BOARDING COMPLETED: Park Blues [Losen Records,
2022]
Οι Boarding Completed είναι ένα κουαρτέτο από την Νορβηγία, το οποίο αποτελούν οι Bård Helgerud κιθάρες, Andreas Dreier μπάσο, Magnus Sefaniassen Eide ντραμς και η τραγουδίστρια Live Foyn Friis, που ακούγεται σε τρία tracks. Με αυτή την σύνθεση οι Boarding Completed μπήκαν σ’ ένα στούντιο της πόλης Halden (στην νότια Νορβηγία, κοντά στα σύνορα με την Σουηδία), τον Ιούλιο του 2021, βγαίνοντας από εκεί μ’ ένα άλμπουμ κατ’ ουσίαν, που αποκαλείται “Park Blues”.
Το άλμπουμ αυτό περιέχει οκτώ tracks, όλα συνθέσεις του κιθαρίστα Helgerud, και κινείται σε
διάφορους jazz και fusion δρόμους.
Ας πούμε, εδώ, πως οι τρεις βασικοί οργανοπαίκτες του γκρουπ είναι πολύ γνωστές μονάδες την νορβηγικής σκηνής, και πως και τους τρεις τους έχουμε συναντήσει σε διάφορα σχήματα, για άλμπουμ των οποίων έχουμε γράψει στο blog.
Έτσι, ο Bård Helgerud συμμετέχει στο άλμπουμ του ιστορικού πνευστού Harald Bergersen “Baritone”, όπως και στο Rubber Soul Quartet. Στο ίδιο σχήμα συμμετέχει και ο μπασίστας Andreas Dreier, που τον συναντάμε ακόμη στο Lorenzo Nardocci Trio, ενώ είναι επικεφαλής και του δικού του Andreas Dreier Trio. Τέλος, ο ντράμερ Magnus Sefaniassen Eide είναι μέλος των Hüm και του Audun Trio, συμμετέχει σε άλμπουμ του κιθαρίστα Frode Kjekstad κ.λπ.
Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με πεπειραμένους παίκτες, που, στο “Park Blues”, κάτω από την καθοδήγηση του Bård Helgerud, δείχνουν έτι περισσότερο τις ικανότητές τους.
Βασικά, εδώ έχουμε ένα jazz-trio του τύπου κιθάρα-μπάσο-ντραμς, με την προσθήκη φωνητικών (scat κ.λπ.) στα τρία τελευταία tracks.
Οι επιρροές του Helgerud είναι, εν τω μεταξύ, πολλές και ποικίλες – ξεκινώντας από το hard bop και καταλήγοντας στο fusion ή και στο rock.
Πολλά κομμάτια είναι γρήγορα, με βάση τους το blues φυσικά, με κάποια απ’ αυτά (σαν το 5λεπτο “Manic minor”) να ακούγονται εντελώς sixties και εντελώς groovy. Υπάρχει βεβαίως και αργό track, εκεί στην μέση του άλμπουμ (“Endelig hjemme”), αλλά αυτό ακολουθείται από την πιο ροκ στιγμή του CD, το “Innen klokken slår åtte”, για να ολοκληρωθεί το άλμπουμ με τα τρία φωνητικά tracks, που έχουν και αυτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Λέμε για το “Ekte kjærlighet”, που διαθέτει πολλά στοιχεία nu-jazz, καθώς η Live Foyn Friis «παγώνει» την ατμόσφαιρα με τα cool φωνητικά της, με το επόμενο “Vinter” να ακούγεται σαν folk-ballad και με το έσχατο “På stylter gjennom Kardamili” (Πάνω σε ξυλοπόδαρα μέσω Καρδαμύλης!) να αποτελεί, επίσης, έναν πολύ ωραία συνδυασμό groovy jazz με scat φωνητικά, απ’ αυτά που ανακαλύπτονταν με μανία στα τέλη των 90s και τις αρχές των 00s (Rimona Francis, Aura Urziceanu κ.λπ.).
Ένα πολύ ευχάριστο άλμπουμ είναι το “Park Blues” των Boarding Completed, και αυτό δεν είναι καθόλου λίγο.
ACCORDING TO THE SOUND: In-Tension [Losen
Records, 2022]
Το δεύτερο άλμπουμ των According to the Sound αποκαλείται “In-Tension” και είναι φτιαγμένο από τους Adam Parry-Davies πιάνο, fender rhodes, midi keyboard και Patrick Case κιθάρες, σύνθια, strings, programming, midi πιάνο. Φυσικά, υπάρχουν και οι αμέτρητοι guests, αλλά πριν από τους guests…
Το πρώτο άλμπουμ των According to the Sound, το “Prism-A-Ning” [Losen Records, 2020], για το οποίον είχαμε γράψει τα σχετικά στο blog στις 3 Φεβ. 2020, ήταν μία πολύ «μυστήρια» ηχογράφηση, αποτελούμενη από μικρότερα και μεγαλύτερα tracks, που κινούνταν άλλοτε σε πιο ambient κατευθύνσεις, άλλοτε σε πιο fusion σκληροπυρηνικές και άλλοτε σε πιο contemporary.
Φυσικά, αυτοί οι μουσικοί δεν ακούγονται όλοι μαζί, καθώς άλλος εμφανίζεται στο ένα track, άλλος στο άλλο, και αυτό είναι ένα θέμα, που... τραβήχτηκε προς τα άκρα λόγω των προβλημάτων, που ανέκυψαν, με την covid-19. Τι εννοούμε;
Πως το άλμπουμ πολύ-διασπάστηκε ηχογραφικώς, καθώς, και λόγω των λοκντάουν, οι Parry-Davies και Case δεν ήταν δυνατόν να πάνε στην Νέα Υόρκη, για να συναντήσουν τον Alex Fryer (της ορχήστρας Academy of St Mary-le-Bow) στο Brooklyn, κι έτσι όλα έπρεπε να συμβούν διαδικτυακά. «Κομμάτια» των συνθέσεων πήγαιναν κι ερχόντουσαν λοιπόν, μέσω αρχείων στο internet, μουσικοί δεν μπορούσαν να μετακινηθούν εύκολα ούτε εντός των περιοχών τους, άλλοι βρίσκονταν στο Λονδίνο κ.λπ., κι έτσι είναι απορίας άξιον πώς κατορθώθηκε όχι μόνον να ολοκληρωθεί το project, αλλά και να εμφανίζει μια-κάποια ενότητα – να μην επηρεάζεται, δηλαδή, καταδικαστικά, απ’ αυτήν την άνευ προηγουμένου πολυδιάσπαση.
Φυσικά, η πολλή δουλειά έγινε από τους Adam Parry-Davies και Patrick Case, που μπόρεσαν να επεξεργαστούν όλα αυτά τα επί μέρους μέρη, προσθέτοντας άπειρα πλήκτρα και κιθάρες, και κλείνοντας (όσο ήταν εφικτό κάτι τέτοιο) όλες τις «τρύπες», όλα τα κενά, που θα μπορούσε να δημιουργηθούν – όταν συνθέτες, μουσικοί και τεχνικοί δεν βρίσκονται όλοι μαζί στο στούντιο, ώστε να επιλύεται εν τη γενέσει του κάθε μικρό ή μεγαλύτερο πρόβλημα.
Οι Boarding Completed είναι ένα κουαρτέτο από την Νορβηγία, το οποίο αποτελούν οι Bård Helgerud κιθάρες, Andreas Dreier μπάσο, Magnus Sefaniassen Eide ντραμς και η τραγουδίστρια Live Foyn Friis, που ακούγεται σε τρία tracks. Με αυτή την σύνθεση οι Boarding Completed μπήκαν σ’ ένα στούντιο της πόλης Halden (στην νότια Νορβηγία, κοντά στα σύνορα με την Σουηδία), τον Ιούλιο του 2021, βγαίνοντας από εκεί μ’ ένα άλμπουμ κατ’ ουσίαν, που αποκαλείται “Park Blues”.
Ας πούμε, εδώ, πως οι τρεις βασικοί οργανοπαίκτες του γκρουπ είναι πολύ γνωστές μονάδες την νορβηγικής σκηνής, και πως και τους τρεις τους έχουμε συναντήσει σε διάφορα σχήματα, για άλμπουμ των οποίων έχουμε γράψει στο blog.
Έτσι, ο Bård Helgerud συμμετέχει στο άλμπουμ του ιστορικού πνευστού Harald Bergersen “Baritone”, όπως και στο Rubber Soul Quartet. Στο ίδιο σχήμα συμμετέχει και ο μπασίστας Andreas Dreier, που τον συναντάμε ακόμη στο Lorenzo Nardocci Trio, ενώ είναι επικεφαλής και του δικού του Andreas Dreier Trio. Τέλος, ο ντράμερ Magnus Sefaniassen Eide είναι μέλος των Hüm και του Audun Trio, συμμετέχει σε άλμπουμ του κιθαρίστα Frode Kjekstad κ.λπ.
Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με πεπειραμένους παίκτες, που, στο “Park Blues”, κάτω από την καθοδήγηση του Bård Helgerud, δείχνουν έτι περισσότερο τις ικανότητές τους.
Βασικά, εδώ έχουμε ένα jazz-trio του τύπου κιθάρα-μπάσο-ντραμς, με την προσθήκη φωνητικών (scat κ.λπ.) στα τρία τελευταία tracks.
Οι επιρροές του Helgerud είναι, εν τω μεταξύ, πολλές και ποικίλες – ξεκινώντας από το hard bop και καταλήγοντας στο fusion ή και στο rock.
Πολλά κομμάτια είναι γρήγορα, με βάση τους το blues φυσικά, με κάποια απ’ αυτά (σαν το 5λεπτο “Manic minor”) να ακούγονται εντελώς sixties και εντελώς groovy. Υπάρχει βεβαίως και αργό track, εκεί στην μέση του άλμπουμ (“Endelig hjemme”), αλλά αυτό ακολουθείται από την πιο ροκ στιγμή του CD, το “Innen klokken slår åtte”, για να ολοκληρωθεί το άλμπουμ με τα τρία φωνητικά tracks, που έχουν και αυτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Λέμε για το “Ekte kjærlighet”, που διαθέτει πολλά στοιχεία nu-jazz, καθώς η Live Foyn Friis «παγώνει» την ατμόσφαιρα με τα cool φωνητικά της, με το επόμενο “Vinter” να ακούγεται σαν folk-ballad και με το έσχατο “På stylter gjennom Kardamili” (Πάνω σε ξυλοπόδαρα μέσω Καρδαμύλης!) να αποτελεί, επίσης, έναν πολύ ωραία συνδυασμό groovy jazz με scat φωνητικά, απ’ αυτά που ανακαλύπτονταν με μανία στα τέλη των 90s και τις αρχές των 00s (Rimona Francis, Aura Urziceanu κ.λπ.).
Ένα πολύ ευχάριστο άλμπουμ είναι το “Park Blues” των Boarding Completed, και αυτό δεν είναι καθόλου λίγο.
Το δεύτερο άλμπουμ των According to the Sound αποκαλείται “In-Tension” και είναι φτιαγμένο από τους Adam Parry-Davies πιάνο, fender rhodes, midi keyboard και Patrick Case κιθάρες, σύνθια, strings, programming, midi πιάνο. Φυσικά, υπάρχουν και οι αμέτρητοι guests, αλλά πριν από τους guests…
Το πρώτο άλμπουμ των According to the Sound, το “Prism-A-Ning” [Losen Records, 2020], για το οποίον είχαμε γράψει τα σχετικά στο blog στις 3 Φεβ. 2020, ήταν μία πολύ «μυστήρια» ηχογράφηση, αποτελούμενη από μικρότερα και μεγαλύτερα tracks, που κινούνταν άλλοτε σε πιο ambient κατευθύνσεις, άλλοτε σε πιο fusion σκληροπυρηνικές και άλλοτε σε πιο contemporary.
Φυσικά, αυτοί οι μουσικοί δεν ακούγονται όλοι μαζί, καθώς άλλος εμφανίζεται στο ένα track, άλλος στο άλλο, και αυτό είναι ένα θέμα, που... τραβήχτηκε προς τα άκρα λόγω των προβλημάτων, που ανέκυψαν, με την covid-19. Τι εννοούμε;
Πως το άλμπουμ πολύ-διασπάστηκε ηχογραφικώς, καθώς, και λόγω των λοκντάουν, οι Parry-Davies και Case δεν ήταν δυνατόν να πάνε στην Νέα Υόρκη, για να συναντήσουν τον Alex Fryer (της ορχήστρας Academy of St Mary-le-Bow) στο Brooklyn, κι έτσι όλα έπρεπε να συμβούν διαδικτυακά. «Κομμάτια» των συνθέσεων πήγαιναν κι ερχόντουσαν λοιπόν, μέσω αρχείων στο internet, μουσικοί δεν μπορούσαν να μετακινηθούν εύκολα ούτε εντός των περιοχών τους, άλλοι βρίσκονταν στο Λονδίνο κ.λπ., κι έτσι είναι απορίας άξιον πώς κατορθώθηκε όχι μόνον να ολοκληρωθεί το project, αλλά και να εμφανίζει μια-κάποια ενότητα – να μην επηρεάζεται, δηλαδή, καταδικαστικά, απ’ αυτήν την άνευ προηγουμένου πολυδιάσπαση.
Φυσικά, η πολλή δουλειά έγινε από τους Adam Parry-Davies και Patrick Case, που μπόρεσαν να επεξεργαστούν όλα αυτά τα επί μέρους μέρη, προσθέτοντας άπειρα πλήκτρα και κιθάρες, και κλείνοντας (όσο ήταν εφικτό κάτι τέτοιο) όλες τις «τρύπες», όλα τα κενά, που θα μπορούσε να δημιουργηθούν – όταν συνθέτες, μουσικοί και τεχνικοί δεν βρίσκονται όλοι μαζί στο στούντιο, ώστε να επιλύεται εν τη γενέσει του κάθε μικρό ή μεγαλύτερο πρόβλημα.
Η μπάντα είναι ιταλική, υπάρχει από το 2016 και μέλη της είναι οι Giuseppe Giroffi σαξόφωνα, Gianluca Manfredonia βιμπράφωνο, Luca Varavallo κοντραμπάσο και Alex Perrone ντραμς. Ανήκει δε στο ιταλικό ρόστερ της νορβηγικής Losen Records, που μας έχει δώσει κι άλλα, θαυμάσια, «ιταλικά» CD, τα τελευταία χρόνια.
Στο “Drops” οι τέσσερις Ιταλοί συναποτελούν ένα ελαφρώς παράξενο και ελαφρώς ασυνήθιστο κουαρτέτο. Αντί για πιάνο στην line-up τους συναντάμε το βιμπράφωνο – με αποτέλεσμα να έχουμε ως lead όργανα vibe και σαξόφωνα.
Ο Gary Burton οδηγούσε ένα τέτοιο γκρουπ, στα 80s, στην ECM, με Jim Odgren άλτο και Steve Swallow-Mike Hyman στο ρυθμικό τμήμα. Υπάρχει, λοιπόν, μια σαφής αναφορά στο εν λόγω σχήμα, αλλά μόνον μέσα από μια δημιουργική-αυτοσχεδιαστική προσέγγιση, καθότι οι Ιταλοί δεν είναι μόνον... cool τύποι, μα και παικταράδες.
Τούτο μπορεί να το διαπιστώσει ο καθείς σε κομμάτια όπως το 7λεπτο “As en echo”, με την έξοχη συνύπαρξη vibes-σαξοφώνου, και σε... παράλληλους μονολόγους και σε συνομιλίες, με το ρυθμικό τμήμα να αποδεικνύεται εξαιρετικώς εύπλαστο, προτείνοντας ένα σφιχτό υπόστρωμα, με τις προσήκουσες «αλλαγές» και εξάρσεις.
Φυσικά, στο “Drops”, υπάρχουν και άλλα tracks, που αποδεικνύουν πως οι Brew4tet δεν είναι τυχαία μπάντα, και πως, αν παραμείνουν ενωμένοι, γρήγορα θα ανταποκριθούν σε ακόμη μεγαλύτερες απαιτήσεις.
Φαίνεται αυτό από τις συνθέσεις του βιμπραφωνίστα Manfredonia (οι έξι από τις οκτώ του δίσκου είναι δικές του) και του σαξοφωνίστα Giroffi, που έχουν τον τρόπο να σε εκπλήσσουν με τις αληθινά εμπνευσμένες στιγμές τους – είτε συζητάμε για μπαλάντες, που μπορεί να μεταλλάσσονται και προς πιο groovy διευθύνσεις (“Drops”) είτε συζητάμε για τα περισσότερο αυτοσχεδιαστικά tracks (“No borders”).
Ο Rolf Kristensen είναι από τους νορβηγούς κιθαρίστες και συνθέτες, που έχουν αφήσει ισχυρό πάτημα στην τζαζ σκηνή της χώρας αυτή την τελευταία 20ετία –όπως έχουμε γράψει και παλαιότερα, με αφορμή το άλμπουμ του “Timelines”, στην Losen, το 2018–, κάτι που φαίνεται, σε κάθε περίπτωση, από τον τρόπο που τον τιμούν δύο δεκάδες μουσικοί(!) στην πιο νέα δουλειά του, που αποκαλείται “Invitation”.
Σ’ αυτό το θαυμάσιο άλμπουμ, που αποτελείται μόνον από στάνταρντ, συμμετέχουν:
α. φωνές (Torun Eriksen, Hilde Hefte, Kari Iveland, Hilde Norbakken)
Τα κομμάτια είναι γνωστά και πασίγνωστα, καθώς εδώ διασκευάζεται το “You must believe in spring” (Michel Legrand), το “Crystal silence” (Chick Corea), το “Love for sale” (Cole Porter) και το “Broadway blues” (Ornette Coleman), μαζί με το “Blue in green” (D’Ambrosio/Davis/Evans), το “I'll be seeing you” (από το μιούζικαλ του Broadway “Right This Way” του 1938) και το “Invitation” (από την ταινία του George Cukor, με την Lana Turner και τον Ray Milland “A Life of her Own” του 1938).
Όμως και οι ενορχηστρώσεις των οργάνων είναι γραμμένες και εκτελεσμένες με τόλμη, καθώς οι ηλεκτρικές κιθάρες πρώτα-πρώτα (μην ξεχνάμε πως ο Kristensen είναι ο βασικός ηλεκτρικός κιθαρίστας) ξεφεύγουν συχνά, και κατά πολύ, από το αναμενόμενο τζαζ πλαίσιο, γλιστρώντας προς πιο rock και fusion περιοχές, ενώ, άλλοτε, εκεί όπου τις περιμένεις πιο μπροστά και πιο έντονες, εκείνες αποκτούν μία κάπως folk-rock διάσταση, προσεγγίζοντας την μελωδία από το βάθος της (όπως στην περίπτωση του “You must believe in spring”).
Ο νεος δισκος της Τουρκαλας Anadol με τιτλο Felicita ειναι εκτος πραγματικοτητας σπουδαιος και δεν εχω δει πουθενα μια αναφορα
ΑπάντησηΔιαγραφή