ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 57

21/11/2017
O Χάρης Νικολακάκης των εκδόσεων BELL στο lifo.gr:
– Θα μας πείτε καταρχάς μερικά στοιχεία για την έως τώρα πορεία της ΧΑΡΛΕΝΙΚ στην αγορά;
– Η Χαρλένικ ιδρύθηκε το 1979 και ήρθε να καλύψει ένα εκδοτικό κενό που υπήρχε εκείνη την εποχή στην Ελλάδα: τα λεγόμενα βιβλία τσέπης. Το έκανε αρχικά με τα γνωστά ρομαντικά μυθιστορήματα Άρλεκιν –που και σήμερα έχουν φανατικό αναγνωστικό κοινό– και στη συνέχεια με τη σειρά BELL Best Seller.
Είχε η Ελλάδα «εκδοτικό κενό» το 1979 και ήρθε η ΧΑΡΛΕΝΙΚ να το καλύψει; Δεν είμαστε καλά. Το 1979 τα «τσέπης» βγαίνανε σε τόνους στη χώρα – εκτός αν νομίζει ο κ. Νικολακάκης πως ήταν (και) ο πρώτος που έκοψε «τσέπης» στην Ελλάδα.
Το «Ψυχώ» στον Γαλαξία, Νοέμβριος 1960... 

21/11/2017
Ο Τσίπρας δεν είναι μόνον άσχετος ως μηχανικός είναι και όψιμος προπαγανδιστής των συνεπειών της λεγόμενης «κλιματικής αλλαγής», προκειμένου να δικαιολογήσει την εγκληματική αδιαφορία και της δικής του κυβέρνησης για τις πλημμύρες στη Μάνδρα.
Ποια «κλιματική αλλαγή» ρε... μπατζανάκη από τον Κραβασαρά;
>>η κλιματική αλλαγή δημιουργεί ακραία καιρικά φαινόμενα, σε εμάς στην Ελλάδα φαινόμενα πλημμυρικά(…). Έχουμε μεγάλη ευθύνη όλοι μας να αντιμετωπίσουμε το παγκόσμιο αυτό φαινόμενο<<
Βάλε... πλημμυρικό φόρο!

20/11/2017

Και μια φωτογραφία της Δούρου λίγο μετά τις πλημμύρες στη Μάνδρα… λες και βγήκε από κάποιο ορφανοτροφείο του ’60.
Είναι μεγάλο πράγμα να συμπάσχεις και να το δείχνουν μέχρι και οι γιακάδες σου…

20/11/2017 

Όταν ο Τσίπρας φοράει και γιλέκο είναι σαν κάτι μπατζανάκηδες από τα Καβάσιλα… Άιντε και με τραγιάσκα την άλλη φορά… και πάμε να φάμε καμιά μουσταλευριά…

20/11/2017 

Έψαξα σε 2-3 περίπτερα στη γειτονιά μου για στυλό BIC και δεν βρήκα πουθενά. Όλοι έχουν κάτι μαλακίες… σαν-BIC (τέτοια έχω κι εγώ), που χωράνε και περνάνε «αέρα» από την τρύπα ενός δίσκου βινυλίου, και άρα είναι ακατάλληλα για να τη διαπλατύνουν. (Η τρύπα, για όσους/ες δεν είναι πολύ σχετικοί μ’ αυτά τα θέματα, είναι στενή και θέλει άνοιγμα, γιατί ο δίσκος δεν μπορεί να μπει στο πλατώ και το BIC είναι το πιο κατάλληλο και ακίνδυνο «εργαλείο» γι’ αυτή τη δουλειά).
Μόλις βρω BIC θα το φυλάξω μαζί με τα υπόλοιπα αξεσουάρ – τα βουρτσάκια, το καθαριστικό της βελόνας, τα κατσαβίδια για την κεφαλή κ.λπ. Δεν υπάρχει περίπτωση… δεν την ξαναπαθαίνω.

20/11/2017 

Οι γυάλινες πόρτες που αρχίζουν σιγά-σιγά να κλείνουν στο Μετρό αποτελούν ένα ακόμη καταπιεστικό επινόημα, από τα πιο ισχυρά, για τους ανθρώπους της μεγάλης πόλης. Όσοι χρησιμοποιούν το Μετρό από σήμερα και στο εξής θεωρούνται εν δυνάμει κλέφτες και απατεώνες και συνεπώς θα πρέπει να αποδείξουν πως δεν είναι, προκειμένου να τους επιτραπεί η πρόσβαση σ’ ένα δημόσιο, υποτίθεται, αγαθό.

Η ουρά, μικρή, μεγάλη ή μεγαλύτερη, που θα δημιουργείται για να βγεις κυρίως από τους σταθμούς του Μετρό (τις γυάλινες πόρτες δηλαδή) εντάσσεται, και αυτή, στο σπάσιμο του εναπομείναντος προσωπικού τσαμπουκά, στη μακροπρόθεσμη ισοπέδωση κάθε διάθεσης και έννοιας δράσης, στην «ανάγκη» μετατροπής του παράλογου σε φυσιολογικό, στην πειθάρχηση και τον έλεγχο ακόμη και της πιο απλής δραστηριότητας (όπως είναι η μετακίνηση) εντός της μεγαλούπολης.

Πρόκειται για ένα απεχθές, οργουελικό και φασιστικό, πρακτικό μέτρο, πάνω στο οποίο έχει πέσει ένα εξ ίσου αηδιαστικό μάρκετινγκ, που επιχειρεί να μας πείσει πως ό,τι συμβαίνει συμβαίνει μοναχά για το καλό μας. 

19/11/2017 

Σεπτέμβρης 1971. Στο Σαν Σίρο του Μιλάνου η Ίντερ αντιμετωπίζει την μεγάλη ΑΕΚ του Στάνκοβιτς, για το Κύπελο Πρωταθλητριών. Η Ίντερ νικάει με 4-1, όμως στη ρεβάνς της Αθήνας κινδυνεύει να ισοφαριστεί στο σκορ, αλλά τελικά ηττάται (η Ίντερ από την ΑΕΚ) μόνο με 3-2. Στο παιγνίδι του Μιλάνου έλληνες φοιτητές(?) ξεδιπλώνουν αντιχουντικό πανό: «ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ / ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΥΣ».

19/11/2017 

Τις Κυριακές, όταν πηγαίναμε στο γήπεδο, ακόμη και όταν έβρεχε, ήταν πάντα γιορτή. Ιδίως όταν έβρεχε η ομοψυχία ήταν στα ύψη. Παρακολουθούσες την αγαπημένη σου ομάδα κάτω από δύσκολες συνθήκες (δεν υπήρχαν σκεπαστές φυσικά) και αυτό σε αναπτέρωνε ακόμη περισσότερο – πόσω μάλλον, όταν έβλεπες χιλιάδες φιλάθλους να είναι βρεγμένοι, ακίνητοι και όρθιοι σαν εσένα. Οι ομπρέλες άνοιγαν βεβαίως, αλλά η ομπρέλα ήταν ζόρι. Ενοχλούσε διπλανούς, εμπόδιζε άλλους να δουν το γήπεδο σε κάθε γωνιά του, βρεχόσουν από τις ομπρέλες των άλλων που στάζανε στα πόδια σου ή στην πλάτη σου κ.λπ. Η λύση ήταν μία. Νάυλον σακούλα, διάφανη (τις πούλαγαν στις κερκίδες), την οποία φορούσες σαν μπλούζα τρυπώντας την στο πρόσωπο για να βλέπεις και να παίρνεις αέρα.

Θα ήθελα να βρω μια φωτογραφία, από παλιά, με φιλάθλους να παρακολουθούν αγώνα φορώντας σακούλες –θα ήταν εντυπωσιακή–, αλλά δυστυχώς δεν έχω κάτι. Υπάρχει όμως αυτή με τους χουντικούς, που κάπως φέρνει σ’ αυτό που συνέβαινε και που έχω στο νου μου…

Ο άνθρωπος που κατέστρεψε το ελληνικό ποδόσφαιρο ο ΓΓ Αθλητισμού Κωνσταντίνος Ασλανίδης, ο Παττακός (σαν... Οσία Μαρία!) και ο Μακαρέζος –οι δύο τελευταίοι με νάυλον σακούλες, όχι σωστά φορεμένες φυσικά– στις αρχές της δεκαετίας του ’70. 

18/11/2017 

Τα προβλήματα στις κοινωνίες, ακόμη και όταν τα δημιουργούσαν φυσικά φαινόμενα, κάποτε γίνονταν και τραγούδια. Γιατί τα τραγούδια δεν γράφονταν από λελέδες, για να κουνάνε γκόμενες τον κώλο τους πάνω στα τραπέζια και από κάτω μαλαπέρδες να χτυπάνε παλαμάκια, αλλά από ανθρώπους που δεν διέφεραν από τους πάσχοντες (ήταν οι ίδιοι πάσχοντες) και που επιζητούσαν να εκτονώσουν τον πόνο και τη θλίψη τής φάρας μέσω ενός καθαρτηρίου άσματος.
Θα ήθελα να ήξερα ποιος… αστέρας μας θα έγραφε, σήμερα, ένα τραγούδι για τις πλημμύρες στην Μάνδρα, που να μην ακουγόταν γελοίος…