Ένα από τα πιο σημαντικά συγκροτήματα της σύγχρονης jazz στην Αμερική, όπως το
έχουμε επαναλάβει πολλές φορές κι εδώ, είναι σίγουρα οι Mostly Other People Do
the Killing (MOPDtK).
Αυτό το νεοϋορκέζικο σχήμα συμπληρώνει τώρα μιαν 20ετία στα μουσικά πράγματα,
κάτι το οποίον γιορτάζει μέσω του πιο νέου άλμπουμ του – και πρώτου από το
2017.
Πέντε χρόνια μετά το “Paint” [Hot Cup], οι MOPDtK, που εξακολουθούν να ηχογραφούν ως τρίο –το λέμε, γιατί έχουν ηχογραφήσει και ως σεπτέτο, κουιντέτο, κουαρτέτο και δεν ξέρουμε ως τι άλλο ακόμη–, δίνουν ένα ακόμη σπουδαίο και... αδιανόητο άλμπουμ, αν και όχι για τα δικά τους μέτρα. Γιατί όλα τα άλμπουμ των MOPDtK είναι σπουδαία και... αδιανόητα, «χαμένα» μέσα στις ιδιαιτερότητες, τους πειραματισμούς, τα ιδιόμορφα concepts και την περιπαικτική-ανατρεπτική διάθεση – μια διάθεση που είναι από εκείνες που χαρακτηρίζουν όσο λίγες άλλες τα εκάστοτε μέλη αυτού του ξεχωριστού γκρουπ.
Πριν συνεχίσουμε με το νέο άλμπουμ των MOPDtK, το “Disasters Vol. I” [Hot Cup, 2022] να πούμε και τούτο.
Από τους δεκατρείς έως σήμερα δίσκους τους (πηγή: discogs) υπάρχουν κείμενα στο blog για τους επτά εξ αυτών (“Paint”, “Loafer’s Hollow”, “Mauch Chunk”, “Blue”, “Red Hot”, “Slippery Rock!”, “Forty Fort”). Οπότε όποιος-α θέλει ας ανατρέξει στα παλαιότερα κείμενα, ώστε να πληροφορηθεί περισσότερα γι’ αυτήν την μπάντα, τους Mostly Other People Do the Killing, που ξέρει, πάντα, να κάνει την διαφορά με κάθε νεότερη δουλειά της.
Το πιο πρόσφατο CD τους, λοιπόν, εξακολουθεί να βρίσκει
τους MOPDtK σε σχήμα
τρίο, όπως προείπαμε, με μέλη τους Ron Stabinsky πιάνο, ηλεκτρονικά, Moppa Elliott μπάσο και Kevin Shea ντραμς,
ηλεκτρονικά. Εκ πρώτης, δηλαδή, φαίνεται πως έχουμε να κάνουμε μ’ ένα κλασικό
πιάνο-τρίο – αλλά το «κλασικό» ας το ξεχάσουμε, και όχι μόνο εξαιτίας της ισχυρής
παρουσίας των ηλεκτρονικών.
Concept υπάρχει εδώ, όπως υπάρχει σχεδόν σε όλα τα άλμπουμ του γκρουπ;
Φυσικά. Και αυτό έχει να κάνει εκ νέου με την Πενσυλβάνια, καθώς όλα τα tracks στο “Disasters Vol. I”, και τα εννέα, που είναι όλα πρωτότυπα και συνθέσεις του μπασίστα Elliott, έχουν τίτλους μικρών πόλεων της Πολιτείας (Three Mile Island, Exeter, Marcus Hook, Wilkes-Barre, Centralia, Johnstown, Boyertown, Dimock…), οι οποίες έχουν υποστεί καταστροφές, φυσικές ή όχι, στο πέρασμα των χρόνων. Όλοι π.χ. γνωρίζουν για το πυρηνικό ατύχημα στο Three Mile Island – το χειρότερο σχετικό που συνέβη ποτέ στις ΗΠΑ, τον Μάρτιο του 1979.
Έτσι λοιπόν, μέσα απ’ αυτά τα σκηνικά των καταστροφών ξεπηδούν, ένα-ένα, όλα τα tracks, που διακρίνονται, βασικά, για τα ριζοσπαστικά (ηχητικά) χαρακτηριστικά τους.
Αρχικώς, εκείνο που σου κάνει εντύπωση είναι ο φοβερά compact ήχος των MOPDtK – νοιώθεις, ας πούμε, πως το γκρουπ είναι τουλάχιστον πενταμελές-εξαμελές και όχι τρίο. Είναι τόσο πλήρης, σύνθετος, βαθύς και βαρύς ο ήχος τους, αδυνατώντας να πιστέψεις πως ό,τι ακούς –όλο αυτό το «σύστημα»–, προέρχεται από τρία μόλις άτομα.
Μπορείς να γράψεις για πολλές και διάφορες αναφορές εδώ, τζαζικές ή μη, αλλά μία πολύ σημαντική, ως «άποψη» συνολικότερη μοιάζει να είναι ο Frank Zappa. Μπορείς να πεις και για τον Cecil Taylor και για τον Paul Bley, και για ένα σωρό κι ακόμη τζαζ καινοτόμους, αλλά οι «ζαππισμοί» προέχουν, είναι καίριοι και χαρακτηρίζουν μεγάλο μέρος της δουλειάς των MOPDtK, στο “Disasters Vol. I” (και σε άλλα άλμπουμ τους, εδώ που τα λέμε). Και οι «ζαππισμοί» δεν αναφέρονται μόνο στην τεχνοτροπία των συνθέσεων, μα και στον τρόπο χρήσης του setting.
Τα κομμάτια, γενικώς, δεν έχουν ιδιαίτερα μεγάλες διάρκειες, αλλά είναι έτσι διαρρυθμισμένα –και σε σχέση το ένα με το άλλο, και σε σχέση με την ίδια εξέλιξη σε κάθε track ξεχωριστά–, ώστε να δημιουργείται μία βεβαιότητα συνέχειας και απρόσκοπτης μετακίνησης προς διαφορετικά «κέντρα» κάθε φορά (παλαιά-καινούρια, τυπικά ποπ-ριζοσπαστικά ποπ, ρομαντικά-avant garde, rock-jazz κ.λπ.), δημιουργώντας συνεχείς ανατροπές και αισθητικές διενέξεις.
Πού κολλάει σε όλο αυτό το ηχητικό οικοδόμημα η «καταστροφή»; Μα στο σπάσιμο των κανόνων και των βεβαιοτήτων, στην ελευθερία να κινείσαι σε εποχές, στυλ κ.λπ. με την ικανότητα του γνώστη και του βιρτουόζου. Μοναδικό προτέρημα αυτό των Stabinsky, Elliott και Shea, που αντανακλά σε κάθε track τούτου του πρώτης κλάσης άλμπουμ.
Επαφή: www.hotcuprecords.com
Πέντε χρόνια μετά το “Paint” [Hot Cup], οι MOPDtK, που εξακολουθούν να ηχογραφούν ως τρίο –το λέμε, γιατί έχουν ηχογραφήσει και ως σεπτέτο, κουιντέτο, κουαρτέτο και δεν ξέρουμε ως τι άλλο ακόμη–, δίνουν ένα ακόμη σπουδαίο και... αδιανόητο άλμπουμ, αν και όχι για τα δικά τους μέτρα. Γιατί όλα τα άλμπουμ των MOPDtK είναι σπουδαία και... αδιανόητα, «χαμένα» μέσα στις ιδιαιτερότητες, τους πειραματισμούς, τα ιδιόμορφα concepts και την περιπαικτική-ανατρεπτική διάθεση – μια διάθεση που είναι από εκείνες που χαρακτηρίζουν όσο λίγες άλλες τα εκάστοτε μέλη αυτού του ξεχωριστού γκρουπ.
Πριν συνεχίσουμε με το νέο άλμπουμ των MOPDtK, το “Disasters Vol. I” [Hot Cup, 2022] να πούμε και τούτο.
Από τους δεκατρείς έως σήμερα δίσκους τους (πηγή: discogs) υπάρχουν κείμενα στο blog για τους επτά εξ αυτών (“Paint”, “Loafer’s Hollow”, “Mauch Chunk”, “Blue”, “Red Hot”, “Slippery Rock!”, “Forty Fort”). Οπότε όποιος-α θέλει ας ανατρέξει στα παλαιότερα κείμενα, ώστε να πληροφορηθεί περισσότερα γι’ αυτήν την μπάντα, τους Mostly Other People Do the Killing, που ξέρει, πάντα, να κάνει την διαφορά με κάθε νεότερη δουλειά της.
Concept υπάρχει εδώ, όπως υπάρχει σχεδόν σε όλα τα άλμπουμ του γκρουπ;
Φυσικά. Και αυτό έχει να κάνει εκ νέου με την Πενσυλβάνια, καθώς όλα τα tracks στο “Disasters Vol. I”, και τα εννέα, που είναι όλα πρωτότυπα και συνθέσεις του μπασίστα Elliott, έχουν τίτλους μικρών πόλεων της Πολιτείας (Three Mile Island, Exeter, Marcus Hook, Wilkes-Barre, Centralia, Johnstown, Boyertown, Dimock…), οι οποίες έχουν υποστεί καταστροφές, φυσικές ή όχι, στο πέρασμα των χρόνων. Όλοι π.χ. γνωρίζουν για το πυρηνικό ατύχημα στο Three Mile Island – το χειρότερο σχετικό που συνέβη ποτέ στις ΗΠΑ, τον Μάρτιο του 1979.
Έτσι λοιπόν, μέσα απ’ αυτά τα σκηνικά των καταστροφών ξεπηδούν, ένα-ένα, όλα τα tracks, που διακρίνονται, βασικά, για τα ριζοσπαστικά (ηχητικά) χαρακτηριστικά τους.
Αρχικώς, εκείνο που σου κάνει εντύπωση είναι ο φοβερά compact ήχος των MOPDtK – νοιώθεις, ας πούμε, πως το γκρουπ είναι τουλάχιστον πενταμελές-εξαμελές και όχι τρίο. Είναι τόσο πλήρης, σύνθετος, βαθύς και βαρύς ο ήχος τους, αδυνατώντας να πιστέψεις πως ό,τι ακούς –όλο αυτό το «σύστημα»–, προέρχεται από τρία μόλις άτομα.
Μπορείς να γράψεις για πολλές και διάφορες αναφορές εδώ, τζαζικές ή μη, αλλά μία πολύ σημαντική, ως «άποψη» συνολικότερη μοιάζει να είναι ο Frank Zappa. Μπορείς να πεις και για τον Cecil Taylor και για τον Paul Bley, και για ένα σωρό κι ακόμη τζαζ καινοτόμους, αλλά οι «ζαππισμοί» προέχουν, είναι καίριοι και χαρακτηρίζουν μεγάλο μέρος της δουλειάς των MOPDtK, στο “Disasters Vol. I” (και σε άλλα άλμπουμ τους, εδώ που τα λέμε). Και οι «ζαππισμοί» δεν αναφέρονται μόνο στην τεχνοτροπία των συνθέσεων, μα και στον τρόπο χρήσης του setting.
Τα κομμάτια, γενικώς, δεν έχουν ιδιαίτερα μεγάλες διάρκειες, αλλά είναι έτσι διαρρυθμισμένα –και σε σχέση το ένα με το άλλο, και σε σχέση με την ίδια εξέλιξη σε κάθε track ξεχωριστά–, ώστε να δημιουργείται μία βεβαιότητα συνέχειας και απρόσκοπτης μετακίνησης προς διαφορετικά «κέντρα» κάθε φορά (παλαιά-καινούρια, τυπικά ποπ-ριζοσπαστικά ποπ, ρομαντικά-avant garde, rock-jazz κ.λπ.), δημιουργώντας συνεχείς ανατροπές και αισθητικές διενέξεις.
Πού κολλάει σε όλο αυτό το ηχητικό οικοδόμημα η «καταστροφή»; Μα στο σπάσιμο των κανόνων και των βεβαιοτήτων, στην ελευθερία να κινείσαι σε εποχές, στυλ κ.λπ. με την ικανότητα του γνώστη και του βιρτουόζου. Μοναδικό προτέρημα αυτό των Stabinsky, Elliott και Shea, που αντανακλά σε κάθε track τούτου του πρώτης κλάσης άλμπουμ.
Επαφή: www.hotcuprecords.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου