Στις 9 Μαΐου 2024 είχαμε γράψει για το πρώτο “Ancestral Numbers” του καλιφορνέζου σαξοφωνίστα (τενόρο, σοπράνο) και φλαουτίστα (άλτο)
Jason Robinson, σημειώνοντας πως θα
επανέλθουμε τον Οκτώβριο με το δεύτερο μέρος. Αυτό κάνουμε τώρα. Ας υπενθυμίσουμε,
όμως, για το τι ακριβώς πρόκειται...
Ο Robinson, ένας δημιουργικός jazzman, με μεγάλη ιστορία και συμμετοχές σε διάφορους σχηματισμούς, έχει πάντα τον τρόπο να κάνει ενδιαφέρουσα μουσική – συχνά και με κάποιο concept. Έτσι, σ’ αυτά τα δύο CD, ο αμερικανός μουσικός εμπνέεται από το οικογενειακό δέντρο του, το οποίο βλέπουμε αποτυπωμένο, σαν σχέδιο, στο μέσα μέρος του triple-folded digipak. Ιστορίες λοιπόν, οι οποίες αφορούν γιαγιάδες, προ-προπαππούδες και διαφόρους άλλους συγγενείς τού αμερικανού μουσικού καταγράφονται εδώ, από ηχητικής πλευράς φυσικά, με τη βοήθεια μιας ομάδας συνεργατών του – που δεν είναι βεβαίως τυχαίοι.
Το κουιντέτο λοιπόν, το οποίο παρουσιάζεται (και) στο “Ancestral Numbers ΙΙ” [Playscape
Recordings, 2024] αποτελείται εκ των: Jason Robinson τενόρο, σοπράνο σαξόφωνο, άλτο φλάουτο, Michael Dessen τρομπόνι,
Joshua
White πιάνο, Drew Gress
μπάσο και Ches Smith ντραμς, glockenspiel.
Όλα τα ονόματα είναι αρκετά γνωστά έως και πασίγνωστα στους φίλους της
σύγχρονης αμερικάνικης jazz,
κάτι που σημαίνει πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια μάζωξη μερικών πρώτης τάξεως
και εγνωσμένης αξίας οργανοπαικτών, οι αρετές των οποίων φαίνονται σε όλα τα
κομμάτια.
Και είναι έτσι, αφού από το ξεκίνημα κιόλας του “II”, με τη σύνθεση “Sweet tooth” (εν τω μεταξύ όλες οι συνθέσεις του δίσκου, και οι οκτώ, ανήκουν στον Robinson) αντιλαμβάνεσαι πως εδώ έχεις να κάνεις μ’ ένα όλο φωτιά κουιντέτο, που παίζει συχνά στο κόκκινο, μια jazz πολύ ζωντανή, με φοβερό δόσιμο, με συνεχή δυναμικά γεμίσματα απ’ όλα τα όργανα, και με τις φάσεις των σόλι να καταγράφονται και αυτές το ίδιο εκρηκτικές. Καλύτερη εισαγωγή, τέλος πάντων, δεν μπορείς ούτε να φανταστείς, ούτε να περιμένεις – με τον δίσκο να κυλάει το ίδιο εντυπωσιακά και με τα επόμενα tracks, καθώς οι συνθέσεις του Robinson είναι «μία και μία». Το ακούς και στην επόμενη που έχει τίτλο “The return”, που ξεκινά μ’ ένα άπιαστο open drumming από τον Smith, για να συνεχίσει με έξοχα διακεκαυμένα σόλι από τον Dessen στο τρομπόνι, και με συνεχή breaks από το τενόρο του Robinson. Εντάξει, υπάρχουν και μπαλάντες στο “Ancestral Numbers ΙΙ” σαν την “Ruby”, όμως είναι τα up-tempo, όπως το “Enos” (με τον πιανίστα White να παίζει ηλεκτρισμένα), που δίνουν την πιο ισχυρή ταυτότητα στον δίσκο.
Επαφή: www.jasonrobinson.com
Ο Robinson, ένας δημιουργικός jazzman, με μεγάλη ιστορία και συμμετοχές σε διάφορους σχηματισμούς, έχει πάντα τον τρόπο να κάνει ενδιαφέρουσα μουσική – συχνά και με κάποιο concept. Έτσι, σ’ αυτά τα δύο CD, ο αμερικανός μουσικός εμπνέεται από το οικογενειακό δέντρο του, το οποίο βλέπουμε αποτυπωμένο, σαν σχέδιο, στο μέσα μέρος του triple-folded digipak. Ιστορίες λοιπόν, οι οποίες αφορούν γιαγιάδες, προ-προπαππούδες και διαφόρους άλλους συγγενείς τού αμερικανού μουσικού καταγράφονται εδώ, από ηχητικής πλευράς φυσικά, με τη βοήθεια μιας ομάδας συνεργατών του – που δεν είναι βεβαίως τυχαίοι.
Και είναι έτσι, αφού από το ξεκίνημα κιόλας του “II”, με τη σύνθεση “Sweet tooth” (εν τω μεταξύ όλες οι συνθέσεις του δίσκου, και οι οκτώ, ανήκουν στον Robinson) αντιλαμβάνεσαι πως εδώ έχεις να κάνεις μ’ ένα όλο φωτιά κουιντέτο, που παίζει συχνά στο κόκκινο, μια jazz πολύ ζωντανή, με φοβερό δόσιμο, με συνεχή δυναμικά γεμίσματα απ’ όλα τα όργανα, και με τις φάσεις των σόλι να καταγράφονται και αυτές το ίδιο εκρηκτικές. Καλύτερη εισαγωγή, τέλος πάντων, δεν μπορείς ούτε να φανταστείς, ούτε να περιμένεις – με τον δίσκο να κυλάει το ίδιο εντυπωσιακά και με τα επόμενα tracks, καθώς οι συνθέσεις του Robinson είναι «μία και μία». Το ακούς και στην επόμενη που έχει τίτλο “The return”, που ξεκινά μ’ ένα άπιαστο open drumming από τον Smith, για να συνεχίσει με έξοχα διακεκαυμένα σόλι από τον Dessen στο τρομπόνι, και με συνεχή breaks από το τενόρο του Robinson. Εντάξει, υπάρχουν και μπαλάντες στο “Ancestral Numbers ΙΙ” σαν την “Ruby”, όμως είναι τα up-tempo, όπως το “Enos” (με τον πιανίστα White να παίζει ηλεκτρισμένα), που δίνουν την πιο ισχυρή ταυτότητα στον δίσκο.
Επαφή: www.jasonrobinson.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου