ΧΑΡΗΣ ΧΑΛΚΙΤΗΣ ένας άξιος μουσικός της ελληνικής ποπ και του ροκ, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή – ήταν συνεργάτης των Aphrodite’s Child, του Ντέμη Ρούσσου και πατέρας της Βικτώριας Χαλκίτη

Στις 9 Οκτωβρίου μάθαμε για το θάνατο του Χάρη Χαλκίτη. Ήταν 79 ετών. Ο Χαλκίτης είχε μεγάλη ιστορία στο χώρο της ποπ και ροκ μουσικής στην Ελλάδα, τη Γαλλία, μα και σε άλλες χώρες της Δύσης, και οι πιο βασικοί σταθμοί αυτής της ιστορίας θα καταγραφούν τώρα.
Το πρώτο που πρέπει να ειπωθεί σε σχέση με τον Χαλκίτη είναι πως ήταν Αιγυπτιώτης και πως θα ερχόταν στην Ελλάδα στην αρχή της δεκαετίας του ’60. Δεν ήταν ο μόνος... και εδώ οφείλω να σημειώσω πως δεν έχει αποτιμηθεί όπως θα άξιζε η παρουσία των αιγυπτιωτών μουσικών στην ελληνική ποπ των σίξτις.
Εντάξει, το τεράστιο όνομα, όχι μόνο για τη δική μας σκηνή, αλλά και για την πανευρωπαϊκή και την παγκόσμια, ήταν ο Ντέμης Ρούσσος, όμως εξ ίσου σημαντικός, για τα ημέτερα χρώματα, δεν ήταν και ο Δάκης (δεύτερος ξάδελφος του Ρούσσου); Αιγυπτιώτες ήταν, επίσης, ο σαξοφωνίστας Άρης Καραντάνης και ο πιανίστας-οργανίστας Μάρκος Αλεξίου, και οι δύο από το συγκρότημα Alba, Aris and The Olympics, που αργότερα θα υπηρετούσαν από υψηλές θέσεις και την ελληνική τζαζ, Αιγυπτιώτισσα ήταν και η τραγουδίστρια Έλενα (Ευσταθιάδου), γνωστή από τις συνεργασίες της με τους Sover Group, Αιγυπτιώτες ήταν ακόμη οι Jo Michat (κι αυτός ξάδελφος του Ρούσσου), Νότης Λαλαΐτης και Ντίνος Παπαβασιλείου (όλοι στους Idols), βεβαίως ο οργανίστας Ντέμης Βισβίκης (Axis) και άλλοι διάφοροι. Μέσα σ’ αυτή την ομάδα των μουσικών η θέση του Χαλκίτη δεν μπορεί παρά να ήταν ξεχωριστή.
Και το λέω τούτο, επειδή ο Χαλκίτης ήταν τραγουδιστής, συνθέτης, ενορχηστρωτής και παραγωγός, παίζοντας περαιτέρω κι ένα κάρο όργανα, και μάλιστα διαφορετικά μεταξύ τους, όπως μπάσο, σαξόφωνα, όλων των ειδών τα πλήκτρα (από πιάνο μέχρι σύνθια), φλάουτο, κρουστά κ.λπ. Με τέτοια προσόντα, και με τέτοιες ικανότητες αντιλαμβάνεστε για ποιο λόγο ήταν περιζήτητος από τα γκρουπ και τις ορχήστρες.
Και αν απορούν ορισμένοι σε σχέση με τους Αιγυπτιώτες και με τις επιδόσεις τους στην ποπ, θα πρέπει να ειπωθεί εν τάχει πως η μουσική παιδεία στις οικογένειες των ομογενών ήταν πολύ υψηλού επιπέδου, και πως από την έκρηξη του ροκ εν ρολ και μετά όλοι αυτοί οι πιτσιρικάδες, που ήταν τότε, στο μέσο του ’50, γύρω από τα δεκαπέντε τους, θα εύρισκαν το δρόμο τους μέσα από τις πάμπολλες ορχήστρες που θα δημιουργούνταν και που ήταν επιφορτισμένες με τη διασκέδαση του πολυεθνικού patchwork, της αιγυπτιακής κοινωνίας (και βασικά εκείνου των πιο υψηλών εισοδημάτων). Όλοι τους πολύγλωσσοι και όλοι τους γνώστες κάθε μουσικού στυλ της εποχής, και φυσικά του ροκ εν ρολ, οι αιγυπτιώτες μουσικοί, ερχόμενοι στην Ελλάδα, στην αρχή των σίξτις, θα πλούτιζαν με τον ιδανικότερο τρόπο και τη δική μας σκηνή.

Το πρώτο συγκρότημα στο οποίο συναντάμε τον Χάρη Χαλκίτη ήταν οι Play Boys. Αυτοί είχαν σχηματιστεί το 1961, αλλά με τον Χαλκίτη στη σύνθεσή τους (που είχε και... υπαρξιστικό μούσι, χωρίς μουστάκι, από νωρίς) θα μετατρέπονταν σιγά-σιγά περισσότερο σε γκρουπ (γιατί στην αρχή ήταν ορχήστρα). Φυσικά, τούτο θα συνέβαινε μετά το 1965, όταν η beatlemania ήταν γεγονός για το χώρο, και στην Ελλάδα, με τα παλαιότερα σχήματα (Play Boys, Forminx, Juniors, Charms κ.ά.) να προσαρμόζονται τάχιστα στα νέα δεδομένα. Στους Play Boys, στους οποίους τραγουδούσε και ο Δάκης, στο μέσο των σίξτις, o Χαλκίτης, που έπαιζε κυρίως πνευστά, θα παρέμενε έως το 1967, ηχογραφώντας μαζί τους μερικά ενδιαφέροντα 45άρια, όπως τα “Deep in the heart of Athens / I’ll shake the earth” [Parlophone], την άνοιξη του ’65, “Pourquoi / Nancy” [RCA] τον Απρίλιο του ’66 και “Do I love you / Operation Blue Sky” [RCA] τον Ιούλιο του ’66. Μάλιστα, το “Pourquoi”, το καλύτερο κομμάτι που ηχογράφησαν ποτέ οι Play Boys, ήταν δική του σύνθεση, ενώ δεν αποκλείεται να το τραγουδά κι ο ίδιος, αφού, ως Αιγυπτιώτης, γνώριζε τη γαλλική.
Προς το φθινόπωρο του ’67 ο Χάρης Χαλκίτης μπαίνει στην Ορχήστρα του Γεράσιμου Λαβράνου. Ο Γιάννης Δαλιανίδης εντυπωσιάζεται από την παρουσία της μπάντας, με τους φοβερούς μουσικούς και την soul music, που σκορπιζόταν στο κλαμπ Αθηναία και κάπως έτσι την καλεί να συμμετάσχει στα γυρίσματα της ταινίας του «Νύχτα Γάμου», με Κώστα Βουτσά, Μάρθα Καραγιάννη κ.ά., που θα έβγαινε στις αίθουσες τον Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς. Το κλιπ με την ορχήστρα πέρα από καταπληκτικό είναι πλέον (και) κλασικό. Εκεί βλέπουμε τον Λαβράνο με την τρομπέτα του στο ξεκίνημα, την Τσικίτα Γκόρντον και τον Φράνκι Σκιν να τραγουδούν, τα go-go girls να χορεύουν πάνω στα βάθρα, και βεβαίως, τον Χαλκίτη με το μούσι και το μπάσο του...
Τον Δεκέμβριο του 1967 ο Χάρης Χαλκίτης (μπάσο) συμμετέχει στην ίδρυση ενός εκ των πρώτων τζαζ-τρίο, που εμφανίστηκαν ποτέ στην Ελλάδα. Οι άλλοι δύο ήταν ο Βαγγέλης Παπαθανασίου(!) πιάνο και ο Γιώργος Λαβράνος ντραμς. Έτσι ακριβώς θα έδιναν ένα ρεσιτάλ στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, εκείνο το μήνα.
Το 1970 βρίσκει τον Χαλκίτη στη Γαλλία. Μπαίνει στους Aphrodite’s Child και περιοδεύει μαζί τους, την εποχή κατά την οποία ο Παπαθανασίου, κλεισμένος στο στούντιο Europa Sonor, στο Παρίσι, ετοιμάζει το “666”. Μέλη του Παιδιού της Αφροδίτης ήταν τότε οι Ντέμης Ρούσσος, Λουκάς Σιδεράς, Χάρης Χαλκίτης, Λάκης Βλαβιανός και Δημήτρης Ταμπόσης. Μάλιστα, όλοι αυτοί, πλην του Ρούσσου, θα έφτιαχναν τότε κι ένα εφήμερο σχήμα, τους Eros (παιδί της θεάς κι αυτό), με το οποίο θα τύπωναν το 45άρι “Rain train / I can see it” στη Philips, το 1970 προς ’71. Φυσικά, ο Χαλκίτης θα συμμετείχε και στις εγγραφές του “666”, παίζοντας μπάσο, τενόρο σαξόφωνο, κόνγκας και κάνοντας φωνητικά.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/haris-halkitis-enas-axios-pop-kai-rok-moysikos-poy-pethane-prosfata