σαν σήμερα, στις 12 Ιουνίου 1965, το Θέατρο Λυκαβηττού άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες του στο κοινό – η καθοριστική συμβολή της ηθοποιού Άννας Συνοδινού στη λειτουργία του θεάτρου

Το υπαίθριο Θέατρο Λυκαβηττού, που ανοίγει και πάλι το φετινό καλοκαίρι, μετά από χρόνια μη-λειτουργίας, υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς αθηναϊκούς τόπους συνάντησης των μουσικόφιλων, μα και των θεατρόφιλων (παλαιότερα κυρίως).

Το Θέατρο Λυκαβηττού αποτέλεσε καλλιτεχνικό όραμα της Άννας Συνοδινού, ενώ θα υποδεχόταν για πρώτη φορά θεατές στις 12 Ιουνίου του 1965. Άρα, σήμερα, συμπληρώνονται 58 χρόνια, από τότε που θα φιλοξενούσε μία πολιτιστική εκδήλωση στη σκηνή του. Όπως είχε πει τότε στις «Εικόνες» [τεύχος #503, 11 Ιουν. 1965] η διακεκριμένη ηθοποιός:
«Η αποχώρησή μου από το Εθνικό Θέατρο, τον Ιούνιο του 1964, με ανάγκασε να σκεφθώ ποια θα ήταν η μελλοντική μου πορεία στο θέατρο. Δεν έλειψαν, φυσικά, οι λύσεις, μα καμιά απ’ αυτές δεν ανταποκρινόταν απόλυτα στην εσωτερική μου ανάγκη, να εξακολουθήσω να υπηρετώ το θέατρο, με βάση το αρχαίο δράμα. Η δημιουργία μιας νέας θεατρικής κόγχης, που θα μας επέτρεπε με τον τεχνικό της εξοπλισμό, το ανέβασμα δραμάτων, χωρίς να αποκλείει κάθε άλλου είδους θεατρικά έργα, ήταν η ιδεώδης λύση. Και γι’ αυτή την ιδεώδη λύση έψαχνα επί μήνες. Κατέληξα στον Λυκαβηττό. Υπήρχε εκεί μια έκταση 30-40 στρεμμάτων, που ως τώρα εχρησιμοποιείτο για να ρίχνουν μπάζα και χώματα και, σε μια άλλη μεριά, για να παίζουν τα παιδάκια βόλους και μπάλα. Ήταν ένας σκουπιδότοπος, μια πληγή στη μέση του πράσινου λόφου. Εκεί οραματίστηκα και πίστεψα πως ήταν η ιδανική αγκαλιά, που θα δεχόταν ένα θέατρο στα πρότυπα των αρχαίων, με πάρα πολλές θέσεις για το πλατύ κοινό και με φθηνό εισιτήριο».
Για να συνεχίσει η Άννα Συνοδινού: «Φιλοδόξησα το θέατρο αυτό να είναι το πιο σύγχρονο και το τελειότερο, που θα διαθέτει η Ελλάδα και να περιέχει: πλήρεις μοντέρνες εγκαταστάσεις φωτισμού, θεάτρου και σκηνής. Ανάλογους προς την χωρητικότητα του θεάτρου χώρους εξυπηρετήσεως των θεατών. Κλειστό χώρο δοκιμών, 10Χ20 μέτρων. Υπαίθριο κεκαλυμμένο χώρο δοκιμών. Εργαστήριο κατασκευής σκηνικών, φροντιστήριο, εργαστήριο ραπτικής και ανάλογο αριθμό αποδυτηρίων ηθοποιών. Ανά δύο αποδυτήρια 1, 2, 3, 4 και 12 ατόμων, ανάλογο αριθμό ντους και WC ηθοποιών, χώρους αποθηκών και χώρο ηλεκτρικών εγκαταστάσεων, γραφεία διευθύνσεως και διαχειρίσεως».
Και λίγο πιο κάτω: «Ζήτησα δάνειο 8 εκατομμύρια δραχμές, που θα εξοφλούσα εργαζόμενη επί 20 χρόνια. Η αίτησή μου απερρίφθη, γιατί δεν διέθετα αντίστοιχες εγγυήσεις. Τελικά βρέθηκε τούτη η λύση: ο ΕΟΤ θα κτίσει το θέατρο κι εγώ θα το πληρώσω. Στα χρόνια που θα έχω την αποκλειστική χρήση του θεάτρου θα εξοφλήσω όλο το ποσό της δαπάνης ανεγέρσεως του θεάτρου, καταβάλλοντας συγχρόνως και τον ανάλογο τόκο. Ο ΕΟΤ θα μπορεί να χρησιμοποιεί το θέατρο, για παράλληλες εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Αθηνών. Επειδή, τέλος, δεν θα ήταν δυνατό να είναι έτοιμο το θέατρο τον Ιούνιο (σ.σ. του 1965), συνεφωνήθη να αναλάβει ο ΕΟΤ την ανέγερση προσωρινού λυομένου θεάτρου 3.000 θέσεων, με όλους τους απαραίτητους χώρους, θέατρο, που θα έχω στην διάθεσή μου στα μέσα Ιουνίου».
Ο χώρος του θεάτρου, στον λόφο του Λυκαβηττού, ανήκε στην Μονή Πετράκη (με φιρμάνια από την εποχή της τουρκοκρατίας) και υπάρχει φιλμ από την δεκαετία του ’60, που είναι ενσωματωμένο στην μεταγενέστερη εκπομπή της ΕΡΤ «Το Καλλιτεχνικό Καφενείο» (το αφιερωμένο στην Άννα Συνοδινού), όπου η ηθοποιός φαίνεται να συζητά με ιερωμένους της μονής, για την παραχώρηση του θεάτρου, ενώ ακούμε την εκφωνήτρια να λέει:
«Εν τω μεταξύ η κατάσταση στο μοναστήρι καλυτερεύει. Μετά από λίγο καιρό θα συμφωνήσουν με έναν όρο. Ότι μόνο το κλασικό δράμα της ελληνικής κληρονομιάς θα παίζεται».
Φαίνεται, λοιπόν, πως οι ιερωμένοι είχαν αντιρρήσεις (θέτοντας όρους και για θέματα, που τους υπερέβαιναν), όμως γρήγορα το κράτος, παρεμβαίνοντας, θα ξεκαθάριζε την κατάσταση, καθώς θα ερχόταν σε συνεννόηση με την Μονή Πετράκη (μέσω ανταλλαγής περιουσιακών στοιχείων). Έτσι, ο χώρος θα βρισκόταν σύντομα υπό την κυριότητα του ΕΟΤ, με την Άννα Συνοδινού να αναλαμβάνει την διαχείριση, μετά από διαγωνισμό, υπενοικιάζοντας το θέατρο για είκοσι χρόνια (και για τρεις μήνες τον χρόνο).
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/theatro/san-simera-1965-theatro-lykabittoy-anoixe-gia-proti-fora-tis-portes-toy-sto-koino