DADDY’S WORK BLUES BAND blues από την Ελλάδα

Το να παίζεις blues στην Ελλάδα έχει κάτι το μοναδικό, καθώς είναι ένα από τα ελάχιστα δυτικά μουσικά είδη, που δεν ήταν ποτέ στη μόδα, στη χώρα μας. Μαθημένο, βασικά, από τους λευκούς (Βρετανούς και Αμερικάνους), το blues αποτελεί άκουσμα όλων σχεδόν των κλασικών φίλων του ροκ (ροκάδων και μη), οι οποίοι στην πορεία θα σκύψουν και προς τις original (μαύρες) πηγές, διαμορφώνοντας και από εκείνες το (blues) γούστο τους.
Εξορισμένο λοιπόν, και διαχρονικά, από κάθε εμπορική έκφανση, το blues που παίζεται από Έλληνες, το ελληνικό blues ας το πούμε, εξακολουθεί να υπάρχει και να αναπνέει στο περιθώριο των μουσικών εξελίξεων, προσπορίζοντας τιμή, πρώτα-πρώτα, σε όλους εκείνους τους μουσικούς και τα συγκροτήματα, που, αγνοώντας το «τι παίζει», εξακολουθούν να το προβάλλουν στην ηλεκτρική, βασικά, εκδοχή του.
Και μιλάμε βεβαίως για τα αμιγώς blues συγκροτήματα και καλλιτέχνες και όχι για εκείνους που, περιστασιακά, μπορεί να ηχογραφήσουν και κάποιο blues. 

Ένα νέο στην δισκογραφία (με δεκαετή, όμως, ιστορία) blues συγκρότημα έχουμε λοιπόν εδώ, τους Daddy’s Work Blues Band, οι οποίοι αποτελούνται εκ των Δημήτρη Δουλγερίδη κιθάρα, φωνή, Στάθη Ανέστη μπάσο, Ευθύμιο Πολύζο ντραμς και Γιάννη Παχίδη φυσαρμόνικα. Αυτοί οι άνθρωποι μαζεύτηκαν και ηχογράφησαν, σε ανεξάρτητη εννοείται παραγωγή, το ωραίο εικαστικά digipak CD τους “First” [Private Pressing, 2022], που περιέχει οκτώ tracks – πέντε δικά τους, και τρεις versions, στα “Hellbound train” (των Savoy Brown), “Rollin’ man” (των Fleetwood Mac) και “Death don’t have no mercy” (του Blind Gary Davis).
Το συγκρότημα, που έχει πάρει το όνομά του από ένα παλαιό τραγούδι των Blues Gang (Ηλίας Ζάικος κ.ά.), το “Daddy’s work”από το LP “On a Second Thought” (1985), είναι αρκετά συμπαθητικό, με καλές δικές του συνθέσεις, ενώ ενδιαφέροντες είναι οι Daddy’s Work Blues Band και στις διασκευές.
Κάνουν το κέφι τους τα παιδιά, που δεν είναι και τόσο παιδιά (αλλά «παιδιά» θα τους λέμε πάντα) κι αυτό φαίνεται. Φαίνεται υπό την έννοια πως το κέφι, στο “First”, είναι πάνω απ’ όλα.
Μπορεί να υπάρχουν ατέλειες στις ερμηνείες, στα αγγλικά, και συνολικότερα στον ήχο, που θα μπορούσε να ήταν πιο «προσωπικός», στιβαρός και συμπαγής (κάτι που άπτεται της ηχογράφησης-παραγωγής βασικά), αλλά αυτά είναι θέματα που αλλάζουν και που ασυζητητί βελτιώνονται.
Σημασία έχει, πρώτα, να αγαπάς με πάθος αυτό που κάνεις. Από ’κει ξεκινώντας θα βρεις στην πορεία τον τρόπο και τη δύναμη, ώστε να γίνεις ακόμη καλύτερος.
Υπάρχουν λοιπόν πολλά περιθώρια βελτίωσης στους Daddy’s Work Blues Band, κυρίως προς την κατεύθυνση ενός «δικού τους» ήχου, δίχως αυτό να σημαίνει πως το πρώτο αυτό CD τους δεν μετράει.
Η διασκευή τους στο “Hellbound train” είναι αρκετά καλή, όπως και το δικό τους rhythm n’ blues “Walk down that road no more” είναι επίσης πολύ ενδιαφέρον, με όλες αυτές τις «λευκές» επιρροές που δίνουν και παίρνουν.
Η φυσαρμόνικα επίσης, που πρωταγωνιστεί και σε lead ρόλο, ως βασικά όργανο, δίνει κάτι το ξεχωριστό στον ήχο των Daddy’s Work Blues Band, οι οποίοι, είναι σίγουρο, πως μπορεί να ανεβούν ακόμη περισσότερο. Θα το κάνουν...

[Η δισκοκριτική αυτή δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά εδώ στο blog, το Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2022, όταν είχα γράψει για το σχετικό CD. Επαναφέρεται τώρα, επειδή έφθασε και το LP στα χέρια μου, στην Trumpetfish Records]
Επαφή: www.trumpetfishrecords.com