Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

ΤΙ ΠΗΓΕ ΣΤΡΑΒΑ ΣΤΗΝ (ΕΛΛΗΝΙΚΗ) ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ ΚΟΜΑΤΣΙΟΥΛΗ; με αφορμή τα… ανήκουστα τραγούδια των Lovers από το 1967

Την ερώτηση αυτή δεν μπόρεσα να την απαντήσω ούτε το 2010, όταν κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά τα άγνωστα τραγούδια του Σωτήρη Κοματσιούλη από τη δεκαετία του ’70 (σ’ εκείνο το LP της B-otherSide), ούτε και τώρα καθώς ακούω τo ακαταμάχητο 4-tracks EP των Lovers από το 1967 (που τύπωσε εσχάτως η Mr. Genie Records σε 150 μόλις αντίτυπα).
Τι πήγε λάθος ρε παιδί μου κι έμειναν στην αφάνεια, σε χρόνο πρώτο, και τα μεν και τα δε; Τι συνέβη; Τι γκαντεμιά ήταν αυτή; Εντάξει, συγκυρίες, το ένα το άλλο… αν και κάποιος άλλος μπορεί να πει πως δεν πρόκειται, τέλος πάντων, και για τα μοναδικά ανέκδοτα της ιστορίας, που τα έφαγε το μαύρο σκοτάδι… Ok, σωστό κι αυτό, αλλά εδώ μιλάμε για τα τραγούδια ενός συγκεκριμένου ανθρώπου, που θα μπορούσε να σηματοδοτήσουν το ξεκίνημα και το ανέβασμα μιας καριέρας με απείρως περισσότερα και ισχυρότερα hooks. Και το σημειώνω τούτο, επειδή κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποιο ακριβώς θα ήταν το status, σήμερα, του Κοματσιούλη στη χώρα, αν όλα αυτά τα κομμάτια κυκλοφορούσαν στον καιρό τους, και αν, τέλος πάντων, αυτός ο τραγουδοποιός έμενε στην Ελλάδα και διεκδικούσε, εδώ, το καλύτερο δυνατόν. Μπορεί να ήταν κάτι σαν τον Πασχάλη (τον Πασχάλη του «Πατέρας και γυιός» και του «Φίλε μου, φίλε» εννοώ) ή κάτι άλλο… πιο βαρύ και πιο ασήκωτο. Ποιος ξέρει; Κανείς δεν ξέρει… Εξάλλου η ιστορία δεν προχωράει με υποθέσεις…
Αλλά και στα sixties… αν κυκλοφορούσαν τα τραγούδια των Lovers, μήπως το νεανικό αυτό συγκρότημα από τη Λάρισα έμπαινε στο γήπεδο ως ίσο προς ίσο με τα καλύτερα ελληνόφωνα γκρουπ της εποχής; Ασυζητητί. Το πιστεύω ακράδαντα αυτό. 
Τα κομμάτια των Lovers αν έβγαιναν τότε στις ετικέτες του Μάτσα, του Λαμπρόπουλου, του Αντίππα ή του Γκεσάρ δεν θα είχαν να ζηλέψουν απολύτως τίποτα από εκείνα των πιο αναγνωρισμένων συγκροτημάτων της εποχής. Γιατί, δηλαδή, το «Ήταν όνειρο» είναι κατώτερο από τον «Διωγμό» των Charms (μπλουζ και όχι… blues αμφότερα); –η γνώμη μου είναι πως δεν είναι με τίποτα κατώτερο, αφού είναι δέκα φορές καλύτερο!– ή για ποιον ακριβώς λόγο το «Γιατί μικρό κορίτσι» είναι κατώτερο, σαν σέικ, από τα καλύτερα των Olympians ή των Strangers; Με τίποτα δεν συμβαίνει. Αν κάπου υπολείπονταν τα τραγούδια των Lovers, σε σχέση με τα ανάλογα ελληνόφωνα best της δεκαετίας (μία είναι η δεκαετία), αυτό δεν έχει να κάνει με τις μουσικές, τους στίχους, το drive της ορχήστρας ή τη φωνή του τραγουδιστή, έχει να κάνει μόνο με τη γενικότερη παραγωγή (την αρχική παραγωγή εννοώ, όχι αυτήν την Mr.Genie) και βεβαίως με τις διασυνδέσεις στα μέσα και τον Τύπο (που ποτέ δεν έγιναν). Σε τελευταία ανάλυση ένα συγκρότημα από την επαρχία, εκείνα τα χρόνια, πολύ δύσκολα θα μπορούσε να επιβληθεί στα «τέρατα» της εποχής. Ας μην μας διαφεύγει ποτέ αυτό… κι ας έχουμε στο νου μας τους Πατρινούς Spiders, τους Ροδίτες Rabbits κ.ά.
«Γιατί μικρό κορίτσι» λοιπόν με την, σήμα κατατεθέν, χρήση της τρομπέτας (ακόμη και σόλο με σουρντίνα ακούμε!), τις ωραίες ρυθμικές κιθάρες, τα γεμίσματα της φαρφίζας και πάνω απ’ όλα την πειστική φωνή του Σωτήρη Κοματσιούλη… ένα τρανταχτό σέικ εν ολίγοις, που αν... και τα λοιπά… θα γινόταν χαμός στα κλαμπ (Αθηνών και περιχώρων).
«Πες μου το γιατί»… τραγούδι που ξεκινά σε slow tempo ανεβάζοντας στροφές στο ρεφρέν (μπλουζ και σέικ σε συσκευασία μία), με τον Κοματσιούλη να τραγουδά μ’ ένα ντελικάτο φαλτσέτο και με τα πίσω φωνητικά ν’ ανεβάζουν περαιτέρω το κομμάτι.
«Θα σε περιμένω»… επίσης με αργές και γρήγορες στροφές, και με μουσικούς και τραγουδιστή (με φωνή crooner στα ήσυχα μέρη), που φαίνονται κάτι παραπάνω από εξοικειωμένοι με την ατμόσφαιρα του live. Η κίνηση και ο χορός σε κάθε περίπτωση δηλώνουν «παρόν».
«Ήταν όνειρο»… το μεγάλο τραγούδι του EP, κι ένα από τα ωραιότερα ελληνόφωνα των δικών μας sixties. Απλοί, αλλά πανέμορφοι ερωτικοί στίχοι, μελωδία που στέκεται αγέρωχα, ηδυπαθής ερμηνεία, έξοχο ρεφρέν. Η μελαγχολική ατμόσφαιρα του κομματιού με παραπέμπει, μόνο, στην ωραιότερη ποπ μπαλάντα της εποχής, και μόνο μ’ αυτήν μπορεί να συγκριθεί – για το «Σε ξέρω τόσο λίγο» του Σταύρου Ζώρα ο λόγος.
Κρατάμε λοιπόν τα τέσσερα αυτά ελληνόφωνα τραγούδια του Σωτήρη Κοματσιούλη και τον Lovers, προσέχουμε έτι περισσότερο το «Ήταν όνειρο» και δίνουμε το λόγο στον φίλο και αναγνώστη του δισκορυχείου Λάμπρο Παπαλάμπρο (της Mr.Genie Records) για κάποιες λεπτομέρειες… 

Η πρόσφατη ανακάλυψη των τραγουδιών των Lovers από τα sixties (δύο promo 45άρια απ’ όσο ξέρω) είναι ένα από τα γεγονότα για το χώρο τού (παλαιού) ελληνικού ροκ. Πες μου για την πρώτη εντύπωσή σου, όταν άκουσες τα τραγούδια. Πότε ακριβώς ηχογραφήθηκαν, ξέρουμε; 
Όταν άκουσα πρώτη φορά τα τραγούδια των Lovers εντυπωσιάστηκα. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Σωτήρη Κοματσιούλη τα τραγούδια ηχογραφήθηκαν το 1967 ή το 1968. Όπως καταλαβαίνεις πέρασαν πολλά χρόνια και δεν ήταν σε θέση να θυμηθεί με ακρίβεια. Το μυστήριο λύθηκε τελικά από τον κιθαρίστα των Lovers Παναγιώτη Οικονομίδη, που, όταν του ζητήσαμε να μας παραχωρήσει μια φωτογραφία του γκρουπ για το εξώφυλλο, βρήκε στο αρχείο του και μια φωτογραφία από την κάθοδο των Lovers στην Αθήνα για την ηχογράφηση του δίσκου, η οποία στην πίσω μεριά έγραφε… Σεπτέμβριος 1967. 
Τελικά το master έγινε από τα δισκάκια, ή από τις ταινίες; Το ρωτώ, γιατί κάποια στιγμή άκουσα πως βρέθηκαν και οι ταινίες! Πώς είναι δυνατόν, είπα, ρε παιδί μου αυτά τα δύο διαφορετικά πράγματα να βρεθούν ταυτόχρονα; 
Ήδη από τις αρχές του 2015 υπήρχαν ενδείξεις ότι τα δυο test pressings (45άρια) με τα τραγούδια των Lovers βρίσκονται στα χέρια κάποιου συλλέκτη. Αλλά δεν ήταν σίγουρος ο ίδιος συλλέκτης εάν ήταν τα τραγούδια του Σωτήρη Κοματσιούλη. Αφού το σιγουρέψαμε καταφέραμε να μας τα παραχωρήσει. Το αποτέλεσμα όμως δεν ήταν καθόλου ικανοποιητικό. Τα test pressings ήταν σε κάκιστη κατάσταση (G-). Ταυτόχρονα από την αρχή αυτής της ιστορίας είχε δημιουργηθεί ένας ντόρος σε κύκλους συλλεκτών σχετικά με τα τραγούδια. Έτσι η είδηση έφτασε στ’ αυτιά κάποιου συλλέκτη λαϊκών τραγουδιών, που επικοινώνησε με τον Σωτήρη Κοματσιούλη μετά από καιρό, ισχυριζόμενος ότι έχει το master tape. Ακολούθησε ακρόαση της μπομπίνας και στη συνέχεια συζητήθηκε το χρηματικό ποσό, ώστε να την αποκτήσουμε. Όμως ήταν τόσο μεγάλο το ποσό που μας ζητήθηκε, ώστε αρχικά σκεφτήκαμε να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια. Μετά από σκληρά παζάρια αγοράσαμε την μπομπίνα σε καλύτερη τιμή. Χρησιμοποιήθηκε η γνήσια μπομπίνα για το 45αρι, χωρίς καμία ηχητική παρέμβαση. 
Πώς βλέπεις τα τραγούδια του Σωτήρη Κοματσιούλη και των Lovers μέσα στην παραγωγή της ελληνικής ποπ/ροκ της εποχής; Εννοώ, τι θέση τους δίνεις σε σχέση με άλλα τραγούδια και συγκροτήματα εκείνης της περιόδου, από πλευράς σύνθεσης, στίχων, παιξιμάτων κ.λπ.; 
Τα τραγούδια παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον για πολλούς λόγους. Συνθετικά και στιχουργικά ο Σωτήρης, δεδομένου της πολύ νεαρής ηλικίας του, ξεπερνούσε πολλά από τα μεγάλα ονόματα της εποχής. Όμως την δεκαετία του ’60 τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά. Τα περισσότερα συγκροτήματα της εποχής προωθούνταν από ανθρώπους που ήταν μέσα στα κυκλώματα. Για παράδειγμα, εάν ένα συγκρότημα το προωθούσαν οι Μοντέρνοι Ρυθμοί και ο Νίκος Μαστοράκης ήταν σχεδόν δεδομένο ότι θα κάνει επιτυχία, ανεξαρτήτως εάν ήταν καλό. Ο Σωτήρης και οι Lovers ήταν ένα συγκρότημα από τη Λάρισα και είναι αυτονόητο ότι πάντα τα επαρχιακά συγκροτήματα είναι αδικημένα, αφού δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες που μπορεί να έχουν τα αθηναϊκά γκρουπ. Σκέψου ότι από τα δεκάδες επαρχιακά συγκροτήματα των 60s ελάχιστα κατόρθωσαν να ηχογραφήσουν. Εάν ο Σωτήρης με τους Lovers είχαν κάποιο γνωστό μάνατζερ της εποχής και ηχογραφούσαν σε ένα πολύ κάλο στούντιο τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Αυτοί οι πιτσιρικάδες, λοιπόν, κατέβηκαν το ’67 στην Αθήνα, κοιμήθηκαν δύο μέρες στο δρόμο και ηχογράφησαν live σε ένα μικρό στούντιο αυτά τα τέσσερα κομμάτια μέσα σε δύο ώρες. Την ίδια ώρα οι Idols για παράδειγμα προβάλλονταν απ’ όλα τα μέσα (ραδιόφωνο/ τηλεόραση/ κινηματογραφικές ταινίες) και εμφανίζονταν στα γνωστότερα κλαμπ και σε κοσμικές εκδηλώσεις με την ελίτ εκείνης της περιόδου. Από την άλλη, όμως, αυτό ακριβώς το γεγονός δίνει κι έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στα τραγούδια του Σωτήρη Κοματσιούλη και των Lovers, εκείνον… πώς να το πούμε… του αυθόρμητου και αγνού συγκροτήματος. Τα υπόλοιπα τ’ αφήνω στην κρίση του κόσμου. 
Υπάρχουν κάποια σχέδια για την Mr.Genie Records; Σύγχρονες κυκλοφορίες, κυκλοφορίες αρχείου από το χώρο του garage, psych κ.λπ.; 
Δεν υπάρχει κάτι στα άμεσα σχέδια, αλλά είμαστε ανοιχτοί σε προτάσεις.

Επαφή: Σωτήρης Κοματσιούλης τηλ. 6978 504653, https://www.facebook.com/mrgenierecords/
 

29 σχόλια:

  1. Αν είχες blog τότε μάλλον θα ήταν γνωστός με το στανιό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ασ’ τα αυτά… δεν περνάνε…

      Να πεις πως αν έγραφα στους Μοντέρνους Ρυθμούς, και ήξερα τους Lovers, δεν θ’ άφηνα ποτέ να περάσουν στο ντούκου. Αυτό να πεις.

      Διαγραφή
  2. Γιατί πήγε καλά στη "διεθνή" για να πάει και στην "ελληνική";

    Θες απάντηση; Γιατί είναι περιορισμένων καλλιτεχνικών δυνατοτήτων ο άνθρωπος. Όχι απαραιτήτως αρνητικό για να βγάλει 1-2 καλά τραγουδάκια, αλλά ανεπαρκές για κεριέρα στο αντικείμενο.

    Τρολλερμπούκης ο Γκεμίζων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φυσικά και πήγε καλά στη «διεθνή». Δηλαδή δεν το κατάλαβα αυτό; Ή θα ’σαι Vangelis ή τίποτα;
      Εξ όσων δύναμαι να ξέρω ο άνθρωπος ήταν χρόνια στην Αγγλία και μάλιστα πολύ επιτυχημένος στο χώρο της διασκέδασης (λαϊκής ή άλλης), κάνοντας ουκ ολίγες παραγωγές (σε διάφορα στυλ) που είναι ανέκδοτες έως σήμερα, συνεργαζόμενος και με ξένους μουσικούς. Τα έχουμε πει αυτά παλιότερα…

      http://diskoryxeion.blogspot.gr/2015/03/lp.html

      Τώρα, το αν θα κάνει κάποιος καριέρα ή όχι είναι κάτι σχετικό και δεν έχει, πολύ συχνά, σχέση με τις όποιες ικανότητες του καθενός. Συχνά, δηλαδή, κάνουν καριέρα διάφοροι ατάλαντοι (σε κάθε χώρο), ενώ ορισμένοι πραγματικά αξιόλογοι, που δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να πλασάρουν τον εαυτό τους, μένουν πίσω. Τι να λέμε τώρα… είναι γνωστά αυτά τα πράγματα.

      Ο Κοματσιούλης και ο κάθε Κοματσιούλης κρίνεται απ’ αυτά που κάνει. Κι αντί να λέμε τώρα… έτσι για να λέμε θα ήταν φρονιμότερο Τρολλερμπούκη να μας πεις αν σ’ αρέσουν τα τραγούδια των Lovers (γιατί αυτό είναι το θέμα μας) και αν είναι καλύτερα ή χειρότερα από άλλα ελληνόφωνα ποπ/ροκ της εποχής, που τα ξέρει όλη η Ελλάδα. Άιντε να σε δω…

      Διαγραφή
    2. Ε, να πω εγώ ότι για επίπεδο 60s είναι κακά, όπως κακά είναι και τα περισσότερα ελληνόφωνα ποπ/ροκ της εποχής.

      Για κάνα παρτάκι με βερμούτ αν ήσουν ο νεολαίος Βουτσάς και η Λάσκαρη της εποχής, εντάξει, να'χεις κάτι στη γλώσσα σου. Αλλά όχι και τίποτα σοβαρό για να ακούσει κανείς σήμερα...

      Σε αντίθεση με το Σαββόπουλο στο "Περιβόλι" ας πούμε, ή ακόμα και στο Φορτηγό, που παρά τις αδύναμες στιγμές και ύφος έχουν, και στέκονται και διεθνώς (ασχέτως αν είναι άγνωστα επίσης).

      Και μη συγκρίνουμε τα σέικ και τα μπλουζ αυτά με τα πρωτότυπα, π.χ. με τίποτα Everly Brothers και πονέσουμε, που μάλιστα τους ρίχνουν και μια δεκαετία.

      Αν. Αλκοολικός

      Διαγραφή
    3. Δηλαδή τα αγγλόφωνα είναι καλύτερα; Και γιατί είναι καλύτερα δηλαδή; Δεν μας το κάνεις λίγο πιο λιανά αυτό…

      Διαγραφή
    4. Δεν εννοούσα αυτό. Και τα περισσότερα αγγλόφωνα της εποχής πρωτόλεια είναι, απλά εκεί έχουμε (λίγο αργότερα έστω) Socrates, Aphrodite's Child που έχουν και εγχώριο και διεθνές ακόμα ενδιαφέρον, και συμβαδίζουν και με την εποχή τους.

      Εξάλλου, έδωσα παράδειγμα και τον Σαββόπουλο (ελληνόφωνος επίσης) ως κάποιον που και μεγάλο ταλέντο είχε και το πάλεψε το πράγμα με σημαντικά μουσικά αποτελέσματα, και άλλοι, Τουρνάς, κλπ.

      Αν. Αλκοολικός

      Διαγραφή
    5. Το ελληνικό ποπ/ροκ έτσι ξεκίνησε.
      Εγώ δεν θα συγκρίνω τους Lovers με τους Kinks και με τους Who (που είχαν και fun και σωστό κοινωνικό στίχο), αλλά με άλλα (ελληνόφωνα) συγκροτήματα του καιρού τους. Κι αυτό έκανα. Και η γνώμη των αναγνωστών επί τούτου είναι εκείνο που μ’ ενδιαφέρει.
      Κι άμα θέλω να διασκεδάσω (να διασκεδάσω λέω) με ελληνικά συγκροτήματα εξυπακούεται πως θ’ ακούσω Lovers και Cinquetti, και όχι Socrates και Σαββόπουλο – για να λέμε το σωστό.
      Και για το «διεθνές ενδιαφέρον» των ελληνικών συγκροτημάτων, προσωπικώς, αδιαφορώ παντελώς. Άμα είναι καλά για την Ελλάδα εμένα μου φτάνει και μου περισσεύει.

      Διαγραφή
    6. Σε μια παγκοσμιοποιημένη κουλτούρα, γιατί παγκόσμιο είναι το ελληνόφωνο 60s ποπάκι και άνευ ελληνικών στοιχείων, υστερούσαν ΟΛΕΣ οι ελληνικές μπάντες του είδους. Οπότε το "άμα είναι καλά για την Ελλάδα εμένα μου φτάνει και μου περισσεύει" είναι μια κάποια άποψη, αλλά ανήκει στη κατηγορία των εκπτώσεων του Αυγούστου και της αυτιστικής εμμονής του φτωχού συγγενή να αισθάνεται μέσα στο παιχνίδι για το "μοντέρνο" του. Ρεβιζιονιστικά, αφού τότε ήταν απλώς ...ανύπαρκτος. Σιγά λοιπόν μην υπάρχει χώρος να ασχοληθούμε με Lovers και Cinquetti όταν υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες αξιολογότερα ακούσματα στα 50 χρόνια ποπ.

      Μ.Π.

      Διαγραφή
    7. >>Σε μια παγκοσμιοποιημένη κουλτούρα, γιατί παγκόσμιο είναι το ελληνόφωνο 60s ποπάκι και άνευ ελληνικών στοιχείων, υστερούσαν ΟΛΕΣ οι ελληνικές μπάντες του είδους.<<

      Αυτό το λες εσύ, που είσαι άσχετος ή… ξενόδουλος. Γιατί υπάρχουν ελληνικά sixties συγκροτήματα που ηχούν καλύτερα στ’ αυτιά μου από δεκάδες άλλα ευρωπαϊκά ή λατινοαμερικάνικα ας πούμε, ενώ κάποιες φορές είναι εφάμιλλα και των αγγλοαμερικανικών (εάν αυτό μας καίει – εμένα καθόλου). Διάφορα ελληνικά garage δύσκολα τα ξεχωρίζεις π.χ. από τα Texas punk των συλλογών “Texas Flashbacks” π.χ., για να μην πω πως όταν οι Έλληνες διασκεύαζαν έτρεχαν όλοι πίσω τους με τη γλώσσα έξω. Τρανότερα παραδείγματα, γιατί υπάρχουν δεκάδες, «Το κορίτσι του φίλου μου» με τους Cinquetti, που είναι το ωραιότερο όλων (ακόμη και από το πρωτότυπο του Roberto Carlos), ή το «Ένα κορίτσι μου ’χε πει» με τους Idols που ρίχνει στ’ αυτιά στο πρωτότυπο ιταλικό των New Trolls.

      Διαγραφή
    8. "Γιατί υπάρχουν ελληνικά sixties συγκροτήματα που ηχούν καλύτερα στ’ αυτιά μου από δεκάδες άλλα ευρωπαϊκά ή λατινοαμερικάνικα ας πούμε"

      Άσχετο. Και από 10δες να ακούγονται καλύτερα, υπάρχουν 100άδες για να μην πούμε 1000δες -αφού είμαστε στο 2016- που είναι καλύτερα. Άλωστε η δυνατότητα να αφομοιώσεις ή να αφιερώσεις χρόνο είναι περιορισμένη. Οπότε είναι θέμα "φυσικής επιλογής": χώρος υπάρχει μόνο για τους καλύτερους.


      "Διάφορα ελληνικά garage δύσκολα τα ξεχωρίζεις π.χ. από τα Texas punk"

      ...σιγά το είδος των 3 ακόρντων. Εδώ είναι πολύ εύκολο όλοι να ακούγονται λίγο-πολύ επαρκείς, όπως και στο πανκ, όπως και στο γκραϊντ. Σε 10 - 20 το πολυ μπάντες, με ένα Pebbles και ένα Nuggets έχεις καθαρίσει. Έχεις εξαντλήσει το είδος ως ενδιαφέρον. Έκτός και αν είσαι μονομερής ακροατής εθισμένος σ' αυτό τον ήχο. Μιλάμε λοιπόν για είδη που προϋποθέτουν κάποια "επιτήδευση" ή οργανοπαικτικές ικανότητες.


      "για να μην πω πως όταν οι Έλληνες διασκεύαζαν έτρεχαν όλοι πίσω τους με τη γλώσσα έξω."

      Για πες μας λοιπόν -με ονόματα- ποιοι έτρεχαν; Γιατί αν έτρεχε το μυαλό σου ή τ' αυτιά σου επειδή υποκειμενικά έχεις αυθυποβάλλει τον εαυτό σου να ΜΗΝ ΣΥΓΚΡΙΝΕΙΣ το ελληνοφωνο ροκ, δεν αποτελεί επιχείρημα.

      Τέλος, μήπως και "ξενόδουλο" είναι το μουσικό στυλ αυτό καθε αυτό (προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό); Άσε λοιπόν τα σάπια περί "ξενόδουλων" ακροατών και ανάλυσέ μας γιατί θα πρέπει ως έλληνες να προτιμάμε τα ελληνικά προϊόντα ενός είδους που παίκτηκε ίδια και απαραλλακτα, ανά τον κόσμο. Θα προτιμάμε διαχρονικά τα καλύτερα. Πχ. στα είδη τους οι Rotting Christ ή οι Nightstalker έχουν κατακτήσει -ποιοτικά- θέση ανάμεστα στα διεθνη ονόματα, η ορχήστρα χορού που ήταν οι Cinquetti, τι;;;

      Γκέγκε, εμπαθή;

      Μ.Π.

      Διαγραφή
    9. Αν εγώ είμαι εμπαθής (που δεν είμαι) εσύ είσαι βλάκας (κι αυτό είναι σίγουρο).

      Το ροκ, άσχετέ μου εσύ, τρία ακόρντα είναι. Πού και πού μπαίνει και κανα τέταρτο… Και πάνω σ’ αυτά τα τρία ακόρντα (ακόμα και σε δύο ορισμένες φορές) έχουν γραφτεί όλοι οι ύμνοι του είδους. Και τους ύμνους του ροκ δεν τους έχουν γράψει ούτε οι Camel, ούτε οι Depeche Mode, ούτε οι Rotting Christ.

      Από ’κει και πέρα άκου ό,τι γουστάρεις – χέστηκα. Δικαίωμά σου είναι. Δεν θα σου πω εγώ τι θ’ ακούσεις. Από την άλλη όμως, άμα είσαι στόκος ό,τι και να σου πω –όχι για τ’ ακούσματά σου, γενικότερα– δεν πρόκειται να καταλάβεις.

      Όπως δεν κατάλαβες, γιατί είσαι μπουμπούνας εκείνο το… «για να μην πω πως όταν οι Έλληνες διασκεύαζαν έτρεχαν όλοι πίσω τους με τη γλώσσα έξω». Εννοώ, απλώς, πως οι διασκευές που έκαναν οι Έλληνες (ας πούμε για τα sixties) ήταν πολύ καλύτερες από δεκάδες «ξένες», ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις (είπα παραδείγματα, αλλά είπαμε… εσύ… δεν…) ήταν καλύτερες και από τα πρωτότυπα.

      Μην με κουράσεις άλλο.

      Διαγραφή
    10. Οι Cinquetti (και οι περισσότεροι άλλοι) ήταν αντίστοιχοι συγκροτημάτων που στο εξωτερικό θα έπαιζαν σε χορούς, γάμους και κρουαζιερόπλοια. Και εδώ άλλωστε στα αντίστοιχα μέρη έπαιζαν.

      Ούτε σε καμμία περίπτωση οι διασκευές που έκαναν οι Έλληνες στα sixties ήταν καταπληκτικές και καλύτερες από τα πρωτότυπα! Ποιος το λεει, εκτός Φ.Τ, και ποιές είναι αυτές οι περιπτώσεις;;;;

      Ανάλογες κάποιον δεύτερων ευρωπαϊκών, γαλλικών και ιταλικών ας πούμε, ναι. Ούτε αυτοί είχαν να δώσουν τίποτα σπουδαίο στο είδος, μπαναλ σέικ και δεύτερα ποπάκια.

      Δεν κυριάρχησε τυχαία ή μόνο λόγο γλώσσας η αγγλία και η βρετανία. Ακόμα και το ιταλικό prog και garage που παινεύουν διάφοροι, περισσότερο για συλλέκτες κάνει παρά αγαπήθηκε από μουσικόφιλους ή αναγνωρίστηκε από κριτικούς.

      Από την άλλη οι γερμανοί π.χ. το '70 έκαναν πράγματι σκηνή που όχι απλά ήταν καλή "για ντόπια", αλλά αναγνωρίστηκε και επηρέασε παγκόσμια, από τις ΗΠΑ έως την Ιαπωνία. Και οι εδώ Aphrodite's άφησαν ένα έργο στέκεται στα τοπ του είδους. Δεν είναι δηλαδή ότι δεν γίνεται εκτός Αμερικής, ή ότι οι έλληνες είναι αναγκαστικά δεύτεροι.

      Απλά οι μπάντες με τον Τζορντανέλικο ήχο ήταν επί τον πλείστο δεύτερα σαχλά ποπάκια για χορευτικά κέντρα. Αν τώρα επειδη μας θυμίζουν τα παιδικάτα μας, ή λέμε "για ελλάδα καλά" οκ, αλλά δεν ειναι σοβαρό επιχείρημα.

      Διαγραφή
    11. Και ποιο είναι το σοβαρό επιχείρημα, ότι το ροκ δεν έχει σχέση με τα χορευτικά κέντρα;(!!) Ρε κακομοίρη, εδώ, για τους Beatles μέχρι το τελευταίο συγκρότημα του κόσμου, τα κλαμπ, τα χορευτικά κέντρα, ήταν οι χώροι μέσα στους οποίους καταξιώθηκαν, οι ναοί του ροκ.

      >>Απλά οι μπάντες με τον Τζορντανέλικο ήχο<<
      Α, ώστε εδώ είναι το θέμα μας. Ότι εσύ δεν γουστάρεις τις μπάντες με «τζορντανέλικο» ήχο… Δηλαδή για θέμα γούστου συζητάμε. Ok. Πες τον πόνο σου λοιπόν από την αρχή, και μη μας πρήζεις άλλο τ’ arxidia…

      Διαγραφή
  3. Καλησπερα κι απο εμενα. Να χαιρομαστε που βγαινουν τετοιες κυκλοφοριες εστω και μετα απο μισο αιωνα. το δισκακι ειναι αριστουργημα !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλησπέρα σε όλους.
    Θαυμάσιο υλικό στο οποίο άξιζε και μια αντίστοιχη έκδοση.Δυστυχώς,δεν την έχει.
    Πιστεύω ότι σε τέτοιες κυκλοφορίες,με ακυκλοφόρητα 60'ς,πρέπει να περιέχεται και ένθετο με πληροφορίες για το γκρουπ,τα κομμάτια κλπ.Πόσο πια θα ανεβάσει το κόστος ένα απλό ένθετο;
    Άντε και δεν το έχει.Είναι δυνατόν να μην αναφέρονται στο οπισθόφυλλο τα ονόματα των μελών;Μόνος του έπαιζε ο Κοματσιούλης;Ασέβεια για τους μουσικούς και ελλιπής πληροφόρηση για εμάς τους ακροατές.
    Το δε κείμενο,άστοχο και ανούσιο,πολύ πιο χρήσιμες θα ήταν κάποιες πληροφορίες.Δεν καταλαβαίνω επίσης γιατί στον περιορισμένο χώρο του οπισθόφυλλου ενός επτάιντσου,θα πρέπει να αναγράφεται τρεις(!!!) φορές το όωομα της εταιρείας(ενώ αναγράφεται και στο εξώφυλλο) καθώς και του παραγωγού με τόσο έντονη και μεγάλη γραμματοσειρά(δεν τον ξέρω τον άνθρωπο,τουλάχιστον το έβγαλε,αυτό το αναγνωρίζω).
    Ευτυχώς βγήκε βέβαια,όμως,αφού το κάνεις,πρόσεξε την αισθητική και τις ουσιώδεις λεπτομέρειες.Κρίμα είναι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου Σπύρο. Έχουν ενδιαφέρον οι παρατηρήσεις σου. Να πω εγώ τι αντιλαμβάνομαι… Μπορεί και να κάνω λάθος…

      Νομίζω πως ο παραγωγός θέλησε να βγάλει το δισκάκι με μιαν αίσθηση sixties –σαν να είναι τώρα τα sixties!– οπότε το insert, όπως και τα ονόματα των μουσικών θα ήταν κάπως άστοχα στο back cover (εκτός του πνεύματος της εποχής εννοώ). Το κείμενο, εξάλλου, που υπάρχει στο οπισθόφυλλο είναι ολοφάνερο πως μιμείται (ηθελημένα εγώ θα πω) εκείνα τα χρόνια… και δεν είναι κακό σαν ιδέα (τέτοια κείμενα γράφονταν –όταν γράφονταν– στα οπισθόφυλλα των ελληνικών 45αριών των sixties).
      Εμένα μ’ άρεσε αυτό το εύρημα (νομίζω πως πρόκειται για εύρημα)… «με τα καταπληκτικά τους ρεσιτάλ έχουν κατακτήσει τις καρδιές των νέων»… αφού είναι σαν να διαβάζεις Μοντέρνους Ρυθμούς. Φυσικά, ένας άλλος παραγωγός θα το έβλεπε, ενδεχομένως, αλλιώς…

      Τα ονόματα των Lovers θα έπρεπε να αναφερθούν τουλάχιστον εδώ. Δεν το έκανα (αν και τα παιδιά μου είχαν πει τα ονόματα) επειδή κάπου μπερδεύτηκα με τα πήγαινε-έλα των μουσικών. Θέλω να πω πως δεν είναι 100% ξεκαθαρισμένο ποιοι συμμετείχαν στην εγγραφή. Δανείζομαι όσα γράφει ο Βαλάντης στο Spychedelic Sally… Πάνω-κάτω αυτά είπαν και σ’ εμένα…

      «Οι Lovers, το πρώτο συγκρότημα του Σωτήρη Κοματσιούλη είναι γεγονός . Έτσι με τους Βαγγέλη Μηνά (πλήκτρα-τρομπέτα ), Χρήστο Αυγερινό (μπάσο-σαξόφωνο), που είχε το ψευδώνυμο ‘Βοσκόπουλος’, Τάκη Μαριέτο (τενόρο σαξόφωνο), Σάκη Βασιλείου (κιθάρα), που μετά τον αντικατέστησε ο Παναγιώτης Οικονομίδης, Λάκη Κορδέλα (μπάσο-κιθάρα), που αργότερα τον αντικατέστησε ο Πέτρος Μέλιος, Στέφανο Ναούμ (τύμπανα), που μετά τον αντικατέστησε ο Τόλης Πιπεράς και αργότερα ο Γιώργος Μηνάς και, τέλος, ο Φόρης Σαμπάνης (τρομπέτα) ξεκινούν τις πρόβες και παράλληλα κλείνουν κάποιες εμφανίσεις σε διάφορα μικρά clubs μέχρι και στο μεγάλο nightclub «Αλκαζάρ» όπου εκείνη την περίοδο το είχε αναλάβει ο Τάκης Μπάμπαρης. Έπαιζαν από Rocky Roberts, Otis Redding, James Brown μέχρι Animals, Rolling Stones, Jimi Hendrix και τραγούδια του Σωτήρη.(…)
      Σ’ εκείνη την ηχογράφηση, κάποια από τα μέλη των Lovers δεν ήρθαν στην Αθήνα λόγω προσωπικών κωλυμάτων κι έτσι στα πλήκτρα επιστρατεύεται ο Σούλης Κουερίνης, (σ.σ. οργανίστας των Sover Group), Στέφανος Ναούμ (ντραμς), Σάκης Βασιλείου (κιθάρα), Βαγγέλης Μηνάς (τρομπέτα)».

      Βλέπουμε π.χ. πως δεν ξεκαθαρίζεται ποιος έπαιζε μπάσο στην ηχογράφηση…

      Διαγραφή
  5. Φώντα,κατανοητό.Εγώ το είδα και το έκρινα με όρους "επανέκδοσης",εσύ σαν ρέπλικα 60'ς κυκλοφορίας.Θα μπορούσε πάντως να έχει η έκδοση κι ένα ενθετάκι,έτσι όλοι θα ήταν ικανοποιημένοι!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ρε φίλε από τη μια μας το παίζεις ροκάς και από την άλλη αντιδυτικός. Ότι νάναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τώρα το πιάσαμε τα λεφτά μας… Έλεος με τον κάθε άσχετο ανώνυμο, που πετάει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι, νομίζοντας πως θα μας τη βγει.

      Κατ’ αρχάς δεν συνηθίζω να κάνω δηλώσεις του τύπου «είμαι ροκάς» ή «είμαι αντιδυτικός». Ένα το κρατούμενο.

      Δύο. Το ροκ, όπως το έχουμε ξαναπεί, στην καλύτερή του φάση, στο δεύτερο μισό των sixties εννοώ, ήταν σφόδρα… αντιδυτικό. Πήγε κόντρα εννοώ στον οικονομισμό και τον ορθολογισμό της Δύσης (και του Διαφωτισμού). Γι’ αυτό συνδυάστηκε με τις μαριχουάνες, τα χασίσια, τους hippies, τις εναλλακτικές κοινωνίες, τις ανατολικές θρησκείες κτλ. Βοήθησε δηλαδή, στο μέτρο του δυνατού, στην οικοδόμηση μιας «άλλης» κοινωνίας. Απέτυχε. Ok… αλλά αυτό το κάνει σημαντικό στ’ αυτιά μου (πέραν από το αισθητικό μέρος του πράγματος).

      Αυτά τα ολίγα.

      Διαγραφή
    2. Πες τα..ειδικά στη δευτερη παραγραφο εχεις απόλυτο δίκιο
      Γ..Ω ΤΗΝ ΔΥΣΗ

      Διαγραφή
  7. Δεν είναι επανέκδοση το ΕP αυτο. Κυκλοφορεί για πρώτη φορά απλά με χρονική καθυστέρηση. Σαν λάτρης των 60ς έμενα με ενδιέφερε να κυκλοφορήσει όπως θα κυκλοφορούσε τότε.Ουτε αυτο μπορεί να γίνει σεβαστό? Και που έχει εξώφυλλο είναι αρκετό!
    Τώρα ο καθένας μπορεί να εχει την άποψη του.Αλλα απόψεις σαν του ''Αν. Αλκοολικου'' μονο γέλιο προκαλούν. Όποιος αγαπάει τα 60ς το μόνο σίγουρο είναι οτι θα του αρέσει το δισκάκι.Εξάλλου σε τέτοιο κοινό απευθύνεται. Απλά είναι τα πράγματα, όποιος δεν το γουστάρει δεν υπάρχει λόγος να ασχολείται.
    Λαμπρος Παπαλαμπρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κύριε Παπαλάμπρο,καμία πρόθεση δεν είχα να μη σεβαστώ την έκδοσή σας.Όταν ο Φώντας μου παρέθεσε τη σκέψη του,κατάλαβα το σκοπό σας.Το έγραψα άλλωστε,ότι τα κριτήριά μου ήταν άλλα.Το γνωρίζω ότι δεν είναι επανέκδοση,γι'αυτό άλλωστε έβαλα και τη λέξη σε εισαγωγικά.Προσωπική γνώμη,ότι θα μπορούσατε να αφήσετε το εξώφυλλο ως έχει,ικανοποιώντας το όραμά σας,να βάζατε όμως κι ένα ένθετο με πληροφορίες,ιστορικό,ονόματα μελών κλπ.Πιστεύω ότι θα ήταν πιο πλήρες έτσι.Η ουσία βέβαια είναι ότι βγήκε,κάτι που σας έχω ήδη αναγνωρίσει στα προηγούμενα σχόλιά μου.Άλλωστε,το έχω ήδη αγοράσει,ακούσει,χαρεί και προτείνει σε κόσμο.Αυτά και ελπίζω να μη με παρεξηγήσατε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δύο απαντήσεις σε δύο βλακώδη και κακεντρεχή ανώνυμα σχόλια που πήρα.

    Ανώνυμε αλκοολικέ (ποιος ξέρει με τι άλλα ψευδώνυμα μας τα ζαλίζεις χρόνια τώρα…) σταμάτα να πίνεις γιατί μέθυσες και λες μαλακίες. Άμα δεν σ’ αρέσει το γούστο μου να μην ξαναπεράσεις από το δισκορυχείον. Αμόλα. Και κομμένα τα σχόλια μέχρι ν’ αποκτήσεις arxidia και ξεκινήσεις να υπογράφεις τις παπαριές που λες – ούτως ώστε να εισπράττεις και τα δέοντα. Ανώνυμα κοπρόσκυλα, που θέλουν να πουλήσουν μούρη, στο δισκορυχείον δεν έχουν θέση.

    Για τον άλλον τον γνωστό βλάκα που μιλάει για «λέσχες αξιωματικών» (έμαθε και τις «λέσχες» ο αστοιχείωτος), να μας πει (έστω και στο δικό του blog…) σε ποια λέσχη αξιωματικών έπαιξαν οι Lovers. Αν δεν μας πει, τότε θα αποδειχθεί γι’ άλλη μια φορά πως είναι ο γνωστός άσχετος καραγκιόζης.
    Τα συγκροτήματα του ’60, ανεξαρτήτως από το πού εμφανίζονταν (δες ακόμη και τους MGC, που υποτίθεται ότι αντιπροσώπευαν το «ψυχεδελικό» κλίμα, και τραγουδούσαν για τον Βουτσά, την Έρρικα Μπρόγιερ και όλη την υπόλοιπη… υψηλή κοινωνία) έπαιζαν σε πολλές περιπτώσεις αξιόλογη μουσική (ποπ/ροκ εννοώ). Κι εν πάση περιπτώσει το ένα δεν αναιρεί το άλλο.
    Είναι άλλο πράγμα το πού μπορεί να εμφανίζεσαι και άλλο το τι πραγματικά μπορεί ν’ αξίζεις σαν παίκτης και σαν συγκρότημα.
    (Το σχόλιό σου δεν στο δημοσιεύω επειδή το έστειλες ανώνυμο. Όταν βάλεις το ονοματάκι σου από κάτω –το αληθινό ε– θα στο δημοσιεύσω… και τότε θα μπορώ να σου πω και περισσότερα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Κρυφοδυτικέ Ανατολίτη ξεμέθυσες και θες σοβαρή κουβέντα; Πλήρες προφίλ, αλλιώς αλλού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. <>

    Είναι λίγο άδικο να συγκρίνεις ένα τραγούδι φρέσκο στα αυτιά σου, με ένα κομμάτι που το έχεις ακούσει χίλιες φορές...Νομίζω ότι είσαι λίγο υπερβολικός, και αδικείς τους Charms και τον Ροζάκη στην συγκεκριμένη περίπτωση. Τώρα να λέμε και μια παραπάνω καλή κουβέντα για τους εγχώριους, εμένα δεν με χαλάει καθόλου, αλλά με σύνεση.Ευχαριστώ.

    Δημήτρης Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν αδίκησα τους Charms. Τους Charms τους γουστάρω πολύ και το “I’m coming back (to stay)” (και άλλα) είναι κομματάρα, που βάζει κάτω πολλά ξένα. Απλώς, σύγκρινα δύο συγκεκριμένα ποπ τραγούδια, της ίδιας εποχής, με ελληνικό στίχο… και είπα πως το ένα είναι, για μένα, δέκα φορές καλύτερο από τ’ άλλο. Είναι θέμα γούστου. Και το γούστο μου δεν υπάρχει λόγος να το συμμεριστεί κανείς.

      Διαγραφή
  12. Εμενα παντως ο Κοματσιουλης μου κανει το ιδιο γραφικος με τον Κουκουταρα ας πουμε.Υπαρχουν ατομα που θεωρουν τον Κουκουταρα πολυ καλο ας πουμε ,μια τετοια περιπτωση ειναι και ο Κοματσιουλης,εκει που καποιοι απο μας βλεπουμε μια συμπαθητικη μετριοτητα με καλτ χαρακτηρα εσυ βλεπεις τον μεγαλο χαμενο τραγουδοποιο που αν ειχε αδραξει τις ευκαιριες θα γινοταν μεγας κα τρανος....γουστα ειναι αυτα.

    Γιαννης Σκιαδοπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δέχομαι, εννοείται, να μου πει κάποιος πως δεν του αρέσει ο Κοματσιούλης. Και αν θέλει να μη δώσει ουδεμία εξήγηση. Καλά θα κάνει. Γούστο του, καπέλο του.

      Με τίποτα όμως δεν δέχομαι –και αυτό ΔΕΝ είναι θέμα γούστου– να συγκρίνεται ο Κοματσιούλης με τον Κουκουτάρα. Το «Σαν τον άνεμο» και η «Επιδρομή από τον Άρη» με την «Μπαλάντα του στρατιώτου» και τον «Τάρας Μπούλμπα». Είναι εντελώς βλακώδες.

      Διαγραφή