Γερμανοί από το Würzburg, οι Grombira
υπάρχουν πάνω από δεκαετία, έχοντας κυκλοφορήσει διάφορα τα τελευταία χρόνια
(βασικά βινύλια και CD).
Θεωρούνται και είναι από τις ηγετικές μπάντες του σύγχρονου space-ethnic rock (όπου ethnic διάβαζε oriental) και υπό αυτή την έννοια οι επιρροές τους δεν μπορεί παρά να αναζητηθούν σε συγκροτήματα τύπου Embryo, Alex Oriental Experience, Dissidenten και τα ανάλογα.
Να αντιλαμβάνεσαι με την πρώτη, δηλαδή, όταν ακούς το “Lunar Dunes” [Tonzonen Records, 2022], την πιο πρόσφατη δουλειά τους, πως έχεις να κάνεις μ’ ένα γκρουπ του σήμερα και όχι με κάποιους σκληρούς παλιομοδίτες.
Δεν χρειάζεται να το πούμε πως οι συνθέσεις των Grombira είναι μεγαλόπνοες.
Το CD ξεκινάει με δύο κομμάτια δέκα έξι και δεκατριών λεπτών, για να ακολουθήσουν άλλα τρία tracks (δύο 8λεπτα κι ένα 6λεπτο) – με το CD να περιέχει ένα παραπάνω κομμάτι από το LP (“Mad MUllahs”). (Οι Γερμανοί στηρίζουν την CD-έκδοση και καλά κάνουν).
Στα γκρουπ αυτού του τύπου, που «χάνονται» μέσα από ατέρμονες συνθέσεις, με συνεχείς μεταθέσεις «σχημάτων», ελικοειδείς αναπτύξεις, αλλαγές, εκτεταμένα «γεμίσματα» και συνήθως σόλι (που δεν είναι σόλι με την στενή έννοια, αλλά κάποια προβεβλημένα παιξίματα, μπροστά από άλλα ως γνωστόν), το παν είναι οι συνεχείς ιδέες και εν τέλει η ροή.
Δεν μπορείς να παρακολουθήσεις ένα 15λεπτο κομμάτι, αν δεν «κυλάει». Και οι συνθέσεις των Grombira «κυλάνε». Και «κυλάνε» και προς μέρη που ούτε καν φαντάζεσαι (προς reggae-dub ας πούμε, στο “Dune tune”).
Φυσικά ο... οριενταλισμός είναι εδώ πανταχού παρών και όχι μόνον στους «τρελούς μουλάδες», αλλά παντού.
Φοβερές οι πενιές, όταν αναλαμβάνουν σκληρή δράση, μετά το δέκατο λεπτό, στο “Saraswati supercluster”, υπέροχες οι… τσιφτετ-έλικες στο “Civilization”, και κατά τον γερμανικό τύπο του oriental-rock, δυνατό το κλείσιμο με το “Moonface” (που φέρνει στη μνήμη στιγμές από το “Strasse nach Asien” των Embryo).
Ένα πολύ καλό άλμπουμ, με άλλα λόγια, είναι το “Lunar Dunes”, των Grombira, που «πατάει» γερά στο χθες, προκειμένου να πάρει φόρα για να βγει στο τώρα.
Επαφή: www.tonzonen.de
Θεωρούνται και είναι από τις ηγετικές μπάντες του σύγχρονου space-ethnic rock (όπου ethnic διάβαζε oriental) και υπό αυτή την έννοια οι επιρροές τους δεν μπορεί παρά να αναζητηθούν σε συγκροτήματα τύπου Embryo, Alex Oriental Experience, Dissidenten και τα ανάλογα.
Να αντιλαμβάνεσαι με την πρώτη, δηλαδή, όταν ακούς το “Lunar Dunes” [Tonzonen Records, 2022], την πιο πρόσφατη δουλειά τους, πως έχεις να κάνεις μ’ ένα γκρουπ του σήμερα και όχι με κάποιους σκληρούς παλιομοδίτες.
Το CD ξεκινάει με δύο κομμάτια δέκα έξι και δεκατριών λεπτών, για να ακολουθήσουν άλλα τρία tracks (δύο 8λεπτα κι ένα 6λεπτο) – με το CD να περιέχει ένα παραπάνω κομμάτι από το LP (“Mad MUllahs”). (Οι Γερμανοί στηρίζουν την CD-έκδοση και καλά κάνουν).
Στα γκρουπ αυτού του τύπου, που «χάνονται» μέσα από ατέρμονες συνθέσεις, με συνεχείς μεταθέσεις «σχημάτων», ελικοειδείς αναπτύξεις, αλλαγές, εκτεταμένα «γεμίσματα» και συνήθως σόλι (που δεν είναι σόλι με την στενή έννοια, αλλά κάποια προβεβλημένα παιξίματα, μπροστά από άλλα ως γνωστόν), το παν είναι οι συνεχείς ιδέες και εν τέλει η ροή.
Δεν μπορείς να παρακολουθήσεις ένα 15λεπτο κομμάτι, αν δεν «κυλάει». Και οι συνθέσεις των Grombira «κυλάνε». Και «κυλάνε» και προς μέρη που ούτε καν φαντάζεσαι (προς reggae-dub ας πούμε, στο “Dune tune”).
Φυσικά ο... οριενταλισμός είναι εδώ πανταχού παρών και όχι μόνον στους «τρελούς μουλάδες», αλλά παντού.
Φοβερές οι πενιές, όταν αναλαμβάνουν σκληρή δράση, μετά το δέκατο λεπτό, στο “Saraswati supercluster”, υπέροχες οι… τσιφτετ-έλικες στο “Civilization”, και κατά τον γερμανικό τύπο του oriental-rock, δυνατό το κλείσιμο με το “Moonface” (που φέρνει στη μνήμη στιγμές από το “Strasse nach Asien” των Embryo).
Ένα πολύ καλό άλμπουμ, με άλλα λόγια, είναι το “Lunar Dunes”, των Grombira, που «πατάει» γερά στο χθες, προκειμένου να πάρει φόρα για να βγει στο τώρα.
Επαφή: www.tonzonen.de
Από εικαστική φαντασία το “Lunar Dunes”, των Grombira υστερεί, καθώς άλλαξαν τα χρώματα και την κατεύθυνση των καμήλων και κόπιαραν το "Caravanserai" των Santana. Αλλά θα μου πείτε, το μακρινό 1972, μισόν αιώνα πριν ποιός νέος το θυμάται ή γνωρίζει το "Caravanserai". Η μουσική πάει μπροστά μαζί με την τεχνολογία, αλλά οι μαθητές μένουν στο παρελθόν της γνώσης. Τα έργα έχουν "τεχνίτες" μουσικούς με ιδέες και φαντασία, αλλά το αποτέλεσμα δεν έχει την "ψυχή" που απαιτείται για να πάμε απο τον 21αιώνα στο "'άπειρο". Και πέθανε και ο Χόκινς για μας βρει τις υπόλοιπες "μαύρες τρύπες" που χαρίζουν την αιωνιότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφή