«Γεύση από Έρωτα»: μία κοινωνική ταινία του Φράνσις Κάραμποτ από το 1966 - Πρωταγωνιστούσε η Λίλιαν Μηνιάτη κι είχε μουσική του Αργύρη Κουνάδη

Το 1966 ήταν μια κομβική χρονιά για το εγχώριο σινεμά. Βασικά, γιατί στο 7ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης (22-28 Σεπτεμβρίου 1966) θα προβάλλονταν, μεταξύ άλλων, οι ταινίες «Ο Θάνατος του Αλέξανδρου» του Δημήτρη Κολλάτου, «Μέχρι το Πλοίο» του Αλέξη Δαμιανού, «Πρόσωπο με Πρόσωπο» του Ροβήρου Μανθούλη, «Εκδρομή» του Τάκη Κανελλόπουλου, «Με τη Λάμψη στα Μάτια» του Πάνου Γλυκοφρύδη, «Ο Ζεστός Μήνας Αύγουστος» του Σωκράτη Καψάσκη και «Τζίμης ο Τίγρης» του Παντελή Βούλγαρη – ταινίες, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα επιχειρούσαν να αρθρώσουν έναν άλλο κινηματογραφικό λόγο, τοποθετημένο μακριά από την κυρίαρχη αισθητική (εκείνη που είχε καθιερώσει η Finos Films) και σε σχέση με την αφήγηση, μα και σε σχέση με τα θέματα.
Αυτές τις «ελευθερίες» τις παρείχε ναι μεν η εποχή, καθώς τα διδάγματα της νουβέλ-βαγκ κυρίως κατέφθαναν από τη Γαλλία, αλλά και η πολιτική συγκυρία, αφού μετά από την επικράτηση της Ενώσεως Κέντρου, στις εκλογές του Φεβρουαρίου 1964, θα άρχιζε να πνέει ένας άνεμος «αλλαγής» στις Τέχνες και τα Γράμματα.
Μπορεί το 1966 να μην κυβερνούσε πια η παράταξη του «κέντρου», όμως η Τέχνη και δη ο κινηματογράφος εξακολουθούσε να πειραματίζεται, σε κάθε επίπεδο, επιζητώντας μια νέα ταυτότητα – πιο τολμηρή, πιο ουσιαστική και πιο κοντά στην πραγματικότητα τόσο στο αισθητικό, όσο και στο κοινωνικό πεδίο. Έτσι, διάφοροι παραγωγοί, οι οποίοι όλα τα προηγούμενα χρόνια επένδυαν μόνο σε ταινίες «για όλη την οικογένεια», πλέον δοκίμαζαν να απευθυνθούν και σ’ ένα πιο υποψιασμένο κοινό, προτείνοντάς του απαιτητικότερες επιλογές.
Φερ’ ειπείν η εταιρεία Αφοί Ρουσσόπουλοι, Γ. Λαζαρίδης, Δ. Σαρρής-Κ. Ψαρράς μπορεί να υπήρχε από το 1959, προσφέροντας ποικίλες επιτυχημένες ταινίες για το «μέσο γούστο», όμως θα έπρεπε να φθάσει το 1966 για να ρίξει χρήμα σε κάτι πιο ιδιαίτερο, όπως ήταν οι παραγωγές της «Η 7η Ημέρα της Δημιουργίας», σε σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη και «Γεύση από Έρωτα» σε σκηνοθεσία Φράνσις Κάραμποτ.

Ο Κάραμποτ δεν ήταν ένας άγνωστος σκηνοθέτης –στη δεδομένη συγκυρία–, βασικά γιατί ήταν ένας ήδη βραβευμένος «μικρομηκάς», αφού το 1964 είχε γυρίσει το σχετικό με τη Δανία ντοκιμαντέρ «4.500.000 Φίλοι» (που είχε προβληθεί στη Θεσσαλονίκη και σε διεθνή φεστιβάλ, βραβευμένο με Α Κρατικό Βραβείο) και «Ήπειρος» (Β Κρατικό Βραβείο για το 1965), ενώ την ίδια χρονιά θα ετοίμαζε και μια άλλη ταινία, με προσχηματική υπόθεση τούτη τη φορά, που είχε τίτλο «Αναμνήσεις από την Ελλάδα» και που θα προβαλλόταν στις Κάννες και σε άλλα διεθνή φεστιβάλ, για να βραβευτεί, και αυτή, με Γ Κρατικό Βραβείο. Και κάπως έτσι το πέρασμά του από τις ταινίες μικρού μήκους σε μια «κανονική» παραγωγή, δεν μπορεί παρά να ήταν αναμενόμενο.
Λέμε λοιπόν για την ταινία «Γεύση από Έρωτα» (1966) σε παραγωγή της εταιρείας Αφοί Ρουσσόπουλοι, Γ. Λαζαρίδης, Δ. Σαρρής-Κ. Ψαρράς, με σενάριο-σκηνοθεσία από τον Φράνσις Κάραμποτ, και με συνεργάτες τον Νίκο Νικολαΐδη στα ντεκόρ, τους Συράκο Δανάλη, Αριστείδη Καρύδη-Fuchs και Γρηγόρη Δανάλη στη φωτογραφία (τρεις διευθυντές, προφανώς γιατί τα «επεισόδια» ήταν γυρισμένα σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και από διαφορετικά συνεργεία) και με τον ήδη καταξιωμένο συνθέτη Αργύρη Κουνάδη στη μουσική (που θα είχε κοντά του και τον Γεράσιμο Μηλιαρέση στη σόλο κιθάρα).
Εκείνο που δημιουργεί μια πρώτη θετική εντύπωση στην ταινία του Κάραμποτ είναι το θέμα της βασικά, και όχι η φόρμα της, η οποία δεν ξεφεύγει από το ύφος του τυπικού αφηγηματικού κινηματογράφου της εποχής.
Μπορεί να υπάρχει αυτό το πήγαινε-έλα στο παρόν και στο παρελθόν, με τις εναλλαγές και τα flashbacks, αλλά η χωροχρονική άρθρωση της ταινίας είναι συμβατική, και όχι όσο θα μπορούσε ανατρεπτική – αν υποθέσουμε πως υπάρχουν επιρροές από τη νουβέλ-βαγκ. Και όντως υπάρχουν, αλλά αυτές είναι πρωτόλειες και σε κάθε περίπτωση δεν γίνεται να συγκριθούν με την «ανάγνωση» στα διδάγματα του γαλλικού «νέου κύματος», που είχε κάνει την ίδια εποχή ο Ροβήρος Μανθούλης στο «Πρόσωπο με Πρόσωπο». Όμως στη «Γεύση από Έρωτα» υπάρχει «θέμα», σοβαρό, και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι σημαντικό από μόνο του.
 
Η συνέχεα εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/geysi-apo-erota-mia-koinoniki-tainia-toy-fransis-karampot-apo-1966