Παρασκευή 4 Μαρτίου 2022

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ οι συνεργασίες του με τον γάλλο σκηνοθέτη Henry Chapier για τα σάουντρακ των ταινιών “Sex-Power” (1970), “Salut, Jerusalem” (1972) και “Amore” (1974)

Η στενή σχέση του Βαγγέλη Παπαθανασίου (Vangelis) με αυτό που αποκαλούμε «σάουντρακ» είναι γνωστή στους πάντες – μια σχέση που αναπτύσσεται μέσα σε 60 σχεδόν χρόνια μουσικών δραστηριοτήτων.
Ποιος το περίμενε, άραγε, πως ο άνθρωπος που ξεκινούσε (μαζί με τους Forminx) να γράψει μουσικές για ταινίες του τύπου «Ο Αδελφός μου... Ο Τροχονόμος» (1963) και «5.000 Ψέμματα» (1966), μερικά χρόνια αργότερα θα βραβευόταν με Oscar Best Original Score” για την ταινία “Chariots of Fire” (1981), γράφοντας συγκλονιστικά θέματα για το κορυφαίο “Blade Runner” (1982);
Προφανώς και ήταν το μεγάλο ταλέντο του Βαγγέλη Παπαθανασίου εκείνο που θα τον οδηγούσε προς την κορυφή, όπως και το γεγονός πως έφυγε κάποια στιγμή (1968) από την Ελλάδα, προκειμένου να βρεθεί τελικά στη Γαλλία (και αργότερα στην Αγγλία), δίνοντας στην πορεία του, στα μουσικά πράγματα, μία άλλη προοπτική.
Τα πρώτα σάουντρακ που γράφει στην Γαλλία ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, στις αρχές της δεκαετίας του ’70, σχετίζονται με τον σκηνοθέτη Henry Chapier (1933-2019), με τον οποίο θα συνεργαστεί στις ταινίες του “Sex-Power” (1970), “Salut, Jerusalem” (1972) και “Amore” (1974). Ας δούμε πιο αναλυτικά αυτές τις συνεργασίες...
SEX
POWER
Το LPSex Power” [Philips, 1970] είναι το πρώτο δισκογραφημένο σάουντρακ του Βαγγέλη Παπαθανασίου και παρότι έχει κάνει φήμη στα χρόνια μας, ελάχιστοι το γνώριζαν έως τα μέσα του ’90.
Μπορεί σε λίστες πώλησης δίσκων να το βλέπαμε από τα τέλη των 80s ήδη (γνωρίζαμε δηλαδή την ύπαρξή του), όμως ελάχιστοι το είχαν ακούσει, γράφοντας γι’ αυτό.
Ένας από τους πρώτους ήταν πάντως ο Βρετανός Mark J.T. Griffin, ο οποίος σ’ ένα τεύχος του περιοδικού “Record Collector” (#217, Σεπτέμβριος 1997), σε άρθρο του για τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, αναφέρει το “Sex Power” (στη γαλλική και την ελληνική έκδοσή του), κάτι που είχε πράξει και στο βιβλίο του “V-A-N-G-E-L-I-S The Unknown Man”, μία ανεξάρτητη σκωτσέζικη έκδοση του 1994, που είχε τυπωθεί εκ νέου το 1997.
“Sex-Power” (με παύλα στη μέση) ήταν φυσικά ο τίτλος μιας ταινίας μεγάλου μήκους του Henry Chapier, γυρισμένη στο πρώτο μισό του 1970, με επίσημη πρεμιέρα στο Παρίσι, στις 17 Ιουνίου εκείνης της χρονιάς.
Η ταινία ήταν καταφανώς επηρεασμένη από το “Zabriskie Point” του
Michelangelo Antonioni, που είχε βγει στις αίθουσες νωρίτερα, στις 9 Φεβρουαρίου 1970, και αναφερόταν στην περιπέτεια ενός νεαρού (Alain Noury) να εντοπίσει τη γυναίκα των ονείρων του (Jane Birkin), επιχειρώντας μια δύσκολη διαδρομή, βασανιστικά γεμάτη από… Σειρήνες (Bernadette Lafont, Juliette Villard, Elga Andersen).
Ο Chapier κινηματογραφεί εντελώς ελεύθερα, χωρίς σεναριακή γραμμική συνοχή, ανακατεύοντας στοιχεία του χιπισμού (στην Αμερική είχε σχεδόν σβήσει η «ιδέα», παρότι υπήρχαν πυρήνες, αλλά στην Ευρώπη όχι) εντάσσοντάς τα σ’ ένα κάπως φολκλόρ μυστικιστικό περιβάλλον. Η ταινία έχει ενδιαφέρον, ως προϊόν της εποχής της αρχικά, παρότι υπολείπεται του “Zabriskie Point”. Γι’ αυτή λοιπόν την ταινία κλήθηκε να γράψει μουσική ο Βαγγέλης Παπαθανασίου.
Είναι η εποχή της διάλυσης των Aphrodite’s Child. Το συγκρότημα (τέλη ’69-αρχές ’70) είναι σε περιοδεία στο νότο της Ευρώπης, με τον Παπαθανασίου να μην ακολουθεί, μένοντας στο Παρίσι και ασχολούμενος με τα δικά του. Το σάουντρακ για την ταινία “Sex – Power” φαίνεται πως ήταν το παρθενικό (γαλλικό) προσωπικό του σχέδιο.
Η πρώτη πλευρά του άλμπουμ αποτελείται από έξι tracks (άνευ τίτλων) συνολικής διάρκειας 17 λεπτών.
Μετά την ολίγων δευτερολέπτων εισαγωγή, περνάμε στο πρώτο επί της ουσίας θέμα. Στηριγμένο στα κρουστά, στα πλήκτρα και βασικά στα χορωδιακά φωνητικά, το κομμάτι αυτό διακρίνεται για τη μελωδική στόφα του. Θα μπορούσε να γράψει κάποιος για μια συνέχεια του ήχου του άλμπουμ του Γιώργου Ρωμανού “In Concert & In The Studio” (1968), με μιαν αίσθηση... “Chariots of Fire” – με τα πάντα να μεγαλύνονται από την ηχογράφηση-παραγωγή.
Το επόμενο θέμα έχει ακουστικό ήχο και είναι ενοργανωμένο για κιθάρα. Κάποιοι off ήχοι από το φιλμ, του δίνουν έναν πρόδηλο cinematique αέρα. Ακολουθεί ένα track που ξεκινά, συνεχίζει και ολοκληρώνεται στηριζόμενο στα κρουστά (υποθέτουμε πως όλα τα κρουστά τα χειρίζεται ο Vangelis). Είναι κάπως ραφιναρισμένο, χωρίς να διαθέτει την «άγρια ομορφιά» αναλόγων θεμάτων από τον ελληνικό κινηματογράφο – του Γιάννη Μαρκόπουλου φερ’ ειπείν.
Δεν το αναφέραμε τυχαία το όνομα του Γιάννη Μαρκόπουλου. Έχουμε την αίσθηση πως αποτελεί μία πρώιμη (ελληνική) επιρροή του Βαγγέλη Παπαθανασίου, πράγμα που φαίνεται στο επόμενο κομμάτι. Μία πολύ ωραία μελωδία, με παραδοσιακές αναφορές, που ανακαλεί στη μνήμη μας το σάουντρακ της ταινίας του Γιώργου Σκαλενάκη «Επιχείρησις Απόλλων» (1968) – στην οποία είχε γράψει μουσική ο Γ. Μαρκόπουλος, με τον Παπαθανασίου να συνδράμει συνθέτοντας το «Εκδρομικό τραγούδι» σε στίχους Γιώργου Παπαστεφάνου, που απέδιδαν η Έλενα Ναθαναήλ με τον Thomas Fritsch. Η πλευρά θα ολοκληρωθεί μ’ ένα ακόμη «ήσυχο» μελωδικό κομμάτι, παιγμένο στο πιάνο.
Η
Side B έχει διάρκεια 17:27 και περιλαμβάνει πέντε θέματα. Το πρώτο κινείται σε ημι-ηλεκτρονική κατεύθυνση, αλλά τα διαρκή κρουστά και το φλάουτο το μετατοπίζουν σε πιο folk περιοχές.
Ακολουθεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα θέματα του LP, και περαιτέρω το μεγαλύτερο σε διάρκεια. Κι εδώ κάποια πρώιμα ηλεκτρονικά δείχνει να κυριαρχούν, όπως και τα κρουστά και ακόμη τα βυζαντινά chorus vocals (πιθανώς να είχε κάτι από τότε στο μυαλό του ο Vangelis, σε σχέση με το “666” που θ’ ακολουθούσε). Η ανάπτυξη μοιάζει αυτοσχεδιαστική, ενώ υπάρχει και η σχετική στουντιακή επεξεργασία. Αν μας έλεγε κάποιος πως αυτός που ακούγεται να ψέλνει προς το τέλος, στο συγκεκριμένο track, είναι ο Ντέμης Ρούσσος θα το πιστεύαμε.
Μεγαλοπρεπής Vangelis και στο επόμενο θέμα, με κάτι από το ύφος των αναγνωρισμένων mid-seventies δουλειών του. Κομμάτι οδηγός. Όπως και το επόμενο, που κινείται σ’ ένα πιο σκοτεινό και κάπως πειραματικό στυλ με υπόκωφους ήχους σαν σε θρίλερ, πειραγμένα φωνητικά (στο στυλ της Edda Dell'Orso, της μούσας του Ennio Morricone – δεν αποκλείεται να είναι και πάλι ο Ντέμης Ρούσσος!) και cool γενικώς ατμόσφαιρα, που θα ταίριαζε σε ταινία του Dario Argento.
Το κλείσιμο της πλευράς και του άλμπουμ αναλαμβάνει το πιάνο. Αποδίδει μία ολίγων δευτερολέπτων απλή μελωδία, που σβήνει με fade out.
Το “Sex Power” είναι σπάνιο στην original έκδοση βινυλίου (γαλλική ή ελληνική). Η τιμή του πριν λίγα χρόνια ξεπερνούσε τα 500 ευρώ (για κόπια σε Mint κατάσταση), τώρα όμως φαίνεται πως έχει πέσει περίπου στα μισά. Υπάρχει όμως και η σχετικά πρόσφατη (από το 2013) ελληνική επανέκδοση της Missing Vinyl, με τιμή φιλική, οπότε δεν γεννάται ζήτημα…
SALUTE
, JERUSALEM
Η δεύτερη ταινία του Henry Chapier, για την οποία θα έγραφε μουσική ο Βαγγέλης Παπαθανασίου ήταν η “Salute, Jerusalem” (1972), που διαρκούσε 72 λεπτά.
Κατ’ αρχάς, και σε σχέση με την ταινία, εδώ υπάρχει ένας «οδηγός», ένας άντρας (μάλλον Βρετανός), ο οποίος μας ξεναγεί στην Ιερουσαλήμ. Επί της ουσίας πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ, που απεικονίζει την τότε κατάσταση της πόλης και τους ανθρώπους της (βασικά Ισραηλινούς), οι οποίοι μιλάνε γι’ αυτήν – και κυρίως για την βιβλική ιδιότητά της.
Από πλευράς μουσικής, τώρα, τα πράγματα είναι οπωσδήποτε πολύ ενδιαφέροντα, καθώς ο Βαγγέλης Παπαθανασίου ετοιμάζει ένα σάουντρακ, που διακρίνεται για τις ωραίες μελωδίες του, με ακουστικά, ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά μέρη, τα οποία συνδυάζονται με εμπνευσμένο, σίγουρα, τρόπο.
Ποιος παίζει ηλεκτρική κιθάρα δεν είναι γνωστό, ούτε βεβαίως εκείνος που παίζει bagpipes – υποθέτοντας ωστόσο πως όλα τα κρουστά, που είναι εκτεταμένα, τα χειρίζεται ο ίδιος ο Παπαθανασίου.
Κάποια σημεία θυμίζουν τις μουσικές από το πολύ γνωστό σάουντρακ για το “L'Apocalypse des Animaux” (1972), αλλά εδώ υπάρχει περισσότερος ethnic-φολκλορικός διάκοσμος – κάτι απολύτως αναμενόμενο, λόγω του θέματος της ταινίας.
Από πλευράς εκδόσεων τώρα, για το σάουντρακ “Salute, Jerusalem”, υπάρχουν μόνον ανεπίσημες κυκλοφορίες, που έχουν τυπωθεί σε ελάχιστες κόπιες (χωρίς άδεια για πώληση). Μία από αυτές τις εκδόσεις προέρχεται από την Andromeda Music, στο πακέτο της οποίας υπάρχει τόσο το DVD με την ταινία, όσο κι ένα extra EP, τυπωμένα όλα σε μόλις 25 αντίτυπα.
Επίσης υπάρχει και έκδοση από το INA (Institut National de L'Audiovisuel), που είναι και αυτή unofficial, περιέχουσα 16 tracks συνολικά.
AMORE
Το “Amore” (1974) είναι το τρίτο σάουντρακ που έγραψε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου για ταινία του Henry Chapier.
Η ταινία “Amore” ετοιμάστηκε μέσα στο 1973 και προβλήθηκε για πρώτη φορά, στη Γαλλία, την 30η Ιανουαρίου 1974, όπως διαβάζουμε στο σάιτ vangelismovements. Είχε δε καλό καστ, καθώς πρωταγωνιστούσαν σ’ αυτήν η Sonia Petrovna, που την ίδιαν εποχή εμφανιζόταν στην ταινία «Το Λυκόφως των Θεών» (1973) του Luchino Visconti και ο Julian Negulesco (μεταξύ άλλων), που πρωταγωνιστούσε και αυτός, το 1972, στην «Παράνομη Ευτυχία» του Philippe de Broca.
Η ταινία, που ήταν μια ερωτική ιστορία γυρισμένη στην Βενετία (εκεί όπου γυριζόταν την ίδια χρονιά και το περίφημο «Μετά τα Μεσάνυχτα» του Nicolas Roeg), δεν «περπάτησε» καθόλου εμπορικά και γρήγορα ξεχάστηκε – κι έμεινε έτσι ξεχασμένη τουλάχιστον μέχρι το 2011, όταν ανέβηκε στο σάιτ IΝΑ.fr.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2015, η γαλλική εταιρεία Monster Melodies Records αποφάσισε να κυκλοφορήσει το σάουντρακ του “Amore” σε LP (1000 αντίτυπα), μαζί με το επίσημο πόστερ του φιλμ (στο φάκελο), συν μία μικρή ασπρόμαυρη κάρτα. Ωραία έκδοση και χρήσιμη – ένα απρόσμενο δώρο για τους απανταχού fans του Βαγγέλη Παπαθανασίου.
Το πρώτο κομμάτι είναι το “Venezia”, που είναι αργό, ατμοσφαιρικό, μελωδικό, θυμίζοντας ξανά τη μουσική (του Βαγγέλη Παπαθανασίου) για το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ του Frédéric Rossif “L'Apocalypse des Animaux” (1972).
Όμως και το δεύτερο track, το “Ruga do Pozlic”, είναι πάνω-κάτω σ’ αυτό το στυλ. Κι όταν λέμε «πάνω-κάτω» εννοούμε πως η μελωδία, με λίγα πλήκτρα μπροστά (ηλεκτρικό πιάνο) και άλλα τόσα στο background (mellotron), είναι η πρώτη και κύρια πρωταγωνίστρια.
Το “Giudecca” ξεκινά με μεσαιωνικό φλάουτο (flûte à bec), για να εισέλθουν και κρουστά στην πορεία (δίχως πλήκτρα). Βασικά, εδώ παίζει ο Laurent De Gaspéris (αργότερα στα συγκροτήματα Treponem Pal και Odeurs).
Πολύ ωραίο, δηλαδή πανέμορφο, το κλείσιμο της πρώτης πλευράς, με το μικρής διάρκειας “Campo San Polo”, που εκτός από πλήκτρα διαθέτει μαντολίνο και φωνητικά (ξανά από τον De Gaspéris).
Η face B ξεκινά με το “Ma dove sei’” ένα απλό μελωδικό κομμάτι στηριγμένο σε λίγες νότες, για να ακολουθήσει το μικρής διάρκειας track “La contessina”, που είναι περισσότερο abstract και πειραματικό, εμφανίζοντας indian ηχοχρώματα.
Το “Marina” συνεχίζει σ’ αυτό το κλίμα «μπροστά», αν και «πίσω» τα πλήκτρα του Βαγγέλη Παπαθανασίου «φορτώνουν» στα γνωστά μοτίβα του.
Το τελευταίο κομμάτι και το πιο μεγάλο σε διάρκεια του LP (καθώς καταλαμβάνει τη μισή δεύτερη πλευρά) είναι το φερώνυμο “Amore”. Πολύ ωραίο, εξαιρετικό θα το λέγαμε, σ’ ένα ημι-ηλεκτρονικό, ημι-kraut στυλ, ένα εντελώς «φευγάτο» αργό track, απολύτως χαρακτηριστικό του ύφους του Vangelis εκείνης της περιόδου.
Φυσικά, το “Amore” ήταν το 2015 (όταν κυκλοφόρησε, επίσημα, για πρώτη φορά) και παραμένει και τώρα, έξι χρόνια αργότερα, ένα απολύτως όμορφο και απαραίτητο θα λέγαμε σάουντρακ του Βαγγέλη Παπαθανασίου, που ήδη έχει εκτιμηθεί από τους φίλους των μουσικών του.
Βοηθά δε προς αυτό η πολύ καλή επεξεργασία και αποτύπωση (remastering), που συνέβη τον Ιούνιο του 2015 από τον Jean Labbé, στο παρισινό στούντιο Stakato.
Ευχής έργον θα ήταν να κυκλοφορούσε κάποτε ένα πλήρες πακέτο των σάουντρακ του Βαγγέλη Παπαθανασίου, για τις ταινίες του Henry Chapier, προσφέροντας, μαζί με τις μουσικές, και τις αντίστοιχες ταινίες, που είναι δυσεύρετες, ώστε η συνολική απόλαυση εικόνας και μουσικής να είναι η μέγιστη.
 
Από το περιοδικό YELLOW BOX τεύχος #11 (Δεκέμβριος 2021 – Ιανουάριος 2022)

10 σχόλια:

  1. Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    https://www.youtube.com/watch?v=TXt3n2iaOlA
    Vangelis | Sex Power | Part V
    https://www.youtube.com/watch?v=3c7eLctag7w
    Vangelis - Salut Jerusalem (Full Album- Unreleased - Remastered)
    https://www.youtube.com/watch?v=tiNJapSpC4k
    Vangelis - Amore (1973) Main titles

    Patritsopoulos Nikos
    Με εκατομμύρια θαυμαστές παγκόσμια, περισσότερους από κάθε άλλον Έλληνα μουσικό

    Ζουλιάν Μπάλστον
    Είναι ο πιο διάσημος Έλληνας αλλά και πιο διάσημος Γάλλος μουσικός πια. Η δουλειά του με τους Aphrodites Child ειναι λίγο αδικημένη. Ειδικά το 666. Μιλάμε για απίστευτο δίσκο, που κυριολεκτικά μεταμόρφωσε το ροκεντρολ. Ακούγεται πια όμως μόνο σε υποκουλτούρες ροκεντρολ οπαδών κι όχι στο μέινστριμ. Όπως τα υπόλοιπα έργα

    Patritsopoulos Nikos
    https://www.youtube.com/watch?v=bztkNHXzFH0...
    Vangelis rarities : L’Autre Apocalypse - unreleased tracks for “L’Apocalypse des Animaux”
    επισης και στα ντοκιμαντερ του Rossif υπαρχουν πολλες ανεκδοτες ηχογραφησεις ,μερικες φορες σημαντικοτερες απο τον αυθεντικο δισκο που εχουμε λιωσει στα πικαπ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. «...μελωδία, με λίγα πλήκτρα μπροστά (ηλεκτρικό πιάνο) και άλλα τόσα στο background (mellotron), είναι η πρώτη και κύρια πρωταγωνίστρια.»
    Tα background πλήκτρα δεν είναι Mellotron αλλά Hammond. Τον ίδιο ή παρόμοιο ήχο μπορείτε να ακούσετε και σε άλλες δουλειές του από την εποχή εκείνη, με πιο κλασικό παράδειγμα το κορυφαίο ambient "Creation Du Monde" από το άλμπουμ "L'Apocalypse Des Animaux" του 1973 (το οποίο ηχογραφήθηκε το 1970). Ο Παπαθανασίου έπαιζε ηλεκτρονική ambient πριν ακόμα οι υπόλοιποι σκεφτούν καν τη λέξη ambient.
    Όσο για τον ala-Mellotron ήχο, ο Παπ. χρησιμοποιούσε ένα Hammond B3 περασμένο από μερικές μονάδες εφέ echo, συνήθως Binson Echorec ή Roland Space Echo (RE-201), αλλάζοντας ριζικά τον ήχο του οργάνου και δίνοντας του μια "απόκοσμη" χροιά.
    Απ'όσο ξέρω ο Παπαθανασίου δεν χρησιμοποίησε ποτέ Mellotron.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στο εξώφυλλο του συγκεκριμένου δίσκου, γράφει σαφώς ότι o Vangelis παίζει mellotron. Περαιτέρω δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο.

      Διαγραφή
    2. Ναι, όντως έτσι γράφει στο εξώφυλλο, αλλά δεν ισχύει. Όπως σας έγραψα παραπάνω, ο Παπαθανασίου δεν χρησιμοποιούσε Mellotron. Ο ήχος αυτός προέρχεται από ένα Hammond περασμένο από μερικές μονάδες echo και reverb. Ο ήχος αυτός ακούγεται ήδη από την εποχή των Forminx, πχ στο "Our Last September". O Βασίλης Μπακόπουλος μάλιστα, κιθαρίστας των Forminx, είχε αναφερθεί στον ιδιαίτεροι αυτό ήχο της μπάντας, λέγοντας "Ως προς το ηχητικό αποτέλεσμα του συγκροτήματος, σημαντικός παράγων ήταν η χρήση του Hammond με reverb-echo effect σε ρόλο ορχήστρας εγχόρδων (που αυτό από μόνο του έκανε την διαφορά) και η μοναδική και εξαιρετική φωνή του τραγουδιστή μας Τάσου Παπασταμάτη."
      (συνέντευξη στο AthensCalling.gr τον Δεκέμβριο του 2020 - https://bit.ly/3mB6Lcl)
      Στο παρακάτω λινκ θα δείτε ένα κολάζ από 4 φωτογραφίες του Παπαθανασίου, και μεσα σε κόκκινο πλαίσιο τα Binson Echorec PE 603-T και Roland RE-201 Space Echo με τα οποία δημιουργούσε τον συγκεκριμένο ήχο:
      https://ibb.co/zJ9J8w3
      Τέλος, στο βίντεο παρακάτω θα δείτε και θα ακούσετε τον ήχο αυτό, παιγμένο από τον ίδιο τον Παπαθανασίου στο Hammond του:
      https://youtu.be/9Wwk-EbxK88

      Διαγραφή
  3. Είναι λάθος να μπλέκουμε τα μηχανήματα των Forminx με το 1974. Οι εποχές απέχουν... έτη φωτός. Τώρα αν δεν είναι mellotron αυτό που ακούγεται και είναι κάτι άλλο, που μοιάζει με mellotron, εγώ δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω. Νομίζω πως η κυκλοφορία αυτή είναι νόμιμη και πως λογικά είχε την έγκριση του Παπαθανασίου. Αν υπήρχε κάτι λάθος στα credits πιθανώς να έδινε ο ίδιος εντολή να αλλάξει. Δεν ξέρω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχοντας σχεδόν 40 χρόνια εμπειρίας στα synths και στον προγραμματισμό τους, και επίσης σαν Hammond player ο ίδιος αλλά και φανατικός ακόλουθος του έργου του Βαγγέλη Παπαθανασίου για δεκαετίες, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αυτό που ακούτε ΔΕΝ είναι Mellotron. Δεν μπορώ να σας το πω πιο απλά, δεν υπάρχει Mellotron με τέτοιον ήχο.
      Όσο για το «είναι λάθος να μπλέκουμε τα μηχανήματα των Forminx με το 1974. Οι εποχές απέχουν...έτη φωτός», να σας πω ότι Όχι, οι εποχές αυτές δεν απέχουν καθόλου έτη φωτός. Ούτε καν μια δεκαετία δεν απέχουν. Ο Παπαθανασίου άρχισε να χρησιμοποιεί synths από τα μέσα των '70s και μετά, και από κει και πέρα άρχισε να αγοράζει σχεδόν ότι synth κυκλοφορούσε στην αγορά (κι αυτό συνέχισε να κάνει ως το τέλος). Στους Forminx έπαιζε κυρίως με Hammond, στους Aphrodite's Child με Hammond, Clavinet και πιάνο, στις προσωπικές του δουλειές ως το 1975 με Hammond, Clavinet, πιάνο & ηλ. πιάνο (Rhodes). Αφήνουμε έξω όλα τα μη-πληκτροφόρα όργανα που έπαιζε παράλληλα.
      Αυτός ο ήχος λοιπόν (και οι παραλλαγές του) που θυμίζει Mellotron ακούγεται συνεχώς, από την περίοδο των Forminx, την περίοδο των Aphrodite's Child (στο '666' πχ) ως και τις πρώτες του προσωπικές ηχογραφήσεις/κυκλοφορίες, Earth, L'Apocalypse Des Animaux, The Dragon, Hypothesis, Astral Abuse (κάτω απ΄'το όνομα Alpha Beta), Amore, Sex Power, Fais Que Ton Rêve Soit Plus Long Que La Nuit, Ignacio κλπ. Hammond με echo & reverb effect units, αυτό ακούμε, ένας συνδυασμός που δεν "έπαιζε" από κανέναν άλλο πληκτρά της εποχής.
      Τώρα, για το αν το Amore ήταν κυκλοφορία εγκεκριμένη από τον Παπαθανασίου, τι να πω? Ιδέα δεν έχω. Μπορεί να είχε την έγκριση του να κυκλοφορήσει, αλλά ο ίδιος να μην πήρε μέρος καθόλου στην παραγωγή της κυκλοφορίας, γιατί προφανώς αν η παραγωγή περνούσε απ'το χέρι του, αυτό το "Mellotron" στα credits δεν θα υπήρχε.
      Μπορεί πάλι να μην είχε την έγκριση του και να κυκλοφόρησε εν αγνοία του, όπως τόσα και τόσα ακυκλοφόρητα soundtracks, lives, θεατρικά κ.α. που έχουν βγει παράνομα στην αγορά κατά καιρούς. Francesco, Cavafy, De Nuremberg à Nuremberg, Missing, Braque, Picasso, Au Pays Des Visages, Morandi, Frankenstein: The Modern Prometheus, Las Troyanas De Euripides και πολλά πολλά ακόμα, bootleg κυκλοφορίες που δεν ελέγχονται πλέον με τίποτα. Μια φορά πήγε στα δικαστήρια στις αρχές των '80s για να σταματήσει την κυκλοφορία των bootlegs "The Dragon" και "Hypothesis" απ'την Charly Records, και ναι μεν κατάφερε την απαγόρευση της κυκλοφορίας τους, αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Οι ηχογραφήσεις αυτές καθώς και άπειρες άλλες κυκλοφορούν πλέον στο internet και θα συνεχίσουν να κυκλοφορούν για πάντα.
      Anyway, νομίζω ότι γράψαμε αρκετά για ένα Mellotron που δεν υπάρχει.😁

      Διαγραφή
    2. Δεν με καταλαβαίνετε και με στενοχωρείτε.
      Έρχεστε να μας κάνετε διάλεξη για τα όργανα του Παπαθανασίου – δίχως να υπάρχει λόγος. Έχω διάφορες αναφορές από βιβλία και περιοδικά, για τα όργανα που χρησιμοποιούσε κατά καιρούς, και τα έχει πει και ο ίδιος σε συνεντεύξεις του, αλλά δεν θεωρώ ότι ενδιαφέρουν ευρύτερα.
      Από το 1964 (Forminx), μέχρι το 1974 υπάρχει απόσταση... ετών φωτός, όπως ακριβώς το γράφω, και ο ήχος των Forminx δεν έχει καμία σχέση με τον ήχο του Vangelis στα mid 70s – αυτό το καταλαβαίνει και ο πλέον αδαής.
      Θέσατε ένα θέμα, που δεν έχει ιδιαίτερο νόημα (δεν λέω ότι είναι εντελώς αδιάφορο), και επιμένετε σε κάτι για το οποίο δεν μπορεί να γίνει διάλογος. Δεν έχω χρόνο να καθίσω να ασχοληθώ μ’ αυτά που μας λέτε, ώστε να μπορέσω να διαβλέψω ή να επιβεβαιώσω την όποια εγκυρότητά τους.
      Τα είπατε, ok. Σας είπα κι εγώ κάτι, αλλά εσείς αρέσκεστε να κάνετε συνεχώς υποθέσεις (λέτε ότι μπορεί να είναι πειρατική η έκδοση, λέτε ότι μπορεί να είναι νόμιμη, αλλά ο Βαγγέλης να μην έλεγξε τα της παραγωγής κ.λπ.).
      Αν το πάμε με υποθέσεις, τότε κι εγώ μπορώ να πω πως μπορεί να χρησιμοποίησε μία μόνο φορά μέλλοτρον, να μην ικανοποιήθηκε, και να μην το ξαναχρησιμοποίησε. Δεν βγαίνει, όμως, έτσι άκρη...
      Δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι άλλο να ειπωθεί και ας το σταματήσουμε εδώ λοιπόν.

      Διαγραφή
    3. Δεν κάνω καμία διάλεξη για "τα όργανα του Παπαθανασίου". Απλά προσπαθώ (μάταια απ'ότι βλέπω) να σας εξηγήσω ένα δεδομένο, το οποίο δεν λέτε να καταλάβετε.
      Αν είχατε κάνει τον κόπο να ακούσετε το "Creation Du Monde" και το "Our Last September", και να δείτε/ακούσετε το βίντεο στο λινκ που σας έδωσα, δεν θα ξόδευα τον χρόνο μου να γράφω σεντόνια. Σας εξηγώ με λεπτομέρειες το Πως παράγεται αυτός ο ήχος, αλλά εσείς δεν....
      Έχετε κολλήσει στο Mellotron, και αυτό επειδή ένας ανίδεος το έγραψε τα credits του Amore, ένας ανίδεος που προφανώς δεν μπορεί να ξεχωρίσει μια ηλ. κιθάρα από μια ηλ. σκούπα. Όντως λοιπόν, άκρη δεν βγαίνει. Δεν πειράζει.
      Καληνύχτα.

      Διαγραφή
    4. Δεν μπορώ να αντιληφθώ την επιμονή σας. Εσείς επιμένετε σε κάτι, ενώ εγώ δεν επιμένω σε τίποτα.
      Στο πρώτο σχόλιό μου σας είπα «Στο εξώφυλλο του συγκεκριμένου δίσκου, γράφει σαφώς ότι o Vangelis παίζει mellotron. Περαιτέρω δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο».
      Αλλά αυτό δεν σας αρκεί .
      Στο δεύτερο σχόλιό μου σας έγραψα πως «Τώρα αν δεν είναι mellotron αυτό που ακούγεται και είναι κάτι άλλο, που μοιάζει με mellotron, εγώ δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω».
      Ούτε αυτό σας αρκεί.
      Στο τρίτο σχόλιό μου σας είπα «Θέσατε ένα θέμα, που δεν έχει ιδιαίτερο νόημα (δεν λέω ότι είναι εντελώς αδιάφορο), και επιμένετε σε κάτι για το οποίο δεν μπορεί να γίνει διάλογος. Δεν έχω χρόνο να καθίσω να ασχοληθώ μ’ αυτά που μου λέτε, ώστε να μπορέσω να διαβλέψω ή να επιβεβαιώσω την όποια εγκυρότητά τους».
      Ούτε και αυτό σας αρκεί.
      Περαιτέρω, εγώ δεν σας ζήτησα να μου εξηγήσετε τίποτα. Εσείς εξηγείτε από μόνος σας, χωρίς να σας ρωτήσει κανένας, ενώ γίνεστε και προσβλητικός όταν λέτε ότι «δεν λέω να καταλάβω».
      Αντιλαμβάνεστε ότι εγώ δεν επέμεινα πως αυτό που ακούγεται είναι μέλλοτρον;
      Αντιλαμβάνεστε πως εγώ δεν κόλλησα με το mellotron;
      Αντιλαμβάνεστε πως εσείς κολλήσατε, για να αποδείξετε ότι δεν είναι;
      Φοβάμαι ότι δεν αντιλαμβάνεστε τίποτα απ’ αυτά, καθώς παρασύρεστε από την όποια σχέση μας με τα συγκεκριμένα θέματα, πλασάροντας τον εαυτό σας ως ειδικό – απαιτώντας κιόλας να προσκυνήσουμε ό,τι λέτε, σαν να είναι οι εντολές του Μωυσή.
      Κι επειδή ο Μωυσής δεν είστε πείτε μας ποιος είστε τέλος πάντων, για να τελειώνουμε... Ίσως αυτό να είναι πιο ενδιαφέρον...

      Διαγραφή
  4. Επίσης να προσθέσω πως για πειρατικές εκδόσεις, που κυκλοφορούν με μουσικές του Vangelis, έχω γράψει τρεις τουλάχιστον φορές εδώ...
    https://diskoryxeion.blogspot.com/2013/12/blog-post_30.html
    https://diskoryxeion.blogspot.com/2013/11/blog-post_7.html
    https://diskoryxeion.blogspot.com/2017/12/blog-post_31.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή