9/7/2022
Ticking away the moments that make up a dull day / fritter and waste the hours in an offhand way… O Κλεό Ζαμίδης τραγουδάει Pink Floyd…
Ticking away the moments that make up a dull day / fritter and waste the hours in an offhand way… O Κλεό Ζαμίδης τραγουδάει Pink Floyd…
«Η χώρα υπηρετείται καλύτερα από μονοκομματικές κυβερνήσεις,
Θέλω να εξασφαλίσω την κυβερνητική σταθερότητα της χώρας. Παίρνω το ρίσκο της
σταθερότητας κι αν έχει κάποιο πολιτικό κόστος, ας το έχει. Αν αυτό με οδηγήσει
σε ένα πολιτικό κόστος, γιατί θα έχω έναν δύσκολο χειμώνα να διαχειριστώ, ας
γίνει έτσι»
Καλά... χeστήκαμε, για το αν θα κάνει και πότε θα κάνει εκλογές. Άλλο πρόβλημα δεν είχαμε... Εκείνο που πρέπει να μας πει είναι γιατί θα έχει να διαχειριστεί ένα «δύσκολο χειμώνα». Και γιατί το προεξοφλεί από τώρα... Τι ξέρει; Κάναμε πάλι κάτι; Φταίμε σε τίποτα εμείς; Μήπως πάλι... μαζί τα φάγαμε; Μήπως πρέπει να ξανα-ανακεφαλαιώσουμε τις Τράπεζες; Να ξανα-στηρίξουμε τα ασφαλιστικά ταμεία; Να ξανα-πληρώσουμε τους «καινοτόμους»; Ή θα πρέπει να κυκλοφορούμε το χειμώνα στα σπίτια μας με διπλές κουβέρτες στην πλάτη και με τρία ζευγάρια κάλτσες, μασώντας αέρα κοπανιστό;
Σ’ αυτά θα πρέπει ν’ απαντήσει.
Καλά... χeστήκαμε, για το αν θα κάνει και πότε θα κάνει εκλογές. Άλλο πρόβλημα δεν είχαμε... Εκείνο που πρέπει να μας πει είναι γιατί θα έχει να διαχειριστεί ένα «δύσκολο χειμώνα». Και γιατί το προεξοφλεί από τώρα... Τι ξέρει; Κάναμε πάλι κάτι; Φταίμε σε τίποτα εμείς; Μήπως πάλι... μαζί τα φάγαμε; Μήπως πρέπει να ξανα-ανακεφαλαιώσουμε τις Τράπεζες; Να ξανα-στηρίξουμε τα ασφαλιστικά ταμεία; Να ξανα-πληρώσουμε τους «καινοτόμους»; Ή θα πρέπει να κυκλοφορούμε το χειμώνα στα σπίτια μας με διπλές κουβέρτες στην πλάτη και με τρία ζευγάρια κάλτσες, μασώντας αέρα κοπανιστό;
Σ’ αυτά θα πρέπει ν’ απαντήσει.
8/7/2022
Πέθανε προχθές ο James Caan. Έκαναν διάφοροι φίλοι ποστ, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν είδα κάπου να γράψουνε για την παρουσία του στη φοβερή ταινία του Κόπολα “The Rain People” από το 1969.
Την ταινία αυτή –ένα road movie κατά βάση–, την είχα δει πριν πολλά χρόνια στο σινεμά και ακόμη τη θυμάμαι. Θυμάμαι το λυρισμό της, τα έξοχα πλάνα της, όπως και την απρόσμενη βία προς το τέλος, που την σφραγίζει.
Απόβλητοι του αμερικανικού ονείρου οι δύο ήρωες, μία παντρεμένη (Shirley Knight) και μέλλουσα μαμά, που ξαφνικά ανακαλύπτει ότι ζει άλλη ζωή από εκείνη που στ’ αλήθεια θέλει και γι’ αυτό «εξαφανίζεται» μ’ ένα αυτοκίνητο, κι ένας παίκτης του ποδοσφαίρου (του αμερικάνικου) που δρα και σκέφτεται σαν παιδί (μετά από κάποιο χτύπημα στο κεφάλι) και όχι σαν εραστής (James Caan).
Η βροχή δεν σβήνει μόνο τις διαχωριστικές γραμμές,
μπερδεύοντας τους ρόλους, αλλά στο τέλος πνίγει και τις ζωές όλων. Δείτε το,
όπου το βρείτε...
Πέθανε προχθές ο James Caan. Έκαναν διάφοροι φίλοι ποστ, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν είδα κάπου να γράψουνε για την παρουσία του στη φοβερή ταινία του Κόπολα “The Rain People” από το 1969.
Την ταινία αυτή –ένα road movie κατά βάση–, την είχα δει πριν πολλά χρόνια στο σινεμά και ακόμη τη θυμάμαι. Θυμάμαι το λυρισμό της, τα έξοχα πλάνα της, όπως και την απρόσμενη βία προς το τέλος, που την σφραγίζει.
Απόβλητοι του αμερικανικού ονείρου οι δύο ήρωες, μία παντρεμένη (Shirley Knight) και μέλλουσα μαμά, που ξαφνικά ανακαλύπτει ότι ζει άλλη ζωή από εκείνη που στ’ αλήθεια θέλει και γι’ αυτό «εξαφανίζεται» μ’ ένα αυτοκίνητο, κι ένας παίκτης του ποδοσφαίρου (του αμερικάνικου) που δρα και σκέφτεται σαν παιδί (μετά από κάποιο χτύπημα στο κεφάλι) και όχι σαν εραστής (James Caan).
8/7/2022
>>Οι σημαντικότερες αυξήσεις είναι: 117,7% στο φυσικό
αέριο, 70% στο ηλεκτρικό ρεύμα, 65,1% στο πετρέλαιο θέρμανσης, 45,6% στα
καύσιμα. Ο μοναδικός κλάδος που καταγράφεται υποχώρηση στις τιμές είναι αυτός
των τηλεπικοινωνιών με πτώση 2,3%<<
Είναι απλό, θα τρώμε τηλέφωνα. Αλλά στην αρχή θα πρέπει να μάθουμε πώς να τα κρύβουμε μέσα στο στόμα μας, σαν τη γυναίκα στο ποίημα του Σαχτούρη, γιατί θα γίνουν περιζήτητα...
Είναι απλό, θα τρώμε τηλέφωνα. Αλλά στην αρχή θα πρέπει να μάθουμε πώς να τα κρύβουμε μέσα στο στόμα μας, σαν τη γυναίκα στο ποίημα του Σαχτούρη, γιατί θα γίνουν περιζήτητα...
7/7/2002
Απ’ όλες τις τραγουδίστριες, τις Ελληνίδες, που γεννήθηκαν στην δεκαετία του ’80 -Μποφίλιου, Ζουγανέλη, Μαρίζα Ρίζου, η άλλη που τραγουδάει με τον Πορτοκάλογλου... κόλλησα τώρα- η Βιολέτα Ίκαρη είναι ένα βήμα μπροστά.
Δεν έχει σίγουρα την καλύτερη φωνή απ’ όλες αυτές, αλλά έχει φωνή που ξεχωρίζει. Δική της. Δικό της χρώμα. Κι αυτό είναι πολύ σπάνιο σήμερα. Έχει επίσης τσαμπουκά στην ερμηνεία, επιβλητικότητα, δίχως να παριστάνει κάτι, και ακόμη εμφάνιση και ντύσιμο, που κολλάνε με αυτά που τραγουδάει. Δηλαδή είναι «δικό της» όλο το πακέτο. Για μένα είναι η πρώτη...
https://www.youtube.com/watch?v=vBocOBGZ1NQ
Απ’ όλες τις τραγουδίστριες, τις Ελληνίδες, που γεννήθηκαν στην δεκαετία του ’80 -Μποφίλιου, Ζουγανέλη, Μαρίζα Ρίζου, η άλλη που τραγουδάει με τον Πορτοκάλογλου... κόλλησα τώρα- η Βιολέτα Ίκαρη είναι ένα βήμα μπροστά.
Δεν έχει σίγουρα την καλύτερη φωνή απ’ όλες αυτές, αλλά έχει φωνή που ξεχωρίζει. Δική της. Δικό της χρώμα. Κι αυτό είναι πολύ σπάνιο σήμερα. Έχει επίσης τσαμπουκά στην ερμηνεία, επιβλητικότητα, δίχως να παριστάνει κάτι, και ακόμη εμφάνιση και ντύσιμο, που κολλάνε με αυτά που τραγουδάει. Δηλαδή είναι «δικό της» όλο το πακέτο. Για μένα είναι η πρώτη...
https://www.youtube.com/watch?v=vBocOBGZ1NQ
7/7/2022
Όλο το κλιπ μετράει, αλλά μου αρέσει πολύ όταν μπαίνει ο Σβάρνας με το τενόρο, όπως και το τελείως κουλ στυλ του Πάζιου. Καλά, τις... λυσσάρες ασ' τες.
https://www.youtube.com/watch?v=hVuxznIg9BA
Όλο το κλιπ μετράει, αλλά μου αρέσει πολύ όταν μπαίνει ο Σβάρνας με το τενόρο, όπως και το τελείως κουλ στυλ του Πάζιου. Καλά, τις... λυσσάρες ασ' τες.
https://www.youtube.com/watch?v=hVuxznIg9BA
6/7/2022
Πρέπει να βαθύνουμε το χάσμα γενεών που μας χωρίζει με τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Δεν υπάρχει άλλη λύση... [ΕSP-Disk, 1968]
https://www.youtube.com/watch?v=fwa5LgLF0kk
Πρέπει να βαθύνουμε το χάσμα γενεών που μας χωρίζει με τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Δεν υπάρχει άλλη λύση... [ΕSP-Disk, 1968]
https://www.youtube.com/watch?v=fwa5LgLF0kk
6/7/2022
To Καλοκαίρι του Φόβου (1971). Ένα από τα καλύτερα βιβλία του Γιάννη Μαρή και με... φοβερό τίτλο...
5/7/2022
To Καλοκαίρι του Φόβου (1971). Ένα από τα καλύτερα βιβλία του Γιάννη Μαρή και με... φοβερό τίτλο...
Το 1965 οι άνθρωποι που γράφανε στους Μοντέρνους Ρυθμούς για
την ποπ και το ροκ, τους Beatles και τους Rolling Stones, τους Animals και τους
Kinks, ήταν παιδιά. Η Τζένη Μαστοράκη ήταν 16, ο Θόδωρος Σαραντής ήταν 20 και
σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι εκεί κάπου ήταν, γύρω στα 20 και πιο κάτω. Ο
Μαστοράκης, που ήταν ο μεγαλύτερος, ήταν 24, πιτσιρικάς κι αυτός δηλαδή.
Τώρα γράφουνε για τις μουσικές των 20άρηδων, 50χρονοι και 60χρονοι. Κι εντάξει να υπάρχουν κάποιοι επαγγελματίες ποπίστες, που παρακολουθούν από κοντά την ποπ στη διαχρονία της (εκείνο που πουλάει, εκείνο που είναι στα τσαρτ), αυτοί δεν ενοχλούν. Πιο πολύ ενοχλούν κάποιοι δήθεν και καλά, που αφουγκράστηκαν ξαφνικά και τάχα μου-τάχα μου τις αγωνίες της νεολαίας και αρχίζουν το καπέλωμα και το πατρονάρισμα. Πολιτικά, αισθητικά, πατερναλιστικά κ.λπ.
Ρε αφήστε τα παιδιά να κάνουν ό,τι γουστάρουν και γράψτε τίποτα για τον Κόκοτα...
https://www.youtube.com/watch?v=UHOCGMje3FI
Τώρα γράφουνε για τις μουσικές των 20άρηδων, 50χρονοι και 60χρονοι. Κι εντάξει να υπάρχουν κάποιοι επαγγελματίες ποπίστες, που παρακολουθούν από κοντά την ποπ στη διαχρονία της (εκείνο που πουλάει, εκείνο που είναι στα τσαρτ), αυτοί δεν ενοχλούν. Πιο πολύ ενοχλούν κάποιοι δήθεν και καλά, που αφουγκράστηκαν ξαφνικά και τάχα μου-τάχα μου τις αγωνίες της νεολαίας και αρχίζουν το καπέλωμα και το πατρονάρισμα. Πολιτικά, αισθητικά, πατερναλιστικά κ.λπ.
Ρε αφήστε τα παιδιά να κάνουν ό,τι γουστάρουν και γράψτε τίποτα για τον Κόκοτα...
https://www.youtube.com/watch?v=UHOCGMje3FI
5/7/2022
Οι Forminx και οι Λαμπράκηδες πριν την χούντα, ο Θεοδωράκης αμέσως μετά., ο Νταλάρας κι ο Σαββόπουλος στο Ολυμπιακό Στάδιο στα 80s, ο Βασ. Παπακωνσταντίνου και οι Τρύπες στα 90s κ.ο.κ. Live που μάζευαν χιλιάδες κόσμο (και νεολαία), live που περνούσαν και πολιτικά μηνύματα κ.λπ.
Οι συναυλίες δεν μπορούν να αλλάξουν την πολιτικοκοινωνική κατάσταση –ποτέ και πουθενά δεν συνέβη αυτό– μπορεί όμως η μουσική να γίνει το σάουντρακ των κοινωνικών εκρήξεων, όπως συνέβη με το ροκ στα τέλη των σίξτις (γαλλικός Μάης, αντιπολεμικό κίνημα κ.λπ.).
Στην Ελλάδα δεν το έχουμε δει ποτέ αυτό το φαινόμενο. Οι συναυλίες, δηλαδή, να μπούνε μπροστά από την κοινωνία, πετυχαίνοντας χειροπιαστά αποτελέσματα.
Κάτι πήγε να γίνει με τις συναυλίες των Λαμπράκηδων πριν από την χούντα, αλλά η κρατική βία υπήρξε άμεση και εξουθενωτική, καθώς το «ροκ των Λαμπράκηδων» αντιμετωπίστηκε με ξύλο, χαφιεδισμό, συλλήψεις, φυλακίσεις κ.λπ.
Μην νομίσετε... το ίδιο θα συμβεί και τώρα, αν ξεφύγει η κατάσταση. Τα όρια ανοχής δεν έχουν αλλάξει καθόλου.
Κατά τα λοιπά το να πλακώνεσαι για την αισθητική (Θεοδωράκης, Σαββόπουλος, Τρύπες, Μαχαιρίτσας, ΛΕΞ και ό,τι άλλο θέλετε να βάλετε ανάμεσα) είναι ό,τι πιο ανούσιο και αποπροσανατολιστικό θα μπορούσε να σου τύχει.
Οι Forminx και οι Λαμπράκηδες πριν την χούντα, ο Θεοδωράκης αμέσως μετά., ο Νταλάρας κι ο Σαββόπουλος στο Ολυμπιακό Στάδιο στα 80s, ο Βασ. Παπακωνσταντίνου και οι Τρύπες στα 90s κ.ο.κ. Live που μάζευαν χιλιάδες κόσμο (και νεολαία), live που περνούσαν και πολιτικά μηνύματα κ.λπ.
Οι συναυλίες δεν μπορούν να αλλάξουν την πολιτικοκοινωνική κατάσταση –ποτέ και πουθενά δεν συνέβη αυτό– μπορεί όμως η μουσική να γίνει το σάουντρακ των κοινωνικών εκρήξεων, όπως συνέβη με το ροκ στα τέλη των σίξτις (γαλλικός Μάης, αντιπολεμικό κίνημα κ.λπ.).
Στην Ελλάδα δεν το έχουμε δει ποτέ αυτό το φαινόμενο. Οι συναυλίες, δηλαδή, να μπούνε μπροστά από την κοινωνία, πετυχαίνοντας χειροπιαστά αποτελέσματα.
Κάτι πήγε να γίνει με τις συναυλίες των Λαμπράκηδων πριν από την χούντα, αλλά η κρατική βία υπήρξε άμεση και εξουθενωτική, καθώς το «ροκ των Λαμπράκηδων» αντιμετωπίστηκε με ξύλο, χαφιεδισμό, συλλήψεις, φυλακίσεις κ.λπ.
Μην νομίσετε... το ίδιο θα συμβεί και τώρα, αν ξεφύγει η κατάσταση. Τα όρια ανοχής δεν έχουν αλλάξει καθόλου.
Κατά τα λοιπά το να πλακώνεσαι για την αισθητική (Θεοδωράκης, Σαββόπουλος, Τρύπες, Μαχαιρίτσας, ΛΕΞ και ό,τι άλλο θέλετε να βάλετε ανάμεσα) είναι ό,τι πιο ανούσιο και αποπροσανατολιστικό θα μπορούσε να σου τύχει.
4/7/2022
Επειδή γίνεται μία συζήτηση για το ραδιόφωνο και γιατί παίζει αυτή τη μουσική που παίζει (έντεχνα, κλασικά ροκ, ποπ του ’80 κ.λπ.) και όχι τα νέα είδη. Τραπ π.χ. και τα συναφή.
Κατ’ αρχάς πρέπει να ξεκαθαρίσουμε για ποιο ραδιόφωνο συζητάμε. Για το κρατικό ή για το ιδιωτικό;
Το ιδιωτικό ραδιόφωνο είναι επιχείρηση, με μοναδικό σκοπό το κέρδος. Τελεία. Απευθύνεται σε ανθρώπους, που είναι στα 35-55 ηλικιακά και που έχουν λεφτά και καταναλώνουν. Αυτούς δεν θα τους προσεγγίσεις με τραπ, αλλά με Iggy Pop και Πρωτοψάλτη. Είναι απλά τα πράγματα.
Το κρατικό ραδιόφωνο τώρα επιβάλλεται να παίζει και τραπ – και αν δεν το κάνει ντροπή και αίσχος του. Προσωπικά έχω ακούσει ελληνικό hip hop στο κρατικό ραδιόφωνο, αλλά επειδή δεν είμαι ουσιαστικός ακροατής του ραδιοφώνου δεν μπορώ να ξέρω αν αυτή η «ποσότητα» είναι επαρκής ή είναι για τα... μάτια του κόσμου.
Ένα θα πω μόνο. Τέσσερις μέρες μετά από τα επεισόδια στη συναυλία των Rolling Stones, στις 17 Απριλίου 1967, ήρθε η χούντα. Ε λοιπόν σας πληροφορώ ότι ο σταθμός των Ενόπλων κιόλας(!), έπαιζε Rolling Stones κανονικά όλο το καλοκαίρι του ’67 και όλες τις επόμενες εποχές και χρόνια. Και ο Σαββόπουλος ακουγόταν από το κρατικό ραδιόφωνο το ’72 και τον έδειχνε και η (χουντική) τηλεόραση.
Το κρατικό αν δεν παίζει (και) σημερινή νεανική μουσική, σε επαρκείς ποσότητες, είναι για γέλια. Και αν συμβαίνει αυτό, τότε το... Μητσοτάκη ... μπιπ... και τα λοιπά... που ακούστηκε στη συναυλία του ΛΕΞ (κάποιοι γράψανε για συναυλία των Πυξ Λαξ... φανταστείτε... η «εντεχνίλα» έχει διαποτίσει μέχρι και την τελευταία νευρική οδό του εγκεφάλου τους) είναι απολύτως δικαιολογημένο (απ' αυτή την άποψη).
Επειδή γίνεται μία συζήτηση για το ραδιόφωνο και γιατί παίζει αυτή τη μουσική που παίζει (έντεχνα, κλασικά ροκ, ποπ του ’80 κ.λπ.) και όχι τα νέα είδη. Τραπ π.χ. και τα συναφή.
Κατ’ αρχάς πρέπει να ξεκαθαρίσουμε για ποιο ραδιόφωνο συζητάμε. Για το κρατικό ή για το ιδιωτικό;
Το ιδιωτικό ραδιόφωνο είναι επιχείρηση, με μοναδικό σκοπό το κέρδος. Τελεία. Απευθύνεται σε ανθρώπους, που είναι στα 35-55 ηλικιακά και που έχουν λεφτά και καταναλώνουν. Αυτούς δεν θα τους προσεγγίσεις με τραπ, αλλά με Iggy Pop και Πρωτοψάλτη. Είναι απλά τα πράγματα.
Το κρατικό ραδιόφωνο τώρα επιβάλλεται να παίζει και τραπ – και αν δεν το κάνει ντροπή και αίσχος του. Προσωπικά έχω ακούσει ελληνικό hip hop στο κρατικό ραδιόφωνο, αλλά επειδή δεν είμαι ουσιαστικός ακροατής του ραδιοφώνου δεν μπορώ να ξέρω αν αυτή η «ποσότητα» είναι επαρκής ή είναι για τα... μάτια του κόσμου.
Ένα θα πω μόνο. Τέσσερις μέρες μετά από τα επεισόδια στη συναυλία των Rolling Stones, στις 17 Απριλίου 1967, ήρθε η χούντα. Ε λοιπόν σας πληροφορώ ότι ο σταθμός των Ενόπλων κιόλας(!), έπαιζε Rolling Stones κανονικά όλο το καλοκαίρι του ’67 και όλες τις επόμενες εποχές και χρόνια. Και ο Σαββόπουλος ακουγόταν από το κρατικό ραδιόφωνο το ’72 και τον έδειχνε και η (χουντική) τηλεόραση.
Το κρατικό αν δεν παίζει (και) σημερινή νεανική μουσική, σε επαρκείς ποσότητες, είναι για γέλια. Και αν συμβαίνει αυτό, τότε το... Μητσοτάκη ... μπιπ... και τα λοιπά... που ακούστηκε στη συναυλία του ΛΕΞ (κάποιοι γράψανε για συναυλία των Πυξ Λαξ... φανταστείτε... η «εντεχνίλα» έχει διαποτίσει μέχρι και την τελευταία νευρική οδό του εγκεφάλου τους) είναι απολύτως δικαιολογημένο (απ' αυτή την άποψη).
4/7/2022
Ό,τι να ’ναι, για τα μουσικά, δεν διαβάζεις όμως μόνο στο δίκτυο, διαβάζεις και σε σύγχρονα βιβλία.
Σ’ ένα πρόσφατο βιβλίο, που έφθασε στα χέρια μου βλέπεις κάπου:
«Στα τέλη της ανατρεπτικής δεκαετίας του ’60, γράφτηκε και υποστηρίχτηκε το πρώτο διδακτορικό για τη γέννηση και τη σημασία του rock ’n’ roll (πρόκειται για τον Ήχο της Πόλης, του βρετανού ραδιοφωνικού παραγωγού, μουσικολόγου και συγγραφέα Charlie Gillett). Εμείς αξιωθήκαμε να ξεφυλλίσουμε το πρώτο αμιγώς μουσικό περιοδικό μια δεκαετία αργότερα, όταν κυκλοφόρησε ο Ήχος, η Μουσική και το Ποπ & Ροκ».
Η λέξη «ανατρεπτική» είναι άστοχη κι επιχειρεί να εντυπωσιάσει, χωρίς λόγο. Φυσικά είχαν και «ανατρεπτικά» χαρακτηριστικά τα σίξτις, στα πολιτικοκοινωνικά, ιδίως στο δεύτερο μισό τους, αλλά η μουσική σ’ αυτά ήταν υποβοηθητική, ήταν μία συνιστώσα, ανάμεσα σε άλλες πολλές. Όταν κάποιος χρησιμοποιεί τη λέξη «ανατρεπτική» γενικά ή για τη μουσική ειδικότερα, θα πρέπει να είναι ή πολύ προσεκτικός (και να μην την χρησιμοποιεί τελικά, στη γενικότητά της) ή να είναι τελείως τσαπατσούλης (χρησιμοποιώντας την, για να το παίξει ο ίδιος και λίγο από... επανάσταση).
Και φυσικά «για τη γέννηση και τη σημασία του rock ’n’ roll» γράφονται βιβλία ήδη από την δεκαετία του ’50 (κάποια τα αναφέρει και ο Gillett στην βιβλιογραφία του). Δεν ξεκίνησε από τον Gillett η ροκ βιβλιογραφία.
Και βεβαίως, αν μιλάμε για το ποπ-ροκ, τα πρώτα «αμιγώς» μουσικά περιοδικά δεν ήταν ο Ήχος, η Μουσική και το Ποπ & Ροκ (που δεν ήταν καν αμιγώς μουσικά, γιατί έγραφαν και για σινεμά κ.λπ.), αλλά εκείνα που κυκλοφορούσαν στα σίξτις (Μοντέρνοι Ρυθμοί κ.λπ.).
Ορισμένοι ανίδεοι επιχειρούν να υποτιμήσουν τους Μοντέρνους Ρυθμούς για λάθος λόγους.
Μπορεί το περιοδικό να ήταν συντηρητικό και να εξέφραζε, γενικά (γενικά λέω), αντιδραστικές θέσεις, αλλά σε πληροφοριακό επίπεδο, και για τα δεδομένα της εποχής, ήταν «μια χαρά». Έγραφε για πάρα πολλά πράγματα. Αδιανόητα, κάποιες φορές, για την ελληνική πραγματικότητα.
Μπορεί πολλά κείμενα να ήταν χαζά, χαζοχαρούμενα, αλλά την πληροφορία την έπαιρνες.
Εν τω μεταξύ εντελώς ηλίθια κείμενα, που δεν είχαν καν την νεανική και αθώα... καταπραϋντική αφέλεια των Μοντέρνων Ρυθμών, δημοσιεύονταν και σε Ήχους, Ποπ & Ροκ κ.λπ. ακόμη και στα χρόνια του ’80 και του ’90.
Η αποσιώπηση και η υποτίμηση των Μοντέρνων Ρυθμών, γίνεται, θέλω να πω, μόνον απ’ όσους και όσες νομίζουν, ηλιθιωδώς, πως το ροκ ήταν... ανατρεπτικό.
Ό,τι να ’ναι, για τα μουσικά, δεν διαβάζεις όμως μόνο στο δίκτυο, διαβάζεις και σε σύγχρονα βιβλία.
Σ’ ένα πρόσφατο βιβλίο, που έφθασε στα χέρια μου βλέπεις κάπου:
«Στα τέλη της ανατρεπτικής δεκαετίας του ’60, γράφτηκε και υποστηρίχτηκε το πρώτο διδακτορικό για τη γέννηση και τη σημασία του rock ’n’ roll (πρόκειται για τον Ήχο της Πόλης, του βρετανού ραδιοφωνικού παραγωγού, μουσικολόγου και συγγραφέα Charlie Gillett). Εμείς αξιωθήκαμε να ξεφυλλίσουμε το πρώτο αμιγώς μουσικό περιοδικό μια δεκαετία αργότερα, όταν κυκλοφόρησε ο Ήχος, η Μουσική και το Ποπ & Ροκ».
Η λέξη «ανατρεπτική» είναι άστοχη κι επιχειρεί να εντυπωσιάσει, χωρίς λόγο. Φυσικά είχαν και «ανατρεπτικά» χαρακτηριστικά τα σίξτις, στα πολιτικοκοινωνικά, ιδίως στο δεύτερο μισό τους, αλλά η μουσική σ’ αυτά ήταν υποβοηθητική, ήταν μία συνιστώσα, ανάμεσα σε άλλες πολλές. Όταν κάποιος χρησιμοποιεί τη λέξη «ανατρεπτική» γενικά ή για τη μουσική ειδικότερα, θα πρέπει να είναι ή πολύ προσεκτικός (και να μην την χρησιμοποιεί τελικά, στη γενικότητά της) ή να είναι τελείως τσαπατσούλης (χρησιμοποιώντας την, για να το παίξει ο ίδιος και λίγο από... επανάσταση).
Και φυσικά «για τη γέννηση και τη σημασία του rock ’n’ roll» γράφονται βιβλία ήδη από την δεκαετία του ’50 (κάποια τα αναφέρει και ο Gillett στην βιβλιογραφία του). Δεν ξεκίνησε από τον Gillett η ροκ βιβλιογραφία.
Και βεβαίως, αν μιλάμε για το ποπ-ροκ, τα πρώτα «αμιγώς» μουσικά περιοδικά δεν ήταν ο Ήχος, η Μουσική και το Ποπ & Ροκ (που δεν ήταν καν αμιγώς μουσικά, γιατί έγραφαν και για σινεμά κ.λπ.), αλλά εκείνα που κυκλοφορούσαν στα σίξτις (Μοντέρνοι Ρυθμοί κ.λπ.).
Ορισμένοι ανίδεοι επιχειρούν να υποτιμήσουν τους Μοντέρνους Ρυθμούς για λάθος λόγους.
Μπορεί το περιοδικό να ήταν συντηρητικό και να εξέφραζε, γενικά (γενικά λέω), αντιδραστικές θέσεις, αλλά σε πληροφοριακό επίπεδο, και για τα δεδομένα της εποχής, ήταν «μια χαρά». Έγραφε για πάρα πολλά πράγματα. Αδιανόητα, κάποιες φορές, για την ελληνική πραγματικότητα.
Μπορεί πολλά κείμενα να ήταν χαζά, χαζοχαρούμενα, αλλά την πληροφορία την έπαιρνες.
Εν τω μεταξύ εντελώς ηλίθια κείμενα, που δεν είχαν καν την νεανική και αθώα... καταπραϋντική αφέλεια των Μοντέρνων Ρυθμών, δημοσιεύονταν και σε Ήχους, Ποπ & Ροκ κ.λπ. ακόμη και στα χρόνια του ’80 και του ’90.
Η αποσιώπηση και η υποτίμηση των Μοντέρνων Ρυθμών, γίνεται, θέλω να πω, μόνον απ’ όσους και όσες νομίζουν, ηλιθιωδώς, πως το ροκ ήταν... ανατρεπτικό.
4/7/2022
Γράφει ο άλλος εκεί μπουρ-μπουρ, για μουσική και κοινωνία υποτίθεται, και κάποια στιγμή πετάει το αμίμητο... >>Οι αξίες της (της Patti Smith) είναι μια συνισταμένη της ειρηνιστικής οπτικής των 60s κι εκείνης της πιο μαχητικής του punk.<<.
Όποιος νομίζει πως το πανκ ήταν «πιο μαχητικό» και πως τα σίξτις ήταν «ειρηνιστικά» είναι βαθειά νυχτωμένος και εν πολλοίς άσχετος. Το ακριβώς αντίθετο συνέβαινε! Υπάρχουν άνθρωποι, που μπορεί να γράφουν για μουσική 30 χρόνια ή και παραπάνω, και να μην έχουν καταλάβει ούτε τα βασικά!
Τα σίξτις ήταν μαχητικά, με πυρήνες εναλλακτικής κοινωνίας, με Μάη του ’68 (και φοιτητικές αναταραχές μέχρι και στη Σενεγάλη), με Μαύρους Πάνθηρες, με acid rock, με παράνομη underground κουλτούρα και εν γένει αντικουλτούρα, ενώ το πανκ ήταν... δυο λαλούν και τρεις χορεύουν. Οδηγίες για το πώς θα επιβιώσεις μέσα στο σύστημα, όχι για το πώς θα το αλλάξεις. Για να το πω με δυο λόγια.
[και να μην σκάσουν εδώ οι πάνκηδες και αρχίσουν να μου λένε για Crass κτλ., γιατί αυτά τα έχουμε πει πολλές φορές – τι ήταν οι Crass δηλαδή, τι σχέση είχαν με το πανκ, πόσο αποδέχονταν Pistols και Clash κ.λπ.]
Γράφει ο άλλος εκεί μπουρ-μπουρ, για μουσική και κοινωνία υποτίθεται, και κάποια στιγμή πετάει το αμίμητο... >>Οι αξίες της (της Patti Smith) είναι μια συνισταμένη της ειρηνιστικής οπτικής των 60s κι εκείνης της πιο μαχητικής του punk.<<.
Όποιος νομίζει πως το πανκ ήταν «πιο μαχητικό» και πως τα σίξτις ήταν «ειρηνιστικά» είναι βαθειά νυχτωμένος και εν πολλοίς άσχετος. Το ακριβώς αντίθετο συνέβαινε! Υπάρχουν άνθρωποι, που μπορεί να γράφουν για μουσική 30 χρόνια ή και παραπάνω, και να μην έχουν καταλάβει ούτε τα βασικά!
Τα σίξτις ήταν μαχητικά, με πυρήνες εναλλακτικής κοινωνίας, με Μάη του ’68 (και φοιτητικές αναταραχές μέχρι και στη Σενεγάλη), με Μαύρους Πάνθηρες, με acid rock, με παράνομη underground κουλτούρα και εν γένει αντικουλτούρα, ενώ το πανκ ήταν... δυο λαλούν και τρεις χορεύουν. Οδηγίες για το πώς θα επιβιώσεις μέσα στο σύστημα, όχι για το πώς θα το αλλάξεις. Για να το πω με δυο λόγια.
[και να μην σκάσουν εδώ οι πάνκηδες και αρχίσουν να μου λένε για Crass κτλ., γιατί αυτά τα έχουμε πει πολλές φορές – τι ήταν οι Crass δηλαδή, τι σχέση είχαν με το πανκ, πόσο αποδέχονταν Pistols και Clash κ.λπ.]
4/7/2022
Διάβασα σε εφημερίδα στο περίπτερο... ο Θέμης Αδαμαντίδης, ο διάδοχος του Καζαντζίδη... και κάτι τέτοια. Ρε πάτε καλά; Μη γράφετε ό,τι να 'ναι.
Ποτέ δεν αποδέχτηκα, ούτε παραδέχτηκα τον Αδαμαντίδη για γνήσιο λαϊκό τραγουδιστή. Τον θεωρώ απολύτως υπερεκτιμημένο, και λαϊκό με το ζόρι. Σώνει και καλά λαϊκό δηλαδή.
Γράφω πολλά χρόνια για μουσική και ποτέ δεν έχω γράψει για τον... λαϊκό Αδαμαντίδη. Αντιθέτως έχω γράψει 2-3 φορές για τον ελαφρύ.
«Κρήτη, Κέρκυρα και Νιο», «Μουσική», «Η νύχτα μυρίζει γιασεμί», άιντε και «Πονάμε όσοι αγαπάμε».
Ένας πολύ καλός μετα-Πάριος, εκεί στις αρχές του ’80, ήταν ο Αδαμαντίδης και τίποτ’ άλλο. Όλα τα υπόλοιπα είναι ζορισμένα και ντεμέκ λαϊκά. Όπως ντεμέκ είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της τραγουδιστικής λαϊκότητας, από το ’90 και μετά.
[Α, και ξέχασα να το πω, όποτε ο ίδιος τραγουδά Καζαντζίδη απλά τον "σκοτώνει"]
Διάβασα σε εφημερίδα στο περίπτερο... ο Θέμης Αδαμαντίδης, ο διάδοχος του Καζαντζίδη... και κάτι τέτοια. Ρε πάτε καλά; Μη γράφετε ό,τι να 'ναι.
Ποτέ δεν αποδέχτηκα, ούτε παραδέχτηκα τον Αδαμαντίδη για γνήσιο λαϊκό τραγουδιστή. Τον θεωρώ απολύτως υπερεκτιμημένο, και λαϊκό με το ζόρι. Σώνει και καλά λαϊκό δηλαδή.
Γράφω πολλά χρόνια για μουσική και ποτέ δεν έχω γράψει για τον... λαϊκό Αδαμαντίδη. Αντιθέτως έχω γράψει 2-3 φορές για τον ελαφρύ.
«Κρήτη, Κέρκυρα και Νιο», «Μουσική», «Η νύχτα μυρίζει γιασεμί», άιντε και «Πονάμε όσοι αγαπάμε».
Ένας πολύ καλός μετα-Πάριος, εκεί στις αρχές του ’80, ήταν ο Αδαμαντίδης και τίποτ’ άλλο. Όλα τα υπόλοιπα είναι ζορισμένα και ντεμέκ λαϊκά. Όπως ντεμέκ είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της τραγουδιστικής λαϊκότητας, από το ’90 και μετά.
[Α, και ξέχασα να το πω, όποτε ο ίδιος τραγουδά Καζαντζίδη απλά τον "σκοτώνει"]
Σχόλια από το fb στο ποστ "Διάβασα σε εφημερίδα στο περίπτερο... ο Θέμης Αδαμαντίδης, ο διάδοχος του Καζαντζίδη"...
ΑπάντησηΔιαγραφήMixalis Nickolaidis
Και λίγα λες .
Nikos Mitrogiannopoulos
αυτός τραγουδάει και νιώθεις πως δε σε βλέπει καν. Πού να γίνει Καζαντζίδης...
Vassilis Serafimakis
"Ρε πάτε καλά; Μη γράφετε ό,τι να 'ναι."
Yiannis Stefanakos
Σοβαρά γράφτηκε τέτοια παπαριά;
Νικος Ηροδοτου
Τραγουδιστες πολλ σωστους και με ηθος και πολλ καλα τραγουδια λιγοι...η ελαχιστοι
Κωστας Κουρετας
Καλημέρα,έχω την εντύπωση πως ο ίδιος ο Καζαντζίδης είχε πει δυο καλά λόγια για τον Αδαμαντίδη και έτσι ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Ναι ισχύει αυτό, αλλά τα κριτήρια του Στέλιου από ένα σημείο και μετά ήταν τελείως διαβλητά.
Κωστας Κουρετας
Έτσι ακριβώς
Nikos Vasilopoulos
Preach
Vasilis Kounelis
Καλός είναι και ως λαικός και στον Καζαντζίδη
Kostas Bous
τραγουδισταρα και φωναρα στο στυλ "αγαπησε με" δισκο (παραγωγαρα και κομματαρες κ φωναρα εκει), ο οποιος δεν τον αφηναν να λεει λαικα επειδη ειχε φωναρα στο πιο "ποιοτικο" τραγουδι και τον προοριζαν οι εταιριες για εκεινο το ειδος, αλλα αφου περασαν τα χρονια και με το ποιοτικο δεν κονομουσε ο ανθρωπας, ειπε να το ριξει στη σιγουρη κονομα του λαικου και το σκοτωσε (αλλα μαλλον κονομησε((κατι που το αξιζε βεβαια αλλα με το στυλ εκεινο που τραγουδουσε, οχι με το λαικο)).
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Ο μόνος Έλληνας που είπε schlager ήταν ο Αδαμαντίδης. Τίποτ' άλλο.
Kostas Bous
κι αν το σκεφτεις, κατι αναλογο εκανε κ η Αλεξια(επαιζε με Chick Corea κι εχει φωναρα), ακομα κι η Μαντω σε μικροτερο βαθμο, η Λια Βισση κτλ, αφου κονομα στην Ελλαδα μουσικη εχει μονο το λαικο και το ποποελληνικο
Φωντα παρεμπιμπτοντως μηπως εχεις full credits απο κεινο το δισκο; ποιες κανουν φωνητικα και ποιοι παιζουν;
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Ό,τι γράφει ο δίσκος από πίσω, αν γράφει. Δεν ξέρω κάτι άλλο.
Kostas Bous
τον εχω, θα δω. αλλα εχω την εντυπωση οτι σιγουρα δεν εγραφε φωνητικα (και μαλλον δεν εγραφε και κιθαρα γιατι ειμαι κιθαριστας και θα το χα σημειωσει). θενκς παντως και θα στα στειλω αν τα βρω, μηπως και σ ενδιαφερουν
Gerakanakis George
και το πωπό-ελληνικό!!.... κι οποιοδηποτε πωπό(ς)....
Σπυρίδων Παπαδημητρίου
Παλι σωστος ο Φωντας.Το λαικο τελειωσε με τον Διονυσιου και οριστικα με τον Μητροπανο.Τα υπολοιπα ειναι σανος για αλογα.
George Floudas
Καμπάνες λύπης και Όχι χαράς
John Malisianos
αυτό σίγουρα το είχε κάνει επιτυχία ο Νομικός. Το είχε πει και ο Αδαμαντίδης;
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Με καμπάνες μόνο αυτό...
https://www.youtube.com/watch?v=uiK7dYZ-nz4
ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΟΣ Γλυκες καμπανες
George Floudas
όχι. Πλάκα κάνω. Απλώς ταιριάζει ο στίχος στο Δράμα.
Eliana Kassid
Εκτελεί και Μητροπάνο με την ίδια επιτυχία...
Gerakanakis George
Το στην καρδια που το κατατασσετε??? Το στην μπουνια??
Andrianopoulos Babis
Καλός για "Τα βοριαδάκια" όχι για "Βοριάδες"!
Costas Rizos
ΔιαγραφήΦωνή ο Αδαμαντίδης έχει και μπορεί αλλά δεν υπάρχουν νομίζω πλέον αυτοί που μπορούν να γράψουν πραγματικά λαϊκά τραγούδια , εκεί νομίζω ότι είναι το όλο θέμα
Χρήστος Ανδρέου
Έτσι είναι ακριβώς.
Spyros Zoupanos
Ο δεύτερος δίσκος του είναι αρτιμελές yacht rock θα έλεγα
Konstantinos Kottis
Πολύ καλός ερωτικός (δεκαετία 80) καμία σχέση με λαϊκό. Όσο για τον κουμπάρο του Στέλιο, το μόνο που πήρε από αυτόν είναι το πάθος για τον τζόγο αλλά σε πολλαπλάσιο βαθμό. ΥΓ: Τα Βορειαδάκια είναι δισκάρα.
Τάκης Σπετσιώτης
Αν και συμφωνώ μαζί σου για τον Θέμη Αδαμαντίδη, έχω και κάποιες ψιλοενστάσεις. Σίγουρα προέρχεται απ' το ελαφρό τραγούδι και τις χροιές του Πάριου, όπως σωστά γράφεις. Σκέφτομαι όμως ότι στην εποχή μας που έχει παραμερίσει το καλό λαικό των χρόνων μας -Καζαντζίδης κλπ-, βοηθάει μια ''ελαφράδα'' στην ερμηνεία αυτών των παλιών κομματιών που βάζει ο Θέμης και άλλοι (π.χ. η Μαρινέλλα) για να γίνουν προσιτότερα τα τραγούδια αυτά σε νεαρότερο κόσμο που δεν τ' ακούει στις συνθήκες που τα ''γέννησαν''. Ο Θέμης δεν τα σκοτώνει λοιπόν με την ερμηνεία του που δεν είναι μίμηση του Καζαντζίδη. Πιστεύω ότι τα σκοτώνει η επανάληψη η αφόρητη που τους κάνει, σέρνοντάς τα σ΄όλα τα τηλεοπτικά αφιερώματα διασκέδασης, εκθέτοντάς τα τόσο πολύ στο φως που κάπου καίγονται. ΄Εχουν μια ''ιερότητα'' όντως αυτά τα τραγούδια- αν σημαίνει κάτι στις μέρες μας αυτό. Ούτε κατά διάνοιαν κι ο ίδιος ο Καζαντζίδης θα τα ''πλάσαρε'' έτσι- αυτός πέθανε στα 70, κι είχε απ' τα 35 να βγει σε κέντρο να τα τραγουδήσει. Αυτή η χρήση των τραγουδιών απ' τον Θέμη τα σκοτώνει- κι όχι τόσο η ερμηνεία του.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Η φωνή του πλέον δεν τον βοηθά να πει αυτά τα τραγούδια. Έχει σπάσει πολύ. Και είναι λογικό αυτό. Μετά από τόση νύχτα που έχει φάει.
Τάκης Σπετσιώτης
σ' αυτό ναι, ιδίως τελευταία- αλλά τώρα ...αναγνωρίστηκε πολλαπλά
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Σίγουρα και η τηλεοπτική υπερέκθεση δεν βοηθάει.
Τάκης Σπετσιώτης
και φθείρει, και τη φωνή και τα τραγούδια- είναι ξεπέτες.
Arsav Nokid
Του Nick the Greek μπορεί...
Σχόλια από το fb στο ποστ "Γράφει ο άλλος εκεί μπουρ-μπουρ, για μουσική και κοινωνία υποτίθεται, και κάποια στιγμή πετάει το αμίμητο"...
ΑπάντησηΔιαγραφήPanagiotis Giannelis
...η αντίδραση των 60's είχε αντίκτυπο στον δρόμο ενώ του punk στις ταμειακές εισπράξεις των clubs...
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Η δράση των σίξτις. Η αντίδραση ήταν το σύστημα.
Dimi Kavos
Ένα καλό βιβλίο που κυκλοφόρησε το 1981 και αναφέρεται στα πρωτοποριακά χρόνια 60 & 70 είναι το "Underground" του Mario Maffi.
George Floudas
είναι από τα πιο αντιδραστικά πράγματα που έχω διαβάσει.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Κάτι δεν έχεις καταλάβει καλά.
George Floudas
μπορεί. Αγαπάω τα 60’s με όλα τα καταπληκτικά πράγματα που γίναν τότε και έζησα την έκρηξη του punk, έστω από απόσταση, και τις συνθήκες που το γέννησαν. Θεωρώ ότι το diy του «πες το με τη φωνή σου, ακόμα κι αν είναι χάλια» και του «κάθε γειτονιά και συγκρότημα» είναι το σημαντικό κληροδότημα και των δυο εποχών. Δε μπαίνω σε λογικές «εμείς κι οι άλλοι». Δε νομίζω ότι οδηγούν πουθενά.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Το Underground είναι πολύ καλό βιβλίο. Απλώς ήταν κακομεταφρασμένο.
George Floudas
δεν έχω διαβάσει το πρωτότυπο ομολογώ
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Δεν χρειάζεται να διαβάσεις το πρωτότυπο, για να καταλάβεις ότι η μετάφραση ήταν από άσχετη.
Ανδρεας Μπικουβαρακης
Εντωμεταξύ, η μετάφραση είναι του 1982. Δεν μπορεί να ξαναμεταφραστεί/κυκλοφορήσει το βιβλίο 40 χρόνια μετά;
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Ξανακυκλοφόρησε, αλλά δεν ξέρω αν η μετάφραση είναι η ίδια.
Ανδρεας Μπικουβαρακης
Μόλις το κοίταξα, το έβγαλε το 2000 ο ίδιος εκδοτικός, με την ίδια μεταφράστρια, ίδια επιμελήτρια και ίδιο αριθμό σελίδων...
Ζουλιάν Μπάλστον
Οι χιπις που κάναν μόδα την πρέζα. Τα μισά από αυτά τα κινήματα δεν είχαν σχέση με ροκεντρολ. Οι Μαύροι Πάνθηρες ήταν τζαζ οπαδοί και θεωρούσαν τους ροκερς σαν psychedelic clowns. Οι του Μάη εξεγερθέντες μόνο χιπις δεν ήταν
Κλασσικά το χαρντκορ πανκ. Το κίνημα που έβαλε το diy, τον ανοιχτό πολιτικό αντιφασισμό για δεκαετίες δεν αναφέρεται
Zafeiris Petropoulos
Έχουν κυκλοφορήσει τουλάχιστον δύο βιβλία στην αγγλική, που αφορούν το αμερικανικό “χάρντκορ (πανκ)” με μια απόσταση χρονικά, όπως και την τυπική ακαδημαϊκή αποστασιοποίηση. Εκεί αυτό που βγαίνει ως ρεζουμέ είναι πως από το ’81 και δώθε - ας πούμε μέχρι το καλοκαίρι του ’85 πολύ σχηματικά, κι ύστερα από την ήττα της απεργίας των υπαλλήλων της πολιτικής αεροπορίας, το εν λόγω μουσικό ρεύμα αποτέλεσε μια πρωτόλεια “νεανική κοινωνική αντιπολίτευση” στο Ρηγκανισμό. Από ’κει και πέρα κάθε γενιά βρίσκει το δρόμο της...
Βασίλης Καμπούρης
Επιτέλους!!!!οι περισσότεροι νομίζουν πως τα 60s ήταν η θεία μου η χίπισσα όπως πολύ έξυπνα το σύστημα φρόντισε να νομίζουν.
Το χειρότερο είναι πως το νομίζουν και υποτιθέμενοι εναλλακτικοί (που; Στο διαβατήριο)
Όλα γαβροβαζελος σε αυτή τη χώρα σκέψη καμία έρευνα καμία.
Απομόνωση ιστορικών στοιχείων κυρίως της παρακμής κάποιων κινημάτων ίσα ίσα για να υποστηριχθεί η γαβροβαζελιαση. Τα ίδια κάνει και ο Μητσοτάκης χαχαχαχα δεν ήρθε και βγήκε με το ζόρι, από την ευρύτερη αυτού του είδους νοοτροπία βγήκε
Dimitris Panayiotatos
Επιτέλους! Γράψ'τα!
George Floudas
Στο δικό μου το μυαλό το ένα ήταν η εξέλιξη του αλλού δεδομένων των πολιτικών συνθηκών σε κάθε εποχή. Δε θα τα ξεχωριζα. Με τους suicide συνδετικό κρίκο.
Nicolas Chatzidimitriou
Kick out the jams motherf@ckers vs pretty vacant
Jimi Sokratis
Θα προσέθετα και τους δεκάδες νεκρούς (από τις επεμβάσεις αστυνομίας και εθνοφρουράς), τραυματίες και φυλακισμένους στα αμερικανικά πανεπιστήμια μέχρι τις αρχές της δεκαετίες του 70 στις παναμερικανικές ταραχές των πανεπιστημίων που ήταν σε άμεση σχέση με όλη την μουσική κίνηση της εποχής. Αυτοί οι νεαροί κατά συντριπτική πλειοψηφία ήταν ακροατές του ροκ.
Nikos Stabakis
ΔιαγραφήΩστόσο ισχύει ότι η Πάτι Σμιθ και άλλες μορφές που αποδίδονται στην αμερικανική σκηνή του πανκ προβληματοποιούν πολλαπλά το πανκ ως υποτιθέμενη "ρήξη" με τα '60s--αφήγημα που οδήγησε, ειδικά στην Ελλάδα απ' όλον τον κόσμο, στο να βλέπουμε στα δισκάδικα χωριστά το "νέο" απ' το "παλιό" ροκ, με εντελώς γελοία κριτήρια διαφοροποίησης. (Κι ενώ τα πραγματικά νεότερα ονόματα συνήθως βρίσκονται πιο κοντά στους Beatles απ' ό,τι στους Pistols.) Στην Πάτι Σμιθ δεν διαφαίνεται καμία τέτοια "ρήξη". Αυτήν την αμηχανία ο συντάκτης δεν είχε άλλο τρόπο να την εκφράσει από το να καταφύγει στο στερεοτυπικό σχήμα.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Δεν τα πολυ-καταλαβαίνω αυτά που λες (ακούγονται μπερδεμένα σε μένα), αλλά ok.
Nikos Stabakis
Δεν λέω κάτι τρομερά περίπλοκο, ότι η Πάτι Σμιθ (όπως και άλλοι Αμερικανοί κυρίως) γενικά δεν ταιριάζει στο αφήγημα του πανκ ως "ρήξης με τα '60s" και οι υποστηρικτές του αφηγήματος την ερμηνεύουν με τους όρους του αφηγήματος (όπου τα '60s είναι ειρηνιστικά, το πανκ επαναστατικό κτλ). Υπάρχει κάτι δύσκολο σε αυτό;
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Ναι, γράφεις μπερδεμένα. Δεν τα πολυκαταλαβαίνω.
Nikos Stabakis
Τι είναι τόσο δύσκολο στο ότι επειδή η Πάτι Σμιθ δεν κολλάει σε ένα στερεότυπο αυτοί που επιμένουν σε αυτό την ερμηνεύουν με όρους του στερεοτύπου;
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Όλα αυτά που λες είναι για μένα ακατανόητα.
Nikos Stabakis
Γράφεις: "Όποιος νομίζει πως το πανκ ήταν «πιο μαχητικό» και πως τα σίξτις ήταν «ειρηνιστικά» είναι βαθειά νυχτωμένος και εν πολλοίς άσχετος".
Και λέω: όσοι είναι κολλημένοι σε αυτό το (λανθασμένο όπως ορθά λες) σχήμα ερμηνεύουν τα πάντα, και αυτά που τους διαψεύδουν, βάσει του σχήματος.
Παραμένει ακατανόητο;
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Ναι και αυτό. Αλλά μην το τραβήξουμε άλλο, σε παρακαλώ πολύ.
Nikos Stabakis
Όχι, απλώς μου προκαλεί απορία. Δεν είπα κάτι περίπλοκο.
George Giannopoulos
Στα 60'ς μιας και ήταν η πρώτη φορά που υπήρξε οργανωμένη αντίδραση με όλα αυτά που ανέφερες το σύστημα βρήκε τον τρόπο να μπει και να διαβρωσει ότι πήγε να γίνει. Πλέον όταν ήρθε το πανκ το σύστημα ήξερε καλά πως θα πουλήσει μέσα από τη νέα αυτή μουσική σκηνή. Αν και μου αρέσει το πανκ και κυρίως το πρώτο πανκ συμφωνώ ότι τα 60'ς ήταν πολύ ριζοσπαστικα και οργανωμένα σαν κίνημα με τις ποικίλες μορφές αντίδρασης που αναφέρεις. Μαύροι πάνθηρες. Το αντιμιλιταριστικο κινημα χιπηδες, Βιετνάμ. Ο Μάης. Έχεις δίκιο Φώντα χωρίς να ξέρω πολλά όπως εσύ βεβαίως.
Πρώτη φορά με βαση και την μουσική μιας και υπήρξε και οργανωμένη αντίδραση και παλιότερα με απεργίες, συνδικάτα κτλ
Stylianos Tziritas
ΔιαγραφήΧωρίς να διαφωνώ στο παραμικρό για την μαχητικότητα των κοινωνικών κινημάτων στα 60s εντούτοις στο συλλογισμό σου υπάρχει η εξής άνιση αντιπαράθεση. Από τη μία βάζεις τα κοινωνικά κινήματα των 60s και από την άλλη το πανκ. Η σύγκριση είναι άνιση διότι το rock n roll των 60s σε επίπεδο κοινωνικής αντίστασης είναι παράγωγο των εξελίξεων που προϋπήρχαν στην κοινωνία, εόιναι απότοκο αυτών και όχι η παραγωγός αρχή (ειδικότερα οι Μαύροι Πάνθηρες μήτε κατά διάνοια δεν ενδιαφέρονταν για τον λευκό ήχο). Από την άλλη το πανκ είναι και αυτό απότοκο κοινωνικών εξελίξεων και η σημαντικότατη συμβολή του έγκειται στην αντίσταση του στον απόλυτο ατομικισμό που επεκράτησε ειδικότερα στις ΗΠΑ από τις αρχές του 70 μετά την στροφή της κοινωνίας σε πιο συντηρητικές δομές (ακριβώς επειδή μεγάλωσαν οι πρωην επαναστάτες).
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Εγώ δεν έβαλα τίποτα σε αντιπαράθεση. Άλλος τα έβαλε και σχολίασα.
Έπειτα εγώ δεν συνέδεσα τους Μαύρους Πάνθηρες με το ροκ. Τους ενέταξα απλώς στο movement των sixties μαζί με το ροκ. Ξέρω τι γράφω.
Λες και ακατανόητα μαζί, όταν γράφεις "Η σύγκριση είναι άνιση", ενώ στη συνέχεια εμφανίζεις και το ροκ των σίξτις και το πανκ ως απότοκα κοινωνικών εξελίξεων.
Stylianos Tziritas
έγραψα το άνιση αναφορικά με την παλάντζα που έβαλες. Όλη την κοινωνική αναταραχή των 60s και το πανκ από την άλλη μόνο του ως ένα απλό μουσικό ρεύμα. Αυτό εννοούσα και νομίζω ότι το έγραψα σαφώς.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Το δίπολο το έβαλε άλλος ξαναλέω. Έγραψε για τα ειρηνιστικά σίξτις και το μαχητικό πάνκ. Κι εγώ είπα, πως όποιος το πιστεύει αυτό είναι άσχετος.
Το ροκ ήταν ένα από τα στοιχεία της αντικουλτούρας. Δεν ήταν το μόνο, αλλά ήταν βασικό. Το πανκ δεν είχε καμία σχέση με την αντικουλτούρα. Ήταν απλώς υποκουλτούρα.
Stylianos Tziritas
Ενώ αντιλαμβάνομαι πλήρως το διαχωρισμό (και το αιτιατό) της στίξης (αντικουλτούρα-υποκουλτούρα) που δίνεις σε αυτά τα κινήματα εντούτοις να υποσημειώσω ότι δεν είναι τυχαίο ότι με στην προσεδάφιση του αγγλικού πανκ υπήρξε επαναδραστηριοποίηση στοιχείων FLUXUS με καταπληκτικές performances εντελώς ανατρεπτικές πάνω στην χειραγώγηση του σώματος και του ερωτισμού από την κοινωνία όπως και οξύτατη παραγωγικότητα από γραφίστες και εικαστικούς που συνοδοιπόρησαν εξαρχής με τους μουσικούς όπως (μιας και αναφέρθηκε) και η διόλου τυχαία διασύνδεση και στιχουργία της Patti Smith πάνω σε cut up λογικές του Μπάροουζ ή αλά Σαρτρ στιχοπλοκές των Τelevision (για να μιλήσω και ολίγο για το αμερικάνικο κέρας). Άρα υπάρχουν στοιχεία αντικουλτούρας και όχι μόνο εκφάνσεις μάις μηδενιστικές αντιπαλότητας.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Τα μπερδεύεις, κατ' εμέ. Κάποια στοιχεία του underground, κάποιες όψεις του underground, υπήρχαν και στο πανκ. Underground, όχι στοιχεία αντικουλτούρας. Underground μπορεί να υπάρχει και σήμερα, δεν ξέρω... Και όχι πάντως αυτό που εννοεί ο κάθε άσχετος για underground. Αλλά η αντικουλτούρα είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Το πανκ δεν είχε καμία σχέση με την αντικουλτούρα, Ούτε τίποτα άλλο απ' όσα ακολούθησαν από το πανκ και μετά.
Stylianos Tziritas
Ακόμα και με μια απλή εξήγηση " αντικουλτούρα είναι μια κουλτούρα της οποίας οι αξίες και οι κανόνες συμπεριφοράς διαφέρουν ουσιαστικά από εκείνες της κυρίαρχης κοινωνίας όπως και με τα κυρίαρχα πολιτιστικά ήθη." Δε νομίζω ότι διαφωνείς σε αυτή την βασική όσο και περιεκτική εξήγηση του όρου. Το πανκ λοιπόν έθεσε ήθος απέναντι σε μερικά κλινικά φαινόμενα που μάστιζαν με τον βερμπαλισμό τους το χώρο της μουσικής και με την απολυτότητα και τον συντηρητισμό τους το χώρο της κοινωνίας. Δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος να διαφωνήσει ότι το πανκ έθεσε αρχές εκ νέου για το τι σημαίνει rock n roll όπως και ποια η σημασία των ευκαιριών που δικαιούται να έχει ο πολίτης μέσα στην κοινωνία (απόδειξη αυτού είναι οι εκατοντάδες στίχοι από διάφορα σχήματα) όπως και η σύμπνοια με τις γκετοποιημένες μάζες μεταναστών στο Λονδίνο, η αντίθεση με το National Front που πήγε να σηκώσει κεφάλι και δεκάδες άλλα τετοια παραδείγματα).
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
ΔιαγραφήΞαναλέω πως το πανκ δεν έχει καμία σχέση με την αντικουλτούρα. Με την οικοδόμηση δηλαδή μιας άλλης κοινωνίας σε κάθε επίπεδο. Πολιτικό, μορφωτικό, αισθητικό, περιβαλλοντολογικό κ.λπ. Όπως επιχειρήθηκε στο δεύτερο μισό των σίξτις. Τα υπόλοιπα είναι για κουβέντες από κοντά.
Jimi Sokratis
Μετά την μυθική εμφάνιση των Beatles στο σόου του Ed Sullivan επί μήνες όλα τα καταστήματα μουσικών οργάνων παναμερικανικά μέχρι την τελευταία κωμόπολη είχαν ξεπουλήσει σε μουσικά όργανα και άδειαζαν άμεσα. Ένα ελάχιστο στοιχείο της μαζικότητας της κατάστασης που συνιστούν το τι είναι αντικουλτούρα σε σχέση με υπόκουλτούρα που βρίσκεται στις παρυφές μιας κοινωνίας. Όπως σωστά το είχε θέσει ο Timothy Leary σε μια συνέντευξη η δεκαετία του 60 για την Αμερική ήταν μια κατάσταση Αναγέννησης η οποία κράτησε πολύ λίγο. Ο φόρτος εργασίας που είχε το εφ μπι άι στο να παρακολουθεί τα πανεπιστήμια, τα νεανικα στέκια, τις κινήσεις των μαύρων ήταν ανεπανάληπτος.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
>>η Timothy Leary<< o Timothy Leary
>>Ο φόρτος εργασίας που είχε το εφ μπι άι στο να παρακολουθεί τα πανεπιστήμια, τα νεανικα στέκια, τις κινήσεις των μαύρων ήταν ανεπανάληπτος.<<
Τώρα δεν θα 'ταν
Ferris Costas
Θα το πω, κι ας παρεξηγηθώ. Το πανκ ήταν η τελευταία αναλαμπή του ρωμαντισμού της ροκ.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Είναι μία παράμετρος ο ρομαντισμός, που παίζει στο ροκ. Ορισμένοι συνδέουν το ροκ με το κίνημα του ρομαντισμού (19ος αι), αν κι εγώ δεν τα συμμερίζομαι πολύ αυτά. Δεν λέω ότι τα απορρίπτω εντελώς.
Stylianos Tziritas
θα μου επιτρέψετε να προσθέσω και την (τελευταία) άνοδο του αμερικάνικου rock n roll στην κοινωνική συνειδητότητα στις αρχές της δεκαετίας του 90.
Dimitris Papadatos
Οι Fugazi ( όπως και οι Crass που ανέφερε ο Φώντας) πάντως που πραγματικά έθεσαν θεμέλια για μια κοινωνική αναδιαμόρφωση μεσα απο τις προσεγγίσεις τους σε ζητήματα αυτοδιάθεσης, αλληλεγγύης και ανεξαρτησίας ( DISCHORD, all-ages welcome concerts, χαμηλές τιμές εισιτηρίων κλπ γνωστά ας μην τα αναφέρω ) είχαν διαχωρίσει τον ήχο και τη θέση τους απο το ξεκάθαρο Punk, HXC Punk κλπ. Rock διατείνονταν πως παίζουν. Φυσικά και οι προσμίξεις και οι αναφορές ήταν έντονες, αλλα δανείζονται και στοιχεία απο το funk τη dub ακόμα και το metal.
Νίκος Σούρσος
Rock 'n roll versus Thachiism. Μπροστά μου το έχω.
Vassilis Serafimakis
τι είναι thatchiism;
Νίκος Σούρσος
Θατσερισμός. Ήταν τα χρόνια της Θάτσερ
Bill Blues
ΠΕΣΤΑ ΑΝΘΡΩΠΕ !!!!
Σχόλια από το fb στο ποστ "Ό,τι να ’ναι, για τα μουσικά, δεν διαβάζεις όμως μόνο στο δίκτυο, διαβάζεις και σε σύγχρονα βιβλία"...
ΑπάντησηΔιαγραφήMaria Pappa
εδώ μέσα να δεις Φώντα τι ότι να ναι διαβάζουμε για τον Λεξ και την μουσική του από χθες - χωρίς να έχει καμιά σχέση ο ιδιος με όσα γράφονται και από άτομα που δεν πηγαν καν στη συναυλία.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Maria Pappa Ναι, έχω διαβάσει ήδη κάποια... Δεν μπορώ να γράψω όμως κάτι, γιατί δεν έχω ασχοληθεί με τον άνθρωπο - πέρα από τα κομμάτια του εννοώ, που ακούω εδώ κι εκεί.
Makis Kontizas
Για αυτό όταν ακούω από πηγές ρίχνω δύο κιλά κολόνια στα χαμνά μου.Ενταξει
Abies Sylos
Χώρος να αμφισβητώ τις πληροφορίες που δίνετε ή μια κριτική που κάνετε γιατί δεν ξέρω ακριβώς που αναφέρεστε διαβάζοντας το ποστ και το παράθεμα της αφορμής του εγώ δε βλέπω που γενικεύεται η έννοια της ανατροπής που λέει για την δεκαετία του εξήντα. Δεν ξέρω αν συμφωνούμε αλλά δεν είναι θέμα του ποστ και του σχολίου μου αλλά η δεκαετία του εξήντα ήταν όντως ανατρεπτική για την Αμερική και για πολλές χώρες που απελευθερώνονται από αποικιοκρατικά καθεστώτα ας πούμε. Το μόνο που σαν επαγωγή μπορώ να δω είναι ότι μπορεί να υπονοεί ότι είναι ανατρεπτικό να γράφεται και να υποστηρίζεται ένα *διδακτορικό* δηλαδή το ροκ να εμφανίζεται σαν αντικείμενο ακαδημαϊκής ενασχόλησης. Αυτό είναι πιθανόν να είναι ανατρεπτικό. Δεν το γνωρίζω είμαι παντελώς άσχετη με τη μουσικολογία της περιόδου και πόσο αυτό μπορεί να είναι όντως ένα σημείο τομής για τα αντικείμενά της.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Το τι είναι τελικά "ανατρεπτικό" και τι όχι είναι μεγάλη κουβέντα. Είναι μια λέξη που πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ και για συγκεκριμένα ζητήματα, όχι γενικά. Στις φράσεις "η δεκαετία του '60 ήταν ανατρεπτική", το "ροκ είναι ανατρεπτικό" κ.λπ. χωράνε πολλή άγνοια και πολλές λανθασμένες εκτιμήσεις.
Ioannis A. Vlachos
Από πού προκύπτει στο συγκεκριμένο χωρίο ότι ο προσδιορισμός "ανατρεπτικά" αναφέρεται στη μουσική της συγκεκριμένης δεκαετίας;
Σχόλια από το fb στο ποστ "Επειδή γίνεται μία συζήτηση για το ραδιόφωνο και γιατί παίζει αυτή τη μουσική που παίζει (έντεχνα, κλασικά ροκ, ποπ του ’80 κ.λπ.) και όχι τα νέα είδη."...
ΑπάντησηΔιαγραφήHarry Gordon
Eπι χουντας δεν επαιζαν ελληνικες "ροκ" μπαντες σε λεσχες αξιωματικων?
Nickos Ventouras
Έπαιζαν, αλλά το «ροκ» σε εισαγωγικά δεν μου κάθεται καλά.
Ότι δηλαδή οι ξένες ροκ (και καλά χωρίς εισαγωγικά) μπάντες ήταν πιο εκλεκτικές;
Στις ΗΠΑ πάνε μπάντες και καλλιτέχνες (όχι από ανάγκη, αλλά το θεωρούν και τιμή τους) να παίζουν στα στρατά, ακόμα και σε περιοχές με βάσεις που η χώρα τους έχει εισβάλλει.
Και μια χαρά παίζουν και για τον Πρόεδρο και την κυβέρνηση, σε πάρτυ πλουσίων, για τη Βασιλική Οικογένεια, την αηδία του Super Bowl, κλπ.
Harry Gordon
το ροκ μεσα σε εισαγωγικα μπηκε γιατι απλουστατα αλλοι παιζαν σερφ αλλοι παιζαν γκαραζ αλλοι παιζαν κλαρινα ροκ κτλ σιγα μην καθομουν να γραψω 500 διαφορετικα ειδη απο καθε συνοικιακη μπαντα απο Αλεξανδρουπολη μεχρι Ροδο
Nickos Ventouras
Α οκ. Ε, αυτό δεν έχει και τόση σημασία, και στο εξωτερικό έπαιζαν 50 είδη, αλλά πάλι αν δεν υπάρχει λόγος μικροανάλυσης ροκ τους λέμε συνοπτικά, χωρίς εισαγωγικά - τι Cream, τι Byrds, τί MC5, κλπ...
Harry Gordon
η ευρυτερη εννοια της ροκ βασιζετε στα κλασσικα. Τουλαχιστον στην Ελλαδα. Γνωμη μου δηλαδη.
Elias Raptis
Το λαθος ξεκινα απο το ποια ομαδα ηλικιακα καταναλωνει. Οι μονοι πλεον που στηριζουν την αγορα, αλλα και οικογενειες ειναι οι συνταξιουχοι.....
John Drake
Ένα κείμενο που διακωμωδεί επαρκεστατα τις συμβατικές υποχρεώσεις των πολιτικώς ορθών μέσων μαζικής ενημέρωσης...
Nikos Barpakis
Θα μπορούσε να είναι τολμηρο το κρατικο και το ιδιωτικό ραδιόφωνο.
Δεν ειναι επειδή δεν είναι.
Kitrino Mantalaki
το κρατικό παίζει τα ίδια & τα ίδια. . . & τα ίδια. . . μπορεί & το ίδιο τραγούδι 2 φορές μέσα στην ίδια μέρα. σα να βαρέθηκε ο ένας παραγωγός να ξαναβάλει τους δίσκους στη θέση τους κι ο επόμενος τους πήρε κι έπαιξε κι από αυτούς. & δε λέω για κάνα καινούργιο κομμάτι. 30 χρόνων+. για το δεύτερο πρόγραμμα λέω που τυχαίνει να ακούω πολλές φορές όταν δεν πιάνει τίποτα άλλο.
Nickos Ventouras
> μπορεί & το ίδιο τραγούδι 2 φορές μέσα στην ίδια μέρα
Αυτό το έκανε από πάντα και το BBC και μεγάλοι Αμερικάνικοι σταθμοί και άλλοι, δεν είναι κάνα ατόπημα...
Ειδικά σε εποχές που ο κόσμος ήθελε να ακούσει τα τοπ και δεν είχε άλλα μέσα...
Kitrino Mantalaki
de θυμαμαι πιο ήταν το κομμάτι ακριβώς αλλά καινούργιο δεν ήταν. θυμάμαι όμως & που έπαιξαν 5 φορές το "γράμμα σ' έναν ποιητή" με τον ζερβουδάκη τότε που ήταν η επέτειοσ της γεννησης του καββαδία. μα 5 φορές το ιδιο κομμάτι; δε έχουν μελοποιηθεί άλλα. θέλω να πω πως να είναι καινούργιο & χιτ, οκ. αλλά 30κονταετίας
Σχόλια από το fb στο ποστ "Οι Forminx και οι Λαμπράκηδες πριν την χούντα, ο Θεοδωράκης αμέσως μετά., ο Νταλάρας κι ο Σαββόπουλος στο Ολυμπιακό Στάδιο στα 80s, ο Βασ. Παπακωνσταντίνου και οι Τρύπες στα 90s κ.ο.κ"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΒασίλης Βασιλειάδης
Ένα άλλο αγαπημένο συγκρότημα της νεολαίας συγκέντρωσε το 2011 πάνω από 70.000 θεατές
Babis Srlmt
Βασίλης Βασιλειάδης εντάξει και η Μαντόνα το 2008 συγκέντρωσε 70000 θεατές στο οακα. Απλά η προχθεσινή συναυλία ηταν για ελληνικά δεδομένα υπερεπιτυχημένη χωρις πρόμο. Επισης το περιεχόμενο των στίχων της, πραγματεύεται κοινωνικά ζητήματα ,άλλη μια διαφορά. Παρόλαυτά συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο. Ποτέ δεν έγινε έκρηξη κοινωνική με αφορμή μια συναυλία. Παρα μονο πχ με δολοφονία Γρηγορόπουλου κ.α.
Βασίλης Βασιλειάδης
σύμφωνοι. Το ζητούμενο βέβαια σε μια συναυλία είναι να ακούμε και καλή μουσική κι ας μην έχει πολύ κόσμο.
Παναγιωτης Πανταζιδης
Αυτός ο ελιτισμός, το να ακούς ένα μουσικό ιδίωμα και να νομίζεις πως ανήκεις σε μια περιουσια κοινωνική ομάδα, είναι μια διαχρονική βλακεια που συνεχώς ανανεώνεται.Μια χαρά τα λες.
Vassilis Serafimakis
Μπορώ να "πλακωθώ" στο αισθητικό πεδίο. ("Μα τώρα, σ'αρέσει αυτό ρε συ;;" κτλ.) Αυτό που δεν έχει νόημα είναι να "πλακωθώ" γιά μουσική στο πολιτικό πεδίο. Γιά τούς λόγους πού έγραψες εδώ και αλλού.
Kostas Konstantinidis
To Ηolland Pop Festival του 1970 πάντως υπήρξε η αρχή για την ολλανδική πολιτική απέναντι στα μαλακά ναρκωτικά.
https://www.festivival.com/history/holland-pop-festival-1970
Holland Pop Festival 1970 - Festivival
Σχόλια από το fb στο ποστ "Το 1965 οι άνθρωποι που γράφανε στους Μοντέρνους Ρυθμούς για την ποπ και το ροκ"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤάκης Σπετσιώτης
Αξέχαστοι Φώντα οι Μοντέρνοι ρυθμοί- Η Κάρολ, η Μίλλυ και τα κουδουνάκια της, κι όχι τίποτε ξενομανίες αλλά δίπλα σε- εκτός των άλλων- ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες με γλυκά τραγούδια του Τσιτσάνη και του Καλδάρα- τι ευφορία ακουσμάτων και θεαμάτων!
Alexis Tambouras
https://www.facebook.com/.../UzpfSVNDOjQxNDkxMzYwNzM2.../...
Vassilis Serafimakis
Με το μαύρο γυαλί ο Μπακιρτζής είναι;
Adrianos Nonis
ο Κουτρας ...
Ferris Costas
Ήτανε μία από τις δύο πιο πετυχημένες εκπομπές του Καλλιτεχνικού Καφενελιου (Αποκριάτικη). -Η άλλη ήταν με τον Μίκη Θειοδωράκη- Στην πραγματικότητα πήγαμε στο στούντιο χωρίς... να έχουμε ετοιμάσει τίποτα! Παραγγείλαμε στα γρήγορα έναν μεγάλο μπουφέ με μεζέδες, φέραμε και πολλά μπουκάλια κρασί κι άλλα τόσα μπύρες, και για τρεις ώρες τους αφήσαμε να γίνουν στουπί στο μεθύσι. Κι όταν νιώσαμε πως ήσαν έτοιμοι, τους αμολίσαμε, κι αρχίσαμε το γύριαμα. Μέσα σε δυό μήνες, η εκπομπή επαναλήφθηκε... 5 φορές!
Hermis Kefalas
Για τα υπόλοιπα είδη ελληνικής μουσικής ποια περιοδικά υπήρχαν ;
Σχόλια από το fb στο ποστ για τον Γιάννη Μαρή...
ΑπάντησηΔιαγραφήDimitris Panayiotatos
Επρεπε να περάσουν δεκαετίες μετά τον θάνατό του για να αναγνωριστεί και από την κριτική....
Michael Tzanakis
Ανδρέας Αποστολίδης & Σταύρος Πετσόπουλος (εκδ ΑΓΡΑ)
Thanasis Efthimiou
Πράγματι, η συγκεκριμένη σειρά φροντισμένων επανεκδόσεων είναι σημαντική για την (επαν)ανακάλυψη και την εκ νέου σύστασή του.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Καλές και οι μεταγενέστερες εκδόσεις, αλλά εγώ προτιμώ με διαφορά τις Εκδόσεις Μ. Πεχλιβανίδης & Σία.
Michael Tzanakis
Τη δεκαετία του 50 έγραφε για μαυραγορίτες & δωσίλογους. Ήθελε μαγκιά να το έκανε κάποιος ή μήπως όχι
Salvo Coleman
Επισημαίνω ότι ο Μαρής έγραφε σε "σωστά ελληνικά". Προ ετών ο Γάλλος πρέσβης πήγε στις εκδόσεις Ατλαντίς κι αγόρασε όλα τα βιβλία του ακριβώς για τα σωστά ελληνικά του αγαπημένου μας Γιάννη Μαρή!
Ferris Costas
Η γενιά μου τον θαύμαζε, μαζί με το ανυπέρβλητο και ύπουλο χιούμορ του.
Nikos Filippaios
Μεγάλος συγγραφέας!
Vasilis Kounelis
Πολύ μεγάλος συγγραφέας
Σχόλια από το fb στο ποστ "Όλο το κλιπ μετράει, αλλά μου αρέσει πολύ όταν μπαίνει ο Σβάρνας με το τενόρο, όπως και το τελείως κουλ στυλ του Πάζιου."...
ΑπάντησηΔιαγραφήPatritsopoulos Nikos
Όλα τα 80ς μαζεμένα
Stathis Nikokavouras
παζιος δυναμη για πολλα χρονια οι αλλοι που ακουλουθησαν ηταν της πλακας σε συγκριση με αυτον...και στο ξεκινημα και ο δρολαπας μαζι ....τζιμακος ο ενας..
John Drake
Κάποτε, υπήρξε ροκ... κουλτούρα
Vagelis Avgidis
"πηραμε το τελεφερικ να παμε στο Λυκαβυττο, στο δρομο ριχτηκες, μωρη στον οδηγο" κορυφαιος στιχος!
Σχόλια στο fb στο ποστ για την Βιολέτα Ίκαρη...
ΑπάντησηΔιαγραφήDimitris Mavrodis
Και ακομπλεξαριστη. Είχε κάνει ανάρτηση από το κομμωτήριο το οποίο εργαζόταν πριν ακολουθήσει το τραγούδι επαγγελματικά. Κίνηση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί λαϊκίστικη αν άνηκε στο λαϊκό-λαϊκοπόπ, αλλά με το ρεπερτόριο της μάλλον με κόστος γιατί μπορεί να μην άρεσε σε κάτι ψευτοαριστεροκουλτουριαριδες που θα ήθελαν να έχει βγάλει μια Πάντειο στην ξεφτίλα.
Kwstas Agas
δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο ... Ιδίως στο ότι η Βιολέτα έχει καθαρά ΔΙΚΟ ΤΗΣ ηχόχρωμα που δεν θυμίζει άλλη τραγουδίστρια ... [και εννοείται ότι πολύ, μα πολύ όμως, θα ήθελα κάαααποτε η τύχη να το φέρει να τραγουδήσει κάτι δικό μου .... ]
Apostolos Gougoulakis
Και να προσθέσω ότι είναι πολύ πολύ καλή στο ζωντανό!
Σχόλια από το fb στο ποστ για τον James Caan...
ΑπάντησηΔιαγραφήΛάμπρος Τσολάκος
Σοφός. Η καλύτερη ταινία με James Caan, που'χω δει
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Eκπληκτικός!
Marios Papageorgiou
Ευλογημένος να είσαι.. Μπράβο που βρέθηκε κάποιος να ξέρει από κινηματογράφο. Και το El Dorado μαζί σε σκηνοθεσία Χάουαρντ Χωκς
θωμας σταμκος
Την επεσήμανε ο φιλος Νikos Ikonomidis με περίπου την ιδια αποψη προσθέτοντας οτι υπάρχει στο you tube. Εγω ελάχιστα την θυμάμαι (κακώς)
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Σίγουρα κάποιοι θα γράψανε. Λέμε για μεγάλη ταινία.
Marios Papageorgiou
Η καλύτερη ταινία που σκηνοθέτησε ο Κόπολα. Ένα μοναχικό αριστούργημα. Από εκείνα, που ενώ όλοι τρέχουν για τους μετεωρίτες (βλ. Νονό Ι, Νονό ΙΙ και Η συνομιλία) , κάποιος σκοντάφτει σκάβοντας το χώμα. Κι ενώ κάνει να ασχοληθεί για λίγο με το γδαρμένο γόνατό του, βλέπει κάτι να λαμπυρίζει σφηνωμένο βαθιά. Και ανακαλύπτει τους "Ανθρώπους της βροχής" που είχαν παιχτεί στην Ελλάδα με τον ηλίθιο τίτλο "Δεν θα γυρίσω το βράδυ".
Patritsopoulos Nikos
να τη δουμε
Μαίρη Δαλάκου
Πολύ ωραία ταινία, καλά που την θυμήθηκες Αντώνη , θα ψάξω, να την ξαναδώ!!!
Katerina Kavadatou
Υπέροχη ταινία.. ευχαριστώ που μου την θύμησες!!
Nikolas Fotakis
Την έδειχνε τακτικά η ΕΡΤ στα τέλη '90s
Stathis Nikokavouras
ναι την ειχε παιξει αρκετες φορες η ερτ..
Ntinos Dimatatis
Πολύ συμπαθής και εξαιρετικός ηθοποιός.
Σχόλια από το fb στο ποστ "«Η χώρα υπηρετείται καλύτερα από μονοκομματικές κυβερνήσεις"...
ΑπάντησηΔιαγραφήStathis Karipidis
Δεν τελείωσε το έργο του το παιδί, αφήστε το ήσυχο
Vassilis Serafimakis
Aυτά μία κυβέρνηση που έχει την δεδηλωμένη είναι αδύνατον να τα κάνει. (Και εννοώ την δεδηλωμένη ιδεολογία απόλυτης ταύτισης με τον Ευρωπαϊκό νεοφιλελευθερισμό.) Συνεπώς από Νέα Δημοκρατία δεν περιμένω τίποτα τέτοιο.
Από ποιόν να περιμένω κάτι; Μα από το άλλο το κόμμα εξουσίας, το υποτίθεται ριζοσπαστικό κόμμα τής αριστεράς, δηλ τον Σύριζα. Ο οποίος στην πράξη κινήθηκε εντελώς νεοφιλελεύθερα στα οικονομικά αν και δήλωνε συνεχώς ότι είναι κόμμα προοδευτικό και αντι-νεοφιλελεύθερο!
Οι δημοσκοπήσεις φέρνουν πάντα πρώτη τη Νέα Δημοκρατία. Κι είναι προφανές ότι δεν πρόκειται γιά στροφή ιδεολογική αλλά γιά δυσπιστία προς την πρόθεση τού Σύριζα να προχωρήσει σε ρήξη με τον εαυτό του που μάς κυβέρνησε πριν λίγα χρόνια. Χωρίς αυτοκριτική, μετάνοια, και δέσμευση γιά ρήξη από πλευράς Σύριζα δεν υπάρχει λόγος να τούς ψηφίσει κανείς παρά μόνο επειδή "είναι καλύτεροι από τον Μητσοτάκη". Ντάξει, άμα είναι έτσι, καλύτεροι είναι όσοι μιλάνε Ελληνικά σχεδόν.