητικό πρόσημο στο κείμενο. Η άποψη μου για αυτούς όμως είναι σφόδρα αρνητική και επέλεξα να την πω ξεκάθαρα χωρίς δεύτερα και τρίτα νοήματα. Στην περίπτωση των Πυξ Λαξ η άποψη αυτή συγκρούεται με εκατομμυρία άλλων (το κατανοώ), για τους Ελληνιστάν δε νομίζω ότι θυμάται κανείς και τίποτε να πει, έστω και αρνητικό, όπως θυμήθηκα εγώ.

    Όσο για τα περί "φανζιν που μας χρειάζονται", ομοίως το βρίσκω πολύ αοριστολογικά όλο αυτό. Μεγάλο μέρος των συντακτών και του Mic και του Sonik (όχι εγώ) έρχεται από τις ημέρες των fanzine και μάλιστα ορισμένων από τα καλύτερα. Κατά καιρούς παρουσιάζουμε φανζιν, τα αγοράζουμε φανατικά όσο τα βρίσκουμε ακόμη και γενικώς τα γουστάρουμε. Και οι συνθήκες με τις οποίες γράφουμε οι περισσότεροι (για την γκάβλα μας, που λέμε και στη Θεσσαλονίκη, αλλά χωρίς να αφήνουμε απαίδευτο και το θέμα μας, είναι ξεκάθαρο αυτό νομίζω) έχουν στοιχεία από τις ημέρες των φανζιν.

    Αν πάλι υπονοεί ότι πρόκειται ο ίδιος να βγάλει κάποιο φανζιν, προσωπικά ενδιαφέρομαι να συμμετάσχω και το λέω με κάθε ειλικρίνεια, γιατί αποτελεί μεγάλο μου απωθημένο η μη ενασχόληση με τα φανζιν. Οπότε ας με ειδοποιήσει και το συζητάμε.

    Όλα τα άλλα όμως είναι να χαμε να λέγαμε. Επειδή κάποιος εποκαλείται τα "άγια" φανζιν (που δεν ήταν όλα καλά και ωραία, ε;) μη νομίζει ότι μας έριξε και στο βούρκο της αναξιοπιστίας.

    (συνεχίζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Με τα 60s ειδικά εγώ δεν θα καταπιανόμουν ποτέ. Και λόγω ηλικίας και λόγω μη επαρκούς (έως μηδαμινή) ενασχόλησης, αλλά και λόγω του ότι από όσα διαβάζω εδώ και πολλά χρόνια, βλέπω ότι τελικά δεν βγαίνει μια άκρη και ακόμη και αυτοί που ήταν εκεί σε πραγματικό χρόνο επιμένουν να διαφωνούν στα πάντα. Προσωπικά, πάντα μου έκανε και μου κάνει εντύπωση αυτό.

    Το βιβλίο του Δηματάτη δεν ξέρω κατά πόσο είναι ικανή καταγραφή και έχει πίσω του πολύ δουλειά κλπ Δέχομαι ότι έχει, ειδικά για το δεύτερο γιατί ξέρω ότι ο άνθρωπος ασχολείται χρόνια με το θέμα και το έχει μανία και μεράκι (έτσι είμαστε εμείς οι δικηγόροι, όλο μεράκια...). Πάντως σαν ανάγνωσμα εμένα δε μου λέει τίποτε, ειδικά εφόσον απέχει από την κριτική άποψη επί την πραγμάτων. Και δεν μπορείς να πεις ότι είναι και Εγκυκλοπαίδεια με τη στενή έννοια της λέξης, για να το δικαιολογήσεις έτσι. Του Φώντα Τρούσσα το βιβλίο, παρότι ψάχνω, δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να το βρω, οπότε δεν έχω άποψη, κατά καιρούς όμως οι αναφορές του στο ελληνικό ροκ και την ελληνική μουσική γενικότερα δείχνουν ότι απασχολείται με ουσιαστικό τρόπο με αυτά και κυρίως (το πιο σημαντικό για μένα) δεν αναπαράγει τα κλισέ, αλλά παραδίδει προσωπική άποψη, φιλτραρισμένη με γνώση.

    Για του Νταλούκα το βιβλίο έχω άποψη και είναι μάλλον χειρότερη από αυτήν που έχει και ο Φ.Τ. . Όταν διαβάζω για συλλήβδην απόρριψη του αγγλόφωνου εγχώριου ροκ με εκφράσεις του τύπου "ανθυπομοίραρχοι των Άγγλων" (ή κάπως έτσι), τότε αυτόματα παραιτούμε από την όποια περαιτέρω προσπάθεια. Αυτά τα περί ψυχεδελικής νεολαίας και τη γενικότερη προσπάθεια (ανεπιτυχής ούτως ή άλλως) να απεξαρτηθεί το ροκ από τα συγκροτήματα και τη μουσική και να προσκολληθεί στο χαβά και τον καημό του καθενός, τα θεωρώ αστεία πράγματα, που καταλήγουν σε γενικότερες αστειότητες του να ονομάζουμε ροκ πράγματα που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με αυτό (ροκ η Μπέλλου, που το έχουμε και πρόσφατο εδώ κλπ).

    Παρότι δεν είμαι δημοσιογράφος και δεν κυνηγάω συνεντεύξεις κλπ ήθελα να ακουστεί στο τεύχος η άποψη τριών ανθρώπων που θεωρώ ως τους πλέον σημαντικούς για τα 90s του ελληνικού ροκ. Ακούστηκαν οι δύο (Αργυρίου Lazy Dog- Κριθάρης Wipe Out). Τον τρίτο (και κατ' εμέ τον πλέον σημαντικό, γενικά ως προσωπικότητα), δηλαδή τον Τσακαλίδη της Ano Kato, δυστυχώς κατάφερα να τον εντοπίσω μετά την έκδοση του τεύχους. Τον εντόπισα όμως και δέχτηκε να μιλήσει όμως και κάπως θα βρούμε να το συμπληρώσουμε το κενό. Νομίζω ότι έχει να πει αρκετά πράγματα και ειδικότερα για κάποια φλέγοντα ζητήματα του παρελθόντος, χωρίς κουτσομπολίστικη διάθεση, αλλά για να ειπωθεί και η δική του άποψη. Γιατί πάντα θεωρούσα ότι το αρνητικό που βγήκε μέσα από τις ιστορίες με Τρύπες και Σπαθιά, τον αδικεί.

    (συνεχίζεται και τέλος)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πέρα από τις ελλείψεις και τα λάθη, θεωρώ ότι το τεύχος αφήνει κάποια πράγματα και σε αυτούς που ξέρουν και σε αυτούς που δεν ξέρουν (όπως άφησε σε εμένα δυο-τρία πράγματα για τα 60ς που δεν τα κατέχω). Και αυτό είναι και το ζητούμενο τελικά. Ανάλογη γνώση και πληροφορία πήραμε και από το καλοκαιρινό αντίστοιχο τεύχος του Metal Hammer, όσοι δεν ασχολούμαστε επιστεταμένα με το εγχώριο metal. Μέχρι κι εγώ εντόπισα ελλείψεις εκεί, αλλά έμαθα και δέκα πράγματα για τα οποία δεν είχα ιδέα. Το ότι κάποιος μέσα από το ΣΟΝΙΚ θα διαβάσει για πρώτη φορά για τους Δημοσιουπαλληλικό Ρετιρέ ας πούμε ή τους Ωχρά Σπειροχαίτη (δεν λέω ότι δεν μπορεί να τους βρει και αλλού, αν ψάξει) το θεωρώ σημαντικό.

    Μια άλλη μεγάλη κουβέντα είναι το τι πρέπει να θεωρήσουμε ελληνικό ροκ και τι όχι και αν αποτελεί -ας πούμε- σφάλμα το ότι μπήκαν οι Στέρεο Νόβα και όχι κάποιοι άλλοι.

    Εδώ, προσωπικά είμαι κάθετος. Αν αφήσεις έξω τους ΣΝ ή και τους Active Member επειδή δεν γράφουν/ παίζουν ροκ μουσική, με την αυστηρή έννοια της ροκ φόρμας, τότε -για μένα- έχεις χάσει το νόημα. Στο μυαλό μου κάνω έναν απλοϊκό διαχωρισμό σε ότι αόριστα αποκαλείται ελληνική ροκ σκηνή από τη μία πλευρά και ελληνικό τραγούδι, από την άλλη και από εκεί και πέρα και μια αξιολογική κρίση (βάσει της οποίας έμειναν από έξω πολλά πράγματα).

    Κατά τα λοιπά, εφόσον θέλουν κάποιοι να λιθοβολήσουν και από κοντά υπάρχει και το πάρτυ για την έκδοση του τεύχους στο Floral στα Εξάρχεια την Παρασκευή, ως ιδανική ευκαιρία :)

    Άρης Καραμπεάζης




    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Επειδή συμφωνώ απόλυτα με το ότι "Τα λάθη διορθώνονται, γιατί δεν πρέπει να υπάρχουν", κάνω μία μικρή παρατήρηση, "φιλολογικού" τύπου: η έκφραση "εξ απαλών ονύχων" σημαίνει "από πολύ παλιά", "από τότε που ήμουν μικρό παιδί" (όταν δηλ. τα νύχια ήταν απαλά). Εσείς μάλλον θέλετε να πείτε ότι τα ζητήματα που θα θίξετε θα τα θίξετε "ξώφαλτσα" κι όχι εις βάθος.

    Α.Ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν πεις σε κάποιον «σε ξέρω εξ απαλών ονύχων» ή δεν θα καταλάβει τίποτα ή θα γελάει μέχρι το βράδυ.

      Απεναντίας αν πεις σε κάποιον «έθιξα κάποια θέματα εξ απαλών ονύχων» θα καταλάβει τα πάντα και δεν θα γελάει καθόλου.

      Τη γλώσσα την έχουμε, βασικά, για να συνεννοούμαστε.

      Η φράση χρησιμοποιείται με αυτόν τον τρόπο σήμερα, κι εγώ έτσι τη χρησιμοποιώ.

      Σας ευχαριστώ για την επισήμανση.

      Διαγραφή
    2. «Βρίσκω ΥΓΙΕΣ το γλωσσικό αισθητήριο όσων αγνοούν την έκφραση και σκέφτονται την ήπια κριτική (με το γάντι) ή την επιδερμική, ακροθιγή προσέγγιση ενός ζητήματος. Το ένα ΥΓΙΕΣ, αλλά λαθεμένο. Το άλλο σωστό, αλλά παλιωμένο».

      ΝΙΚΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΣ

      [Όχι για τον (την) Α.Ν., αλλά για τον γνωστό ηλίθιο]

      Διαγραφή
    3. Δηλαδή να λέμε πια, εξ απανέκαθεν, τον επικεφαλή, στις μιάμισι, από όλους όσους;

      Διαγραφή
    4. Senor σ’ έχω για σοβαρό σχολιαστή και περιμένω να πεις κάτι για τα ζητήματα που θέτει η ανάρτηση και όχι να κοιτάς το… τζάμι, μήπως έχει χέσει καμμιά μύγα, αγνοώντας το τοπίο που υπάρχει έξω.

      Φίλε μου να εκφραστείς όπως γουστάρεις. Και να πεις το… υγιή παιδί, το… εξαπανέκαθεν ή το… μιάμισης κούκος κάθεται στου Διάκου το κιβούρι. Δεν με απασχολεί. Ούτε με ενοχλεί. Δεν έχω καταφερθεί ποτέ εναντίον σχολιαστών, κειμενογράφων ή άλλων bloggers για τέτοια ζητήματα. Δεν είμαι λαθολόγος, ούτε πιουρίστας, ούτε τίποτα άλλο σχετικό. Είμαι υπερήφανος για τα ελληνικά μου, που μου έμαθαν οι γονείς μου και οι δάσκαλοί μου, κι έχω μάθει να σέβομαι τον συνομιλητή μου, όπως και αν εκφράζεται (γιατί και αυτό μου το έμαθαν οι γονείς μου και οι δάσκαλοί μου). Με τρεις λέξεις, με πέντε, με νοήματα, με λάθη, με οτιδήποτε. Εμένα αγαπητέ με νοιάζει η ουσία και μόνον αυτή, και περιμένω ουσιαστικά σχόλια για τα θέματα που προβάλλει ανάρτηση – όχι εξυπνάδες.

      Προσέξτε, εσείς οι λαθολόγοι, γιατί μπορώ να σας εκδικηθώ ανά πάσα ώρα. Να γράφω greeklish, Μποστ-ικά, να μετέρχομαι σολoικισμούς, να τα κάνω λίμπα εδώ μέσα. Μέχρι να ξεκουμπιστείτε δηλαδή. Δεν μασάω τίποτα.

      Διαγραφή
    5. Φώντα θυμωμένος είσαι τις τελευταίες μέρες, σα λιοντάρι...
      Με μεγάλη εκτίμηση,
      Γιάννης

      Διαγραφή
    6. Εγώ πάλι δεν γνώριζα ότι η έκφραση έχει αποκτήσει και αυτή τη δεύτερη χρήση, οπότε ισχύει το "γηράσκω αεί διδασκόμενος"...
      Α.Ν.

      Διαγραφή
  5. Γεια σου Άρη Καραμπεάζη

    Είναι πολλά τα θέματα που θίγονται στο περιοδικό, και για τα οποία μπορεί να γίνει λόγος, αλλά αν επιχειρούσα να κάνω κάτι τέτοιο θα έγραφα, όπως προείπα, μέχρι αύριο το πρωί.
    Για μένα τίποτα και ποτέ δεν είναι αρνητικό, γιατί, όπως έχω γράψει κι άλλες φορές, ακόμη και από μία αναξιόπιστη πηγή (δεν εννοώ πως το Sonik είναι αναξιόπιστο – μην παρεξηγηθώ) μπορείς να αντλήσεις, ένα στοιχείο, μια πληροφορία. Τα πάντα για μένα είναι «θετικά» και γι’ αυτό δεν το γράφω συνεχώς. Και στο Sonik υπάρχουν πράγματα που κι εγώ τα βρίσκω χρήσιμα (για μένα) καθότι από τα nineties ας πούμε –κάτι που το γνώριζα βεβαίως– έχω ορισμένες «ελλείψεις». Δεν έχω εντρυφήσει, για τους δικούς μου λόγους (δεν εννοώ προσωπικούς, εννοώ καλλιτεχνικούς-κοινωνικούς), σε κάποιο υλικό (τώρα δεν θέλω να επεκταθώ) κι επειδή εδώ το βρήκα συγκεντρωμένο, πιθανώς να το ψάξω κάπως περισσότερο στο μέλλον.

    Με τις συνεντεύξεις δεν ασχολήθηκα επίσης, γιατί, το είπαμε, θα γράφαμε μέχρι αύριο. Τον Αργυρίου δεν τον ξέρω προσωπικώς, αλλά είχα πάρει από τη Θεσσαλονίκη στα μέσα του '80 το πρώτο-πρώτο Rollin’ Under, με την πράσινη κασέτα, όπως και τα περισσότερα μεταγενέστερα τεύχη. Ο Κρίθαρης είναι φίλος. Πριν 2-3 βδομάδες ήμασταν για καφέ στο Σύνταγμα. Τον ξέρω από τα 80s, κι ήταν αυτός που μου έγραψε σε κασέτα εκείνη την εποχή τα 4 Επίπεδα της Ύπαρξης και τον πρώτο σπάνιο δίσκο του Περικλή Χαρβά. Η συνέντευξη με τον Πασχάλη στον Συμβουλίδη ήταν η πιο ενδιαφέρουσα (υπάρχει ένα σημείο, όμως, που είναι σημαντικό κι ήθελε μια διευκρίνιση). Η συνέντευξη του Πουλικάκου δε λέει τίποτα – είναι φανερό πως βαριότανε να μιλήσει, ενώ ο Μαστοράκης λέει απίστευτα πράγματα, σαν αυτό...

    «Κι εκεί όμως για να μας αφήσει ήσυχους η χούντα είχε ζητήσει ανταλλάγματα από τον Θανάση Τσόγκα. Ήθελε να της γράφουμε καλά λόγια σε αντάλλαγμα τού να μείνει ανοιχτό το περιοδικό (σ.σ. οι Μοντέρνοι Ρυθμοί) κι εγώ τότε –ανάμεσα σε άλλους νεαρούς συνεργάτες– ψιλογράψαμε ό,τι ήθελαν. Οι λογοκριτές τα διάβασαν και μας άφησαν ήσυχους».

    Δηλαδή εγώ καλούμαι να πιστέψω, τώρα, πως 19 ημέρες μετά το πραξικόπημα (όταν βγήκε το 80 τεύχος των Μοντέρνων Ρυθμών) ή και 10 ή 15 (όταν γραφόταν) κι ενώ η χούντα κρεμόταν ακόμη από μια κλωστή, κυνηγώντας πανικόβλητη τους Αριστερούς, ο Πατακός, έβαλε κάποιον μπιστικό του να πάρει τηλέφωνο τον Τσόγκα, που ήταν… κομμουνιστής και του είπε: κόψε αυτά τα κομμουνιστικά που γράφεις στους Μοντέρνους Ρυθμούς και γύρισέ το, γιατί θα στο κλείσω το κωλοπεριοδικό σου. Και ο Τσόγκας, τι να κάνει άνθρωπος (αριστερός από τη γέννα… και εκδότης της Αντικομμουνιστικής Επιθεώρησης – έχει γραφεί αυτό στο ZOO, τεύχος 13, 1-2/1999 σελ.17) άρχισε μετά πόνου ψυχής να γλείφει την «επανάσταση» με τον πιο χυδαίο τρόπο (διάβασε το editorial του τεύχους 80 των Μ.Ρ.).

    Εκεί λοιπόν έπρεπε ο δημοσιογράφος να παρέμβει και να πει του Μαστοράκη. «Τι είναι αυτά που μας λες ρε θείο;»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν θυμάμαι αν το γράφω ξεκάθαρα στο αφιέρωμα (που μάλλον το γράφω δηλαδή) , αλλά η περίπτωση της Wipe Out και του Κριθάρη ειδικότερα νομίζω ότι είναι μοναδική (ή τουλάχιστον από τις πολύ σπάνιες) στο επίπεδο της ανεξάρτητης δισκογραφίας και αυτό το συνειδητοποίησα σε όλη του τη διάσταση ψάχνοντας για το αφιέρωμα αυτό. Και αναφέρομαι στο ζήτημα της ευρύτητας του καταλόγου που από τους Rotting Christ φτάνει μέχρι τους Στέρεο Νόβα και πέρα. Και επειδή κατά καιρούς είχα διαβάσει διάφορα που προσπαθούσαν να μειώσουν τη συμμετοχή του στο όλο πράγμα (από συγκροτήματα της Wipe Out) του ζήτησα να μιλήσει για τις συμφωνίες που έκανε με τα γκρουπ και ο άνθρωπος είπε καθαρά ότι υπήρχαν και αυτοχρηματοδοτούμενες παραγωγές. Δεν το έκρυψε.

    Ο Κριθάρης για μένα (και μέσα από αυτά που είπε, έστω και χωρίς συνέντευξη, γιατί απλα του έδωσα κάποιους άξονες να γράψει) έχει ξεκάθαρη άποψη περί του τι είναι και τι δεν είναι ελληνικό ροκ, καθώς με ένα ιδιότυπο κριτήριο δεν απέκλειε τίποτε, αλλά και παράλληλα δεν επέτρεπε να μπει στον κατάλογο του και το οτιδήποτε. Η δισκογραφία της Wipe Out έτσι είναι από μόνη της μια ολοκληρωμένη δισκοθήκη, καθώς περιλαμβάνει τρομερή ποικιλία μουσικών ειδών.

    Στη Lazy Dog τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς αφετηρία ήταν το προσωπικό γούστο και αισθητήριο (άσχετα αν στο τέλος υπάρχουν κάποιες κυκλοφορίες, που καθόσον ξέρω δεν πληρούν ούτε αυτό) και αυτό φαίνεται κύρια και μέσα από τις επανεκδόσεις ξένων δίσκων, πριν καν το ζήτημα γίνει μόδα όπως σήμερα, και από την σπάνια ποιότητα αυτών (Zounds, Mecano κλπ).
    Περί Ano Kato προσεχώς, καθότι προσωπικά έχω μεγάλη περιέργεια για τις απόψεις του Τσακαλίδη στο όλο ζήτημα.

    Στα του Μαστοράκη δεν έχω άποψη... και όταν λέει ο Ξαγάς ότι το ροκ "αποκτά ουσιατική υπόσταση " στην Ελλάδα από το 80 και μετά, μπορώ εν μέρει να το δικαιολογήσω στο ότι μέχρι τότε κάτι ονόματα στυλ Μαστοράκη (που κάτι θα εκανε, ΟΚ, το δέχομαι) συνεχώς το καπηλεύονταν. Και αυτό σε μία συγκριτική αντιπαραβολή του που κατέληξαν αργότερα οι περισσότεροι από αυτούς. Και όχι μόνο ο Μαστοράκης, για μένα το ότι ο Τουργογιώργης έφτασε μέχρι τα "Στέλλα Σ' Αγαπώ Τάκης" στα οποία ποτέ -κατά πως φαίνεται- δεν θα καταντήσει ο Αγγελάκας (έστω και αν δεν μου αρέσει το ό,τι κάνει τώρα και αυτός) κατι λέει αν όχι για την ποιότητα, τότε για την πλήρη συνείδηση των εγχώριων ροκ "ηρώων".
    Εμένα δηλαδή, σαν Άρη, δεν με ενδιαφέρει να μου πει ο Μαστοράκης για το ροκ των 70ς στην Ελλάδα, όσο κι αν συμμετείχε σε αυτό. Τα 30 χρόνια σαπίλας που πέρασαν (και η γενικότερη σαπίλα του εν λόγω) θα φιλτράρουν άσχημα τις απόψεις του προς την ανυποληψία, όπως και διαπιστώνεται τελικά.

    Σε μικρότερο βαθμό, εκτός ίσως από κάποιες ιστορικές εξιστορήσεις, αλλά όχι απόψεις, δεν ενδιαφέρομαι και για την άποψη του Τουρκογιώργη, όσο κάπως και αν ακούγεται αυτό. Για του Άκη Μπογιατζή όμως που έχει απόλυτη συνέχεια και συνέπεια στα όσα κάνει, ενδιαφέρομαι άμεσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο άνθρωπος λέγεται Κρίθαρης - όχι Κριθάρης!

      Διαγραφή
    2. Σωστό!
      Παρότι έχω τη διαίσθηση ότι θα συνεχίσω να το κάνω λάθος, λόγω 20ετούς και βάλε συνήθειας

      Διαγραφή
  7. Rotting Christ, Στέρεο Νόβα, Διάφανα Κρίνα, Κόρε.Ύδρο.

    Τέσσερα γκρουπ τα οποία γνωρίσαμε (τουλάχιστον εγώ) μέσα από τον κατάλογο της Wipe Out!.
    Υπάρχει λόγος να πούμε τίποτα άλλο για την εταιρεία του Θοδωρή (και του Γρηγόρη Βάιου, όσο ήταν εκεί);

    Και η Lazy Dog έδωσε τα γνωστά (ελληνικά) δικά της. Άξιος ο μισθός της.

    Έξω οι τσάτσοι, παλαιότεροι και καινούριοι, από το ελληνικό ροκ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. aris_K θα προσπεράσω ότι είπες ακόμα και για μένα αλλά θα σταθώ μόνο στον Τσακαλίδη, ο άνθρωπος μπορεί να μην ακούει πλέον ροκ όπως έχει οριοθετηθεί αυτό από τους διαφόρους αλλά είναι πολύ πιο ροκ, όπως το εκλαμβάνω εγώ, από άλλους... της γενιάς του, όποιος έχει βρεθεί στο κρυσφήγετο του σίγουρα μόνο χαμένος δεν έφυγε.

    ar.haf

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προσπέρνα τα

      Ποιο εννοείς κρυσφήγετο; Εταιρεία, Δισκάδικο, Υδρόγειο;
      Σίγουρα από κανένα δεν έφυγε χαμένος κανείς, πάντως κάποιοι φύγαν παραπονούμενοι και αυτό που λέω κι εγώ είναι ότι μέχρι στιγμής έχουμε ακούσει μόνο τα παράπονα, οπότε μάλλον συμφωνούμε

      Διαγραφή
    2. Εκεί που ζει τώρα εννοώ.

      ar.haf

      Διαγραφή
  9. ασε μας ρε Καραμπεαζη,εδω εγραφες οτι το Pet Sounds ειναι υπερεκτιμημενο,πως να σε παρουμε στα σοβαρα? (βεβαια θα ειχες αγορασει κανα High Llamas απο το Rollin Under και θα το θεωρουσες δισκαρα βεβαιως βεβαιως)

    Φωνης Μιναρετζης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ούτε οι High Llamas, ούτε τα υπόλοιπα ανθυποπροϊόντα (που θα έλεγε και ο Μ.Ν.) του Pet Sounds μου αρέσουν
      εδώ κάνεις λάθος
      ωραίο ψευδώνυμο πάντως

      Διαγραφή
  10. για άλλη μια φορά πάντως οι Σύνδρομο,όπως πολύ σωστά λες φώντα,πέρασαν στο ντούκου,όπως και οι scraptown-ο πρώτος τους δίσκος είναι πολύ καλός-.κρίμα...
    και μια ερώτηση-το αφιέρωμα έχει φωτογραφίες?για να ξέρω αν θα το αγοράσω.
    Ι.Τζόνσον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υπάρχουν φωτογραφίες Α/Μ, αλλά κάποιες (κυρίως εξωφύλλων) είναι μικρές και δεν φαίνονται καλά. Κάποιες, 2-3, τις έχουν τραβήξει και από το δισκορυχείον. Δεν έχω πρόβλημα. Ούτε με ενδιαφέρουν τα credits. Εγώ σκανάρω πράγματα προς κοινή χρήση.

      Δύο φορές ο Χάρης Συμβουλίδης ανέφερε εμένα ή το δισκορυχείον σε κάποια κείμενά του. Με αφορμή το 45άρι «Το αυτοκίνητο Ι.Χ.» του Πιτσιλαδή έγραψε πως:

      «δεν θα το είχα ανακαλύψει ποτέ αν δεν το είχα διαβάσει στο Δισκορυχείον του Φώντα Τρούσα – μακράν το καλύτερο ελληνικό μουσικό blog».

      Μια φορά, ίσως δύο, έχω συναντήσει τον Συμβουλίδη (στο Floral και κάπου αλλού;) πριν κανα-δυο χρόνια. Δεν γνωριζόμαστε καλά με τον άνθρωπο. Ό,τι έγραψε το έγραψε επειδή έτσι το ένοιωσε. Τον ευχαριστώ δημοσίως για τα καλά του λόγια.

      Διαγραφή
    2. Κάτι μας είπε πάλι ο Ι.Τζόνσον....
      Αυτός ο αργόσχολος ανεκδιήγητος αναγνώστης με τα ανούσια σχόλια!!

      Διαγραφή
    3. Φώντα καλημέρα.
      Ο Τάκης Καλογερόπουλους στο Λεξικό της Ελληνικής Μουσικής νομίζω αναφέρει πως ο Σιδεράς έπαιζε στους Minies και όχι στου Minis αν θες τσέκαρε γιατί έχω τα βιβλία στο πατρικό μου.Ο Δηματάτης αναφέρει πως οι Olympians ήταν η πρώτη ελληνόφωνη pop μπάντα.Φυσικά και δεν ήταν αλλα στα έχω πει για τον Δηματάτη.

      Ο Συμβουλίδης από σένα έχει πάρει 2-3 από εμένα έχει πάρει 5-6 photo ίσως και πάρα πάνω απ τον Ζώη νομίζω άλλες τόσες.Στο δε Ι.Χ γράφει ότι γράφει και έχει photo το 45 που έχω αναρτήσει με σβησμένο από κάτω το nick name του φίλου μου Mr.Optical που μου το παραχώρησε.
      Του Gus Vali θεωρεί ένα απ τα 10 album για τα Ελληνικά 60’ς!! Αμφιβάλω αν ήξερε τον δίσκο και εκεί κλεμμένη photo.Στους Charms έχει σβήσει το logo του blog μιλάει δε για την καλύτερη δισκογραφική τους κατάθεση.Ακόμα και Ταμμυ & Sounds το 10’’ του Δελαπόρτα που τον βρίσκεις στα περίπτερα μου έχει κόψει το χέρι που κρατώ τον δίσκο και λέει πως το “Daydream” είναι και η καλύτερη ερμηνευτική στιγμή της Ταμμυ.

      Δεν θα σχολιάσω κείμενα που αρκετά είναι copy paste(με διαφοροποιήσεις φυσικά)στα οποία πέφτει και σε ανακρίβειες.Δεν μπαίνει καν δηλαδή στη διαδικασία να εξακριβώσει αν αυτό που αντιγράφει στέκει.Και εσύ λες να διπλό τριπλό τσεκάρουν τα κείμενα τους.

      Δηλαδη αν δεν υπήρχαν Blogs που ασχολούνται με τα Ελληνικά 60’ς (με rip 45’ς - Lp’s με σωστά ακόμα και με ανακριβ κείμενα)τη θα έγραφε????

      Κατά τ'άλλα τα 70’ς,80’ς & 90’ς μου άρεσαν.

      Διαγραφή
    4. Λάθος μου για τον Δηματάτη το είδα ξανά πριν λίγο.Κάπου αλλού το έχω διαβάσει δεν θυμάμαι όμως που.
      Θα το βρω και θα επανέλθω.

      Διαγραφή
  11. Κάποιοι δεν πρόκειται να κοιμηθούν απόψε αν δε με δουν να πέφτω κάτω και να εκλιπαρώ για συγχώρεση, για όσα λάθη ή «λάθη» έχω κάνει έως σήμερα στη ζωή μου, αλλά και για όσα θα κάνω στο μέλλον. Λοιπόν στο δισκορυχείον έχω κάνει 2-3 λάθη, αυτά τα 3+ χρόνια, τα δύο εκ των οποίων τα θυμάμαι. Δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει τρίτο ή τέταρτο, μπορεί να υπάρχει, αλλά ειλικρινώς δεν το θυμάμαι. Αν θυμάται κάποιος αναγνώστης, επειδή έχω φανατικούς αναγνώστες (δεν ειρωνεύομαι), και μπορεί να μου υποδείξει τα σχετικά σχόλια θα χαρώ πολύ. Προσέξτε λοιπόν τους σχετικούς διαλόγους, που δείχνουν ολοφάνερα τι είδους λάθη αποδέχομαι και πώς τα αποδέχομαι.

    Βλέποντας το εξώφυλλο μιας καινούριας jazz εταιρείας, που έμοιαζε ολοφάνερα με cover της Impulse! από τα sixties, έγραψα πως η νέα εταιρεία –η Hot Cup– πλασάρεται ως η νέα Impulse! Να τι έγραψε ο Μr. Arkadin και τι απάντησα εγώ…

    Mr. Arkadin4 Μαΐου 2010 7:27 μ.μ.
    Δεν θέλω να κάνω τον έξυπνο, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν παίζει η πιθανότητα να μου ξαναδοθεί ποτέ η ευκαιρία να έχω για οποιοδήποτε θέμα μεγαλύτερη πληροφόρηση από σένα: η "Hot Cup" δεν πλασάρεται ως η νέα "Impulse", ή, εν πάση περιπτώσει, αν αυτό συμβαίνει, δεν συμβαίνει λόγω των γραφιστικών της επιλογών. Απλούστατα, οι Mostly Other People do The Killing (υπέροχο όνομα για μπάντα;) έχουν επιλέξει να αντιγράφουν/παρωδούν το στυλ των παλιών κλασικών τζαζ εξωφύλλων δίσκων διαφόρων εταιριών. Έτσι στο παρελθόν έχουν κάνει εξώφυλλα που παραπέμπουν στο στυλ του Reid Miles για την Blue Note ή στα εξώφυλλα της Atlantic, οπότε τώρα ήταν η σειρά της Impulse - φαντάζομαι ότι το επόμενο θα θυμίζει τα σχέδια του David Stone Martin για την Verve. Αυτά, με τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς μου. ΝΚΦωτάκης

    ΦΩΝΤΑΣ ΤΡΟΥΣΑΣ/ PHONTAS TROUSSAS4 Μαΐου 2010 7:44 μ.μ.
    Νίκο δεκτόν. Είναι τα πρώτα δισκάκια της Hot Cup που έπεσαν στα χέρια μου και το πρώτο, επίσης, των Mostly Other People Do the Killing που άκουσα. Μόλις είδα το εξώφυλλο, πήγε κατ' ευθείαν το μυαλό μου στην Impulse! (ακούγοντας βέβαια και τα υπόλοιπα CD - παρότι τα εξώφυλλά τους δεν παρέπεμπαν εκεί). Δεν ήξερα ότι οι τύποι αναπαράγουν στα εικαστικά τους τα εξώφυλλα των παλιών εταιριών... Ωραίο και τούτο. Ευχαριστώ λοιπόν για τη διόρθωση.

    Επίσης, κάποτε, είχα κάνει το σοβαρό λάθος να μπερδέψω έναν άνδρα μουσικό (τον Blondie Chaplin) με γυναίκα. Δείτε το διάλογο…

    Ανώνυμος12 Σεπτεμβρίου 2011 10:07 μ.μ.
    Είναι ο Blondie Chaplin, πλέον παίζει το Satisfaction με τους ίδιους τους Rolling Stones, ως μόνιμος sideman, κυρίως στα live τους, την τελευταία δεκαπενταετία περίπου.

    ΦΩΝΤΑΣ ΤΡΟΥΣΑΣ/ PHONTAS TROUSSAS12 Σεπτεμβρίου 2011 10:42 μ.μ.
    Έχεις απόλυτο δίκιο ανώνυμε. Σ’ ευχαριστώ για τη διόρθωση.
    Την πάτησα για δύο λόγους. Πρώτον, εξαιτίας του ονόματος “Blondie” και δεύτερον επειδή σε παλιές φωτογραφίες του (Flames κ.λπ.) που έχω δει έμοιαζε με… γυναίκα. Να δες εδώ http://is.gd/472l6R. (Δεν τα λέω για να δικαιολογηθώ).

    Αυτά τα ολίγα. Καλό κουράγιο! Εγώ έχω πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πραγματικα ασχετο με ολα αυτα ,αλλα οι Mostly Other People Do The Killing ειναι γκρουπαρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ι. Τζόνσον δήλωσα πως δεν θα εμπλακώ σε κουβέντα διόρθωσης ανούσιων λαθών. Διόρθωσες το σολοικισμό; Τι μας λες μωρέ; Να σου δώσουμε το χρυσό μολύβι!

    Εγώ ξέρεις πόσα ορθογραφικά δικά μου λάθη έχω διορθώσει από το πρωί; Γράφω από τις 9 η ώρα, συντάσσω «σεντόνι» κείμενο, απαντώ σε σχόλια συνεχώς, έχω πάθει αγκύλωση στο χέρι, πονάει ο σβέρκος μου, έχω γράψει δέκα χιλιάδες λέξεις (κι έχεις γράψει 50), βγαίνω στο μπαλκόνι για να ξεπήξω, να πάρω λίγο αέρα και θα δεχθώ νομίζεις, τον κάθε κομπλέξα, που θα έρθει να μου διορθώσει ένα όμικρον-γιώτα, πουλώντας πνεύμα;
    Δεν έχω ανάγκη τέτοιους αναγνώστες. Στο καλό και να μας γράφεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Κοίταξε να δεις Γιάννη (απαντώ στο σχόλιο σου, που είναι πολύ παραπάνω).

    Είναι ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν κάποια πράγματα. Το ποιος είμαι το ξέρετε τους τελευταίους 40 μήνες (ή και πολύ περισσότερο, για όσους παρακολουθούν το Jazz & Τζαζ). Το ποιοι είστε όμως δεν το ξέρω. Έχω κάνει διαφόρους –εδώ μέσα που αρμενίζουν–, πονηρούς, οι οποίοι αντί να πουν ένα ευχαριστώ (γιατί ό,τι κάνω, το κάνω από την καλή μου την καρδιά – σπαταλάω άπειρες ώρες, κουράζομαι σφόδρα χωρίς να αμείβομαι), έχουν το θράσος να μου τη βγαίνουν κι από πάνω για ανόητα θέματα. (Μέχρι και τα λάθη μου αναδημοσίευσα για να τους δείξω πόσο άνετος είμαι, και πως δεν έχω πρόβλημα επί της ουσίας στο να με διορθώνουν). Και τι εισπράττω εγώ απ’ αυτό; Να με ειρωνεύονται με απαράδεκτο τρόπο, να ασελγούν επί των κειμένων μου, να με κουράζουν ψυχικώς, να σπαταλώ ώρες και φαιά ουσία, να εκνευρίζομαι, παρότι είμαι τέρας ψυχραιμίας –άλλος, στη θέση μου θα τους ξέσκιζε, ενώ εγώ δεν έχω πει ούτε ένα «μαλάκας»– αναγκάζοντάς με να οδηγηθώ σε αποφάσεις. Ή να κλείσω το blog (σε κάποιους θα κάνω τη χάρη το ξέρω, αλλά πολλοί πραγματικά θα στενοχωρηθούν – κι εγώ μαζί τους) ώστε να βρω το χρόνο να γράψω επιτέλους κανα βιβλίο (από τα πολλά, που έχω στο μυαλό μου), ή να το κάνω prive, ή να κόψω τα σχόλια εντελώς ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Αν ορισμένοι εκμεταλλεύονται τον δονκιχωτισμό μου, τους λέω πως υπάρχουν όρια. Δεν χρωστώ σε κανέναν (και σε όσους χρωστώ το έχω ξεπληρώσει με το παραπάνω). Κάποιοι άλλοι μου χρωστάνε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αγαπητέ Φώντα μη σου κάνει εντύπωση ότι ο καθένας θέλει να φαίνεται εξυπνότερος από τον άλλο, άλλωστε στην Ελλαδάρα της Μαϊμού-Ανάπτυξης βρισκόμαστε. Σε παρακαλώ συνέχισε την πολύ καλή δουλειά που κάνεις και άσε τους άλλους να λένε τη μικρή ή μεγάλη εξυπνάδα τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αγαπητέ Φώντα,

    περίμενα να διαβάσω την άποψή σου γι' αυτό το τεύχος. Σε ευχαριστώ για όσα καλά είπες, δέχομαι δε τα σημεία που έχεις επισημάνει ως ανακριβή ή και ελλιπή στο κείμενό μου για τα 1960s.

    Μπορώ ασφαλώς να επικαλεστώ τη δυσκολία που έχει η έρευνα για τα ελληνικά 1960s για έναν άνθρωπο της δικής μου γενιάς, ο οποίος δεν τα έχει ζήσει από πρώτο χέρι, αλλά δεν επιθυμώ να το κάνω. Τα λάθη είναι λάθη, οι ανακρίβειες είναι ανακρίβειες, η έρευνα (όσο δύσκολη κι αν αποδεικνύεται) μπορεί πάντα να γίνει και καλύτερα. Μένω έτσι απλά να ελπίζω ότι, τουλάχιστον για κάποιους νεότερους, ένα τέτοιο κείμενο μπορεί να φανεί και λίγο χρήσιμο.

    Για τον Μαστοράκη πάντως θα ήθελα να διευκρινίσω ότι η συνέντευξή μας έγινε με mail (κατόπιν δικής του επιθυμίας), με αποτέλεσμα να μην έχω τη δυνατότητα να κάνω ερωτήσεις επί των απαντήσεών του. Και σε κάποιους αναγνώστες του blog θα ήθελα επίσης να ξεκαθαρίσω (γιατί με ενδιαφέρουν αυτά τα πράγματα) ότι κλήθηκα από το Sonik να παραδώσω κείμενα και συνεντεύξεις, δεν διάλεξα και το φωτογραφικό υλικό, πλην φωτογραφιών που αφορούν στον Μαστοράκη, τις οποίες ο ίδιος μου έστειλε. Έτσι δεν έχω προσωπικά "πάρει", "υφαρπάξει", όπως θέλετε πείτε το, τίποτα.

    Τις δε αμφιβολίες του Electric Looser για το τι έχω στη δισκοθήκη μου (ή έστω στα downloads μου), τις επιστρέφω ως κακοήθεις. Αν δεν ξέρετε κύριε αυτόν για τον οποίον μιλάτε, να μην διατυπώνετε τέτοιες κρίσεις, γιατί ρισκάρετε να λέτε τελικά περισσότερα πράγματα για το δικό σας ποιον, παρά για εκείνον. Άνθρωποι οι οποίοι με ξέρουν μπορούν να σας πιστοποιήσουν ότι δεν κάνω φιγούρα με τις μουσικές γνώσεις των άλλων. Και γι' αυτό ακριβώς ανέφερα και τον Φώντα και το Δισκορυχείον σε σημεία του κειμένου: μπορεί να μην τον ξέρω καλά (πράγματι, έχουμε βρεθεί στο Floral και έχουμε ανταλλάξει και μερικά mail), όμως οφείλω να πω δημόσια ότι κάποια πράγματα τα έμαθα χάρη σε εκείνον. Εγώ τουλάχιστον έτσι το βλέπω, σε μια χώρα -μα κι έναν χώρο- όπου για να γράψεις κάτι καλό δημόσια για τη δουλειά ενός άλλου ανθρώπου πρέπει να έχεις μαζί του φιλίες ή αλισβερίσια. Έχω επιλέξει να μην λειτουργώ έτσι και δεν θα επιτρέψω λοιπόν σε κανέναν Ηλεκτρικό Χαμένο να αμφισβητεί το ήθος μου. Το τι γράφω είναι στην κρίση σας κύριε, για την ορθότητα και την ακρίβειά του, για το ήθος μου να το ξανασκεφτείτε πριν αρχίσετε να πληκτρολογείτε.

    Κλείνω λέγοντας στον Φώντα πως θα ήθελα να ξαναβρισκόμασταν δια ζώσης σε κάποια περίσταση, για να μου πει και σε ποιο σημείο της συνέντευξης του Πασχάλη χρειαζόταν η διευκρίνηση.

    Χάρης Συμβουλίδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η Πάολα ρωτάει κι ανησυχεί πότε θα της κάνει νέα δισκοκριτική.

      Διαγραφή
    2. εισαι το ίδιο άτομο χάρη που την άνοιξη του 94 τσακωνόσουν στη στήλη αναγνωστών του ποπ και ροκ με κάποια λίνα?

      Διαγραφή
    3. Γεια σου Χάρη, μπορεί να τα πούμε και από κοντά σύντομα…

      Σε κάποιο σημείο της συνέντευξης λέει ο Πασχάλης πως δεν είχε ιδιαίτερα προβλήματα με τη χούντα επειδή δεν έγραφε πολιτικοποιημένους στίχους. Και πιο κάτω λέει:

      «Η δικτατορία μάς άφησε στα δικά μας ενδιαφέροντα, ένα μεγάλο μέρος της μη πολιτικοποιημένης νεολαίας βρέθηκε τότε πράγματι στο γύψο, μείναμε 7 χρόνια σε πολιτική αφασία».

      Τι ανάποδο είναι αυτό; Τη μία λέει πως η χούντα δεν τον πείραζε γιατί δεν έγραφε πολιτικά τραγούδια και την άλλη λέει πως έμεινε στο γύψο ως… μη πολιτικοποιημένος νεολαίος. Δηλαδή αν έμειναν στο γύψο οι μη πολιτικοποιημένοι, οι πολιτικοποιημένοι που έμειναν; Στο μπετόν αρμέ ε;

      Διαγραφή
    4. Ορθώς το θέτεις Φώντα, χρειαζόταν να διευκρινίσει. Χάρης

      Διαγραφή
    5. Προς Ανώνυμους από πάνω: εδώ είναι ο χώρος του Φώντα. Για ό,τι απορίες έχετε για την Πάολα, τη Λίνα και δεν ξέρω ποια άλλη, υπάρχει και δημόσιος e-mail λογαριασμός. Ευχαρίστως να συζητήσουμε, αν έχετε διάθεση για συζήτηση. Αρκεί να μιλάτε ενυπόγραφα.

      Διαγραφή
  17. Πριν από καιρό είχα εντοπίσει στο διαδίκτυο μια εικόνα η οποία ίσως αντιστοιχεί στο επίμαχο εξώφυλλο του 45 των ULS (δεν την ξαναβρίσκω τώρα, ούτε έχω σημειώσει την αρχική πηγή). Την έχω σώσει, πώς μπορώ να σας την στείλω για τσεκάρισμα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άσε το e-mail σου εδώ - δεν θα δημοσιευτεί, αν δεν θέλεις - και θα επικοινωνήσω εγώ.

      Διαγραφή
  18. Ο ''επαναστατηs'' Πασχαληs μαs λεει οτι τον Πουλικακο τον ακουγε το ''περιθωριο''.Γιατι ; επειδη επαιζε ZAPPA αυτη την εποχη;Προφανωs δεν εφθαναν τα νεα απο την Αθηνα στη συμπρωτευουσα. Πρoσωπικα τα καλυτερα των Olympians ειναι τα πρωτα τουs ''Ono More Time''
    '' Go Man, Go'' &'' Hopeless Endless Way'' τα οποια δεν αναφερονται στο αφιερωμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Για να κλεισουμε το θεμα U.L.S.εδω και κυριως για παντα:
    1)Οντως υπαρχει ενα και μοναδικο σωζομενο εξωφυλλο απο το 7'' των ULS μονο που ειναι μακετα και οχι εξωφυλλο παραγωγης.Αυτο σημαινει πως δεν ειναι κολλημενο και κυριως πως δεν αναγραφει πουθενα καμια πληροφορια εκτος απο το πανεμορφο εξωφυλλο με το logo των ULS.Ουσιαστικα προκειται για ενα gatefold 7" μονο που οι υπολοιπες 3 σελιδες ειναι καταλευκες( ή εστω κατακιτρινες απο το περασμα του χρονου).Για να παρετε μια ιδεα,μπορειτε να το συγκρινετε με το εξωφυλλο των Πειραιωτων Riddles το οποιο προερχοταν απο την ιδια εταιρεια (Topi records) και εχει ακριβως το ιδιο στησιμο.
    2)Στα του ηχου τωρα.Το 7" δεν ηταν ποτε σινγκλακι αλλα Extended play οποτε λανθασμενα αναπαραγαγει το Sonic για αλλη μια φορα την λαθος ειδηση για 2 τραγουδια.Τα 4 τραγουδια του single τελικα δεν κοπηκαν ποτε και οπως σωστα γραφει ο Φωντας, εαν βρεθει εστω και ενας ανθρωπος που το εχει στην κατοχη του, θα κατεβω γυμνος στην Συγγρου (για τα περαιτερω).Υπαρχουν τυπωμενα labels που εχουν βρεθει απο το κατεδαφισμενο εργοστασιο της Columbia και τιποτε αλλο.Απο εκει και περα, το 7" δεν κοπηκε ποτε ενω υπαρχει μια αμυδρη πιθανοτητα να ειχαν τυπωθει 2-3 testpressing που ο πανδαματωρ χρονος και καποια μανα σε κριση καθαριοτητας φροντισαν να εξαφανισουν.Αυτα τα λιγα για την αποκατασταση του ροζ (label των ULS)
    Mimis G Vas

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και για να πω κι εγώ το μερτικό μου, μιας από δική μου αναφορά ξεκίνησε η ιστορία με τους United Lovely Sounds, δεν ισχυρίστηκα ποτέ ότι το έχω. Δεν το έχω και δεν το έχω ακούσει, γι' αυτό και δεν εκφέρω καμία αξιολογική κρίση. Υπάρχει ως αναφορά στο κείμενο για να δείξει ότι και ο Σπανουδάκης είχε δραστηριότητα στο τότε σκηνικό. Το "άφησαν πίσω" που χρησιμοποιώ ως έκφραση μπορεί πράγματι να παραπλανεί, ας ξεκαθαρίσω λοιπόν ότι δεν εννοώ πως έχει επίσημη ύπαρξη στην ελληνική δισκογραφία. Κυκλοφορούν ωστόσο φήμες ότι ένα 45αράκι με a-side το "My Friends" και b-side το "Under The Bardwalk" δόθηκε δωρεάν σε κάποια live της μπάντας το 1966. Αυτό το 45αράκι αναφέρεται και στη Rate Your Music κοινότητα (http://rateyourmusic.com/release/single/united_lovely_sounds/my_friends___under_the_bardwalk/), από μέλος της οποίας έχω αντλήσει την πληροφορία σε chat 2-3 χρόνων πίσω (δεν το είχε πάντως ούτε ο ίδιος, αναπαρήγαγε πληροφορία από Ιρλανδό συλλέκτη και DJ).
      Χάρης Συμβουλίδης

      Διαγραφή
  20. Aγαπητε Χαρη,κατανοω την σκοπιμοτητα της αναφορας στους ULS ,αν και μεταξυ μας ολη η αφροκρεμα των ελληνων συνθετων/τραγουδοποιων εχει περασει απο καποιο γκρουπ 60s'70's, απο Θανο Μικρουτσικο μεχρι Σταυρο Παπασταυρου και Βασιλη Παπακωνσταντινου.Το ζητουμενο ειναι οτι η λαθος πληροφορια που σας μετεφερε το μελος της Rate your music με βαση μια φημη ενος...Ιρλανδου συλλεκτη ανατροφοδοτει αυτον τον φαυλο κυκλο αναξιοπιστιας και εκτος της ιστορικης αποκαταστασης (που ειναι το λιγοτερο) τιθεται και θεμα πλεον οικονομικης διαπλοκης, αφου καποια τζιμανια του εξωτερικου πριν καποια χρονια ¨πουλουσαν" σε συλλεκτες, σε εξωφρενικη τιμη, κοπια του ULS ,μονο που οταν τους ζητηθηκε να τους στειλουν νουμερα κοπης του καθρεπτη αλλα και τα τραγουδια, εστειλαν απλα τους τιτλους απο τα 2 τραγουδια που αναφερετε ,χωρις περαιτερω στοιχεια.O κωδικος κοπης του συγκεκριμενου single ξεκινουσε απο TE (Topi Extended) και οχι TS οπως ηταν των Riddles, δεν δινω τα υπολοιπα νουμερα κοπης γιατι αυριο θα τα..βρω τυπωμενα σε κανα δισκοπωλειο.Συνεπως θα πρεπει να προστατευετε λιγο παραπανω και τον εαυτο σας αλλα και μελλοντικα θυματα που θα πεσουν στα νυχια των...συλλεκτων της Εσπεριας που απλα θα πιασουν καποιος κοροιδα και το ελαχιστο που θα προτεινα, θα ηταν μια απευθειας επαφη με τον Ιρλανδο συλλεκτη, αν και πολυ φοβαμαι πως και αυτος θα σας παραπεμψει σε εναν..Ιταλο κλπ.Αυτα τα ολιγα απο το καθαρο (ακομα) μετωπο των ULS
    Mimis G Vas

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Απειλητικά σχόλια σχολιαστών προς άλλους σχολιαστές δεν δημοσιεύονται. Άνθρωποι που γνωρίζονται μεταξύ τους δεν θα λύσουν τις διαφορές τους με απειλές μέσω του δισκορυχείου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Στην ενότητα για τη δεκαετία του '80 είδα για πρώτη φορά κάποιους πολύ αντιπροσωπευτικούς τίτλους που ήταν αγνοημένοι από κριτικούς και κοινό εδώ και χρόνια, π.χ. "Safari Boys" από Sharp Ties (όλοι αναφέρονται στο μετριότερο "Get That Beat" λόγω εμπορικής επιτυχίας), S/T από Statues In Motion, "Montage Fatal" από Psycho, "Never Ending Dream" από Film Noir κ.ά.!
    Ως λάτρης της εν λόγω δεκαετίας, συνεπώς και της μουσικής της, θα μεταφέρω στους συντάκτες του Sonik τα συγχαρητήρια μου και την ικανοποίηση από την αναγνωση του τεύχους παρόλο που παρουσιάζει προχειρότητα και ελλείψεις σε αρκετά σημεία.
    Επίσης, ένα "παράπονο" που κρατάει από την εποχή του Ποπ&Ροκ (τουλάχιστον από το 1996-7 που ξεκίνησα να το διαβάζω)..Γιατί ποτέ σε αφιέρωμα των ελληνικών 80's δεν αναφέρονται καλλιτέχνες και συγκροτήματα που έγραψαν ιστορία και σφράγισαν κυριολεκτικά την εποχή όπως οι..
    -Costas Charitodiplomenos
    -Anno Domini
    -Dj Palmer
    -Alex C
    -Transport
    -Bang
    -Fantastic Something
    -Fat
    -Big Alice
    -Mandy
    -Mariana
    -Sunday Club
    -Anabouboula
    -The Proxies
    -Kyoto
    -Mass Media..;;
    ..Αυτά και άλλα πολλά δηλαδή από μια φοβερή δεκαετία που αρκετοί δεν την προλάβαμε, κι όμως τη ζούμε ακόμα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν γράψουν γι' αυτά τα που γράφεις θα κερδίσουν εσένα ως αναγνώστη αλλά θα χάσουν άλλους δέκα από πίσω. Ότι έγιναν μόδα οι Transport και ο δίσκος τους πουλιέται με κλειστά μάτια στα 250 ευρώ πρέπει να μας ανησυχεί, το τέλος του κόσμου πλησιάζει...

      ar.haf

      Διαγραφή
    2. ...ενώ όταν πουλιέται το LP των Rehearsed Dream 150 ευρώ, που δεν ακούγεται με τίποτα (από εμένα), απομακρύνεται (το τέλος του κόσμου);
      Θέλω να πω πως δεν παίζει έτσι το πράγμα με τις τιμές. Υπάρχουν αγοραστές για τα πάντα και οι τιμές ανεβαίνουν ανεξαρτήτως ποιότητας ή «ποιότητας».

      Διαγραφή
    3. Τι θα πει ότι η τιμή ανεβαίνει ανεξαρτήτως ποιότητας ή «ποιότητας»? Πως παίζεται δηλαδή το πράγμα, αφού ξέρεις γιατί δεν μας το λες.

      Αν θυμάμαι καλά τώρα που επανακυκλοφορεί το "Ιερόν Δισκοπότηρον" της ελληνικής δισκογραφίας ξαφνικά θυμήθηκες ότι υπάρχει πιο σπάνιος δίσκος από αυτόν, οι "Παληές Μελωδίες..." και εξομοιώνεις τιμολογιακά εσύ που σε ενδιαφέρουν ΜΟΝΟ τα τραγούδια σε οποιαδήποτε μορφή, σύμφωνα πάντα με αυτά που μας γράφεις, το "Οι Σφαίρες Δεν Γυρίζουν..." που έχει φάει ρεπρεσάρισμα και σιντάρισμα με το "Ιερόν Δισκοπότηρον" και το πιο σπάνιο που θυμήθηκες πριν μια εβδομάδα "Παληές Μελωδίες...".

      Πως παίζεται λοιπόν το παιχνίδι Φώντα???

      Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποιοι τρώνε τις πατάτες ωμές και τις βγάζουν από πίσω τηγανητές.

      Παρεμπιπτόντως, το album των Rehearsed Dream είναι πατάτα (ωμή).

      ar.haf

      Διαγραφή
    4. Ar.haf άσε το επιθετικό παιγνίδι και παίξε και λίγο άμυνα. Κάτσε λίγο πίσω… Και κυρίως άσε τους υπαινιγμούς, γιατί από τέτοια δε μασάω. Παίξε σοβαρή μπάλα σου λέω, γιατί θα σου βγάλω κίτρινη… όπως και κάποια άλλη φορά.

      Εγώ δεν εξομοιώνω τίποτα τιμολογιακά, γιατί δεν είμαι έμπορος – πέραν του ότι δεν κάνω κουμάντο στην τσέπη κανενός. Το “Greece Goes Modern”, το «Ιερό Δισκοπότηρο» ντε, είναι πολύ σπάνιο άλμπουμ που τυγχάνει να είναι και διαμάντι. Ξέρω 2-3 που το έχουν, το είδα τελευταίως μια φορά σε δισκάδικο και μια φορά να πουλιέται… Το «Παληές Μελωδίες…» (που δεν το έχω ακούσει, και που μπορεί να μη λέει σαν δίσκος) δεν ξέρω κανέναν που να το έχει, ούτε το έχω δει ποτέ να πουλιέται. Αν και ένας δισκάς μου είχε πει πως το είχε πουλήσει όσο και τη Philicorda (4-5 κατοστάρικα) πριν 3-4 χρόνια. Η ουσία είναι πως δεν το έχω δει ποτέ. Και κρίνοντας από μένα, που έχω μιαν επαφή με την πιάτσα (με συλλέκτες κ.λπ.), λέω πως είναι σπάνιο και πιθανώς σπανιότερο από το “Greece”. Εσύ τώρα ψάχνεις να βρεις –όπως και κάτι άλλοι– ποιον και τι αβαντάρω. Αυτά είναι ντροπής πράγματα. ΚΑΙ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΕΜΕΝΑ, ΣΤΟ ΛΕΩ –ΚΑΙ ΤΟ ΛΕΩ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ– ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΩ ΞΑΝΑ, ΣΕ ΣΧΟΛΙΟ, ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΥΠΑΙΝΙΓΜΟ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΜΟΥ. Εγώ θα λέω τη γνώμη μου, αδιαφορώντας για το τι θα κάνουν ή δεν θα κάνουν οι έμποροι. Πόσο θα το ανεβάσουν ή θα το κατεβάσουν. Το ίδιο ισχύει βεβαίως και για τις "Σφαίρες", ένα άλμπουμ σπανιότατο στην original μορφή, το οποίον εμένα δεν μου λέει κάτι ιδιαίτερο. Δεν το συγκρίνω δηλαδή με το “Greece Goes Modern”…

      Παρατηρώ δε και το εξής. Ενώ το “Greece” έχει ανεβεί όλο στο δίκτυο από καιρό, από το «Παληές Μελωδίες» δεν έχει ανεβεί τίποτα. Γιατί; Μήπως γιατί είναι «πατάτα» (δεν παίζει έτσι η φάση, έχουν ανεβεί καν και καν), ή μήπως γιατί είναι σπάνιο και δεν το έχει κανείς; Ας ανεβεί λοιπόν κάτι, να το ακούσουμε, και αν αξίζει ο δίσκος να επανεκδοθεί κι αυτός.

      Διαγραφή
    5. Όχι δεν νομίζω ότι εσύ μπορείς μέσα από τα γραπτά σου να ανεβοκατεβάζεις τις τιμές σε καμμιά περίπτωση. Και σαβούρα να είναι το "Παληές Μελωδίες" από τη στιγμή που λείπουν όπως λες από τα προσωπικά νεκροταφεία δίσκων των συλλεκτών δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι μέχρι να το αποκτήσουν.

      Επίσης οι έμποροι κάνουν τη δουλειά τους, η λογική κάποιων από αυτούς τους οδήγησε να κλείσουν τα μαγαζιά τους και να προσπαθούν να κάνουν τους "έμπορους" μέσα από το νετ και μυαλό δεν βάζουν.

      Οι χειρότεροι "έμποροι" είναι οι ιδιώτες, αυτοί που τους αποκαλούμε "MEGA RARE PSYCH/FOLK!!!!!!!!", είτε λοιπόν γράψεις εσύ, είτε όχι δεν αλλάζει κάτι νομίζω, μάλιστα περιμένω με αγωνία πότε θα θυμηθούν και τα παλιά σπάνια "OUT OF STOCK" cd.

      Τέλος, άσε τα ποδοσφαιρικά συστήματα και μη προσπαθείς να μου το παίξεις διαιτητοπατέρας με τις κίτρινες και κόκκινες κάρτες, ούτε εγώ μασάω.

      ar.haf

      Διαγραφή
  23. Κατά καιρούς «ανακαλύπτονται» διάφορα. Εκεί όπου δεν έδινε κανένας καμμία σημασία για τους Status in Motion π.χ. ξαφνικά άρχισαν να απασχολούν. Άρχισαν πολλοί να ψάχνουν το δίσκο τους εννοώ, να γίνεται ένας ντόρος. Το ίδιο και για τους Film Noir. Εγώ δεν θυμάμαι να ασχολιόταν κανένας με τους Film Noir όταν είχε βγει το “Never Ending Dream”. Κάπως έτσι δεν έσκασαν μύτη και οι Μεταλλακτικοί και άλλοι διάφοροι κατόπιν εορτής;
    Ρίχνω κι εγώ ένα όνομα λοιπόν –άμα πιέσω το κεφάλι μου μπορώ να θυμηθώ κι άλλα– που θα μπορούσε να γίνει hip. Τους Yellow Pages, για τους οποίους δεν βλέπω να γράφει κανείς τίποτα, ούτε να επανεκδίδονται όπως οι Clown. Όποιοι τους έχουν ακούσει μπορεί να με καταλάβουν.
    Για τις «καρέκλες» που λες συμφωνώ. Δεν είναι όλες για πέταμα. Κι εκεί υπάρχει όμως η σχετική φασαρία. Το ελληνικό italo σκίζει (και χτυπάει και τιμούλες). Απλώς, όσοι ακούνε dark ή punk τα σιχαίνονται αυτά. Κακώς για μένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Οι συντάκτες θυμούνται τους "καρεκλάδες" και απορρίπτουν συλλήβδην όλο το μουσικό ρεύμα παρόλο που προέκυψαν μέσα απ'αυτό πολλά και ενδιαφέροντα (π.χ. ο Dj Palmer είχε γράψει ουσιαστικά το πρώτο ελληνικό hip hop τραγούδι -πόσοι το γνωρίζουν-θυμούνται;)..
    Οι Yellow Pages όντως καλοί αν και κυκλοφόρησαν ένα 7ιντσο μόνο, απ'ότι νομίζω..
    Όσο για τους Clown πραγματικά μία μετριότατη μπάντα της εποχής, δεν κατάλαβα ποτέ γιατί τόσος ντόρος..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Καλοί ήταν οι Clown (δηλαδή εμένα μου αρέσουν), αλλά αυτό δε σημαίνει πως ήταν για πέταμα ο DJ Palmer ή οι Big Alice.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Ουδείς από τους συντάκτες είναι υπόλογος για τα όποια λάθη έγιναν στο συγκεκριμένο τεύχος του SONIK. Όταν έχεις εκδότη τον Βογιατζή , με τις ...αρπαχτές του, και με deadline χθές, πως να βγεί σωστό τεύχος οέο ! Τσάμπα τα σχόλια που γράψατε...
    Θεοχ.Μιχαήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Μας γυρίζεις πολύ πίσω τώρα.

    Τα περί deadline κ.λπ., γενικώς, είναι φθηνές δικαιολογίες. Ο πρώτος που ευθύνεται για τα κείμενά του, είναι εκείνος που τα γράφει. Ο ρόλος του εκδότη δεν είναι να προλαβαίνει, ούτε να διορθώνει τα κείμενα των συντακτών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή