ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ & ΟΙ ΓΚΑΪΛΕ

Οι Γκαϊλέ είναι ένα καινούριο εντεχνο-παραδοσιακο-λαϊκό σχήμα, υπό τον τραγουδιστή και χειριστή διαφόρων εγχόρδων Βασίλη Πετρίδη, που υφίσταται από πενταετίας και που τώρα κάνει την εμφάνισή του στη δισκογραφία, με το «Δανεικά και κλεμμένα» στην εταιρεία Αχός του Θανάση Παπακωνσταντίνου.

Γενικώς θα έλεγα πως δεν κομίζουν κάτι καινούριο οι Γκαϊλέ, παρά το γεγονός πως σαν συγκρότημα εμφανίζονται και δεμένοι και με σαφή αισθητικο-κοινωνική άποψη (σε μουσικές και λόγια). Το σχήμα είναι έντεχνο βασικά, με άκρες και στο παραδοσιακό άκουσμα και στο λαϊκό, ενταγμένο στο είδος του τραγουδιού που καλλιεργούν δεκαετίες τώρα ο Σωκράτης Μάλαμας και ο Θ. Παπακωνσταντίνου και δευτερευόντως κάποιοι ακόμη δημιουργοί, όπως ο Νίκος Ξυδάκης φερ’ ειπείν. Υπάρχει, περαιτέρω, μια βασική ομάδα 5-6 μουσικών που ενοργανώνει τα τραγούδια, όμως υπάρχουν και αρκετοί guests, ενώ τα περισσότερα από τα κομμάτια αποδίδονται πότε από τον Βασίλη Πετρίδη και πότε από την Στέλλα Γιαλτζή.

Λίγα λόγια θα γράψω.

Συνθέσεις-μουσικές. Ενδιαφέρουσες αμφότερες. Ο Πετρίδης γράφει καλές μελωδίες, στο στυλ που κινείται, που βοηθούν, αυτές οι μελωδίες, στην ανάδειξη δυο-τριών τραγουδιών (λέμε για τα ωραιότερα του άλμπουμ).

Στίχοι. Πάσχουν από έναν κάποιο αισθητισμό και από μια προσκόλληση στη θεματολογία γύρω από την παλιά, πιο… φυσική ζωή, που ήταν πιο ανθρώπινη κ.λπ. Το γνωστό «επαρχιακό» μοτίβο. Προσωπικώς, δεν βρίσκω ικανοποιητικό αυτόν τον στιχουργικό προβληματισμό. Τον βρίσκω κάπως εύκολο και στενών οριζόντων θέλω να πω.

Ερμηνείες. Ο Πετρίδης μου αρέσει σαν τραγουδιστής. Έχει αυτό το τρεμάμενο και κάπως ερασιτεχνικό στην ερμηνεία του, που είναι ελκυστικό. Αντιθέτως, η Γιαλτζή, που έχει καλή φωνή, εκτρέπει τα άσματα σε κάτι πιο εξωστρεφές, που δεν τους πάει. Τα κάνει να ακούγονται σαν να είναι τραγούδια της Μελίνας Κανά π.χ. (και κάτι τέτοιο, προσωπικώς, δεν το συγκαταλέγω στα «υπέρ»).

Οι ενοργανώσεις έχουν ενδιαφέρον. Κάποιες τουλάχιστον απ’ αυτές. Και αναφέρομαι στα τραγούδια «Γυναίκα Μέδουσα», «10.000» και «Κάτι δεν πάει καλά», που είναι και από τα καλύτερα του άλμπουμ.

Συμπέρασμα. Κινείται πολύ επάνω από τη βάση το «Δανεικά και κλεμμένα», είναι καλό άλμπουμ δηλαδή, αλλά χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια από τους Γκαϊλέ προκειμένου να προκύψει κάτι που θα σε αναγκάσει να το θυμάσαι για καιρό.

Επαφή: www.facebook.com/petridesvasiles