Συμπληρώνεις τουλάχιστον μια σελίδα τετραδίου, αν αρχίσεις
να γράφεις για τις συνεργασίες των Mark Lockheart
σαξόφωνα, Elliot Galvin
πλήκτρα, Tom Herbert μπάσο και Dave Smith ντραμς – των τεσσάρων μουσικών,
δηλαδή, που συμμετέχουν στην ηχογράφηση του πιο πρόσφατου δίσκου του Lockheart,
που αποκαλείται “Dreamers”.
Ο Mark Lockheart, γνωστός βασικά από Loose Tubes, Polar Bear και Malija, είναι ένας απολύτως ευφάνταστος μουσικός, πράγμα που διαπιστώνεις και σ’ αυτό το έσχατο άλμπουμ του, που περιλαμβάνει δώδεκα συνθέσεις (δέκα δικές του και δύο που ανήκουν και στα τέσσερα μέλη του γκρουπ).
Η jazz του Lockheart στο “Dreamers”
[Edition Records
/ ΑΝ Μusic, 2022] είναι
βαριά, περιπετειώδης και απρόσμενη κατά τι. Αυτό οφείλεται βεβαίως στις
συνθέσεις και βασικά στα παιξίματα των σαξοφώνων, αλλά δίπλα σ’ αυτά
«στέκονται» και τα πλήκτρα, που με ήχους ποικίλων αποχρώσεων «γεμίζουν» και εν
πολλοίς «ξεχωρίζουν» τον ήχο του γκρουπ.
Γκρουπ; Δηλαδή όχι (τζαζ) σχήμα, κουαρτέτο κ.λπ.; Ναι, γκρουπ, γιατί η ορμή του rock δεν είναι άγνωστη στον Mark Lockheart, ούτε και η γκρούβα του, το έντονο χορευτικό στοιχείο.
Δημιουργεί ένα άλμπουμ ιδιαίτερων αποχρώσεων, λοιπόν, ο Lockheart, που δεν είναι ούτε στενά jazz, ούτε στενά rock, φέρνοντας στην μνήμη πολλά και μάλλον αντιθετικά πράγματα.
Κάποιες μελωδίες ας πούμε διαθέτουν πιο πολλά easy στοιχεία, όταν το ρυθμικό τμήμα μοιάζει κάπως «ψυχεδελικό». Τα γεμίσματα των πλήκτρων από την άλλη άλλοτε γειτνιάζουν με την synth-jazz και άλλοτε με το progressive rock, ενώ δεν είναι λίγες και οι κάπως περισσότερο... πειραματικές στιγμές, κοντά στο ύφος της psych-jazz των late sixties (το “Weird weather” είναι ένα τέτοιο κομμάτι, και είναι από τα ωραιότερα του CD).
Θα μπορούσες να εκλάβεις τον ήχο του Mark Lockheart στο “Dreamers” ακόμη και ως μια μετεξέλιξη του ευρύτερου Canterbury sound; Ναι, και αυτό δεν θα ήταν άστοχο. Προσωπικώς, ακόμη και Gong ακούω στο “King of the world (Jagdish reprise)” ή στο “Mirage”, με το έσχατο “Mingle tingle” να προσφέρει την «χαριστική βολή» σ’ αυτό το εντελώς παράξενο CD – μια σύνθεση απολύτως prog rock, με θαυμάσια παιξίματα στο τενόρο, με συνεχή breaks από τα keyboards και με το ρυθμικό τμήμα σε πολύ γρήγορο τέμπο, να ανεβάζει διαρκώς την ένταση. Καταπληκτικό! Και όλο το άλμπουμ, εδώ που τα λέμε.
Ο Mark Lockheart, γνωστός βασικά από Loose Tubes, Polar Bear και Malija, είναι ένας απολύτως ευφάνταστος μουσικός, πράγμα που διαπιστώνεις και σ’ αυτό το έσχατο άλμπουμ του, που περιλαμβάνει δώδεκα συνθέσεις (δέκα δικές του και δύο που ανήκουν και στα τέσσερα μέλη του γκρουπ).
Γκρουπ; Δηλαδή όχι (τζαζ) σχήμα, κουαρτέτο κ.λπ.; Ναι, γκρουπ, γιατί η ορμή του rock δεν είναι άγνωστη στον Mark Lockheart, ούτε και η γκρούβα του, το έντονο χορευτικό στοιχείο.
Δημιουργεί ένα άλμπουμ ιδιαίτερων αποχρώσεων, λοιπόν, ο Lockheart, που δεν είναι ούτε στενά jazz, ούτε στενά rock, φέρνοντας στην μνήμη πολλά και μάλλον αντιθετικά πράγματα.
Κάποιες μελωδίες ας πούμε διαθέτουν πιο πολλά easy στοιχεία, όταν το ρυθμικό τμήμα μοιάζει κάπως «ψυχεδελικό». Τα γεμίσματα των πλήκτρων από την άλλη άλλοτε γειτνιάζουν με την synth-jazz και άλλοτε με το progressive rock, ενώ δεν είναι λίγες και οι κάπως περισσότερο... πειραματικές στιγμές, κοντά στο ύφος της psych-jazz των late sixties (το “Weird weather” είναι ένα τέτοιο κομμάτι, και είναι από τα ωραιότερα του CD).
Θα μπορούσες να εκλάβεις τον ήχο του Mark Lockheart στο “Dreamers” ακόμη και ως μια μετεξέλιξη του ευρύτερου Canterbury sound; Ναι, και αυτό δεν θα ήταν άστοχο. Προσωπικώς, ακόμη και Gong ακούω στο “King of the world (Jagdish reprise)” ή στο “Mirage”, με το έσχατο “Mingle tingle” να προσφέρει την «χαριστική βολή» σ’ αυτό το εντελώς παράξενο CD – μια σύνθεση απολύτως prog rock, με θαυμάσια παιξίματα στο τενόρο, με συνεχή breaks από τα keyboards και με το ρυθμικό τμήμα σε πολύ γρήγορο τέμπο, να ανεβάζει διαρκώς την ένταση. Καταπληκτικό! Και όλο το άλμπουμ, εδώ που τα λέμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου