Η ιταλική Red Records,
που εισάγεται στην Ελλάδα από την AN Music, ξεκίνησε τις δραστηριότητές της το 1976, στο Μιλάνο, κάτω
από την διεύθυνση του Sergio Veschi,
τυπώνοντας μερικές εκατοντάδες βινύλια και CD, και φθάνοντας πανάξια μέχρι τις μέρες μας. Δεν χρειάζεται να
πούμε πως η προσφορά της είναι σημαντικότατη, αφού εκεί θα ηχογραφούσαν
κορυφαίοι δημιουργοί της τζαζ.
Εμείς, σ’ αυτή την αναφορά μας, θα σταθούμε σε μερικά τέτοια top ονόματα, που θα βρίσκονταν κάτω από την σκέπη της Red, στα χρόνια του ’80 κυρίως, οι δίσκοι των οποίων εξακολουθούν και σήμερα να πρωταγωνιστούν.
CHET BAKER
Εκείνη την ημέρα (1 Δεκ. ’87) ο Chet Baker, που θα τραγουδούσε
επίσης, ενώ θα έπαιζε και πιάνο, θα παρέδιδε ένα ακόμη ξεχωριστό πρόγραμμα, με
τις βοήθειες των Nicola Stilo
(κιθάρα, φλάουτο, πιάνο) και Rocky Knauer
(μπάσο), το οποίο θα καταχειροκροτούσαν οι ακροατές-θεατές της ιταλικής πόλης.
Αυτό το πρόγραμμα θα αποτελούσε το άλμπουμ “Intimacy” (2022).
Στο σετ οκτώ διασκευές, σε συνθέσεις των Jimmy Heath, Ray Noble, George & Ira Gershwin, Don Sebesky, Rique Pantoja. A.C. Jobim, Hal Garper και Duke Ellington – διασκευές οι οποίες έχουν κάτι, κάτι πολύ, από το μαγικό τρόπο του Chet Baker, ο οποίος, σε καλή φόρμα, είναι κύριος του ρεπερτορίου του.
Γενικώς, τα κομμάτια ήταν από εκείνα που ο Chet Baker τα είχε στο τσεπάκι του, όπως θα λέγαμε, με τους δύο συνοδούς μουσικούς να τον συμπληρώνουν με καίριο και ουσιαστικό τρόπο (ιδίως ο Stilo, που για τις ανάγκες των κομματιών χειρίζεται πότε πιάνο, πότε κιθάρα και πότε φλάουτο).
Ο ήχος είναι καλός, καθαρός και με βάθος (στη φωνή κυρίως), με τον Baker να είναι αληθινά απολαυστικός στις προσωπικές καταδείξεις του, προτείνοντας εκείνον τον cool, ήρεμο, αργό και απέριττο τρόπο του, τον κατακυριευμένο από την blues ballad.
Ένα ήρεμο και ωραίο άλμπουμ, λοιπόν, με ποικίλες αποχρώσεις είναι το “Intimacy”, που, στα καλύτερα του, θα μπορούσε να παίξει, σήμερα, ακόμη και ως «ήχος-ECM».
Η τελευταία δεκαετία της ζωής του Chet Baker ήταν πολύ δημιουργική, καθώς μέσα από τα μύρια όσα προσωπικά προβλήματα ο άνθρωπος αυτός θα έβρισκε τη δύναμη και να συγκροτεί δυνατά γκρουπ, και να κυκλοφορεί καταπληκτικούς δίσκους.
Ένας από τους καλύτερους τού top τρομπετίστα,
αυτής της περιόδου, είναι και το “At Capolinea”,
που είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά στην Ιταλία, το 1984, από κάποια εταιρεία
ονόματι jii. Σ’ αυτή
την έκδοσή του το άλμπουμ είναι πολύ σπάνιο και ακριβό (με τιμή πάνω από 100
ευρώ), ενώ αρκετά φθηνότερες είναι βεβαίως οι επανεκδόσεις της Red τόσο σε βινύλιο, όσο και
σε CD.
Λέμε, λοιπόν, για μία στούντιο ηχογράφηση του Chet Baker, που συνέβη στο Μιλάνο, τον Οκτώβριο του 1983 και η οποία καταγράφει τον άσσο τρομπετίστα σε σχήμα σεξτέτου – καθώς δίπλα του παρατάσσονται ο Nicola Stilo φλάουτο, η Diane Vavra σοπράνο σαξόφωνο (που, τότε, ήταν σε σχέση με τον Baker), ο Michel Grailler πιάνο, ο Riccardo Dal Frà μπάσο και ο Leo Mitchel ντραμς.
Εκείνη την εποχή ο Baker ήταν σε πολύ καλή φάση –είχε φθάσει να παίζει ακόμη και με τον Elvis Costello στο “Shipbuilding”–, και είναι κάτι αυτό το οποίο φαίνεται στο “At Capolinea”, που είναι γεμάτο με θαυμάσια μουσική.
Από τα έξι κομμάτια του CD τα τέσσερα ανήκουν στα μέλη του γκρουπ, δηλαδή στον Stilo (2), στον Grailler (1) και στον Frà (1), ένα είναι το “Estate” του πιανίστα Bruno Martino (που σαν τραγούδι το είχε πει και η Milva το 1960), για να συμπληρωθεί το track list με το “Lament” του J.J. Johnson.
To relaxed στυλ/παίξιμο του Chet Baker είναι εντυπωσιακό σε όλα ανεξαιρέτως τα κομμάτια, που είναι γραμμένα, εν τω μεταξύ, με μεγάλη ένταση. Ο δίσκος διαθέτει θαυμάσιες στιγμές, και απ’ όλα τα υπόλοιπα όργανα βεβαίως, και μια τέτοια πολύ μεγάλη στιγμή έχει να κάνει οπωσδήποτε με το εισαγωγικό “Estate”, που διαρκεί σχεδόν 12 λεπτά, παρέχοντας την δυνατότητα σε άπαντες τους μουσικούς να φανερώσουν το ταλέντο τους.
Φυσικά, κανένα από τα υπόλοιπα κομμάτια δεν υπολείπεται συνθετικώς, με τις latin αναφορές άλλοτε να κυριαρχούν (“Francamente”) και με τις μινόρε μπαλάντες (“Lament”) να δίνουν την ευκαιρία στον Chet Baker μερικών ακόμη εντυπωσιακών cool παιξιμάτων (έχοντας δίπλα του το φλάουτο του Stilo και το πιάνο του Grailler), που διαθέτουν, όμως, μεγάλη συναισθηματική φόρτιση.
Ασυζητητί, μία από τις πιο σημαντικές ύστερες εγγραφές του μεγάλου, αυτού, μουσικού.
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/h-italiki-red-records-einai-mia-apo-tis-pio-simantikes-eyropaikes-etaireies-tis-tzaz
Εμείς, σ’ αυτή την αναφορά μας, θα σταθούμε σε μερικά τέτοια top ονόματα, που θα βρίσκονταν κάτω από την σκέπη της Red, στα χρόνια του ’80 κυρίως, οι δίσκοι των οποίων εξακολουθούν και σήμερα να πρωταγωνιστούν.
CHET BAKER
Στο σετ οκτώ διασκευές, σε συνθέσεις των Jimmy Heath, Ray Noble, George & Ira Gershwin, Don Sebesky, Rique Pantoja. A.C. Jobim, Hal Garper και Duke Ellington – διασκευές οι οποίες έχουν κάτι, κάτι πολύ, από το μαγικό τρόπο του Chet Baker, ο οποίος, σε καλή φόρμα, είναι κύριος του ρεπερτορίου του.
Γενικώς, τα κομμάτια ήταν από εκείνα που ο Chet Baker τα είχε στο τσεπάκι του, όπως θα λέγαμε, με τους δύο συνοδούς μουσικούς να τον συμπληρώνουν με καίριο και ουσιαστικό τρόπο (ιδίως ο Stilo, που για τις ανάγκες των κομματιών χειρίζεται πότε πιάνο, πότε κιθάρα και πότε φλάουτο).
Ο ήχος είναι καλός, καθαρός και με βάθος (στη φωνή κυρίως), με τον Baker να είναι αληθινά απολαυστικός στις προσωπικές καταδείξεις του, προτείνοντας εκείνον τον cool, ήρεμο, αργό και απέριττο τρόπο του, τον κατακυριευμένο από την blues ballad.
Ένα ήρεμο και ωραίο άλμπουμ, λοιπόν, με ποικίλες αποχρώσεις είναι το “Intimacy”, που, στα καλύτερα του, θα μπορούσε να παίξει, σήμερα, ακόμη και ως «ήχος-ECM».
Η τελευταία δεκαετία της ζωής του Chet Baker ήταν πολύ δημιουργική, καθώς μέσα από τα μύρια όσα προσωπικά προβλήματα ο άνθρωπος αυτός θα έβρισκε τη δύναμη και να συγκροτεί δυνατά γκρουπ, και να κυκλοφορεί καταπληκτικούς δίσκους.
Λέμε, λοιπόν, για μία στούντιο ηχογράφηση του Chet Baker, που συνέβη στο Μιλάνο, τον Οκτώβριο του 1983 και η οποία καταγράφει τον άσσο τρομπετίστα σε σχήμα σεξτέτου – καθώς δίπλα του παρατάσσονται ο Nicola Stilo φλάουτο, η Diane Vavra σοπράνο σαξόφωνο (που, τότε, ήταν σε σχέση με τον Baker), ο Michel Grailler πιάνο, ο Riccardo Dal Frà μπάσο και ο Leo Mitchel ντραμς.
Εκείνη την εποχή ο Baker ήταν σε πολύ καλή φάση –είχε φθάσει να παίζει ακόμη και με τον Elvis Costello στο “Shipbuilding”–, και είναι κάτι αυτό το οποίο φαίνεται στο “At Capolinea”, που είναι γεμάτο με θαυμάσια μουσική.
Από τα έξι κομμάτια του CD τα τέσσερα ανήκουν στα μέλη του γκρουπ, δηλαδή στον Stilo (2), στον Grailler (1) και στον Frà (1), ένα είναι το “Estate” του πιανίστα Bruno Martino (που σαν τραγούδι το είχε πει και η Milva το 1960), για να συμπληρωθεί το track list με το “Lament” του J.J. Johnson.
To relaxed στυλ/παίξιμο του Chet Baker είναι εντυπωσιακό σε όλα ανεξαιρέτως τα κομμάτια, που είναι γραμμένα, εν τω μεταξύ, με μεγάλη ένταση. Ο δίσκος διαθέτει θαυμάσιες στιγμές, και απ’ όλα τα υπόλοιπα όργανα βεβαίως, και μια τέτοια πολύ μεγάλη στιγμή έχει να κάνει οπωσδήποτε με το εισαγωγικό “Estate”, που διαρκεί σχεδόν 12 λεπτά, παρέχοντας την δυνατότητα σε άπαντες τους μουσικούς να φανερώσουν το ταλέντο τους.
Φυσικά, κανένα από τα υπόλοιπα κομμάτια δεν υπολείπεται συνθετικώς, με τις latin αναφορές άλλοτε να κυριαρχούν (“Francamente”) και με τις μινόρε μπαλάντες (“Lament”) να δίνουν την ευκαιρία στον Chet Baker μερικών ακόμη εντυπωσιακών cool παιξιμάτων (έχοντας δίπλα του το φλάουτο του Stilo και το πιάνο του Grailler), που διαθέτουν, όμως, μεγάλη συναισθηματική φόρτιση.
Ασυζητητί, μία από τις πιο σημαντικές ύστερες εγγραφές του μεγάλου, αυτού, μουσικού.
https://www.lifo.gr/culture/music/h-italiki-red-records-einai-mia-apo-tis-pio-simantikes-eyropaikes-etaireies-tis-tzaz
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου