JASON ANICK / JASON YEAGER τζαζ βιολί και πιάνο σε πρώτο πλάνο

Ο Jason Αnick, όπως έχουμε γράψει κι άλλες φορές, είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους τζαζ βιολιστές. Το ίδιο, δε, θα λέγαμε και για τον φίλο του πιανίστα Jason Yeager. Anick και Yeager έχουν συνεργαστεί πολλές φορές σε διάφορα άλμπουμ, ενώ έχουν υπογράψει και ένα από κοινού, με τα ονόματά τους στο εξώφυλλο εννοούμε – λέμε για το “United” [Inner Circle Music, 2016], για το οποίο τα έχουμε πει παλαιότερα στο blog. 

Το “Sanctuary” [Sunnyside Communications, 2024] μπορεί να είναι το δεύτερο(;) CD που συνυπογράφουν οι Anick / Yeager, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ακούγονται μόνοι τους εδώ. Στην πράξη συζητάμε για ένα οκτέτο(!), το οποίο συναποτελούν οι Jason Palmer τρομπέτα, Billy Buss τρομπέτα, Edmar Colón τενόρο σαξόφωνο, Naseem Alatrash τσέλο, Greg Loughman μπάσο και Mike Connors ντραμς.
Εν τω μεταξύ από τα δέκα κομμάτια του άλμπουμ τα έξι είναι συντεθειμένα από το δίδυμο Anick / Yeager, ένα ανήκει στον Yeager, ένα στoν Anick και στον τσελίστα M. O’Rourke, ενώ υπάρχουν και δύο διασκευές, μία στο “‘Raindrop’ Prelude Op. 28, No. 15 in Db Major” του Frédéric Chopin και μία στο “Lost” του Wayne Shorter.
Το “Sanctuary” είναι ένα πολύ ουσιώδες και καλοτοποθετημένο άλμπουμ σύγχρονης jazz, που κινείται, όμως, πριν από το όριο της avant-jazz. Αυτό σημαίνει πως οι μελωδίες κυριαρχούν και πως το άκουσμα είναι οικείο στο «μέσο αυτί», δίχως να υπονοείται πως ό,τι καταγράφεται εδώ είναι προδικασμένο ή αναμενόμενο. Απεναντίας υπάρχει πολύ και δυνατό... εκπληκτικό υλικό, το οποίο φέρει εις πέρας ένα πλήρες σχήμα, αποτελούμενο από «τα πάντα». Πιάνο-μπάσο-ντραμς, αλλά και δύο τρομπέτες, μαζί με τενόρο, συν βιολί και τσέλο. Φυσικά, τα έγχορδα παίζουν ξεχωριστό ρόλο στις ενορχηστρώσεις ή οποίες δεν είναι πάντα μοιρασμένες. Σε κάποια κομμάτια είναι τα έγχορδα εκείνα που πρωταγωνιστούν, όπως συμβαίνει με το “Colorado” για παράδειγμα, αλλού υπάρχουν ισορροπίες ανάμεσα σε έγχορδα, πνευστά και πιάνο (“Farewell”), αλλού υπερισχύουν το πιάνο με τα πνευστά (“Futures past”) κ.ο.κ. Πάντως, και σε κάθε περίπτωση, είναι οι συνθέσεις εκείνες που κάνουν την διαφορά στο “Sanctuary”, με το σχήμα να παρουσιάζει φοβερά πράγματα, όπως συμβαίνει με το lead track “Futures past”, που βγάζει ατσάλινη δύναμη, ή το “Nearness of now”, που συνδυάζει πιο παραδοσιακές αναφορές με πιο μοντέρνα παιξίματα, με τον λυρισμό να κυριαρχεί στη σύνθεση του Chopin και με το τενόρο του Colón να τα «χώνει» άγρια στη σύνθεση του Shorter.
Παρότι το “Sanctuary” διαρκεί περί την μία ώρα, έχει τέτοια εξέλιξη, ενότητα και συνέπεια σαν άκουσμα, εξαναγκάζοντάς σε να το ακούς και να το ξανακούς, δίχως να το σκέφτεσαι. Όπως συμβαίνει με κάθε μεγάλο άλμπουμ, προφανώς.
Επαφή: www.sunnysiderecords.com