MAY ROOSEVELT μερικά λόγια για το “Junea”

Χωρίς να το τσεκάρω λέω πως έχω γράψει για όλα τα, έως τώρα, άλμπουμ τής May Roosevelt στο δισκορυχείον. Που σημαίνει πως έχω μια πλήρη γνώση/γνώμη για τη δισκογραφία τής καλής μουσικού από τη Θεσσαλονίκη και άρα μπορώ να πω με μια βεβαιότητα πως το “Junea” [Inner Ear, 2017] δεν έχει ουδεμία σχέση με τα προηγούμενά της, χωρίς να είναι συγχρόνως και κάτι που μπορεί να τα ακυρώνει. Εννοώ, με λίγα λόγια, πως η ηλεκτρονική ποπ παραμένει το πεδίο δράσης της May Roosevelt, με τη διαφορά πως εδώ η θερεμίνη (δια της οποίας τη γνωρίσαμε ως συνθέτρια και παίκτρια) έχει εμπλουτιστεί και με άλλα keyboards, όπως και με electro beats. Έτσι δεν θα ήταν άστοχο αν γράφαμε πως το “Junea” είναι ένα electro-pop ή synth-pop LP, με ξεκάθαρο, σε πρώτη φάση, eighties αγκίστρωμα.

Υπάρχει τάση με τα eighties, εδώ και κάποια χρόνια, και που θα εξακολουθεί να υφίσταται, όπως και κάθε τι άλλο από το παρελθόν, από τη στιγμή που δεν υπάρχει τίποτα σύγχρονο κυρίαρχο και όλα «παίζουνε» εξ ίσου. Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι πόσο «παλιομοδίτικο» μπορεί να είναι και ν’ ακούγεται, πια, ένα καινούριο άλμπουμ, αλλά πόσο καλά μπορεί να σταθεί μέσα στο «είδος», στο οποίο αναφέρεται. Και σ’ αυτή τη βάση θα πούμε πως το “Junea” έχει το δικό του ενδιαφέρον.

Η May Roosevelt συνθέτει σύντομα στο χρόνο electro tracks, που διαφοροποιούνται μεταξύ τους. Μπορεί να μη διαθέτουν μια ξεκάθαρη φωτεινότητα ή «νταρκίλα», έχουν όμως σε περίσσια μια coolness κι έναν, ας μου επιτραπεί, εξωτισμό, που τα διαχωρίζει από άλλα της (σημερινής) σειράς. Φυσικά και υπάρχουν εδώ απλές μελωδίες, που υποστηρίζονται από τα keyboards, όπως υπάρχουν και πολλά breaks «απ’ έξω» (πάντα από τα σύνθια), που ανεβάζουν την κυρίαρχη γραμμή, τονώνοντας (με τη βοήθεια και των φωνητικών) μια συγκεκριμένη αισθητική άποψη. Και αυτή την άποψη η May Roosevelt την υπηρετεί και με σεβασμό, σε σχέση με ό,τι της παραδόθηκε, όπως και με συνέπεια (σε σχέση με ό,τι εκείνη παραδίδει).  

Επαφή: www.inner-ear.gr