ΜΙΜΗΣ ΠΛΕΣΣΑΣ ένα από τα πιο ιστορικά άλμπουμ του είναι το «Ο Μίμης Πλέσσας Παίζει Philicorda» από το 1965 – είναι ο δίσκος, που ξεκινά την τζαζ δισκογραφία του σπουδαίου μαέστρου και συνθέτη, στα σίξτις

Το άλμπουμ «Ο Μίμης Πλέσσας παίζει Philicorda» [Philips, 1965] έχει μια οριακή θέση στην τζαζ δισκογραφία του Μίμη Πλέσσα. Βασικά, γιατί είναι ο πρώτος μεγάλος δίσκος του (LP), μέσα από τον οποίον φαίνεται η σχέση του με την τζαζ. Ο δίσκος είχε φθάσει στα χέρια μου νωρίς στα 90s και κάπως έτσι θα έγραφα για ’κείνον στη στήλη «Δισκορυχείον» του περιοδικού «Jazz & Τζαζ», στο τεύχος #45, τον Δεκέμβριο του 1996.

Εκείνα τα χρόνια κανείς δεν ασχολιόταν με αυτά τα θέματα, καθώς ήταν παντελώς ξεχασμένα και αγνοημένα. Το ίντερνετ βρισκόταν ακόμη στα σπάργανα, πολλοί δίσκοι ήταν άγνωστοι, πληροφορίες δεν υπήρχαν, ενώ και στον χώρο της τζαζ (των εγχώριων fans και των μελετητών της εννοώ) επικρατούσαν διάφορες ακατέργαστες και σκληροπυρηνικές απόψεις – με αυτό το πιο ελαφρύ και lounge κομμάτι της, τέλος πάντων, να είναι εξορισμένο από την ιστορία.
Επειδή εγώ δεν προερχόμουν από τον χώρο της τζαζ, αλλά από εκείνον του «ψαγμένου» ροκ, έβλεπα με πιο καθαρό μάτι κάποια πράγματα, χωρίς να λαμβάνω υπ’ όψη μου τα «κολλήματα» της εποχής. Και κάπως έτσι θα αποφάσιζα να γράψω στο τυπωμένο «Δισκορυχείον», 28 χρόνια πριν, για τον Πλέσσα και τον δίσκο του με την Philicorda – γνωρίζοντας πως έκανα παρέμβαση στο χώρο. Εκείνο το κείμενο είχε ως εξής:
«Η σχέση του Μίμη Πλέσσα με την τζαζ είναι παλαιά και πιθανώς γνωστή σε αρκετούς από σας. Πολυπράγμων ο ίδιος και βεβαίως πολυγραφότατος, μ’ έναν τεράστιο όγκο υλικού αταξινόμητο και ακυκλοφόρητο από χρόνια, ασχολήθηκε με κάθε μουσικό είδος στη διάρκεια της 50χρονης (σ.σ. τότε) καριέρας του. Τελείως τηλεγραφικά θα έλεγα, εδώ, πως αν κάποια δικά του σάουντρακ πέρναγαν στην από ’κει όχθη του Ατλαντικού πιθανώς, σήμερα, να μιλούσε όλος ο κόσμος γι’ αυτόν. Εν πάση περιπτώσει.
Το συγκεκριμένο άλμπουμ βρίσκει τον Μίμη Πλέσσα να πειραματίζεται με την philicorda, ένα ηλεκτρικό μουσικό όργανο της Philips που επιχειρούσε να πλασαριστεί δίπλα στο hammond. Οι δυνατότητες του οργάνου αυτού, για την εποχή στην οποία αναφερόμαστε, ήταν επαναστατικές – κάτι που ο Πλέσσας φαίνεται να το αντιλήφθηκε από την αρχή, μεταγράφοντας ουσιαστικά επτά δικές του συνθέσεις και από μία των Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Κλάββα, Γιαννίδη και Καπνίση, προσαρμόζοντάς τες στις ανάγκες της philicorda.
Το όλον αποτέλεσμα είχε μιαν αίσθηση πρωτοτυπίας. Πρόκειται για ένα τζαζ άλμπουμ, έξω βεβαίως από τις επαναστατικές καινοτομίες της εποχής, αλλά πάνω σ’ αυτό που κατανοούμε όλοι μας ως jazz feeling. Θα έλεγα δε πως ορισμένα κομμάτια (“Εδώ τελειώνει ο ουρανός”, “Αν σ’ αρνηθώ”) ακούγονται χωρίς ίχνος σκόνης ακόμη και σήμερα. Ο δίσκος, στην εποχή του, ξεχάστηκε πολύ γρήγορα και ποτέ δεν κυκλοφόρησε ξανά. Παραμένει δυστυχώς καλά κρυμμένος ακόμη, αφού και η καταιγίδα της CD-κυκλοφορίας των τελευταίων χρόνων τον έχει για τα καλά λησμονήσει.
Να αναφέρω μόνο τα ονόματα των μουσικών που συμπράττουν: Γιάννης Κανελλίδης και Γιάννης Ιωάννου μαντολίνο, Βασίλης Παναγιωτόπουλος τρομπέτα, Γιάννης Σχίζας τρομπόνι, Andrea Ortega σαξόφωνο, Ρήγας Σαριτζιώτης βαρύτονο και τενόρο σαξόφωνο, Νίκος Γκίνος άλτο σαξόφωνο, Τίτος Καλλίρης κιθάρα, Βασίλης Τεκνετζόγλου τύμπανα, Μίμης Πλέσσας philicorda».
Το κείμενο –εννοώ η γνωστοποίηση του δίσκου, μέσω του περιοδικού– είχε κάνει εντύπωση, τότε, σε γνωστούς και φίλους (υποθέτω και στους αναγνώστες), κάτι που με είχε «αναγκάσει» να αντιγράφω κασέτες νυχθημερόν. Εκείνο πάντως που δεν περίμενα ήταν όχι να φθάσει στ’ αυτιά του Μίμη Πλέσσα το δημοσίευμα –κάτι όσο να ’ναι πιθανό–, αλλά την πρωτοβουλία του ιδίου να μου στείλει ένα ευχαριστήριο φαξ, το οποίο θα δημοσιευόταν στο περιοδικό στο τεύχος #48, τον Μάρτιο του 1997. Είχε έτσι ακριβώς...
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/o-mimis-plessas-paizei-philicorda-ena-istoriko-almpoym-apo-1965