“Columbia Icefield”
[Northern Spy,
2019] λεγόταν ένα προηγούμενο άλμπουμ του συνθέτη και τρομπετίστα της σύγχρονης
jazz Nate Wooley. Τώρα, σε Columbia Icefield έχει
μετονομαστεί η ίδια η μπάντα κι έτσι, κάτω απ’ αυτή την ονομασία, ηχογραφεί το δεύτερο
άλμπουμ της, που αποκαλείται “Ancient Songs of Burlap Heroes”
[Pyroclastic Records,
2022].
Ποιοι συμμετέχουν στην συγκεκριμένη εγγραφή; Σημειώστε ονόματα: Nate Wooley τρομπέτα, ενισχυτές, Susan Alcorn pedal steel κιθάρα, Mary Halvorson κιθάρες και Ryan Sawyer ντραμς, ενώ υπάρχουν και δύο έξτρα βοήθειες σε βιόλα, σ’ ένα track (Mat Maneri) και σε ηλεκτρικό μπάσο, σ’ ένα track (Trevor Dunn).
Τώρα, για το τι ακριβώς σημαίνουν όλα αυτά τα ονόματα μπορεί κάποιος να ανατρέξει στο search του «δισκορυχείου» και να βρει πολλές και ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Εν τάχει, όμως, να πούμε τα εξής:
O Nate Wooley ήταν συνεργάτης του Moppa Elliott στο φοβερό “Jazz Band / Rock Band / Dance Band” [Hot Cup, 2019], μέλος επίσης των Beam Splitter στο “Rough Tongue” [Corvo Records, 2017] και συνoδοιπόρος των Phil Wachsmann, Paul Lytton, Sten Sandell και Φλώρου Φλωρίδη (WLSFW) στο (ελληνικό) “Featuring” [Puzzlemusik, 2018], μα και συνεργάτης του κιθαρίστα Chris Forsyth.σ’ ένα ακόμη ελληνικό άλμπουμ, το “Third” [Rekem Records, 2014]. Επίσης μνημειώδης είναι η σειρά των άλμπουμ του “Seven Storey Mountain”, που περιλαμβάνει πέντε CD (με το τελευταίο απ’ αυτά να βρίσκει θέση και στο «δισκορυχείον»). Χοντρικώς, θα λέγαμε πως έχουμε να κάνουμε με έναν απολύτως δημιουργικό μουσικό, με κάθε καινούρια δουλειά του να ξαφνιάζει και να εντυπωσιάζει.
Έπειτα, η Susan Alcorn είχε δώσει πρόπερσι το “Pedernal” [Relative Pitch Records, 2020], για το οποίο είχαμε γράψει «ύμνο» στο blog, όπως «ύμνο» είχαμε γράψει και για το “Artlessly Falling” [Firehouse Records, 2020] των Mary Halvorson’s Code Girl (με την κιθαρίστρια να την συναντάμε επίσης σ’ ένα ντούο της με την πιανίστρια Sylvie Courvoisier κ.λπ.).
Άρα λοιπόν, στο “Ancient Songs of Burlap Heroes”, συνευρίσκονται
μερικοί άξιοι σύγχρονοι οργανοπαίκτες της ευρύτερης jazz και της δημιουργικής μουσικής, οι
οποίοι κάτω από την διεύθυνση του Nate Wooley (υπεύθυνος και για τις επτά συνθέσεις του CD), είναι έτοιμοι να
αποδείξουν, με την εν γένει συμμετοχή τους στο άκουσμα, πως μπορούν να φέρουν
εις πέρας το concept του άλμπουμ. Πού είναι ποιο;
Το “Ancient Songs of Burlap Heroes” έχει ανθρωποκεντρικές και περιβαλλοντικές διαστάσεις. Είναι δε αφιερωμένο σ’ εκείνους που αντιλαμβάνονται το να ζεις, ως μια ηρωική πράξη. Γι’ αυτό και το πολύ ωραίο booklet, με τις φωτογραφίες του aAron Munson, είναι προσανατολισμένο στην απεικόνιση κάπως ακραίων φυσικών τοπίων, «ισοπεδομένων» από το χιόνι και τους πάγους, με τα σημεία ζωής, να διαγράφονται σποραδικά και στιγμιαία, στις άκρες του πουθενά.
Σαν soundtrack αυτής ακριβώς της δύσκολης και απαιτητικής ζωής, έτσι όπως εκείνη προβάλλεται στις φωτογραφίες, έρχεται, τώρα να υπογραμμίσει, με τις απρόβλεπτες, γενικώς, μουσικές του, το “Ancient Songs of Burlap Heroes”, ένα άλμπουμ, που δεν είναι στενά jazz, αλλά περισσότερο avant, με πολλά folk και progressive ηλεκτρονικά στοιχεία, διασπαρμένα εδώ κι εκεί, και με την τρομπέτα (και δευτερευόντως τις κιθάρες) να καθορίζουν το πιο σημαντικό μέρος της εξέλιξής του.
Από τα επτά tracks του CD, τα τέσσερα, δηλαδή τα 1, 3, 5 και 7, έχουν τίτλους “(…..)”, “(…….)”, “(……..)” και “(……………)”, έχουν μικρότερες διάρκειες και μοιάζουν σαν εισαγωγές σε κάτι μεγαλύτερο – εκτός από το 7, που είναι το τελευταίο του άλμπουμ και που δεν είναι τόσο μικρό, καθώς αγγίζει τα επτά λεπτά.
Το πρώτο τεράστιο κομμάτια είναι το 16λεπτο “I am the sea that sings of dust”, που είναι απείρως υποβλητικό, διανθισμένο με υποχθόνιους ήχους και με ιλιγγιώδη, απόκοσμα ξεσπάσματα, που ακολουθούνται από «κενές» νηνεμίες, με το 15λεπτο “A catastrophic legend” να είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό, με χαμηλού volume «ατμόσφαιρες», παγερά παιξίματα στην τρομπέτα και έξοχη κιθαριστική παρουσία σε μπροστινό και πίσω πλάνο. Σαν κομμάτι είναι εντυπωσιακό – και αφιερωμένο από τον Nate Wooley στον μέντορά του, τρομπετίστα Ron Miles (1963-2022).
Το τελευταίο μεγάλο track είναι το έκτο στη σειρά, δηλαδή το “Returning to drown myself, finally”, που είναι βασισμένο στο σουηδικό θρησκευτικό τραγούδι “Nu är midsommar natt”, όπως διαβάζουμε, και που σαν σύνθεση εξελίσσεται αργά, φέρνοντας στη μνήμη στιγμές της σουηδικής τζαζ από τα seventies ή και πέρα απ’ αυτά. Οπωσδήποτε το αυτοσχεδιαστικό στοιχείο είναι έντονο εδώ, με το κομμάτι να μεταφέρει ένα κάπως αρχέγονο πνεύμα, που ταιριάζει απολύτως με το γενικότερο concept του δίσκου.
Επαφή: www.natewooley.com, www.pyroclasticrecords.com
Ποιοι συμμετέχουν στην συγκεκριμένη εγγραφή; Σημειώστε ονόματα: Nate Wooley τρομπέτα, ενισχυτές, Susan Alcorn pedal steel κιθάρα, Mary Halvorson κιθάρες και Ryan Sawyer ντραμς, ενώ υπάρχουν και δύο έξτρα βοήθειες σε βιόλα, σ’ ένα track (Mat Maneri) και σε ηλεκτρικό μπάσο, σ’ ένα track (Trevor Dunn).
Τώρα, για το τι ακριβώς σημαίνουν όλα αυτά τα ονόματα μπορεί κάποιος να ανατρέξει στο search του «δισκορυχείου» και να βρει πολλές και ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Εν τάχει, όμως, να πούμε τα εξής:
O Nate Wooley ήταν συνεργάτης του Moppa Elliott στο φοβερό “Jazz Band / Rock Band / Dance Band” [Hot Cup, 2019], μέλος επίσης των Beam Splitter στο “Rough Tongue” [Corvo Records, 2017] και συνoδοιπόρος των Phil Wachsmann, Paul Lytton, Sten Sandell και Φλώρου Φλωρίδη (WLSFW) στο (ελληνικό) “Featuring” [Puzzlemusik, 2018], μα και συνεργάτης του κιθαρίστα Chris Forsyth.σ’ ένα ακόμη ελληνικό άλμπουμ, το “Third” [Rekem Records, 2014]. Επίσης μνημειώδης είναι η σειρά των άλμπουμ του “Seven Storey Mountain”, που περιλαμβάνει πέντε CD (με το τελευταίο απ’ αυτά να βρίσκει θέση και στο «δισκορυχείον»). Χοντρικώς, θα λέγαμε πως έχουμε να κάνουμε με έναν απολύτως δημιουργικό μουσικό, με κάθε καινούρια δουλειά του να ξαφνιάζει και να εντυπωσιάζει.
Έπειτα, η Susan Alcorn είχε δώσει πρόπερσι το “Pedernal” [Relative Pitch Records, 2020], για το οποίο είχαμε γράψει «ύμνο» στο blog, όπως «ύμνο» είχαμε γράψει και για το “Artlessly Falling” [Firehouse Records, 2020] των Mary Halvorson’s Code Girl (με την κιθαρίστρια να την συναντάμε επίσης σ’ ένα ντούο της με την πιανίστρια Sylvie Courvoisier κ.λπ.).
Το “Ancient Songs of Burlap Heroes” έχει ανθρωποκεντρικές και περιβαλλοντικές διαστάσεις. Είναι δε αφιερωμένο σ’ εκείνους που αντιλαμβάνονται το να ζεις, ως μια ηρωική πράξη. Γι’ αυτό και το πολύ ωραίο booklet, με τις φωτογραφίες του aAron Munson, είναι προσανατολισμένο στην απεικόνιση κάπως ακραίων φυσικών τοπίων, «ισοπεδομένων» από το χιόνι και τους πάγους, με τα σημεία ζωής, να διαγράφονται σποραδικά και στιγμιαία, στις άκρες του πουθενά.
Σαν soundtrack αυτής ακριβώς της δύσκολης και απαιτητικής ζωής, έτσι όπως εκείνη προβάλλεται στις φωτογραφίες, έρχεται, τώρα να υπογραμμίσει, με τις απρόβλεπτες, γενικώς, μουσικές του, το “Ancient Songs of Burlap Heroes”, ένα άλμπουμ, που δεν είναι στενά jazz, αλλά περισσότερο avant, με πολλά folk και progressive ηλεκτρονικά στοιχεία, διασπαρμένα εδώ κι εκεί, και με την τρομπέτα (και δευτερευόντως τις κιθάρες) να καθορίζουν το πιο σημαντικό μέρος της εξέλιξής του.
Από τα επτά tracks του CD, τα τέσσερα, δηλαδή τα 1, 3, 5 και 7, έχουν τίτλους “(…..)”, “(…….)”, “(……..)” και “(……………)”, έχουν μικρότερες διάρκειες και μοιάζουν σαν εισαγωγές σε κάτι μεγαλύτερο – εκτός από το 7, που είναι το τελευταίο του άλμπουμ και που δεν είναι τόσο μικρό, καθώς αγγίζει τα επτά λεπτά.
Το πρώτο τεράστιο κομμάτια είναι το 16λεπτο “I am the sea that sings of dust”, που είναι απείρως υποβλητικό, διανθισμένο με υποχθόνιους ήχους και με ιλιγγιώδη, απόκοσμα ξεσπάσματα, που ακολουθούνται από «κενές» νηνεμίες, με το 15λεπτο “A catastrophic legend” να είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό, με χαμηλού volume «ατμόσφαιρες», παγερά παιξίματα στην τρομπέτα και έξοχη κιθαριστική παρουσία σε μπροστινό και πίσω πλάνο. Σαν κομμάτι είναι εντυπωσιακό – και αφιερωμένο από τον Nate Wooley στον μέντορά του, τρομπετίστα Ron Miles (1963-2022).
Το τελευταίο μεγάλο track είναι το έκτο στη σειρά, δηλαδή το “Returning to drown myself, finally”, που είναι βασισμένο στο σουηδικό θρησκευτικό τραγούδι “Nu är midsommar natt”, όπως διαβάζουμε, και που σαν σύνθεση εξελίσσεται αργά, φέρνοντας στη μνήμη στιγμές της σουηδικής τζαζ από τα seventies ή και πέρα απ’ αυτά. Οπωσδήποτε το αυτοσχεδιαστικό στοιχείο είναι έντονο εδώ, με το κομμάτι να μεταφέρει ένα κάπως αρχέγονο πνεύμα, που ταιριάζει απολύτως με το γενικότερο concept του δίσκου.
Επαφή: www.natewooley.com, www.pyroclasticrecords.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου