NOAH HAIDU ένα νέο tribute στο κλασικό piano-trio του Keith Jarrett

Τον πιανίστα Noah Haidu (γενν. το 1972) τον ξέρουμε στο blog από δύο πρόσφατα άλμπουμ του, το  “Slowly: Song for Keith Jarrett” [Sunnyside Communications, 2021], στο οποίο έδειξε την αγάπη του για τον Keith Jarrett και το “Doctone” [Sunnyside Communications, 2020], δηλαδή το αφιέρωμά του στον πιανίστα Kenny Kirkland.

Τώρα, στο άλμπουμ “Standards” [Sunnyside Communications, 2023], o Noah Haidu με την παρέα του αποτίνει ένα νέο φόρο τιμής σ’ ένα πολύ αγαπημένο του piano-trio, το κλασικό των Keith Jarrett, Gary Peacock και Jack DeJohnette. Όπως γράφει ο ίδιος ο πιανίστας, στο μέσα μέρος του digipak:
«Πριν από 40 χρόνια (σ.σ. 1983) ο Keith Jarrett, ο Gary Peacock και ο Jack DeJohnette κυκλοφόρησαν το ακρογωνιαίο άλμπουμ τους “Standards, Vol.1” (σ.σ. ECM), το πρώτο από τα 21 άλμπουμ τους (σ.σ. τόσα είναι;) για τρεις δεκαετίες. Ίσως επειδή ανέπτυξα την αγάπη μου για τη μουσική τους σταδιακά, και με την πάροδο του χρόνου, μπόρεσα να κρατήσω μια απόσταση σεβασμού απ’ αυτήν, απολαμβάνοντάς την περισσότερο ως ακροατής, παρά ως πιανίστας. Η τέχνη πολύ συχνά χάνει τη μαγεία της, όταν επιχειρούμε να την αναλύσουμε – εκείνη την μαγεία που διαθέτει, όταν την συναντάμε για πρώτη φορά. Όμως θέλω να πιστεύω πως έχω μάθει κάτι ουσιαστικό από το σύνολο της δουλειάς των τριών, καθώς οι ερμηνείες τους στα στάνταρντ με ενέπνευσαν, με παρηγόρησαν και μ’ έκαναν να νοιώσω την ευτυχία, ελπίζοντας, συγχρόνως, πως και το δικό μου άλμπουμ μπορεί να σας αγγίξει με τον ίδιο τρόπο. Αυτός είναι ο μοναδικός μου στόχος για τον συγκεκριμένο δίσκο – είναι το μόνο που έχει σημασία για μένα. Με ευγνωμοσύνη και αγάπη για τον Keith, τον Gary και τον Jack. Noah Haidu, NYC, 2023».
Ένα πιάνο-τρίο κατά το μάλλον ή ήττον έχουμε εδώ λοιπόν, με δύο μπασίστες (Buster Williams, Peter Washington) και με ντράμερ τον Lewis Nash, ενώ σε κάποια κομμάτια (“You and the night and the music”, “Ana Maria”, “Last dance I” και “Last dance II”) υπάρχει και σαξόφωνο (Steve Wilson) και με ρεπερτόριο, που σ’ ένα μεγάλο μέρος του αποτέλεσε ρεπερτόριο και των Jarrett / Peacock / DeJohnette – αν και εδώ, πέρα από τα στάνταρντ, υπάρχουν και δύο συνθέσεις του Haidu στο τέλος (οι “Last dance I” και “II”).
Το άκουσμα είναι όμορφο, συνετό και ουσιαστικό, «κρύβοντας» όλη την αγάπη του Haidu, όχι μόνον για τα στάνταρντ μα και για το ιστορικό τρίο του Keith Jarrett – κάτι που το αντιλαμβάνεσαι περίτρανα από τα “Old folks” και “Just in time”, με την πολύ συναισθηματική προσέγγιση του Haidu, την απέριττη μπασογραμμή του μεγάλου Buster Williams και το σίγουρο και κάπως «ρευστό» drumming του Lewis Nash.
Επειδή αυτά τα δύο κομμάτια είναι τοποθετημένα στην αρχή του δίσκου σε περιζώνει από το ξεκίνημα μία πολύ θετική αύρα, που εξελίσσεται καθ’ όλη την διάρκειά του με τον ίδιο ευφρόσυνο τρόπο.
Σπουδαίοι μουσικοί, που δεν κάνουν τίποτ’ άλλο από το να ερμηνεύουν, με γνώση και πάθος, την παράδοσή τους.
Επαφή: www.noahhaidu.com