TAΞΙΔΙ from tradition to jazz

Το «Ταξίδι from tradition to jazz» [Ιδαλγός, 2016] είναι ένα συνεργατικό άλμπουμ υπό τον ντράμερ Μανώλη Κουτσουνάνο. Θέλω να πω πως, εδώ, δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο γκρουπ που να αποκαλείται… Ταξίδι, όπως επίσης δεν υπάρχει γενικώς κάποιο γκρουπ, αλλά μια ομάδα μουσικών (είκοσι τρία άτομα!), που εμφανίζεται (όχι όλη μαζί φυσικά) σε συγκεκριμένα θέματα. Αυτό, νομίζω, πως έχει να κάνει με τις γενικότερες μουσικές και όχι μόνον αντιλήψεις του Κουτσουνάνου, που διατηρεί εδώ μια κάποιαν επιστασία, πέραν του ντραμιστικού ρόλου του, έχοντας κάνει τη σχετική παραγωγή κι έχοντας επιμεληθεί τις ενορχηστρώσεις. Γράφει κάπου ο Κουτσουνάνος (σε τρίτο πρόσωπο), αφού έχουν γίνει οι σχετικές αναφορές στη δισκογραφία του με τους Blue Train και το Trio Apopsis (πρέπει να είχα γράψει γι’ αυτά τα CD, παλαιά, στο Jazz & Tζαζ), στις σπουδές του, στα διάφορα live και τις εμφανίσεις του σε φεστιβάλ (εδώ και στο εξωτερικό): «Επιστρέφοντας από τη Νέα Υόρκη πραγματοποιεί ένα από τα όνειρά του, να γίνει παράλληλα μουσικός του δρόμου. Έτσι το 2014-15 ταξιδεύει ανά την Ελλάδα με μοναδική του παρέα τα τύμπανα κι ένα ηχείο, παίζοντας τζαζ μουσική σε δρόμους και πλατείες».

Αυτή η διάθεση της άδολης προσφοράς και της παικτικής ελευθερίας φαίνεται και στο «Ταξίδι from tradition to jazz». Ο Κουτσουνάνος έχει μαζέψει φίλους του μουσικούς, με μερικά γνωστά ή και πολύ γνωστά ονόματα της ελληνικής τζαζ σκηνής ανάμεσά τους (Βάσω Δημητρίου, Δημήτρης Γουμπερίτσης, Χρήστος Ραφαηλίδης, Γιώτης Κιουρτσόγλου, David Lynch, Γιάννης Οικονομίδης, Γιώργος Τζούκας…) και μ’ ένα ρεπερτόριο υπεράνω πάσης υποψίας, κάνει εκείνο που πρέπει να κάνει. Να δώσει σ’ αυτούς τους παλαιούς μακεδονίτικους σκοπούς (το άλμπουμ περιέχει επτά παραδοσιακά θέματα και μια σύνθεση του Κουτσουνάνου), ένα σημερινό άρωμα, μέσα από μια πολύ προσεγμένη world-jazz προσέγγιση.

Μπορεί να μην είναι η πρώτη φορά όπου ακούμε παραδοσιακά της Μακεδονίας να εναρμονίζονται για τζαζ ή ροκ σχήματα (ας ξαναγράψουμε για ’κείνα που συνέβησαν ενσυνείδητα στην Σκανδιαναυία νωρίς στα seventies, και από ’κει και πέρα στη χώρα μας και αλλαχού), είναι όμως εκείνη η φορά όπου όλα τούτα μεταφέρονται προς τον ακροατή μέσω μιας μεγάλης γιορτής. Δεν είναι μόνον οι 2-3 δεκάδες άνθρωποι που συνεργάστηκαν προκειμένου να γίνει τούτο το άλμπουμ πράξη, είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζεται αυτό το αδιαμφισβήτητα σπουδαίο υλικό, που μας αποκαλύπτει εδώ πολλές κρυμμένες ή και ανήκουστες, έως σήμερα, πλευρές του.

Δεν θέλω να ξεχωρίσω κομμάτι – όλα είναι εξαιρετικά και απολαυστικά, με τη μοναδική σύνθεση του Κουτσουνάνου («Παϊάμπορο») να στέκεται στο ίδιο... υψηλόν ύψος.

Επαφή: epichartou@gmail.com