Με περισσότερο από 30 χρόνια επίσημη πορεία στη μουσική, με
έντεκα προσωπικά άλμπουμ (το εντέκατο είναι αυτό, για το οποίο θα κάνουμε λόγο
τώρα) και με πολύ περισσότερες συνεργασίες μέσα στις δεκαετίες (Peter Erskine, Sébastien Texier, Louis Sclavis, Youn Sun Nah κ.ά.), η γαλλίδα
αρπίστρια Isabelle Olivier ήταν και παραμένει μία δημιουργική μουσικός – κάτι, που
είχαμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε, εσχάτως, και μέσω του άλμπουμ της “Oasis” [ENJA RECORDS Werner Aldinger / enja yellowbird, 2019], την
συνεργασία της δηλαδή με τον πακιστανό κιθαρίστα Rez Abbasi (βλ. review της 26ης
Φεβ. 2020).
Στην enja, εν τω μεταξύ, είναι τυπωμένο και το έσχατο δικό της “Smile” (2022), ένα θαυμάσιο CD σημερινής και ακατάβλητης μουσικής, που επιχειρεί να συνδυάσει, ενίοτε με μαγικό τρόπο, jazz, folk, ambient, ηλεκτρονικά, cinematique και άλλα τινά στοιχεία, δημιουργώντας μία ξεχωριστή, όσο και ιδιαίτερη μουσική κατάσταση.
Το “Smile”
είναι ένα instrumental,
βασικά, CD, καθώς δύο
μόλις tracks (από τα
έντεκα συνολικώς) διαθέτουν τραγούδι ή φωνητικά. Με την άρπα φυσικά σε πρώτο
πλάνο, οι συνθέσεις του “Smile”
δέχονται, ανά περίπτωση, «βοήθειες» από την φωνή τής Kristiana Roemer, το πιάνο και το
ακορντεόν του Tom Olivier-Beuf, την κιθάρα και τα
ηλεκτρονικά του Raphael Olivier,
όπως και από τα ντραμς του Ernie Adams,
αποκαλύπτοντας στην πορεία πολλά και ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά.
Το «μαγικό» κλίμα των κλασικών folk ηχογραφήσεων μπορεί να κυριαρχεί στα δύο κομμάτια με φωνή, συνθέσεις αμφότερα της Olivier –το εισαγωγικό “Hope”, που διαθέτει ποιητικούς στίχους της Emily Dickinson και το “Freedom”, που ακούγεται τελείως haunted κι είναι ένα από τα ωραιότερα του δίσκου– αλλά δεν είναι το μοναδικό τού άλμπουμ. Εννοούμε πως υπάρχουν και άλλα ηχοχρώματα, ικανά να δημιουργήσουν υπερβατικές καταστάσεις, ακόμη και jazz, όπως στην version του “One for daddy oh” του Nat Adderley ή και στο πρωτότυπο “Hip hop”, εκεί όπου τα ηλεκτρονικά, μα και η ίδια η άρπα τής Isabelle Olivier (σε πρώτο πλάνο), μπορούν να συνεργαστούν και να υποστηρίξουν σύγχρονες pop ρυθμικές δομές.
Εκείνο πάντως που αξίζει να τονιστεί, πέραν της εννοούμενης εκτελεστικής πληρότητας (στην άρπα) της γαλλίδας μουσικού, είναι η συνθετική της ικανότητα, που υπερισχύει όλων. Οι μελωδικές φράσεις της, τα λυρικά στοιχεία, τα απλά και... καταπραϋντικά ρυθμικά μοτίβα, και βεβαίως η συνολική ηχητική εικόνα του “Smile”, που βρίθει ομορφιάς και απλότητας. Έννοιες αρκετές , για να «σημαδέψουν» με τα πια ζωηρά και θετικά χρώματα, τούτο το εξαιρετικό CD.
Επαφή: http://isabelleolivier.com/
Στην enja, εν τω μεταξύ, είναι τυπωμένο και το έσχατο δικό της “Smile” (2022), ένα θαυμάσιο CD σημερινής και ακατάβλητης μουσικής, που επιχειρεί να συνδυάσει, ενίοτε με μαγικό τρόπο, jazz, folk, ambient, ηλεκτρονικά, cinematique και άλλα τινά στοιχεία, δημιουργώντας μία ξεχωριστή, όσο και ιδιαίτερη μουσική κατάσταση.
Το «μαγικό» κλίμα των κλασικών folk ηχογραφήσεων μπορεί να κυριαρχεί στα δύο κομμάτια με φωνή, συνθέσεις αμφότερα της Olivier –το εισαγωγικό “Hope”, που διαθέτει ποιητικούς στίχους της Emily Dickinson και το “Freedom”, που ακούγεται τελείως haunted κι είναι ένα από τα ωραιότερα του δίσκου– αλλά δεν είναι το μοναδικό τού άλμπουμ. Εννοούμε πως υπάρχουν και άλλα ηχοχρώματα, ικανά να δημιουργήσουν υπερβατικές καταστάσεις, ακόμη και jazz, όπως στην version του “One for daddy oh” του Nat Adderley ή και στο πρωτότυπο “Hip hop”, εκεί όπου τα ηλεκτρονικά, μα και η ίδια η άρπα τής Isabelle Olivier (σε πρώτο πλάνο), μπορούν να συνεργαστούν και να υποστηρίξουν σύγχρονες pop ρυθμικές δομές.
Εκείνο πάντως που αξίζει να τονιστεί, πέραν της εννοούμενης εκτελεστικής πληρότητας (στην άρπα) της γαλλίδας μουσικού, είναι η συνθετική της ικανότητα, που υπερισχύει όλων. Οι μελωδικές φράσεις της, τα λυρικά στοιχεία, τα απλά και... καταπραϋντικά ρυθμικά μοτίβα, και βεβαίως η συνολική ηχητική εικόνα του “Smile”, που βρίθει ομορφιάς και απλότητας. Έννοιες αρκετές , για να «σημαδέψουν» με τα πια ζωηρά και θετικά χρώματα, τούτο το εξαιρετικό CD.
Επαφή: http://isabelleolivier.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου