όταν μια συζήτηση μετατρέπεται σε επαναστατική πράξη…

Το βίντεο που θα παρακολουθήσετε στο τέλος του κειμένου μού το έδειξε πριν λίγες ημέρες ο Νεκτάριος του δισκάδικου A Strange Attractor. Κάτι έλεγα για την αθλιότητα των ελληνικών (προεκλογικών και μετεκλογικών) τηλεοπτικών talk shows – εκεί όπου για να καταφέρεις να πεις την άποψή σου, ανάμεσα σε 5-6 που μιλούν ο ένας πάνω στον άλλον, θα πρέπει πρώτα να τάξεις λαμπάδα στην Μεγαλόχαρη. «Έλα» μού είπε ο Νεκτάριος «έλα να δεις ένα γερμανικό βίντεο στο YouTube». Αν και δεν κατάλαβα πολλά επί τόπου, είδα… κι έπαθα...  Όταν επέστρεψα στο σπίτι θέλησα να το ψάξω περισσότερο το πράγμα στο internet (κατέληξα στο angelfire.com) και… κάτι με τον translator του Google, κάτι μ’ ένα γερμανοελληνικό λεξικό που το έχω από το Πολυτεχνείο, προσπάθησα να καταλάβω τι ακριβώς είχε συμβεί σ’ εκείνη την τηλεοπτική εκπομπή με το εντελώς απροσδόκητο κλείσιμο…

Δεκέμβριος του 1971, στο τηλεοπτικό στούντιο της WDR (WestDeutscher Rundfunk, Δυτικογερμανική Ραδιοφωνία δηλαδή). Επτά καλεσμένοι που σχετίζονται από διάφορες θέσεις με την μουσική, συζητούν για την… μουσική φυσικά, αλλά και για τις σχέσεις της με την πολιτική. Για τον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό, για την (αχαλίνωτη) μουσική βιομηχανία και για τον τρόπο που καθορίζει τις σχέσεις εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενου μέσα στο ροκ περιβάλλον. Τρόχιζαν τα… ξίφη τους (κάποιος τρόχιζε κάτι άλλο...): o Rolf-Ulrich Kaiser (ίσως ο σημαντικότερος promoter του krautrock – ιδοκτήτης της Ohr, της Kosmische Musik, της Pilz κ.λπ.), ο Nikel Pallat (τραγουδιστής ενίοτε, σαξοφωνίστας και μάνατζερ των Ton Steine Scherben, πιθανώς το πιο γνωστό πολιτικό rock γκρουπ της εποχής, κινούμενο σε ξεκάθαρη αντικαπιταλιστική/αναρχική κατεύθυνση), ο Conny Veit (κιθαρίστας και άλλα διάφορα που εμφανίστηκε με τους Gila και τους Popol Vuh βασικά), ο Bodo Albes (μάνταζερ των Frumpy), o Wolfgang Hamm (συνθέτης και συγγραφέας), ο Hans G.Helms (“experimental writer, composer, and social and economic analyst and critic”, όπως διαβάζω στην Wikipedia) και ο Heinz-Klaus Metzger (μουσικοκριτικός).

Η συζήτηση κάποια στιγμή φαίνεται πως φούντωσε, με τον Pallat να κατηγορεί τον Kaiser πως με τις παραγωγές του υπηρετούσε την βιομηχανία και τον καπιταλισμό περισσότερο και όχι την αντικουλτούρα και τους καταπιεσμένους –λεπτομέρειες μπορούν να γράψουν και οι αναγνώστες μας που γνωρίζουν την γερμανική– αν και φαίνεται πως ο τελευταίος είχε, εξ αρχής, άγριες διαθέσεις. Τον παρακολουθούμε να… καλύτερα δείτε το βίντεο, μην σας χαλάσω την έκπληξη… ξεκολλώντας, στο τέλος, ακόμη και τα μικρόφωνα, που, κατά πώς τα λέει(;), ήταν περισσότερο χρήσιμα στους έγκλειστους για κοινωνικές δράσεις, ανθρώπους του underground και όχι στους πάσης φύσεως παράγοντες, κατηγορώντας ευθέως την τηλεόραση για πρόδηλη κοινωνική καταπίεση (συμπληρώστε ή διορθώστε όσα γράφω).
Αυτά τα ωραία… στην Δυτική Γερμανία του ’71.