MOTHER TURTLE ελληνικό progressive

Δεν είναι πολλές οι progressive rock προτάσεις που έχουν διατυπωθεί στην Ελλάδα μέσα στα χρόνια. Ξεκινώντας από τα 70s και φθάνοντας μέχρι τις μέρες μας μπορεί ν’ αθροίσουμε 20-30 δίσκους. Το progressive rock απαιτεί, περισσότερο από άλλες ροκ οντότητες, πολύ καλούς και εκπαιδευμένους μουσικούς. Φυσικά, οι πολύ καλοί και εκπαιδευμένοι μουσικοί μπορεί να παράγουν αδιάφορους και εντελώς τεχνοκρατικούς δίσκους, και άρα να μην συγκρίνονται, όσον αφορά στο αίσθημα, με την μουσική ενός γκρουπ της γειτονιάς που μπορεί να παίζει garage-punk… όμως progressive rock χωρίς μουσικάρες δεν νοείται. Άρα, και όσον αφορά στους Θεσσαλονικιούς Mother Turtle, έχουμε ένα πρώτο σοβαρό κρατούμενο. Οι άνθρωποι… Κώστας Κωνσταντινίδης κιθάρες, φωνή, φωνητικά, Γιώργος Μπαλτάς ντραμς, φωνητικά, Κωστής Χασόπουλος μπάσο, άταστο μπάσο, Γιώργος Θεοδωρόπουλος πιάνο, synths, sampling… χειρίζονται τα όργανά τους με κλειστά μάτια. Και όχι μόνον αυτό, αλλά επειδή και το παρθενικό CD τους “Mother Turtle” (2013) είναι ανεξάρτητο τα μέλη του συγκροτήματος πιστώνονται και την πολύ καλή ηχογράφηση-παραγωγή – ένα γεγονός, που σε συνδυασμό με άλλα, μπορεί να τους τοποθετήσει στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος. Δεν γνωρίζω την προϊστορία των μελών του συγκροτήματος –ψάχνοντας ανακάλυψα κάποια πράγματα– αλλά, όποια και αν είναι αυτή, είναι σίγουρα σοβαρή για να τους οδηγήσει στον συγκεκριμένο ήχο, στην συγκεκριμένη δισκογραφική κατάθεση.

Εκείνο που προξενεί εντύπωση στην περίπτωση των Mother Turtle –ενώ, κανονικά, δεν θα ’πρεπε– είναι πως ο ήχος τους δεν ταυτίζεται με τον ήχο του… underground progressive rock (τον ήχο της βρετανικής Vertigo π.χ., ή εκείνον των συγκροτημάτων του Canterbury και τα λοιπά), αλλά με τα πιο εμπορικά και mellow επιτεύγματά του (τα επιτεύγματα του prog-rock εννοώ). Οι Genesis της εποχής του “Selling England by the Pound” δηλαδή είναι μία σαφέστατη επιρροή, μα ακόμη και οι Yes, οι Camel, οι Greenslade, οι Queen ή ίσως και οι Rush να αποτελούν μία βάση αναφορών, πάνω στην οποίαν πατούν οι Mother Turtle προκειμένου να κατακτήσουν το δικό τους… πολύτιμο μετάλλιο. Γιατί, κακά τα ψέματα, κομμάτια όπως τα “Bridge”, “Rhinocerotic” και “Attic” (δίχως να υστερεί κανένα από τα υπόλοιπα) θα μπορούσε να κοσμούν το ρεπερτόριο οποιασδήποτε σοβαρής, σημερινής μπάντας του είδους. Τα παιξίματα στην κιθάρα από τον Κωνσταντινίδη είναι εντυπωσιακά – τούτα δε (τα παιξίματα) σε συνδυασμό με τα πλήκτρα του Θεοδωρόπουλου στο background δημιουργούν άψογα «στερεωμένους» ηχητικούς τοίχους, πάνω από τους οποίους κυλάει η ωραία τενόρο φωνή του τραγουδιστή (πάλι ο Κωνσταντινίδης). Αλλά και στιχουργικώς οι Mother Turtle κινούνται σε σοβαρό-υψηλό επίπεδο με tracks όπως το “Mother Turtle and The Evil Mushroom Part I: The Turtle Conjuration” π.χ. να παραπέμπουν στις concept ιστορίες του απώτερου ή λιγότερου απώτερου «προοδευτικού» παρελθόντος.

Δεν ξέρω αν οι Θεσσαλονικείς θα έχουν την έμπνευση, ώστε να δημιουργήσουν τα δικά τους «μυθολογικά» progressive άλμπουμ στην πορεία· αν και o στίχος, μάλλον, δεν θα αποτελέσει εμπόδιο προκειμένου να πάνε παρακάτω…

Επαφή: www.motherturtleband.bandcamp.com