ΝΙΚΗ ΚΟΚΚΟΛΗ μια νέα σαξοφωνίστρια, συνθέτρια και αυτοσχεδιάστρια στο πρώτο CD της

Η Νίκη Κοκκόλη (Nicky Kokkoli) είναι μια νέα σαξοφωνίστρια, συνθέτρια και αυτοσχεδιάστρια, που τώρα κυκλοφορεί το πρώτο CD της, το οποίο τιτλοφορείται “Project Nascence” [Private Pressing, 2024] και είναι κλεισμένο σ’ ένα gatefold, all paper, ασπρόμαυρο cover, με λιγοστές πληροφορίες επάνω του. Για παράδειγμα το ότι είναι σαξοφωνίστρια η Κοκκόλη δεν το διαβάζεις πουθενά, αφού το όνομά της δεν αναφέρεται στα σχετικά credits – εκεί όπου διαβάζουμε για τους υπόλοιπους μουσικούς, που συμμετέχουν στο άλμπουμ της και οι οποίοι είναι οι εξής (στα tracks 2, 4, 6): Dimitris Ventourakis πλήκτρα, Giannis Arapis ηλεκτρικές κιθάρες, Mizi σκρατς, Dimitris Kapoulas μπάσο και Simos Riniotis ντραμς. Λέμε για τα tracks 2, 4 και 6, που σημαίνει πως στα υπόλοιπα, τα 1, 3, 5, 7 και 8 η Κοκκόλη πρέπει να είναι μόνη της. Όντως; Μάλλον, έτσι φαίνεται δηλαδή.

Το πρώτο track έχει διάρκεια λιγότερο από ένα λεπτό. Σίγουρα είναι ένα κομμάτι, που μπορείς να το διαμορφώσεις μόνος σου στο στούντιο, και στο οποίο ακούμε την παραμορφωμένη φωνή της Κοκκόλη να λέει: “Hello, my name is Nicky and this is my story”. Το επόμενο κομμάτι έχει 11λεπτη διάρκεια, λέγεται “Hey Mats”, ξεκινά με ήχους περπατήματος και ηλεκτρικό πιάνο, σε αργό τέμπο, με τα υπόλοιπα όργανα (κιθάρα, σαξόφωνο, πικάπ, μπάσο, ντραμς) να εισέρχονται και αυτά στο προσκήνιο, δίνοντας σχήμα σε μια σύνθεση κάπως «βαριά», ελεγειακή, με διάφορες αβαντ-γκάρντιες ανάμεσα (και τύπου hip hop), που διαθέτει και spiritual ροή. Εκείνο που πρέπει να ειπωθεί είναι πως όλες αυτές οι συγκλίσεις γίνονται με γνώση και δεν ακούγονται ξεκάρφωτες. Οπωσδήποτε λέμε για μια jazz, σύγχρονη με πολλά «μαύρα» στοιχεία, που πάλλεται και λόγω της δύναμης που έχουν τα γεμίσματα με τις διάφορες ατασθαλίες, αλλά και της παρουσίας της ηλεκτρικής κιθάρας. Το feeling είναι εκείνο των ηχογραφήσεων της Black Jazz και της Strata-East.
Στο 5λεπτο “Staef Kreis”, όπως μού έγραψε η ίδια η Ν. Κοκκόλη σ’ ένα e-mail, εκφράζονται «τα στάδια του πένθους (με σημείο αναφοράς το δυστύχημα των Τεμπών τον Μάρτιο του 2023)». Οπωσδήποτε και αυτό το track, που είναι στουντιακό, προσδίδει στο άκουσμα κάτι το άγριο και το αναπάντεχο, εκμεταλλευόμενο πλήρως τις τεχνικές ηχογράφησης αυτές-καθαυτές. Όμως και στο 6λεπτο “The south stole the snow” έχουμε και πάλι κάτι «βαρύ», επηρεασμένο αυτή τη φορά από την ελληνική παράδοση, με την Κοκκόλη να επιχειρεί μια μακριά εισαγωγή στο άλτο, πριν εισβάλλουν και όλα τα υπόλοιπα όργανα στην πορεία, προσδίδοντας στη σύνθεση αυτά τα έντονα και κάπως δραματικά χαρακτηριστικά.
Το 16λεπτο “Di strak’ tid” είναι ένας συνδυασμός «κόλπων», «εφφέ» και σαξοφώνου. Σαν κομμάτι έχει ενδιαφέρον, αλλά λόγω της έκτασής του, σπάει τη ροή του δίσκου, που μέχρι εκείνη την ώρα σε κρατούσε σφιχτά. Στην αρχή το μηχανιστικό κομμάτι είναι πρωταγωνιστικό, όσο περνάει η ώρα, όμως, αυτό μεταπίπτει σε κάτι σαν ίσο, σε κάτι που εξελίσσεται «πίσω» και «μακριά». Κι εδώ οι αναφορές στην παράδοση είναι εμφανείς.
Στο 7λεπτο “Fanatismeni den ime” υπάρχει ποίημα της Pilar Rodriguez Aranda, μεταφρασμένο στα ελληνικά από την Έλενα Σταγκουράκη. Όπως λέει η ίδια η συνθέτιδα, και ακούμε κι εμείς φυσικά, εδώ γίνεται «αναφορά στις γυναικοκτονίες και στην καταπίεση των γυναικών». Το κομμάτι, μπορεί να προβάλλει σωστά κοινωνικά μηνύματα, αλλά δεν κολλάει με τίποτα με ό,τι προγενέστερο έχεις ακούσει. Δεν ξέρω αν οι στίχοι ακούγονταν στη γλώσσα που πρωτο-γράφτηκαν, και κυρίως από άλλη φωνή, πώς θα ηχούσε συνολικά το track, όμως τώρα, και έτσι όπως εγώ το ακούω, δεν με πείθει, ως αισθητικό αποτέλεσμα.
Τα δύο τελευταία tracks έχουν σύντομες διάρκειες, περί το λεπτό, και δεν μπορείς να πεις πολλά γι’ αυτά.
Συνολικά, θα έγραφα για ένα πολλά υποσχόμενο άλμπουμ από την Νίκη Κοκκόλη, μια μουσικό που θα πρέπει να την δούμε και να την ακούσουμε ξανά στο μέλλον.
Επαφή: https://nickykokkoli.bandcamp.com/album/project-nascence