«Καυτές Διακοπές»: ένα ελληνικό crime-drama από το 1976, με τον Λάκη Κομνηνό και την Όλγα Πολίτου – είχε έξοχο lounge jazz σάουντρακ από τον μετρ Γιώργο Θεοδοσιάδη

Το 1976 ο ελληνικός κινηματογράφος ήταν στο χειρότερο σημείο της ιστορίας του. Είχε πιάσει πάτο. Στις αίθουσες προβάλλονταν ελάχιστες ελληνικές ταινίες, κάνοντας, στην πλειονότητά τους περιορισμένα εισιτήρια. Η τηλεόραση είχε επιφέρει τεράστιο «χτύπημα», ενώ και η Μεταπολίτευση είχε δημιουργήσει νέα δεδομένα.
Ο κόσμος ήθελε να δει πολιτικές ταινίες ή ταινίες (και) με κάποια πολιτική θεματολογία τέλος πάντων, αλλά, για πολλούς και διαφόρους λόγους, αυτές δεν ήταν εύκολο να γυριστούν – και σε μια ικανή ποσότητα εννοούμε, ώστε να δημιουργηθεί, έστω και καθυστερημένα, ένα κάποιο ρεύμα λαϊκού «πολιτικού κινηματογράφου» (όπως στην Ιταλία).
Έτσι οι περισσότεροι, αν επέλεγαν να δουν ελληνική ταινία, προτιμούσαν να δουν κάποια με σεξ, που συνήθως ήταν προχειροφτιαγμένη. Δηλαδή η ποιότητά των συγκεκριμένων ταινιών ήταν, πλέον, ακόμη πιο χαμηλή από εκείνη των πρώτων χρόνων του ’70, που τηρούσαν σ’ ένα βαθμό, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο, τα προσχήματα.
Η φαντασία είχε στερέψει, τα θέματα είχαν εξαντληθεί, με την κατάσταση να βαλτώνει συνεχώς και από παντού, δείχνοντας πως και η ταινία σεξ θα περνούσε σύντομα στο περιθώριο – όπως και θα συνέβαινε εξάλλου, καθώς θα την αντικαθιστούσε το τελείως αρπα-κολατζίδικο hard core. Και ήταν τότε, προς το τέλος εκείνης της περιόδου, τον Μάρτιο του 1976, που θα προβαλλόταν στις αίθουσες η ταινία «Καυτές Διακοπές» του σκηνοθέτη Ανδρέα Κατσιμητσούλια.

Η «Καυτές Διακοπές» δεν ήταν μια τυπική ταινία σεξ, αφού μόνο στο πρώτο μισό της το σεξ είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Βασικά ήταν crime-drama, με αρκετό σεξ στην αρχή, αλλά και με πολλά στοιχεία περιπετειώδους θρίλερ στη συνέχεια.
Ο Ανδρέας Κατσιμητσούλιας ή Ανδρέας Καλίας (επί το συντομότερον) δεν ήταν άγνωστος σκηνοθέτης. Γύριζε ταινίες από την δεκαετία του ’60 ήδη (κυρίως κοινωνικά δράματα), ενώ θα γύριζε και πάμπολλες βιντεοταινίες στο δεύτερο μισό των έιτις. Φαίνεται, πάντως, πως η «Καυτές Διακοπές» ήταν μία από τις καλύτερες ταινίες του (αν όχι η καλύτερη), κι εκείνη για την οποίαν αξίζει, περισσότερο, να τον θυμόμαστε.
Τον Ιούλιο του 1974 προβάλλεται στην Αμερική μια ταινία που θα γράψει τεράστια υπόγεια ιστορία. Ήταν το περιώνυμο “Death Wish” του Michael Winner, με τον Charles Bronson.
Η Νέα Υόρκη (και άλλες αμερικανικές μεγαλουπόλεις) αντιμετωπίζουν κύματα βίας, με τις συμμορίες να σκοτώνουν, να ληστεύουν, να βιάζουν κ.λπ. και όλη αυτή η κατάσταση περνάει από την πραγματικότητα στο σινεμά, μέσα από το “Death Wish”.
Η ταινία, που είχε έξοχη μουσική από τον μεγάλο της τζαζ Herbie Hancock, σηκώνει από την αρχή πολλές συζητήσεις. Επειδή το “Death Wish” προβάλλει ως λύση στο πρόβλημα της βίας την ζωώδη εκδίκηση και την αυτοδικία θα θεωρηθεί, εξ αρχής, από μερίδα των κριτικών, «ανήθικη» σαν ταινία και κοινωνικά επιζήμια, καθώς ενθάρρυνε το οφθαλμόν αντί οφθαλμού, δημαγωγώντας γενικώς, και παρουσιάζοντας το άγριο ένστικτο ως υπέρτερο της λογικής και του νόμου.
Παρά ταύτα το “Death Wish” θα γνωρίσει, αμέσως, τεράστια επιτυχία (είναι το φιλμ που σφράγισε, σαν ηθοποιό, τον Charles Bronson), θα δώσει σήμα για να γυριστούν στην πορεία άλλες τέσσερις συνέχειες (μέχρι το 1994), ενώ θα αποτελέσει έμπνευση και για ένα remake το 2018, με τον Bruce Willis.
Φυσικά, το “Death Wish” θα προβληθεί εκείνη την εποχή (τέλος του 1974) και στα μέρη μας, ως «Ο Εκτελεστής της Νύχτας», κάνοντας πολλά εισιτήρια και δημιουργώντας, επίσης, μεγάλη εντύπωση, σαν κοινωνική περιπέτεια, στην... αθώα Ελλάδα, της Μεταπολίτευσης. Και κάπως έτσι, πάνω στο καίριο ζήτημα της εκδίκησης του ενός και της αυτοδικίας, θα στηριζόταν και η ταινία «Καυτές Διακοπές» του Κατσιμητσούλια.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/kaytes-diakopes-ena-elliniko-crime-drama-me-ton-laki-komnino-kai-tin-olga-politoy